ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Επειδή, ως σύγχρονοι Ελληνες, έχουμε μάθει να εκτιμούμε και να θαυμάζουμε τα ερείπια, ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε να τα αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Κυρίως να αντιληφθούμε ότι και τα ερείπια υπόκεινται σε αξιολογικά κριτήρια: άλλα μπορεί να προκαλούν τον θαυμασμό σου, για παράδειγμα, άλλα σε αφήνουν αδιάφορο, άλλα ενδέχεται να προκαλούν και την περιφρόνησή σου γι' αυτούς που τα κατάντησαν απλώς ερείπια.

Είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας και της σύγχρονης Ελλάδας. Τα ερείπια της αρχαίας Ελλάδας προκαλούν τον θαυμασμό και το ενδιαφέρον ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου. Τα ερείπια της σύγχρονης Ελλάδας δεν ενδιαφέρουν κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Τα ερείπια της αρχαίας Ελλάδας οδήγησαν κάποιους, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, να αποφασίσουν ότι αυτή η χώρα που τα φιλοξενεί έχει μια θέση στον πολιτισμό της Γηραιάς Ηπείρου. Τα ερείπια της σύγχρονης Ελλάδας, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ενδέχεται να οδηγήσουν κάποιους να αποφασίσουν ότι αυτή η ίδια χώρα δεν αξίζει τίποτε παραπάνω από τη μοναξιά της.

Αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν τα χρειαζόμασταν. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι ήδη αρκετά δημοκρατικά μοιρασμένα σε μια κοινωνία με 900.000 ανέργους και τους υπόλοιπους να τρέμουν μήπως τους πάρει κι αυτούς η μπάλα της στατιστικής. Το αίσθημα της αδυναμίας είναι ακόμη χειρότερο. Και επειδή τόσον καιρό μιλάμε για Τιτανικούς και τα ναυάγιά τους, μεταφορά που κολακεύει τα επίπεδα του ναρκισσισμού μας, ας θυμηθούμε μόνον πως ο Τιτανικός ήταν πρωταθλητής στην εποχή του και ναυάγησε επειδή πήγε να ξεπεράσει τα όριά του. Εμείς ναυαγήσαμε επειδή αρμενίζαμε σε καρυδότσουφλο νομίζοντας πως είναι υπερωκεάνιο.

Διότι αυτό που ζήσαμε τις δύο τελευταίες εβδομάδες δεν ήταν παρά η κατάρρευση του τελευταίου ίχνους αυτοπεποίθησης που μας είχε απομείνει. Το life style των επίλεκτων, αυτών που εμείς διαλέξαμε για να μας κυβερνήσουν, που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως προϊόντα πολυτελείας στα ράφια ενός καταθλιπτικού σούπερ μάρκετ. Η αβάσταχτη ελαφρότητα, η αβελτηρία, ο κυνισμός, η κοινή κοινότατη ανοησία ξοδεύτηκαν με την άνεση του ανεκδιήγητου που τα σπάει στο νυχτομάγαζο ελπίζοντας πως σήμερα ειδικά το ξημέρωμα θα αργήσει λίγο παραπάνω.

Θα μου πείτε και οι Ιταλοί έχουν τον Μπερλουσκόνι, τι χειρότερο να σου λάχει από έναν Μπερλουσκόνι. Πλην όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Ιταλοί δίπλα στον Μπερλουσκόνι έχουν και τον Αρμάνι. Κοινώς έχουν υπογράψει την παρουσία τους στον κόσμο μας ενώ εμείς, έτσι που τα καταφέραμε ούτε ένα κιλό πορτοκάλια δεν έχουμε να δείξουμε, μια φραουλίτσα, ένα κερασάκι, κάτι τέλος πάντων το ελάχιστο, αρκεί να έχει τη γεύση αυτού του τόπου.

Πηγή