Πάντα αναρωτιόμουν για το τι θα αποκάλυπτε η σκαπάνη του μελλοντικού αρχαιολόγου. Αν, δηλαδή, ξαφνικά, γινόταν μια έκρηξη ηφαιστείου σε τι στάση θα μας έβρισκαν μετά από 1500 χρόνια;
Η ανασκαφή στην Πομπηία ανέδειξε τη Νεκρή Πόλη με τους κατοίκους σε διάφορες στάσεις ύπνου , στην Ελλάδα τι θα έβρισκαν? Τη Νεκρή Χώρα αλλά πως;
Δε χρειάστηκε να αναρωτηθώ πολύ. Είναι σίγουρο ότι τον Έλληνα θα τον βρει η καταστροφή μπροστά στην τηλεόρασή του.
Δυο γενιές ανθρώπων τώρα, από την εποχή που το πρώτο τηλεοπτικό σήμα βγήκε στους ελληνικούς αιθέρες είναι καθηλωμένες μπροστά στη συσκευή.
Η πρώτη γενιά δικαιολογημένα. Το καινούργιο μέσον, το υπό την υψηλή επιστασία κρατικού φορέα που τον πληρώναμε πάντα χωρίς να γκρινιάζουμε, ψυχαγώγησε, ενημέρωσε, έστω και λειψά και μεροληπτικά, ακόμα και εκπαίδευσε αυτή τη γενιά που στην πλειοψηφία της το μόνο που ήξερε ήταν ο κινηματογράφος, όπου υπήρχε πρόσβαση και σ’αυτόν.
Πέρασε στη μεταβατική φάση του βίντεο κι επέστρεψε δριμύτερη στην ιδιωτική τηλεόραση που έφερε μαζί της όλα τα καλά αλλά, κυρίως, όλα τα κακά της κρατικής σε μεγέθυνση.
Χρόνια τώρα, το βλέπαμε να έρχεται, άλλοτε βίαια κι άλλοτε σε μικρές, σοφές δόσεις ικανές να προκαλέσουν εθισμό.
Το reality είναι η νέα πραγματικότητα της τηλεόρασης που καθήλωσε μπροστά της ένα κοινό που το καθήκον του είναι να βρίσκεται αλλού, στις επάλξεις μιας επαχθούς καθημερινότητας, στα πεδία της διεκδίκησης, στην κόντρα για όσα μας επέβαλαν ενώ άλλα μας υπόσχονταν.
Αυτό το κοινό άραξε κι έβαλε το μάτι στην πολλών ιντσών κλειδαρότρυπα κι έχει πάρει και ρόλο, αφού φρόντισαν χρόνια τώρα να του προμηθεύσουν και το όπλο του, το κινητό τηλέφωνο, ένα για κάθε μέλος της οικογένειας για να μπορεί να τιμωρεί μ’ένα απλό sms όσους παίχτες δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να εξασφαλίσουν ασυλία.
Παντοδυναμία το νιώθουν αλλά στην πραγματικότητα είναι το σίδερο που τους έχουν δεμένο στο πόδι για να μη σηκώνονται από τον καναπέ αν δεν υπάρχει απίστευτα σοβαρός λόγος. Σε λίγο και οι σωματικές ανάγκες θα ικανοποιούνται επί τόπου με τη χρήση ειδικών μέσων.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας έγιναν ξαφνικά αναγνωρίσιμοι ως παίκτες reality, ως Big Chef και Master Brother, ως πρωταγωνιστές ενός αέναου σήριαλ με αμφίβολο τέλος και έπαθλο το παθητικό κοινό τους.
Ένα κοινό με μνήμη χρυσόψαρου που ζει και θα πεθάνει μπροστά στο δέκτη του, βλέποντας τους άλλους να “μαγειρεύουν” ενώ το ίδιο δεν είναι ικανό όχι μόνο να ψηφίσει, αλλά ούτε μια τηγανιά πατάτες να κάνει. Θα πεθάνει με τα realities να διαδέχονται το ένα το άλλο και τη ζωή να περνάει έξω από την πόρτα του και να μην το αγγίζει.
Αν αυτό δεν είναι η χαρά του κάθε κυβερνώντος τότε τι είναι;
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου