Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ!

Του Τάκη Σπηλιόπουλου

Ακριβώς στο κλείσιμο του χρόνου, είναι η καλύτερη στιγμή για έναν μίνι απολογισμό. Συνήθως αυτού του είδους οι προσεγγήσεις στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα ισοζύγιο. Να συνοψίσουν τα θετικά και τα αρνητικά και στο τέλος να καταλήξουν αν ήταν μια καλή η κακή χρονιά. Η απογοήτευση στην περίπτωσή μας, είναι πρωτοφανής. Τι καλό μπορεί να είχε η χρονιά που φεύγει;
Στο 2010 υπήρχε έστω μια ελάχιστη ελπίδα, πως απο του χρόνου κάτι καλύτερο μπορούμε να ελπίζουμε. Επέτρεπε σε κάποιους, στους ελάχιστους που ακόμη εμπιστεύονταν τις κυβερνητικές υποσχέσεις και τις επίσημες δηλώσεις, να προσδοκούν καλύτερες μέρες. Φρούδες ελπίδες θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά κάποιοι (κόντρα στη λογική) ήταν αισιόδοξοι. Το 2011 και αυτοί οι λίγοι, πείστηκαν πως ο εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο!
Το 2011 ήταν η χρονιά της απογοήτευσης, της απελπισίας, της αβεβαιότητας, του φόβου και της ανασφάλειας. Κάθε μια λέξη αποτυπώνει μια πτυχή της πραγματικότητας που βίωσαν και βιώνουν οι πολίτες. Ποτέ άλλοτε τόσες αρνητικές και επώδυνες έννοιες δεν συνυπήρξαν η μία δίπλα στην άλλη. Είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει τίποτε για να αθροιστεί στο θετικό ισοζύγιο.
Το 2011 συνειδητοποιήσαμε όλοι, ακόμη και αυτοί που έπασχαν από κομματική τύφλωση, πως η χώρα είναι γυμνή. Όλοι αυτοί που άσκησαν εξουσία, αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, είναι αθέλητα, είτε ακόμη χειρότερα ηθελημένα, ανεπαρκεις, ανίκανοι και επικίνδυνοι.
Το 2011 εξέπνευσε η ελπίδα πως αυτοί που οδήγησαν τη χώρα εδώ, αυτοί που καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία και πρωταγωνίστησαν στα μεγάλα σκάνδαλα, θα απολογούνταν επιτέλους ενώπιον της δικαιοσύνης. Επιβεβαιώθηκε πως οι έννοιες ατιμωρισία, ανομία και διαφθορά είναι παγιωμένες και πως τα εξωφρενικά προνόμια που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους, δεν θα τα αποποιηθούν έστω και αν τους αποδοκιμάζει ολόκληρη η κοινωνία.
Το 2011 το χάσμα μεταξύ της κοινωνίας και της πολιτικής μεγάλωσε και πλέον είναι αγεφύρωτο. Συμβαίνει συχνά οι πολίτες να μην είναι ικανοποιημένοι απο τα κόμματα. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι πρόκειται για δυσαρέσκεια, αλλά για απόρριψη! Κόμματα εξουσίας απαξιωμένα και κόμματα διαμαρτυρίας που αδυνατούν να εισπράξουν την διαμαρτυρία.
Το 2011 είδαμε πως ακόμη και πάνω από το πτώμα της χώρας μπορούν να παίζονται επικίνδυνα πολιτικά παιγνίδια. Όσα ζήσαμε με την θλιβερή διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, την παρωδία με όσους παρέλασαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας, αποκάλυψαν την γύμνια, την ανευθυνότητα και τον κυνισμό όσων υπόσχονται να μας σώσουν.
Ίσως τελικά να προέκυψε κάτι θετικό στη χρονιά που φεύγει. Φαίνεται πως η κοινωνία συνειδητοποίησε πως το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και πως η πατρίδα δεν μπορεί πλέον να ελπίζει σε τίποτα, από όλους αυτούς που είναι στο προσκήνιο. Ας είναι αυτό η ευκαιρία να έλθουν επιτέλους νέα πρόσωπα και καινούργιοι πολιτικοί σχηματισμοί στο προσκήνιο!

ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

Του Δημήτρη Δανίκα

Καταλάβαμε τίποτα; Φοβάμαι τίποτα. Οσα περισσότερα κερδίζεις από τα έξω τόσο χάνεις από τα όποια ψυχικά αποθέματα διαθέτεις μέσα. Ας πούμε ο περιφερόμενος Εφραίμ του Βατοπεδίου. Διασυρμένος. Φυλακισμένος. Χαρακτηρισμένος. Σεσημασμένος. Εγκληματική προσωπικότητα ο γέρος. Κι όμως ισχυρίζεται ότι είναι προσκυνητής, χριστιανός και αφοσιωμένος. Απ’ έξω κούκλα. Από μέσα πανούκλα.
Το ίδιο και μπόλικοι πολιτικοί. Το ίδιο και μπόλικοι αξιωματούχοι κάθε λειτουργήματος και κάθε πόστου. Το ίδιο παντού. Πάρτε για παράδειγμα τους πιστούς που με ολονυχτίες στέκονται έξω από τον Κορυδαλλό. Διαμαρτυρόμενοι κρατώντας στα χέρια τους από ένα κερί. Αντί να αποκηρύξουν τον ρασοφόρο εγκληματία που αποτελεί την έσχατη για την πίστη τους ντροπή, υπερασπίζονται τον ραδιούργο που με τις παρανομίες του και τα θεία και την Ορθοδοξία κατασυκοφαντεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους έλληνες κυβερνητικούς πολιτικούς που κατηγορούν τη δικτατορία της Βόρειας Κορέας.
Αφού με τις πράξεις τους μας παρέδωσαν χειροπόδαρα στους ξένους και μετέτραψαν τη χώρα σε τριτοκοσμική μπανανία, με θρασύτητα αποδίδουν αυταρχισμό και δεσποτισμό σε μια ξένη χωρα. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μπροστά στη δική μας άθλια πραγματικότητα η Κολομβία των ναρκωτικών μοιάζει με Γαλλία. Μπροστά στον δικό μας χριστιανικό φονταμενταλισμό, τύφλα να’ χουν οι Αγιατολάχ του Ιράν. Μπροστά στην Ομερτά των δικών μας πολιτικών η μαφία των Αμερικανών φαντάζει σαν συμμοριών άτακτων παιδιών.
Από το κακό στο χειρότερο λοιπόν. Οι δύο εισαγγελείς του οικονομικού εγκλήματος παραιττήθηκαν γιατί όπως λένε αδυνατούν να λειτουργούν υπό απαγόρευση και καθ’ υπαγόρευση. Ετσι για τον κάθε πολίτη τετέλεσται η Δικαιοσύνη. Οτι εξακολουθούν στην ασυλία οι μεγαλοφορυγάδες πλούσιοι και προνομιούχοι. Οτι ο ανώτατος κλήρος συσσωρεύει παράνομα, εμπορευόμενος τα θεία. Και ότι οι σημερινοί υπουργοί χρησιμοποιούν και αξιοποιούν τα πόστα τους για προσωπική ψηφοθηρία… Ούτε ίχνος αλληλεγγύης. Ούτε ίχνος κάθαρσης. Ούτε ίχνος δικαιοσύνης. Και το χειρότερο; Ούτε ίχνος ελπίδας. Επομένως είσαι, είναι, είμαι μόνος έρημος, τρομοκρατημένος και ψυχικά σμπαραλιασμένος. Ετσι στο 2012 μπαίνω. Ετσι με θέλουν. Εντελώς αφοπλισμένο. Οπως ο μελλοθάνατος πορεύεται προς το οριστικό του τέλος. Κι όμως. Οπως η ζωή, από την πρώτη στιγμή, εμπεριέχει τον θάνατο, έτσι και με την καταστροφή. Εμπεριέχει μέσα της το πρώτο σπέρμα δημιουργίας.
Η απελπισία το πρώτο ίχνος ελπίδας. Η μοναξιά το πρώτο σκίρτημα συνειδητοποίησης και αυτογνωσίας. Μία η ανάταση. Προσωπική και συλλογική. Και την πιστεύω όσο τίποτε άλλο σ’ αυτήν τη Γη. Η επικείμενη κατεδάφιση όλων των θεσμών θα αναδείξει έλληνες πολίτες νέων, καλύτερων, λυτρωτικών και ανώτερων εποχών. Οσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο τέλος, τόσο πιο κοντά σε μια καινούργια αρχή. Οπού το Αύριο θα βλέπει και θα γελάει με το Πριν. Μπαγάσα κράτα γερά για να ζήσεις αυτή τη μοναδική στιγμή. Αυτή η εκδίκηση. Αυτή, για το 2012 η ευχή!

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον να ανατρέξουμε στην αρχαία ελληνική σοφία των Αθηναίων πολιτών για το πώς εκλάμβαναν τη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και ποια ήταν η κοσμοθεωρία τους γι’ αυτό που ονομάζουμε κοινά. Με παράθεση χωρίων παρακάτω θα δούμε πώς αντιμετώπιζε η αρχαία ελληνική κοινωνία ζητήματα της επικαιρότητας , όπως η περίφημη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και άλλες πτυχές γύρω από τη λειτουργία του δημόσιου φορέα.

Στην Αθήνα, όλοι όσοι διορίζονταν σε κάποιο αξίωμα έπρεπε να περάσουν από εξέταση (δοκιμασία) πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, προκειμένου να ελεγχθεί αν ήταν κατάλληλοι για την ανάληψη του αξιώματος. Επιπρόσθετα, όφειλαν να υποβάλλουν οικονομικό απολογισμό (λόγος) και να περνούν από έναν γενικότερο έλεγχο της συμπεριφοράς τους (ευθύναι) με τη λήξη της θητείας τους. Προκειμένου να αποφεύγεται η προκατάληψη κατά τις διαδικασίες που έπονταν της αποχώρησης από κάποιο αξίωμα, θεσπίστηκε νόμος στη δεκαετία του 340 πΧ, σύμφωνα με τον οποίο δεν έπρεπε να επαινείται η συμπεριφορά ενός αξιωματούχου πριν από την ολοκλήρωση των προαναφερθέντων: ο Αισχίνης αντιτίθεται σε μια πρόταση να τιμηθεί ο Δημοσθένης, φέροντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι εκείνον τον καιρό κατείχε ένα αξίωμα, για το οποίο ήταν υπόλογος.


