ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ.

Του Γιώργου Γραμματικάκη

Αυτές εδώ οι εκλογές, δεν είναι δικές μου. Ελπίζω να είναι οι επόμενες, η οι μεθεπόμενες. Αυτές όμως εδώ, μου προκαλούν απώθηση και δέος. Στις τηλεοπτικές οθόνες, αποτυπώνονται οι χειρότεροι εφιάλτες μου: Πρόσωπα, που νόμιζα βυθισμένα στην λήθη της ιστορίας, επιχειρούν πάλι να μας σώσουν και χειρονομούν. Ακόμα κι ένας πρώην πρωθυπουργός διέκοψε την σιωπή του. Δεν ήθελε όμως να απολογηθεί για την κατάσταση που οδήγησε την χώρα αλλά να στηρίξει απλώς τον αυτοδύναμο διάδοχο του.

Σε αυτές τις εκλογές η υποκρισία δεν αντέχεται και η αυτοκριτική σπανίζει. Όπως σπανίζει και η αίσθηση ευθύνης. Ενώ αμήχανοι υποψήφιοι, στα παράθυρα και τα τραπέζια των τηλεοπτικών “συζητήσεων”, προσπαθούν να κλέψουν την εύνοια του δημοσιογράφου και του κοινού. Δείγματα μιας άλλης οπτικής έδωσε κάποια στιγμή η αριστερά. Αδυνατεί όμως να ξεφύγει από τις χρόνιες αγκυλώσεις της.

Το πολιτικό λοιπόν σκηνικό, θυμίζει ένα θίασο σκιών, που παίζει τους ίδιους πληκτικούς ρόλους, το ίδιο δράμα ή την ίδια κωμωδία. Λίγοι μοιάζουν να συναισθάνονται ότι το τοπίο είναι πια βομβαρδισμένο και έρημο και στα περίχωρα “θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα”.

Αυτές λοιπόν οι εκλογές δεν είναι δικές μου, αναγνώστη. Ελπίζω να μην είναι ούτε δικές σου. Φαίνεται ότι η Ιστορία δεν θέλει ακόμα να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις της: Μας αφαίρεσε το παρελθόν κι άφησε πίσω του ανασφάλεια και οδύνη. Αντί όμως να ανθίσουν στα ερείπια ρίζες και λουλούδια πιό ανθεκτικά στους ανέμους, άφησε να φυτρώσουν νέοι σπόροι βίας, εθνικής ομφαλοσκόπησης και λαϊκισμού.
Δεν λείπουν βέβαια και τώρα, ανάμεσα στα κόμματα και τους υποψηφίους, οι ανάσες φρεσκάδας και άλλου ύφους, οι αληθινοί και οι ιδεολόγοι. Δεν θα είναι μικρό το καλό για την χώρα αν εκείνοι επιβιώσουν και όχι τα πολλά τα κύμβαλα τα αλαλλάζοντα. Εξαρτάται όμως και από την δική μας κρίση. Την χαμηλή ποιότητα των πολιτικών μας εκπροσώπων καταγγείλαμε σε πλατείες και συνάξεις. Τείνει όμως να λησμονηθεί ότι στην ψήφο του λαού εστήριξαν την άνοδο τους.

Μια πιο σωστή λοιπόν επιλογή θα καθησυχάσει κάπως και τις τύψεις μας. Όπως μας δίδαξε το παρελθόν, τα κόμματα που ψηφίζαμε –αν δεν ανήκαμε στους οπαδούς ή τον πελατειακό τους περίγυρο - διέψευδαν γρήγορα τις προσδοκίες μας. Φοβούμαι ότι το ίδιο θα γίνει και τώρα, με εντονότερο ασφαλώς τρόπο. Ίσως, μάλιστα, αυτήν την φορά να μην έχει νόημα η μετάνοια μας κι ούτε θα διακρίνεται κάποια οδός επιστροφής

Αυτές λοιπόν οι εκλογές με απωθούν, μοιάζει σαν λίγοι να τις ήθελαν. Κινούνται σε υπόγεια ρεύματα, τους λείπει η προοπτική. Άλλα περιμέναμε, άλλα ονειρεύομαστε τα πικρά μας βράδια. Τώρα η οργή σμίγει με τον φόβο, η λογική με το συναίσθημα, η διαστροφή της αλήθειας συγχέεται με την ίδια την αλήθεια. Ο πολίτης αισθάνεται μετέωρος. Θέλει να τιμωρήσει τα “μεγάλα” κόμματα, φοβάται όμως και την ακυβερνησία που ενεδρεύει. Νιώθει ταπεινωμένος από την συμπεριφορά της Ευρώπης, δεν θέλει όμως καθόλου –και σωστά!- να αποκοπεί από τον κορμό της.

Δεν ξέρω λοιπόν για σένα, αναγνώστη. Αυτός που υπογράφει, όμως, αποφάσισε από την αρχή ότι στις “κρίσιμες” αυτές εκλογές θα αφιερώσει τον λιγότερο δυνατό χρόνο, την λιγότερη ή και καθόλου προσοχή. Δεν τον ενδιαφέρουν οι δημοσκοπήσεις, οι αλληλοκαταγγελίες των αρχηγών, τα προγράμματα που δεν θα τηρηθούν, οι δεσμεύσεις και οι όρκοι. Στην δική τους φλυαρία, εκείνος αντιπαραθέτει την σιωπή του. Στο πλαστό τους πάθος, την αδιαφορία του.

Υπάρχουν άλλωστε τόσα πράγματα, σοβαρά και ασφαλώς “πολιτικά” που μπορεί να κάνει ο πολίτης στην άχαρη αυτή περίοδο. Το καλό θεάτρο ή ο κινηματογράφος ανθούν και προβληματίζουν και σπουδαία βιβλία βοηθούν στην κατανόηση της κρίσεως και της ιστορίας μας. Εκεί, άλλωστε, στον περίγυρο – σε μια παράλληλη Ελλάδα - υπάρχουν πάντα άνθρωποι που πράττουν το σωστό και το δύσκολο. Κυρίως, όμως, υπάρχει ο διπλανός μας: Εκείνος και όχι τα κομματικά τερτίπια είναι καιρός να προσελκύσει το ενδιαφέρον μας, στην δική του δυσκολία πρέπει να παρασταθούμε.

Ας πορευθούμε λοιπόν, συναγωνιστές και Πρωταγωνιστές, σιωπηλοί και θαρραλέοι προς τις εκλογές. Μέσα στα δεινά που ζει η χώρα, υπάρχει άλλωστε και ένα μεγάλο κέρδος: κάναμε βήματα προς την εθνική αυτογνωσία μας. Έχομε έτσι την βεβαιότητα ότι αυτές οι εκλογές δεν είναι δικές μας, ότι άλλα περιμέναμε. Και την υποψία ή την ελπίδα, ότι εκεί, στο βάθος του ορίζοντα, θα υπάρξουν και οι δικές μας εκλογές. Εκείνες που θα επιτρέψουν την ορμητική είσοδο του καινούργιου και του ουσιαστικού, του καίριου και του αληθινού. Τότε και μόνον τότε, οι εκλογές θα μας ανήκουν. Και όπως έγινε συχνά στην ιστορία, θα ανοίξουν τον δρόμο προς την έξοδο.

Πηγή