ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ.

Της Πόπης Διαμαντάκου

Δίχασαν τα πάνελ οι αντιδράσεις ορισμένων μαθητών κατά τις σχολικές παρελάσεις, με τις συζητήσεις να επιβεβαιώνουν την αμηχανία και τη σύγχυση που προκαλεί η συναισθηματική – και πολύ τηλεοπτική – προσέγγιση

Μεταξύ των αναλύσεων για τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη κατά την 28η Οκτωβρίου τέθηκε και το θέμα της φωτογενούς μούντζας μαθητή προς τους επισήμους που αποτύπωσε φωτογραφική κάμερα. Αμηχανία. Να χαρακτηριστεί υγιής αντίδραση προς ένα κράτος το οποίο τα παιδιά αντιλαμβάνονται ως σαθρό ή τα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν από γονείς και δασκάλους που έκρυψαν πίσω από αυτά δικές τους διεκδικήσεις;

Αν θεωρήσουμε πως η τηλεόραση είναι ένα είδος καθρέφτη της κοινωνίας, το συμπέρασμα είναι ότι η αντιμετώπιση των παιδιών του τόπου παραμένει ακριβώς αυτή που καλλιέργησε η κοινωνία του θεάματος, δέσμια της σύγχυσης την οποία προκάλεσαν τα παραμύθια της κατανάλωσης. Σε αυτά κατέφευγε πάντα ο φακός για να συγκινήσει ή να σοκάρει, για να παγιδεύσει το ενήλικο βλέμμα, πότε με αυτάρεσκη ικανοποίηση και πότε με τρόμο και αποστροφή για τις εκτροπές τους.

Σε αυτήν την τηλεόραση που αναπτύχθηκε χωρίς κανόνες και δέος τουλάχιστον απέναντι στα συστατικά υλικά του μέλλοντος του τόπου, είδαμε τα παιδιά να αντιμετωπίζονται από τους αλιείς της τηλεθέασης πότε ως οι απόλυτοι φορείς της κοινωνικής υγείας και να τα χαϊδεύουν με τηλεοπτική συναισθηματολαγνεία, πότε σαν μαϊντανοί στα διάφορα σόου και πρωινάδικα για να ενισχύσουν με τη φωτογενή αθωότητα των μεγαλίστικων μιμήσεών τους την τηλεθέαση και πότε - το ζήσαμε και αυτό πριν από μερικά χρόνια από μια τηλεόραση που προπαγάνδισε με πάθος την κοινωνική και ηθική εξαχρείωση - σαν ξεσαλωμένοι έκπτωτοι άγγελοι που ερωτοτροπούν ασυστόλως σε σχολικά περιβάλλοντα. Τότε μάλιστα αλιεύονταν μέχρι και βιντεάκια από ύποπτες ιντερνετικές διαδρομές που υποτίθεται κατέγραφαν σχολικά πορνό και προβάλλονταν από εκπομπές δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας προς ικανοποίηση μιας νοσηρής ηδονοβλεψίας.

Δεν έχουμε ξεχάσει ότι τις εποχές που βρίσκονταν στο απόγειο της δόξας τους τα πρωινάδικα, πριν από 15-17 χρόνια, έσπευδαν «φωτισμένοι» δάσκαλοι και καθηγητάδες να οδηγήσουν τους μαθητές τους στο στούντιο εν είδει εκπαιδευτικής εκδρομής, όπου οι μεν δάσκαλοι έσπευδαν να εκδηλώσουν από μικροφώνου τα αισθήματα θαυμασμού και λατρείας προς την πρωινατζού, τα δε παιδιά έκαναν χαβαλέ. Οσο για το πρωινάδικο εξασφάλιζε ένα φωτογενές ταμπλό βιβάν αλλά και τη «νομιμοποίησή» του σαν κορυφαίο πολιτισμικό γεγονός σε μια τηλεοπτική χώρα. Ολο αυτό χρειάστηκε εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας για να σταματήσει και για να ξαναθυμηθούν οι μαγεμένοι από την πιο ευτελή, πλην φανταχτερή, μορφή τηλεόρασης εκπαιδευτικοί ότι ο ρόλος τους είναι να προσφέρουν στα παιδιά πλήρες το πνευματικό οπλοστάσιο που θα τους καλλιεργήσει τη συνείδηση του πολίτη και όχι του καταναλωτή της εκάστοτε μόδας-των-καιρών. Πρόκειται για μια γενιά παιδιών, μια κατηγορία εκπαιδευτικών, ένα είδος τηλεόρασης που δεν μπορεί παρά - όπως συμβαίνει σε όλες τις τηλεοπτικές κοινωνίες του πλανήτη - να έχει τους καρπούς της.

Το θέμα είναι ότι καλλιεργήθηκε μια αντίληψη της κοινωνίας του θεάματος που μετατρέπει τα παιδιά σε άλλοθι των ελαττωμάτων της.

Γονείς περιφέρουν νεογέννητα σαν αξεσουάρ της διασημότητάς τους, πρωινάδικα και απογευματινάδικα εισβάλλουν στα μαιευτήρια και δεν διστάζουν να τα ρίξουν στη μάχη της τηλεθέασης ενώ μαίες και μαιευτήρες τα επιδεικνύουν στον φακό χωρίς να ανησυχούν για το ισχυρό φως και τη φασαρία όλων αυτών πάνω από το σαστισμένο μωράκι. Στο κάτω κάτω, προβάλλονται και οι ίδιοι.

Με άλλα λόγια, έχουμε εθιστεί τόσο στην αποθέωση της παιδικής φρεσκάδας που επιδρά καταλυτικά στο συναίσθημα του ενηλίκου - άλλωστε ως ερεθιστικό του συναισθήματος τη χρησιμοποιεί και το τηλεοπτικό θέαμα - ώστε αναπαράγουμε διαρκώς τη σύγχυση μεταξύ εικόνας και αποτελέσματος. Ως εκ τούτου, καμία αμφιβολία δεν χωρά στην αποδοχή της ταύτισης των νεανικών, ατσαλάκωτων χαρακτηριστικών με την «αγνότητα» και την «καθαρότητα», έννοιες στις οποίες προσδίδεται περιεχόμενο από τους ενηλίκους, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τον βαθμό αυταρέσκειας.

Πηγή