Ο Δημοσθένης είναι τειχοποιός, επιστάτης δηλαδή ενός από τα σπουδαιότερα έργα.
‘’Και όλοι οι άνδρες που αναλαμβάνουν δημόσιο έργο για περισσότερες από τριάντα ημέρες έχουν δε και την προεδρία σε δικαστήρια’’, όλοι αυτοί οι επιστάτες των έργων είναι πρόεδροι σε δικαστήριο. Και τι ακριβώς τους διατάσσει ο νόμος να κάνουν; Όχι ‘’απλώς να υπηρετούν’’ αλλά ‘’να κατέχουν ένα αξίωμα, αφού υποβληθούν στη δοκιμασία ενώπιον του δικαστηρίου’’, μιας και ακόμη και οι εκλεγμένοι με κλήρο άρχοντες υποβάλλονται στη δοκιμασία και διαχειρίζονται τα κοινά, αφότου υποβληθούν σ’αυτήν. Και καταθέτουν τον λόγο τους μαζί με τον γραμματέα και οι λογισταί ( ελεγκτές της διαχείρισης), όπως ακριβώς ορίζεται και για τους άλλους αξιωματούχους(…)». (Αισχίνης, ııı. Κατά Κτησιφώντος, 14-15,20,20-22)

Επόμενο χωρίο είναι για την λογοδοσία των αξιωματούχων και τη διαδικασία της καθώς επίσης και για τη διαδικασία των καταγγελιών που μπορούσαν να προβούν οι πολίτες μετά την λογοδοσία κάθε ενός αξιωματούχου, να ασκήσουν δηλαδή έλεγχο επί των λεγομένων των κατεχόντων δημοσία θέση :

«Οι βουλευτές, επίσης ορίζουν με κλήρωση (από το δικό τους σώμα) ευθύνους ( αυτοί που διορθώνουν), έναν από κάθε φυλή, καθώς και δύο βοηθούς για καθένα από τους ευθύνους. Αυτοί οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να κάθονται τις ώρες που λειτουργεί η αγορά πλάι στο άγαλμα του ήρωα κάθε φυλής αν κάποιος επιθυμεί να κάνει καταγγελία, δημόσια ή ιδιωτική, εναντίον ενός αξιωματούχου που έχει λογοδοτήσει για τη διαχείριση των οικονομικών στο δικαστήριο, σε διάστημα τριάντα ημερών αφότου λογοδότησε, γράφει σε μια ασπρισμένη πινακίδα το όνομά του, το όνομα του διάδικου στον οποίο κατατίθεται η μήνυση και το αδίκημα για το οποίο τον κατηγορεί, προσθέτει όποιο ποσό νομίζει ότι πρέπει να καταβληθεί (είτε για οικονομική απώλεια είτε ως τιμωρία) και τη δίνει στον εύθυνο .

Ο εύθυνος παίρνει την πινακίδα, τη διαβάζει και, αν αποφασίσει ότι υπάρχει υπόθεση στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις, μεταβιβάζει τις ιδιωτικές κατηγορίες στους δικαστές του κάθε δήμου, οι οποίοι διατυπώνουν την τελική κρίση τους για την εν λόγω, ενώ ανακοινώνει τις δημόσιες κατηγορίες στους θεσμοθέτες. Οι θεσμοθέτες, όταν τους μεταβιβάσουν μια κατηγορία, θέτουν πάλι υπό δικαστική κρίση την υπόθεση αυτή των ευθύνων και οτιδήποτε αποφασίσουν οι δικαστές είναι τελεσίδικο»(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 48.iv-v)

Η μεταρρύθμιση του Κλεισθένη το 508/7 καθιέρωσε την αρχή της ευρείας συμμετοχής των πολιτών στην διακυβέρνηση του κράτους. Μετά τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων του Αρείου Πάγου από τον Εφιάλτη, το 462/1, η Αθήνα κατέστη ενσυνείδητα δημοκρατική και έγινε αντιληπτό, προκειμένου αυτοί να μετέχουν ενεργά, θα έπρεπε να παρέχεται στους φτωχούς πολίτες χρηματική αποζημίωση για τον χρόνο που αφιέρωναν στις υποθέσεις του κράτους. Έτσι, μεταξύ της δεκαετίας του 450 (για τους ενόρκους ) και της δεκαετίας του 390 (για τη συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου) εγκαινιάστηκε χρηματική αποζημίωση για πολλές πολιτικές υποχρεώσεις, τις οποίες το κράτος προέτρεπε τους πολίτες του να επιτελέσουν.

Αρκετά ενδιαφέρουσα είναι λοιπόν η θεσπισμένη καταβολή μισθού σ’ αυτούς που συμμετέχουν στις δημόσιες υποθέσεις και ιδιαίτερα προς τους φτωχούς πολίτες για το χρόνο που αφιέρωναν στις υποθέσεις του Κράτους όπως την βλέπουμε στο παρακάτω απόσπασμα:

«Ο Περικλής ήταν ο πρώτος άνδρας που όρισε την καταβολή μισθού για την υπηρεσία στα δικαστήρια ως πολιτικό μέτρο, για να αντισταθμίσει την γενναιοδωρία του Κίμωνα. Ο Κίμων ήταν τόσο πλούσιος, όσο ένας τύραννος• πλουσιοπάροχα εκτελούσε τις δημόσιες λειτουργίες (πρβλ. τα χωρία 227-231)˙ επιπλέον, συντηρούσε πολλούς από τους συνδημότες το, γιατί όποιος από τους Λιακάδες το επιθυμούσε μπορούσε να πηγαίνει καθημερινά σε αυτόν και να παίρνει τα αναγκαία για τη ζωή ˙ και όλη του η γη ήταν δίχως περίφραξη, έτσι ώστε όποιος το επιθυμούσε να απολαμβάνει τα φρούτα των δέντρων.

Η περιουσία του Περικλή δεν ήταν αρκετή για τέτοιου είδους παροχές. Επομένως ο Δάμων, γιος του Δαμωνίδη από την Οία (ο οποίος φαίνεται ότι είναι ο επινοητής των περισσότερων μέτρων που έλαβε ο Περικλής και για αυτόν τον λόγο αργότερα εξοστρακίστηκε [πρβλ. τα χωρία 269-270], συμβούλεψε τον Περικλή, εφόσον δεν διέθετε την απαιτούμενη ιδιωτική περιουσία, να δώσει στον λαό τη δυνατότητα να έχει δική του περιουσία (είναι σωστό να πούμε ότι η ηγεσία του νέου τύπου δημοκρατίας ήταν αντίθετη με την ιδέα της αριστοκρατικής πατρωνείας, όπως την εφάρμοσε ο Κίμων)˙ και έτσι λοιπόν επινόησε την πληρωμή των δικαστών».(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 27. Iii-iv)
 
Παρατηρούμε λοιπόν με αυτές τις λίγες παραθέσεις, μέσα από έναν πλούτο των αρχαίων κειμένων, αναφορικά με τη διοίκηση της πόλης, πως ανεξαρτήτως της όποιας κριτικής για το πολίτευμα της Αθήνας των κλασσικών χρόνων ένα είναι σίγουρο : Προσπάθησαν και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν την θέσπιση και εφαρμογή κανόνων αδιάβλητων αναφορικά με την διαχείριση της κανονιστικής εξουσίας της πόλης – κράτους. Προχώρησαν από τον απλό διαχωρισμό δημοκρατίας με ολιγαρχία, στον εμπλουτισμό και στην διάνθιση του δημοκρατικού πολιτεύματος θεσπίζοντας με βάση αξιοκρατικές αρχές τις δομές εκείνες όπου διασφαλιζόταν η λιγότερη δυνατή εκτροπή και αυθαιρεσία των δημοσίων λειτουργών.
 
Είναι λοιπόν ολοφάνερο πως όταν αυτό έγινε σε μια εποχή χωρίς opengov και diavgeia, στην εποχή της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης, κάτι συμβαίνει και δημιουργείται μια στρέβλωση στο δημόσιο τομέα. Μια στρέβλωση που δομεί μια κατάσταση με πολύ πιο βαθιές ρίζες από το ευρέως γνωστό συμπέρασμα περί υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων και διαφθοράς εφοριακών. Η απάντηση και η εύρεση των αιτιών αυτής μπορεί να βρει σίγουρα βοηθήματα στις αναφορές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
 
Πρέπει, χωρίς καμία διάθεση προγονοπληξίας ή μισαλλόδοξου εθνικισμού και ελληνοκεντρισμού, να εξεταστεί σοβαρά από την νέα γενιά ειδικά ο πλούτος από κείμενα και αναφορές σχετικά με το πολίτευμα της δημοκρατίας την περίοδο που αυτή πραγματικά άνθισε.
 
Αντί αυτού από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο ακόμα και στις θεωρητικές σχολές, είναι ελάχιστη η ουσιαστική ενασχόληση με αυτά τα ντοκουμέντα, που σε πανεπιστήμια τύπου Χάρβαρντ αποτελούν αντικείμενο σοβαρότατης μελέτης. Στον τόπο όμως που πραγματώθηκαν όλα όσα τα διασωθέντα κείμενα αναφέρουν φαίνεται σαν να μην υπάρχουν. Υπάρχουν παρά μόνο για εκείνους που διαθέτουν τον χρόνο τους να ψάξουν και να βρουν και δυστυχώς για εκείνους που τα καπηλεύονται, κάνοντάς τα ένα ακόμα προϊόν εμπορίου και τηλεθέασης σε γνωστές τηλεοπτικές εκπομπές.


Η αξιοκρατία, η διαφάνεια, και η ισότητα μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος μόνο σε μια μορφωμένη κοινωνία με γνώση της ιστορίας της και όχι σε ένα μορφοποιημένο συνονθύλευμα ημιμάθειας και μισαλλοδοξίας ενός ατομικού μαραθώνιου στην άγρια νεοφιλελεύθερη και "ορθολογική" καπιταλιστική αρένα.

*την ανάλυση του κάθε χωρίου την αφήνουμε στον κάθε αναγνώστη, ως μια προσπάθεια δημιουργίας ενδιαφέροντος ενασχόλησης και όχι ετοιμοπαράδοτης και ίσως υποκειμενικής ερμηνείας.


Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

"ΚΑΘΑΡΟΙ" ΑΝΘΡΩΠΟΙ, "ΒΡΩΜΙΚΕΣ" ΚΑΡΔΙΕΣ.

Tης Μαρίας Παπαδάκη

Νύχτα. Το πάρκο άδειο, παγωμένο, έμοιαζε πιο απειλητικό από ποτέ. Ο άντρας με το μαύρο παλτό και τις τεράστιες σακούλες παιχνιδιών στα χέρια, δε συνήθιζε να περνά από κει αφότου έδυε ο ήλιος, αλλά σήμερα θα έκανε μια εξαίρεση. Βάδιζε βιαστικά, με σκοπό να βγει όσο το δυνατόν συντομότερα στον κεντρικό, ώσπου την είδε. Καθόταν κουλουριασμένη, σχεδόν διαλυμένη πίσω απ’ τον κάδο σκουπιδιών. Πάλευε να σκίσει τη συσκευασία με τη σύριγγα. «Γαμώτο», μονολογούσε.
Εκείνος κοντοστάθηκε και την παρακολουθούσε να τρυπά με μανία μια φλέβα στο λαιμό της κι ύστερα να ηρεμεί. Έπειτα, η κοπέλα φύλαξε τη σύριγγα στο σακίδιο της –θα χρησιμοποιούσε την ίδια και την επόμενη φορά- και βυθίστηκε στην ψευδαίσθησή της. Ξαφνικά ο άντρας οργίστηκε κι άρχισε να τη βρίζει. «Να ψοφήσεις παλιοπρεζάκι, να ξεβρωμίσει ο τόπος.» Το “παλιοπρεζάκι” σήκωσε το βλέμμα, τον κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε θλιμμένα και έπειτα βούλιαξε ξανά στην κόλασή του.
Αύριο μπορεί να πέθαινε από υπερβολική δόση ή από Aids. Σήμερα όμως, ήταν ήδη νεκρή για τους άλλους. Τους υγιείς, τους φυσιολογικούς. Ήταν μίασμα, βρωμιά που έπρεπε να πεταχτεί στα σκουπίδια. Μήπως άξιζε περισσότερο σε εκείνη μια θέση στη φυλακή, παρά στο μεγαλέμπορο που πλούτιζε διαλύοντας τη ζωή αυτής και εκατομμύρια άλλων; Σίγουρα πάντως δεν της άξιζε μια θέση στον κόσμο τούτο, τον “καθαρό” από κάθε είδους “επικίνδυνη ουσία”.
Ο κύριος με το μαύρο παλτό απομακρύνθηκε αναστατωμένος. Θα έδινε τα ακριβά δώρα στα παιδιά και τα ανίψια του ως την απόλυτη ένδειξη αγάπης. Η κοπέλα θα κοιμόταν εκεί, άλλωστε την είχαν διώξει απ’ το σπίτι εδώ και μέρες. Μακάρι να μην την ενοχλούσε κανείς άλλος απόψε.
Ήταν νύχτα 25ης Δεκέμβρη.
Μακάρι.

Υ.Γ. Τα λόγια που κάποιος, τριάντα χρόνια πριν, τραγούδησε με περίσσια ανθρωπιά, ας καθοδηγούν, όχι απ’ το επόμενο έτος, αλλά απ’ το επόμενο λεπτό τις πράξεις μας.

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ...

Του Σταύρου Κουμπιά *

Κοντά στο τέλος (του 2011) αναρωτιέμαι (και πάλι) αν
… το τέλος του ψεύτικου ονείρου
… οι στρατιές των ανέργων
… τα ‘μαραμένα’ ανθρώπινα όντα των φαναριών
… η ‘χαμένη’ μεσαία τάξη
… η εκμετάλλευση των ονείρων των νέων
… η μετανάστευση των αρίστων
… το έλλειμα Παιδείας
… η κρυφή και φανερή βία
… η (σκόπιμη) αποσιώπηση των λαθών (μας)
… οι έχοντες που φοβούνται την οργή, αλλά γελάνε κρυφά
… ο αφόρητος λαϊκισμός
… οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες που ακόμα επενδύουν σε ψέμματα και μισές αλήθειες
… οι δήθεν ‘καθαροί’ και ‘πεφωτισμένοι’
… η θεοποίηση (του δαίμονα) των αγορών
… η προοπτική της κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής

μπορούν να δώσουν επιτέλους ζωή σε ένα κοινωνικό ρεύμα διεκδίκησης και υποστήριξης του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ (που έχει χαθεί), που θα διαπερνά τις ιδεολογικές διαφορές και που (αυτονόητα)

… θα αναζητά την αλήθεια (πολλές φορές σκληρή)
… θα ξαναορίσει το νόμιμο και το ηθικό
… θα ξαναφέρει την χαμένη περηφάνεια και την ελπίδα, τη βασισμένη στις πραγματικές μας δυνάμεις
… θα μας διδάσκει από τα λάθη μας
… θα μας προφυλάει από τους ‘φύλακες’, τους ‘καθαρούς’ (που είναι πάνω, κάτω και δίπλα μας)
… θα κλείνει τον δρόμο στον ‘πονηρό πολιτευτή’
… θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στην αποδοχή του ΄άλλου’, στην κατανόηση της ‘άλλης’ άποψης και θα επιδιώκει την κοινωνική συνοχή
… θα επιβραβεύει την προσπάθεια, θα επιδιώκει την αξιοκρατία και την αριστεία με ένα σύστημα Παιδείας βασισμένο στον συν-αγωνισμό (που θα μαθαίνει τους νέους πώς θα μαθαίνουν) και όχι τον αντ-αγωνισμό (που εξουθενώνει).
… θα έχει στο κέντρο της σκέψης του την ψυχή του ανθρώπου
Αν ναι, πότε και πώς;
Για να μη μείνουν πάλι όλα αυτά διαπιστώσεις και όνειρα ουτοπικά, ο δρόμος -πιστεύω- θα είναι πολύ μακρύς, δύσκολος, πολλοί από μας δεν θα προλάβουν να τον περπατήσουν όλον. Ο δρόμος είναι ένας, αυτός που σε κάθε διασταύρωσή του έχει την επιγραφή «ΠΑΙΔΕΙΑ».
Οι νέοι είναι η (μόνη) ελπίδα, αν, όμως, πρώτα πάψουμε να συνεχίζουμε να τους γεμίζουμε ψέματα και αφού τους εξασφαλίσουμε τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για ανθρώπινη ζωή, γνώση και δημιουργία. Η βάση δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ένα σύστημα Παιδείας που θα αποδώσει μακροπρόθεσμα «παράγοντας» ευαίσθητους κοινωνικά πολίτες, με ουσιαστικές γνώσεις και δεξιότητες, σύμφωνα με τις δυνατότητες και θα τα ιδιαίτερα ταλέντα καθενός. Τέτοιοι πολίτες μπορούν να χτίσουν μια άλλη κοινωνία.
Είμαστε, λοιπόν, έτοιμοι ν’ αρχίσουμε αυτόν τον ανηφορικό και μακρύ δρόμο για να φέρουμε (κάποτε) πάλι στο κέντρο της κοινωνίας μας την Παιδεία και τον Πολιτισμό (με σεβασμό στις έννοιες και όχι συνεχίζοντας να τις κακοποιούμε);
Το οφείλουμε στα παιδιά μας γιατί, αλλιώς, είμαστε κοντά στο (εφιαλτικό) τέλος!

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
(Λευτέρης Παπαδόπουλος)

*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.

Της Νάντιας Δημητρίου

Ο καθένας για να πάει εκεί που οφείλει στον εαυτό του να πάει, έχει ανάγκη να βλέπει με την άκρη του ματιού του κάποια σκιά στο διπλανό διάδρομο του πορτοκαλί ταρτάν. Κλεφτές ματιές είναι μόνο, που παίζουν όμως και αυτές το ρόλο τους όταν κάνεις την εσωτερική απονομή μεταλλείων. Παράξενο αλλά ανέκαθεν ο κάθε σπουδαίος άνθρωπος είχε και το αντίπαλο δέος. Και αυτή η σχέση ήταν σχέση έρωτα. Σε κάθε νίκη υπήρχε και η πικρία της ήττας του άλλου και πριν την κούρσα η αγωνία, η εμψύχωση και η απαίτηση από τον άλλον να φτάσει τις αρετές του στο ζενίθ. Οι σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι δεν πρέπει να σπείρανε ποτέ στα χωράφια του ανταγωνισμού, ό,τι καρπούς γεύτηκαν ήταν από τη σοδειά του συναγωνισμού. Σε καμιά περίπτωση καρποί αριβισμού, καρποί εγωκεντρισμού, απαγορευμένοι καρποί.
Παίρνοντας το βλέμμα από το ταπεινό μεγαλείο αυτών των ανθρώπων, πέφτουμε πάνω στις αυλές τους. Θάλασσες ανθρώπων που τους ακολουθούν, που σαγηνεύονται από τα κατορθώματά τους και φτάνουν στα όρια του φανατισμού. Εκεί που κυριαρχεί μια επικίνδυνη ταύτιση, μια ατελεύτητη προβολή καταπιεσμένων επιθυμιών. Εκεί που ψυχωτικοί άνθρωποι οδηγούν σιγά-σιγά και τα ίδια τους τα πρότυπα στην ψύχωση. Αν το πρότυπο κάνει το λάθος και έρθει σε αντιπαλότητα με το ψυχικά διαταραγμένο «fun club», τότε με μαθηματική ακρίβεια θα διαλυθεί στα συστατικά του. Ακέφαλος καβαλάρης, καταδικασμένος σε εσαεί περιπλάνηση στα σοκάκια της ανυπαρξίας, ο οποίος θα επιστρέφει στο σώμα του μόνο σε τηλεοπτικά εορταστικά και αφιερώματα. Όμως κι εδώ, σε χρόνο ενεστώτα, εκείνος θα πρέπει να φοράει το προσωπείο του χθες, έτσι ώστε να δικαιολογεί την παρουσία του. Να φροντίζει φεύγοντας να σβήνει όλα του τα ίχνη για να μπορέσει και την επόμενη φορά να κάτσει στο τραπέζι, να ξανασυστηθεί στο κοινό από τον παρουσιαστή με λόγια κολακευτικά και να τσουγκρίσει το ποτήρι αναπολώντας μέχρι να πέσουν διαφημίσεις.
Αλλαγή εποχής, στα δικά μας. Το σκηνικό ανατρέπεται. Οι σπουδαίοι άνθρωποι αρνούνται τη δημόσια θέα. Έχουν διδαχθεί από τους προγενέστερους. Αν θες να τους βρεις, θα ψάξεις. Και θα τους αφήσεις στην ησυχία τους να κάνουν αυτό το οποίο ξέρουν καλά και σου προκάλεσε και τον αρχικό θαυμασμό. Η ματιά σου θα είναι διακριτική και οι παρεμβολές σου θα εισακούονται αλλά δεν θα καθορίζουν. Οι σπουδαίοι άνθρωποι αυτής της εποχής αυτοπροστατεύονται μέσα σε κλειστούς, οικείους κύκλους και εκεί, στην πληρότητα της μοναχικότητας, δημιουργούν. Δεν σε έχουν ανάγκη, γιατί δεν σε γνωρίζουν και ούτε που τους νοιάζουν τα όμορφά σου λόγια και οι υποκλίσεις σου. Επιλέγουν μια εναλλακτική στάση, που όταν εσύ την κάνεις μόδα και τη μαζικοποιείς, ένας αόρατος μηχανισμός αυτοάμυνας οδηγεί αυτούς και τα αντίπαλα δέη τους σε mainstream διαδρομές.
Το δέος και το αντίπαλο δέος σε διθέσιο όχημα. Δεν θα τους στριμώξεις για να απλωθείς για λίγο στον εαυτό σου, να νιώσεις άνετα με το άβολο εγώ σου. Κι έτσι θα σου ξεγλιστράνε πάντα, όπως το χέλι. Κι έτσι δεν θα σε συγκινήσουν ποτέ σε χριστουγεννιάτικα προγράμματα, δεν θα σου χορέψουν και δεν θα σου τσουγκρίσουν το ποτήρι αναπολώντας μέχρι να πέσουν διαφημίσεις! Οι σπουδαίοι άνθρωποι αυτής της εποχής που γεννιέται έχουν ελπίδες να υπάρχουν και χωρίς τη συγκατάθεσή σου!

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΛΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Του Άλκη Γαλδαδά

Ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο αντιφατική γιορτή στο ελληνικό ημερολόγιο. Όπως και να προσπαθήσεις να την περιχαρακώσεις, μπάζει. Αν σκεφθείς τις ρίζες σου στην αρχαιότητα, είναι ξένο σώμα αυτή όλη η ιστορία με τη γέννηση του Χριστούλη στη θέση των γιορτών του φωτός, που συνηθιζόταν σε όλους τους λαούς με πολυθεϊστική πίστη, την πιο σκοτεινή εποχή του βορείου ημισφαιρίου. Σαν χριστιανός ορθόδοξος πρέπει να παραδεχθείς ότι η Γέννηση εκπληρώνει τις προφητείες των εβραϊκών γραφών, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που καθιερώθηκε πρώτα στη Δύση και επιβλήθηκε μετά, το 376 μ.Χ. στην Ανατολή ενώ είναι λίγο σαν παράσιτα σε εκπομπή το λευκό βρέφος σε μια φάτνη της Παλαιστίνης και το μπλέξιμο μετά, του ασκητικού Μεγάλου Βασιλείου με τον ερυθρόλευκα ντυμένο κοκα(λ)κολικό Σάντα Κλάους (=Άγιο Νικόλαο;). Από την πλευρά του ιστορικού, ο Ηρώδης και η αφήγηση της γέννησης αν το ψάξεις δύσκολα να συμπέσουν. Σαν κάτοικος της Μεσογείου, όλα αυτά τα ΒΠ (=Βόρειας Προέλευσης) έλατα, τάρανδοι, έλκηθρα, μπιχλιμπίδια αν δεν σε έβαζαν από μικρό κάθε χρόνο σπίτι, γονείς, σχολείο στο αντάξιο ενός Τρούμαν-Σόου σκηνοθετημένο έργο, θα καταλάβαινες εύκολα ότι δεν κολλάνε τέτοια εδώ. Σαν ορθολογιστής βέβαια χάνεις ακόμη πιο γρήγορα το λογαριασμό από τις αντιφάσεις και φαίνεται να φτιάχνουν τα κομμάτια που συνθέτουν τα «Χριστούγεννα εν Ελλάδι» το πολύ μια πολύχρωμη κουρελού. Όλους μας όμως, χριστιανούς, ελληνάρες, ορθολογιστές, τιποτόφρονες, μας ένωνε η καταναλωτική πλευρά των Χριστουγέννων. Η δυνατότητα να ξοδεύουμε και να απολαμβάνουμε ακριβώς αυτό. Χάρη στον (αείμνηστο) 13ο, τα εταιρικά μπουκώματα (=μπόνους), τα φακελάκια στην τσέπη μιας άσπρης μπλούζας, τα μυστικά κονδύλια, τα λαδώματα και οι άδηλοι «φόροι»(=μίζες). Και έτσι κυλούσαν κάθε χρόνο τα αντιφατικά Χριστούγεννα σαν (γ)ουίσκι στο λαρύγγι.
Τώρα όμως άρχισαν οι γιορτές αυτές να είναι πια πολύ οδυνηρές. Ανακαλύπτουμε ότι χάσαμε ακριβώς ό,τι σκέπαζε την αντιφατικότητά τους. Οι δήμαρχοι έκαναν διαγωνισμό για τον εντυπωσιακότερο στολισμό. Από αυτή τη χρονιά άρχισε να είναι πολιτικά ορθότερο το: κοιτάξτε εμένα, που δεν πολυστόλισα. Οι πολιτικοί φόρεσαν τη μάσκα που είχαν για χρήση μόνο όταν πήγαιναν στις κηδείες. Οι πολίτες ακόμη και αυτές τις ημέρες μιλούν για φόρους, πτώχευση, ανεργία, έχουν χάσει την όρεξή τους και για την πιο ελαφριά αμαρτία. Οι γιορτές μέσα στους αιώνες γίνονταν για να ξεφεύγουν οι άνθρωποι από τη μιζέρια της καθημερινής τους δύσκολης ζωής. Τώρα τα Χριστούγεννα ήλθαν για να μας θυμίσουν τις παλιές πολύ πιο ξέγνοιαστες εποχές. Η φωταγώγηση μερικών σπιτιών μας φαίνεται πως ταυτόχρονα πλέον εκπέμπει και αλαζονεία. Και είναι και αντιφατική τη στιγμή που κλαυθμηρίζουμε για τις αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Κανονικά μπαίνοντας η 1η Ιανουαρίου με τις ανατιμήσεις στο ρεύμα θα έπρεπε νομίζω να δώσει το σήμα να σβήσουν όλοι κάθε μη απαραίτητο φωτισμό, κυρίως εξωτερικό. Γλομπάκια, δεντράκια, στολιδάκια στα σπίτια μας και οι Δήμαρχοι την κούφια εορταστική φωταψία τους. Και στα κάπως πιο σκοτεινά κάτσουμε και να σκεφθούμε, τώρα που μας βούτηξαν το πορτοφόλι, τι στο καλό από εδώ και πέρα μένει για να γιορτάζουμε τα «Χριστούγεννα»;

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΜΙΘΡΑΣ,Ο ΩΡΟΣ,Ο ΗΡΑΚΛΗΣ,Ο ΜΕΣΣΙΑΣ...

Του Παντελή Μπουκάλα

Μια Άρτεμις βρεφοκρατούσα στη Βραυρώνα, μια Παναγιά βρεφοκρατούσα στις βυζαντινές εικόνες, μια Ίσις βρεφοκρατούσα στην Αίγυπτο. Το πρότυπο κοινό: η ανώνυμη βρεφοκρατούσα μάνα του αναλώσιμου, μαζικού ανθρώπου. Και η ανάγκη κοινή, από χιλιετία σε χιλιετία: Η ανάγκη να πιστεύεις πως υπάρχει μια μέριμνα ουράνια για το ανθρώπινο γένος, μια δύναμη που το κρατάει στην ασφαλή αγκαλιά της και του προσφέρει μαζί με το γάλα κάποια ελπίδα ότι δεν είναι «μηδέν και τίποτα το γένος των ανθρώπων, όπως ορίζει ένα απεγνωσμένο αρχαιοελληνικό επιτύμβιο, ότι δεν αληθεύει ο Εκκλησιαστής με το απελπιστικό «ματαιότης ματαιοτήτων». Κατά τις ανάγκες τους έπλασαν τις θεότητές τους οι άνθρωποι. Και κατά την εικόνα του προσώπου τους, όπως το είπε ο Ξενοφάνης τον 6ο αι. π.Χ. Κι αφού τις πλάσουν, πολεμούν για να επιβάλουν τη μονοκρατορία τους. Αλλά και για να διατηρήσουν την «αποκλειστικότητα χρήσεως» των θεών τους, που τους πολιτογραφούν με τη δική τους εθνικότητα. Οι θρησκείες όμως, όσες έχουν τη δύναμη να γίνουν οικουμενικές, έχουν το γνώρισμα να αλληλολεηλατούνται, να χτίζεται η καθεμιά πάνω στα ερείπια των προηγούμενων, αποσπώντας από τη στάχτη τους ό,τι πρόσφορο. Οι ιδέες και οι εσχατολογικές ουτοπίες οικοδομούνται όπως τα ιδρύματα της λατρείας: με πρώτη ύλη τα θρύψαλα των προηγούμενων ναών, κίονες, θραύσματα αγαλμάτων, σακατεμένα ψηφιδωτά...
Αυτήν ακριβώς την ακατάπαυστη όσμωση των θρησκειών (που μάλλον δεν δίνει σε καμία πρωτεία πνευματικότητας ή πειστήρια παρθενογένεσης) ιστορούσε στην «Εστία», 2 Ιανουαρίου του 1898, ο Ν. Γ. Πολίτης, σχολιάζοντας το άρθρο κάποιου «Εκάεργου» που, όπως και σήμερα πολλοί, επιχειρούσε να παρουσιάσει τα Ηρακλούγεννα και τα Διονυσούγεννα σαν πρότυπο των Χριστουγέννων και σαν ελληνικής φύτρας τον χριστιανισμό. Έγραφε λοιπόν σαρκαστικά: «Τι δ’ είναι πάλιν αι παράδοξοι εκείναι και εις πάντα μέχρι τούδε άγνωστοι αποκαλύψεις του Εκάεργου περί “ανεξαρτήτων λατρευτών του θείου εν Αιθιοπία, Αιγύπτω, Σκυθία, Γερμανία, Ισπανία, εν ταις Δυτικαίς Ινδίαις (!) κ.λπ.», οίτινες εώρταζον την γέννησιν του Σωτήρος των Ηρακλέους καθ’ έκαστον έτος τη 25η Δεκεμβρίου; Ανεκάλυψε λοιπόν [...] λατρείαν του Ηρακλέους και εν ταις Δυτικαίς Ινδίαις, ήτοι εν τη προ του Κολόμβου Αμερικήν; Αλλ’ η τοιαύτη ανακάλυψις θα έλυε το ζήτημα περί της καταγωγής των αυτοχθόνων Αμερικανών και θ’ απεδίδετο οριστικώς εις τους Έλληνας η τιμή της ανακαλύψεως της Αμερικής, αφού η ελληνική λατρεία είχεν εισαχθή εις αυτήν από των παλαιοτάτων χρόνων! Δυστυχώς όμως ταύτα τουλάχιστον τα περί εορτής του εκ παρθένου δήθεν γεννηθέντος Ηρακλέους εν ταις Δυτικαίς Ινδίαις προήλθον εκ συγχύσεως του ελληνικού θεού και των θεών των παλαιών Μεξικανών Κουετζαλκοάτλ και Ουιτιζλοπόχτλι, οίτινες επιστεύετο ότι εκ παρθένων εγννήθησαν».
«Εις παραπλησίαν σύγχυσιν», συνεχίζει ο Πολίτης, «πρέπει ν’ αποδώσωμεν και τα περί αιγυπτιακών εορτών τελουμένων τη 25 Δεκεμβρίου και περί της γεννήσεως του Ωρου εκ της παρθένου Ισιδος. Συνηθεστάτη επίκλησις της Ισιδος ήτο “Μήτηρ Θεού” [...] και ο εικονικός τύπος της Θεοτόκου θηλαζούσης τον Χριστόν επλάσθη κατά μίμησιν των απεικονίσεων της Ισιδος φερούσης τον Ωρον, ως και η χριστιανική παράστασις του δρακοντοκτόνου αγίου Γεωργίου ελήφθη εξ ομοίων εικόνων του Ωρου. Και επίθετα του Χριστού εν τοις εκκλησιαστικοίς ύμνοις φέρονται όμοια προς τα επίθετα του Ωρου εν τοις αιγυπτιακοίς (π.Χ. ήλιος της δικαιοσύνης, παιδίον νέον, ο προ αιώνων θεός κ.τ.λ.). Αλλ’ ούτε η Ισις ελέγετο παρθένος, ούτε η γέννησις του Ωρου επανηγυρίζετο κατά τας χειμερινάς τροπάς του ηλίου, αλλά κατά την εαρινήν ισημερίαν. Αναμφίλεκτος όμως είναι η σύμπτωσις της εορτής των Χριστουγέννων προς την εορτήν των γενεθλίων άλλου θεού του αρχαίου κόσμου. [...] Ούτος δ’ ο περσικός θεός Μίθρας, ο θεός του φωτός και της δικαιοσύνης, ο ταυτιζόμενος τω ηλίω, εγένετο κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους θεός παγκόσμιος. Η λατρεία αυτού διεδόθη καθ’ άπαν το αχανές ρωμαϊκόν κράτος, περιλαβούσα στοιχεία πολλά και εξ άλλων θρησκευμάτων εν τοις μυστηρίοις, άτινα εμυούντο οι θιασώται αυτού. Προς την λατρείαν δε την μιθραϊκήν, και ουχί προς την ελληνικήν θρησκείαν, επάλαισεν ο χριστιανισμός και ταύτην κατασυντρίψας εθριάμβευσεν. Η μιθραϊκή ήτο η των Ρωμαίων αυτοκρατόρων θρησκεία από των χρόνων του Σεβήρου, μάλιστα δε από του Αυριηλιανού. Το κατά τα εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως ιδρυθέν εν τω Μυλλιαρίω άγαλμα δεν ήτο του Απόλλωνος, αλλά του Ηλίου Μίθρα, ο δ’ εν τω Αυγουσταίω ανδριάς του αγίου Κωνσταντίνου δεν απεικόνιζεν αυτό εν σχήματι του Απόλλωνος αλλ’ επίσης εν σχήματι του Ηλίου Μίθρα».
Και να που η λατρεία του πάσχοντος και αναστηθέντος θεού Μίθρα, λατρεία με προϊστορία μιάμισης χιλιετίας πριν από τον Χριστό, λειτουργεί σαν μέγας χορηγός του χριστιανισμού: «Η θρησκεία λοιπόν αύτη, η εχθίστη τω χριστιανισμώ, παρουσιάζει πολυπληθείς ομοιότητας προς τούτον εν τοις εξωτερικοίς μάλιστα τύποις της λατρείας. Αι επικλήσεις του θεού Μίθρα δεν διαφέρουσι των χριστιανικών διότι καλείται ούτος δημιουργός, δεσπότης των πάντων, ακατάληπτος, παντοδύναμος, μέγας. Οι θιασώται των μιθραϊκών μυστηρίων είχον ιεραρχίαν, εβαπτίζοντο, ενήστευον, μετελάμβανον, έχριον το μέτωπον διά μύρου. Επίστευον εις την αθανασίαν της ψυχής και εις την ανάστασιν των νεκρών, εις την ύπαρξιν παραδείσου προς αμοιβήν των αγαθών και κολάσεως προς αιώνιον τιμωρίαν των κακών. Είχον ηθικάς εντολάς, εκήρυσσαν την αγιότητα και την αποχήν των εμψύχων. Οθεν ουδόλως άπορον ότι και η εορτή των γενεθλίων του Μίθρα ομοιάζει προς τα Χριστούγεννα. Ηγετο αύτη εν σπηλαίω, διότι εν σπηλαίω επιστεύετο γεννηθείς ο Μίθρας, την 25η Δεκεμβρίου, και ελέγετο εορτή των γενεθλίων του ανικήτου θεού Ηλιου (Natalis Solis invicti). Πόθεν τοιαύτη ομοιότης συνεζητήθη υπό πολλών, αλλ’ επαρκώς δεν εξηγήθη ακόμη». Η συζήτηση συνεχίζεται. Τουλάχιστον απ’ όσους δεν υποκλίνονται στο «πίστευε και μη ερεύνα». Χρόνια πολλά σε πιστεύοντες και μη. Από καρδιάς.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011 ΚΑΙ... ΗΔΗ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΟΙ ΙΘΑΚΕΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ.

Του Νίκου Βασιλειάδη

Χριστούγεννα 2011. Για μια ακόμη φορά ο Θεός με αξιώνει και φέτος να γιορτάσω την γέννησή του με υγεία, με τους ανθρώπους που αγαπώ, με την οικογένειά μου, Και όμως ακόμη και αν εγώ είμαι από τους ευγνώμονες ανθρώπους δεν παύω να σκέφτομαι, δεν παύω να έχω αυτό το σφίξιμο στην καρδιά για αυτές τις μέρες της ανασφάλειας και παρακμής, της αγωνίας του αύριο. Δεν παύω να σκέφτομαι πως κάποιοι φταίνε σίγουρα που φτάσαμε εδώ αλλά μαζί με αυτούς μερίδιο σε αυτήν την ευθύνη έχω και εγώ, έχουμε ‘μείς οι ίδιοι. Γιατί μετατραπήκαμε σε μια γενιά που έχασε το νόημα της ζωής, αλλοτριώθηκε από αμφίβολες αξίες, φυλακίστηκε μέσα στον εγωκεντρισμό της.
Είμαστε εμείς που χρόνο με τον χρόνο ανάβαμε τα λαμπερά φωτάκια των Χριστουγέννων ολοένα και πιο νωρίς και καταντήσαμε τα Χριστούγεννα πανηγύρι. Είμαστε όλοι εμείς που τις ημέρες αυτές τις μετατρέψαμε σε μια ακόμη ευκαιρία για επίδειξη πλούτου, αλαζονείας και εξουσίας. Είμαστε εμείς που μέσα από τα χιλιάδες μηνύματα μέσα από τα ακριβά μας κινητά τηλέφωνα αποσιωπούσαμε το πραγματικό γεγονός. Δεν είπαμε κουβέντα πως αυτή η γέννηση του Χριστού- με οποία εκδοχή και αν την δέχεται ο κάθε ένας μας- είναι πάντα η γέννηση μιας νέας ανώτερης φιλοσοφίας της ζωής.
Ότι ήλθε και έβαλε στην κορυφή της πυραμίδας της ανθρώπινης διανόησης ο Χριστός είναι μία μόνον λέξη. Η Αγάπη. Αυτή την αγάπη δίδαξε ο Χριστός και μαζί της ήλθε στις ανθρώπινες κοινωνίες η φιλοσοφία μιας ζωής που βασίζεται στην ισότητα, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, τον αλληλοσεβασμό. Πόσοι στείλαμε από την χιονισμένη Πράγα ή Βιέννη αυτή την μόνη λέξη στους δικούς μας ανθρώπους. Πόσοι στείλαμε κάποια στιγμή ένα μήνυμα Ελπίδας;
Πόσοι σκεφτήκαμε πως οι μέρες αυτές είναι οι μέρες των ανθρώπων που ελπίζουν, που αγωνίζονται για μικρά απλά καθημερινά πράγματα. Για την μικρή απλοϊκή διάθεση μας να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, τον γείτονά μας, για την διάθεση να σταθούμε κοντά σε όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, για την απόφαση να μην επιτρέπουμε στην πλεονεξία και στην αλαζονεία να στραγγαλίζουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η γέννηση του Χριστού συμβολοποιεί ένα ηθικό γίγνεσθαι, μια προοπτική της ζωής με αξιοπρέπεια. Μας υπόσχεται μια γέννηση/αναγέννηση του εαυτού μας ξανά και ξανά κάθε χρονιά και πάντα, στην διάρκεια της ζωής μας. Είναι τροποποίηση σε ενδοπροσωπικό επίπεδο και συντελεί στην διαμόρφωση της αναλογίας του πόσο ‘είμαστε’ , του πόσο ‘γινόμαστε’.
Πόσο γινόμαστε τίμιοι μέτοχοι σε όλες τις πολύμορφες συναλλακτικές και διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πόσο ανοικτοί είμαστε σε μια πράξη ευθύνης και γενναιότητας, στο να μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτό που χρειάζεται να κρατήσουμε, από αυτό που πρέπει να απορρίψουμε. Γιατί πάντα η επιλογή εμπερικλείει απώλεια. Την απώλεια αυτών που δεν μπορούμε, η δεν πρέπει να επιλέξουμε και που τόσο συχνά μας είναι δύσκολο να τα αποχωριστούμε, γιατί μας είναι ευχάριστα. Ψεύτικα φώτα και ανύπαρκτες ανάγκες.
Φέτος δεν επιτρέπω σε καμιά οικονομική κρίση να μου στερήσει αυτό το δώρο της επιλογής και της ελπίδας. Της γέννησης του εαυτού μας, γέννηση μιας διανθρώπινης σχέσης, αλαφρωμένης από το έχω κατέχω, στολίζομαι και επιδεικνύω, μετουσιωμένης στο ζω, αισθάνομαι, αποφασίζω και ενεργώ, ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.’
Φέτος αντί ευχής στέλνω σε όλους τους φίλους μου σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ ένα ποίημα του Καβάφη, στίχους που υπαινίσσονται την καθοριστική σημασία της προσωπικής επιλογής και δράσης στην νοηματοδότηση της ζωής

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
………………………………..
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν….

Τα περισσότερα εξαρτώνται από εμάς . Από τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Και για όσους δεν μπορούν να βλέπουν τον Χριστό όπως εγώ υπάρχει πάντοτε ο Κάφκα "Ακόμα κι αν ο Θεός δεν υπάρχει, η αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι ορίζει να συμπεριφερόμαστε σαν να υπήρχε"…

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΔΑΜ.

Του Θεόδωρου Π. Λιανού*

Ο σύγχρονος Ελληνας µου φαίνεται πως µοιάζει πολύ µε τον Αδάµ, τον πρωτόπλαστο. Θέλει να απολαµβάνει τα αγαθά της φύσης και τις οµορφιές του κόσµου χωρίς προσπάθειες και κόπους. Θέλει ακόµη να απολαµβάνει τα κάλλη της Εύας χωρίς να το παίρνει χαµπάρι ο Μεγαλοδύναµος.
Φαίνεται πως δεν έχουµε ακόµη κατανοήσει το βασικό µάθηµα, ότι τα αγαθά αποκτώνται µε κόπους. Οσο γενναιόδωρη κι αν είναι η φύση, η ευηµερία των ανθρώπων προϋποθέτει κόπους. Ακόµη και η σοφή Αθηνά απαιτούσε να κουνήσουµε τα χέρια µας πριν µας δώσει κάτι. Σαράντα χρόνια σπαταλάµε δανεικά χρήµατα χωρίς κανένας να αναρωτηθεί ποιος µας δανείζει, πόσο θα µας δανείζει, αν θα χρειαστεί να ξοφλήσουµε, πότε θα ξοφλήσουµε και τι θα υποστούν οι επόµενες γενιές. Και τώρα που ήρθε η ώρα να περάσουµε από το Ταµείο ανακαλύψαµε ποιος φταίει. Φυσικά όχι εµείς, αλλά οι άλλοι, οι ανθέλληνες, οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι οίκοι αξιολόγησης, οι ανίκανοι ευρωπαίοι ηγέτες, οι εβραίοι, οι µετανάστες, η αρχιτεκτονική του ευρώ κτλ.
Επί σαράντα χρόνια οι Ελληνες, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ, απολαµβάνουν ένα µεγάλο φαγοπότι στο οποίο συµµετέχουν όλοι αλλά κατά άνισο τρόπο. Τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωµής καλούµαστε να πληρώσουµε εξίσου άνισα, αλλά δυσανάλογα. Φανταστείτε ένα µεγάλο πανελλήνιο συµπόσιο όπου συµµετέχουν ο Αλκιβιάδης και ο ∆ιογένης. Ο Αλκιβιάδης απολαµβάνει ψητά αρνιά, λήµνιο οίνο και κορίνθιες εταίρες, ενώ ο ∆ιογένης βολεύεται µε µερικές ελιές. Οταν έρχεται η ώρα του λογαριασµού, ο Αλκιβιάδης πληρώνει τις ελιές και ο ∆ιογένης τα υπόλοιπα. Αυτή είναι η κατάστασή µας σήµερα. Πολιτικοί, συνδικαλιστές, πολιτικά κόµµατα, και, γενικώς, τα αφεντικά ρήµαξαν τον τόπο σαν τις Αρπυιες που άρπαζαν το φαΐ του Φινέα και έρχονται τώρα να εισπράξουν από τον συνταξιούχο και τον άνεργο. Κάτι σάπιο υπάρχει στο κράτος της Ελληνοδανείας. Αντιλαµβάνοµαι ότι είναι εύκολο να ασκείς κριτική και πολύ δύσκολο να κάνεις εποικοδοµητικές προτάσεις. Ωστόσο έχουν γίνει αρκετές και καλές προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό µας σύστηµα. Εχω όµως την εντύπωση ότι η ευηµερία της κοινωνίας εξαρτάται όχι µόνο από τις συλλογικές και πολιτικές αποφάσεις, αλλά και από τη συµπεριφορά κάθε ατόµου χωριστά. Ισως είναι καιρός να στραφούµε προς τις θεµελιώδεις παραδοσιακές και παγκόσµιες αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η ευηµερία των λαών, δηλαδή στην εργατικότητα, στην εντιµότητα και στην αλληλεγγύη.
∆υστυχώς αυτές είναι ιδιότητες που αποκτώνται δύσκολα και χάνονται σχετικά εύκολα, ανάλογα µε την ένταση των καταστάσεων. Ας ελπίσουµε ότι κάτω από την πίεση των αναγκών οι Ελληνες θα τις ανασύρουµε από τα παλιά σεντούκια.

Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΔΙΑΠΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΥΣΚΟΛΟΥ ΚΑΙΡΟΥ.

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Αξέχαστα θα μείνουν τα φετινά Χριστούγεννα. Σκληρά και κρύα, για πολλούς συνανθρώπους μας, συναδέλφους, γείτονες, συγγενείς, φίλους. Έχασαν τη δουλειά τους, η επιχείρησή τους μαράζωσε, η φτώχεια τούς κύκλωσε. Άλλοι έχασαν το πολυτιμότερο: έναν άνθρωπο. Όλοι χάσαμε το κέφι και το χαμόγελό μας, την αισιοδοξία μας.
Κερδίζουμε κάτι ωστόσο. Κερδίζουμε την ξεχασμένη αίσθηση του μέτρου· τι είναι πράγματι αναγκαίο, χρειώδες, απαραίτητο. Σφιγμένοι απ’ την ανάγκη, στερημένοι από το αποκούμπι ενός προβλεπτού καλόγνωμου χρόνου, με το βραχύ μέλλον σκοτεινό, ξαναλογαριάζουμε τα απαραίτητα. Και παρά το σοκ της φτωχοποίησης, παρά το βίαιο ταρακούνημα απ’ τις παλιές βεβαιότητες, βλέπουμε ότι τα απαραίτητα δεν είναι τόσο πολλά και δεν μας λείπουν όλα — ακόμη και σε τούτο το ζοφερό κατώφλι.
Υγεία, αγάπη, πίστη στον άνθρωπο, στον εαυτό και στον άλλο. Τα απαραίτητα είναι εντυπωσιακά κοινότοπα, τριμμένα και γλυμμένα απ’ τον χρόνο, περιεχόμενα σε κάθε βιοθεωρία, απ’ την αυγή των μύθων ώς τη ροδαυγή του Νίτσε και του Φρόιντ. Αυτά απαιτούνται οπωσδήποτε για να διαπλεύσουμε τον δύσκολο καιρό — άνευ αυτών ουδέν. Εικονισμένα σε λαϊκή λιθογραφία με τις τρεις παρθενομάρτυρες, Πίστις, Ελπίς, Αγάπη — και μητέρα αυτών η Σοφία.
Η εορταστική ανάπαυλα των Χριστουγέννων, στο μέσον του χειμώνα, αυτή τη σοφία φέρνει, αυτή την πρόσκληση για αισθηματική εκδίπλωση και αναστοχασμό. Η κρίση μάς προσκαλεί να ξαναγεννηθούμε, δηλαδή να βρούμε τον εαυτό μας ανακαινισμένο, απαλλαγμένο από βάρη και περιττά μαλάματα. Χωρίς χλιδή, χωρίς λεφτά, χωρίς εταιρικά δώρα και δαπάνες επίδειξης, χωρίς τις φλύαρες συμβάσεις· αλλά όχι χωρίς το μέγα δώρο της ακερδούς, της άυλης χαράς, όχι χωρίς την πίστη στο διαρκές θαύμα της ζωής.
Πυκνός, βαρύς, πολύς, ο καιρός χιονίζει πάνω μας και μας βαραίνει. Τον λογαριάζουμε διαφορετικά πια. Αντέξαμε πολλά, θ’ αντέξουμε κι άλλα.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!!


Του Γιώργου Νικολάου

Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμη δεν άνοιξε το Τριώδιο για να έρθουν τα καρναβάλια! Παρόλα αυτά ορισμένοι τρέχουν τώρα να πετάξουν από πάνω τους το κουστουμάκι του μνημονίου και να φορέσουν την κόκκινη στολή του επαναστάτη, καλώντας σε λαϊκή εξέγερση κατά των δανειστών και δυναστών μας.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μόλις πριν ένα χρόνο πλημμύριζαν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα στούντιο των ραδιοφωνικών σταθμών, λέγοντας με στόμφο και με έμφαση το πόσο καλό έκανε στη χώρα μας η ψήφιση του Μνημονίου και ότι εάν δεν υπήρχε αυτό θα είχαμε χρεοκοπήσει ως χώρα, θα είχαμε καταστραφεί ως έθνος.
Είναι αυτοί που τα δύο τελευταία χρόνια εκβίαζαν τους πάντες, λέγοντας ότι εάν δεν εκταμιεύονταν οι δόσεις δεν υπήρχαν χρήματα να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι υποχρεώσεις του κράτους.
Είναι αυτοί που ψήφισαν τα πιο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα που γνώρισε ποτέ η χώρα, τα οποία οδήγησαν σ την οικονομική εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό, ώθησαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ισοπέδωσαν κάθε κοινωνική μέριμνα, έφεραν μισθούς και συντάξεις πείνας, γέμισαν τις μεγάλες πόλεις με χιλιάδες άστεγους.
Είναι οι ίδιοι που ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, παρέδωσαν κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή του έθνους σε ξένα χέρια, βύθισαν τη χώρα στην ύφεση και μας μετέτρεψαν σε δουλοπάροικους των δανειστών μας.
Ναι, αυτοί, τώρα, δίχως ίχνος ντροπής και με περίσσιο θράσος, βγαίνουν τώρα να υψώσουν τη σημαία της επανάστασης και να ηγηθούν του αντιμνημονιακού μετώπου!
Η ξετσιπωσιά έχει και όρια, αλλά αυτό ελάχιστα τους ενδιαφέρει! Γιατί ένα είχαν έστω και λίγα ίχνη αξιοπρέπειας, τότε θα έπρεπε να στηθούν στις πλατείες, να ξεγυμνωθούν και να κάνουν χαρακίρι!
Η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια πάνε περίπατο και ξεχνιούνται για πάντα όταν κανείς έχει θέσει έναν συγκεκριμένο στόχο στη ζωή του. Και στην συγκεκριμένη περίοδο αυτοί έχουν θέσει το δικό τους που δεν είναι άλλος από το να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να επανεκλεγούν ή να καπαρώσουν κάποια υψηλόβαθμη θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό ή υπηρεσία.
Είναι αυτό που λέει και ο Θανάσης, όταν αναφέρεται σε αυτούς ! Ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το «μεροκάματο» να βγαίνει και όλα τα άλλα να πάνε να …καούν»!

Πηγή

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΘΕΣΗ Ή ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του διακεκριμένου καθηγητή Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Paris 11 Orsay, του Παρισιού ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ στην Άννα Γριμανη

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Είναι η συλλογική αλληλεγγύη που αναδύεται από το συναίσθημα όλων αυτών που πράξαμε στο παρελθόν, αλλά και από τη σύγχρονη επιθυμία μας να προβούμε σε νέες πράξεις.

Πώς φτάνει σε εσάς η κρίση της Ελλάδας;

Σαν ένα ψυχικό βάρος που πιέζει βάναυσα το στήθος μου, για να το ξεσκίσει και να τιναχτεί στον αέρα.

Ποιος φταίει;

Ο νεοελληνισμός που πάσχει από τις θυσίες τις οποίες απαιτεί η αποκήρυξη του ατομικού συμφέροντος εν ονόματι του συλλογικού. Η Ελλάδα έχει ήδη αρκετούς αγίους, σοφούς και ήρωες. Όχι ότι δεν χρειάζονται νέοι, αλλά, τέλος πάντων, οι υπάρχοντες φτάνουν για να στηθεί μια ισχυρή ομάδα… Αρκεί να κατανοήσουμε ότι χρειάζεται και συλλογικό παίξιμο. Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα ομαδικό πνεύμα παρά από μεγάλες ιδέες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήδη γνωστές και χιλιοδιατυπωμένες.

Πώς φαντάζεστε τον Ελληνα της μετά την κρίση εποχής;

Ο Έλληνας είναι φτιαγμένος από σκληρό υλικό, όπως η πέτρα, σπάει, αλλά δεν λυγίζει. Όταν όλα καταστρέφονται, μπορεί να ξαναρχίζει όταν όλα χαλάνε, μπορεί να τα ξαναχτίζει.

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Ένα μοναχικό, σπασμένο μάρμαρο που «συλλογάται»…

Η υπέροχη εκδοχή των Ελλήνων.

Σε ένδοξες στιγμές αλλά και στις εθνικές συμφορές, όταν έγιναν λάθη, ο Έλληνας, άθελά του, είναι ένας δραματικός ηθοποιός, μονάχα που δεν προσποιείται, δεν ποιεί ήθος όπως ο επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά ο ίδιος εκφράζει ένα ήθος πηγαίο, ζωντανό και ανυπόκριτο, εξωτερικεύοντας έτσι τα μύχια της ωραίας ψυχής του.

Ο,τι με απογοητεύει.

Το ότι όλα σήμερα φαντάζουν πεζά, χωρίς όραμα. Στο τωρινό κοινωνικό παιχνίδι, οι καλοί παίκτες είναι σε λάθος θέση ή στον πάγκο. Οι συντεχνίες, ο ατομικισμός, η δολιότητα, το ρουσφέτι, «βάζοντας γκολ με το χέρι», δημιουργούν απορίες και απογοήτευση στο πλήθος. Η ανασφάλεια ενισχύεται, οι δεσμοί φθείρονται και κοντολογίς «το παιχνίδι είναι στημένο», ο «διαιτητής-κράτος» μιλημένος.

Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται τον σύγχρονο κόσμο;

Πολίτες χωρίς σύνορα, κουβαλώντας μια βαριά ιστορική κληρονομιά.

Παράγει πολιτισμό ο σημερινός Έλληνας ή είναι προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Παράγει λίγο. Κάποτε πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο κάθε πολιτισμός είναι θνητός, εύθραυστος, όπως η ζωή. Πιστεύω ότι, ως λαός, δεν εξαντλήσαμε μόνο τα χρηματικά αποθέματά μας, αλλά και τα ιστορικά. Είναι ανώφελο πλέον να κρυβόμαστε πίσω από τα παλιά ένδοξα έργα, αφού αυτά έπαψαν να μας προστατεύουν, ανήκουν στην ανθρωπότητα. Πέρασαν στην αιωνιότητα, ενώ εμείς, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε πολιτισμό.

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Αυτό που θα λέγαμε ελληνικές αισθήσεις μέσα στους αιώνες, που απορρέουν από το έργο σοφών, αγίων και ηρώων πρώτης ποιότητας, ως επακόλουθο μιας καταπληκτικής γεωγραφικής, φυλετικής και ιστορικής συγκυρίας. Χάρη σ' αυτές τις αισθήσεις υπάρχουμε ακόμη και στις σημερινές χαμηλόφωνες ώρες που ο ελληνικός χώρος είναι γεμάτος από καταπληκτική ενέργεια! Οι αξίες, οι μεγάλοι άντρες, τα έργα ίσως να ξαναβρούν ντροπαλά τη θέση τους, ενόσω το φάσμα αλληλεγγύης, δικαίου και ηθικής απλώνει δειλά τα ποικίλα χρώματά του, φωτίζοντας μ' ένα αμυδρό φέγγος το αποπνέον ελληνικό πνεύμα.

Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.
 
Οικουμενική.Χαρακτηρίζεται από ηρωικές πράξεις, πάθη και βάσανα, καθώς και από έναν μόνιμο, βαθύ πόθο, όπως του Οδυσσέα: «Αχ, να μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου»…

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΜΙΑΣ ...ΘΗΤΕΙΑΣ

Του Δημήτρη Μυ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στο πλαίσιο της διαφάνειας και της δημοκρατίας, μας επιτρέπεται να ρίξουμε μια ματιά από την κλειδαρότρυπα στην ευημερία την οποία απολαμβάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στις δηλώσεις «πόθεν έσχες» δηλαδή των 300 βουλευτών, των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και υφυπουργών, των ευρωβουλευτών, καθώς και των... τέως όλων των παραπάνω κατηγοριών.
Έτσι είδαμε και φέτος πώς πρόκοψαν αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Νοικοκύρηδες πραγματικοί! Με τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς τους, τα σπίτια τους, τα εξοχικά τους, τα αυτοκίνητά τους, τα σκάφη και τα φουσκωτά τους, τις μετοχές και τα ομόλογά τους.
Κοιτώντας τις περιουσίες που σχηματίζονται από τους μετόχους της εξουσίας, δημιουργείται σε κάθε καλοπροαίρετο η εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν η οικονομία της χώρας να έχει τιναχτεί στον αέρα από τη στιγμή που ήταν στα χέρια τόσο άξιων ανθρώπων;
Με άλλα λόγια, αποδεχόμενοι (για την οικονομία της συζήτησης) τη λογική που θέλει το κράτος να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, η απορία διατυπώνεται ως εξής: Πώς γίνεται το κράτος - επιχείρηση να χρεοκοπεί και οι πολιτικοί / Διοικητικό Συμβούλιο της επιχείρησης - χώρας να τρώνε με χρυσά κουτάλια;
Η απαίτηση απάντησης στο παραπάνω ερώτημα, όσο η χώρα βυθίζεται στην κρίση και εκατομμύρια άνθρωποι στη φτώχεια, θα προβάλλει πιεστικά, καθώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ειδικά οι μεγαλομέτοχοι της μεταπολιτευτικής εξουσίας, δεν κατηγορούνται απλώς και μόνο για πολιτική ανικανότητα.
Καθώς, λοιπόν, σε δύσκολες εποχές σαν αυτές που ζούμε και τις ακόμη χειρότερες έρχονται, η επίδειξη του πλούτου είναι έτσι κι αλλιώς προκλητική, οι πολιτικοί ταγοί του τόπου καλό είναι να φροντίσουν να ρίξουν άπλετο φως όχι μόνο στο τι και πόσα έχουν, αλλά και στο πώς, πότε και από πού τα βρήκαν.
Και καλό θα είναι να το κάνουν... μόνοι τους, διότι, αν και όταν υποχρεωθούν από την ασυγκράτητη οργή του κόσμου, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα – και μάλιστα κροκοδείλια...

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Μεταβατικός πρωθυπουργός, μεταβατική κυβέρνηση, μεταβατικοί υπουργοί. Ένα σκαλί από το πριν στο μετά. Αρκεί να πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή. Έτσι, όλη η ζωή μεταβατική είναι. Στήνουν σκηνικά αλήθειας. Χαράζουν μονόδρομους σε μακέτα. Γνωρίζουν καλά να χειρίζονται τις ανθρώπινες αδυναμίες. Δεν θα τους ξαναπώ ποτέ αφιλοσόφητους. Στη σπορά του φόβου, η σοδειά είναι πάντα υποταγή. Την ίδια Ιστορία διαβάσαμε όλοι, αλλά βγάλαμε διαφορετικά συμπεράσματα για τα “χτυπήματά” της επάνω στα σώματα της ανθρωπότητας. Και στου κάθε ανθρώπου χωριστά. Για κάποιους, οι αρμοί που εμποδίζουν όλες τις επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες ροπές, είναι ο έλεγχος του φόβου και η αυτοϋπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας, στο όνομά της.
Έχουν με το μέρος τους την παραγματικότητα, την εφαρμοσμένη ιδεολογία τους. Βέβαια, χρεώνονται και όλες τις θηριωδίες αυτής της εφαρμογής, αλλά όσο ο αντίπαλός τους λειτουργεί –εκ των πραγμάτων- με όρους φιλολογικής λέσχης, τον αντιμετωπίζουν σαν πιτσιρικά που διαβάζει κόμικς με σούπερ ήρωες. Στο επιχείρημά τους “αυτός είναι ο καλύτερος κόσμος που θα μπορούσε να φτιαχτεί γιατί απλά αυτός είναι ο μοναδικός που κατάφερε να δοκιμαστεί μέχρι τώρα”, λίγα πράγματα μπορείς να αντιτάξεις, πέρα από την φλόγα σου για το αδοκίμαστο, το πάθος σου για το ανεκπλήρωτο και την αναπόδεικτη-ακόμη- σιγουριά σου πως κάτι καλύτερο είναι εφικτό και μπορεί να γίνει και να αντέξει. (Μία χούφτα στερητικά σε μία μόνο πρόταση…)
Όμως η πραγματικότητα δεν είναι μια αψίδα φτιαγμένη μόνο από τα υλικά της κυρίαρχης ιδεολογίας, της νικήτριας σε όλες τις κατά μέτωπον μάχες. Πολλές φορές έχει κάτι από το σχήμα του ηττημένου. Γίνεσαι αυτός που είσαι, επειδή έχεις να αντιμετωπίσεις τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Το συγκεκριμένο “διαφορετικό”. Διαλλακτικός, αν τον σέβεσαι, αδίστακτος αν τον μισείς. Την αλήθεια του “διαφορετικού” την σεβάστηκαν και την μίσησαν, ανάλογα με τα κέφια του καιρού αλλά και την προσωπική τους εντιμότητα.
Τίποτα από τα δύο δεν γίνεται σήμερα. Δεν την σέβονται, δεν την μισούν. Μοιάζει να την αγνοούν, αν και δεν το πιστεύω, πάντα την έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, είτε ως άλλοθι είτε ως θήραμα, είτε ακόμη και ως φόβο. Γιατί φοβούνται κι αυτοί. Φοβούνται μήπως το καινούριο, το αδοκίμαστο, δεν τους περιέχει, μήπως δεν κρατηθεί τίποτα δικό τους. Εδώ, συλλαμβάνονται αφιλοσόφητοι. Θα περιέχει πολλά από το σχήμα τους. Ως ηττημένων…

Υ.Γ. Όταν ακούω την λέξη “μεταβατικό” στο μυαλό μου μεταφράζεται σαν “κάτι αναβάλλεται”. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό για μια μεταβατική ζωή.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Του Μιχάλη Α. Τιβέριου*

Πρόθεσή μου ήταν να ασχοληθώ σήμερα με το ελληνικό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα με την επικείμενη εκλογή, σύμφωνα με τις διατάξεις του νέου νόμου για την Ανώτατη Παιδεία, των μελών του Συμβουλίου Διοίκησής του. Τις απόψεις μου για το νέο νομοθέτημα και για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να επιδιωχθεί η θεραπεία των κακώς κειμένων του τις έχω διατυπώσει σε παλιότερες επιφυλλίδες. Είναι όμως θλιβερό να διαπιστώνει κανείς ότι πανεπιστημιακοί καθηγητές τάσσονται αναφανδόν υπέρ της μη εφαρμογής του νόμου. Πώς είναι δυνατόν νόμοι της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας να απαξιώνονται από ανώτατους κρατικούς λειτουργούς της; Πράγματι, πολύ θα ήθελα να ξέρω πώς αντιμετωπίζουν το όλο θέμα οι συνάδελφοι της Νομικής και πώς το αναπτύσσουν στους φοιτητές τους. Ο παραλογισμός και η αυτοκαταστροφική μας διάθεση σε όλο τους το μεγαλείο!
Μια μαύρη επέτειος ωστόσο, σε συνδυασμό και με την οικτρή οικονομική μας κατάσταση, με ώθησε να επιλέξω το σημερινό θέμα. Συγκεκριμένα στις 13 Δεκεμβρίου (με το παλιό ημερολόγιο) του 1893, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Χαρίλαος Τρικούπης αναφώνησε τη διαβόητη φράση: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Θα αναφερθώ επιγραμματικά στο ιστορικό τής τότε οικονομικής κρίσης, η διαχείριση της οποίας παρουσιάζει αξιοσημείωτες ομοιότητες με αυτή της σημερινής. «Η ιστορία του παρελθόντος είναι ...; ο κάλλιστος επί το μέλλον οδηγός ...». Οι εκλογές τον Ιούνιο του 1892 ανέδειξαν τον Τρικούπη παντοδύναμο. Ωστόσο, τα σημάδια μιας επερχόμενης οικονομικής κρίσης ήταν ορατά, καθώς όλοι έβλεπαν ότι το ελληνικό κράτος σύντομα δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει τα μεγάλα τοκομερίδια των δανείων που είχε συνάψει. Την ίδια χρονιά φτάνουν στην Ελλάδα ξένοι εμπειρογνώμονες, με πιο γνωστό τον Ε. F. G. Law, για να εξετάσουν την οικονομική κατάσταση και να προτείνουν μέτρα για την εξυγίανσή της, ενώ στο Λονδίνο γίνονται διαπραγματεύσεις για σύναψη δανείου. Ωστόσο, επειδή οι όροι των δανειστών έθεταν υπό αμφισβήτηση την ανεξαρτησία μας, ο Τρικούπης έκρινε ότι θα ήταν πολιτικά προτιμότερο η σχετική συμφωνία να μην περάσει από το Κοινοβούλιο. Η μεθόδευση όμως αυτή δεν έγινε δεκτή από το Στέμμα και έτσι τον Απρίλιο του 1893 ο Τρικούπης υποβάλλει την παραίτησή του.
Η χώρα ωστόσο δεν οδηγείται σε εκλογές, παρά το σχετικό αίτημα της αντιπολίτευσης, και αναζητείται πρόσωπο ικανό να προλάβει την επαπειλούμενη χρεοκοπία και καταστροφή. Συζητούνται διάφορες λύσεις, ανάμεσά τους και αυτή της χρεοκοπίας. Τελικά η πρωθυπουργία ανατίθεται στον Σωτ. Σωτηρόπουλο, σε ένα μη κοινοβουλευτικό τότε πρόσωπο, που είχε τη φήμη μεγάλου οικονομολόγου, εκτίμηση μάλλον υπερβολική. Ο Σωτηρόπουλος, σφοδρός πολέμιος της οικονομικής πολιτικής του Τρικούπη, υπόσχεται να μη χρεοκοπήσει η χώρα και αρχίζει διαπραγματεύσεις για σύναψη δανείου, οι οποίες και καταλήγουν σε συμφωνία, με όρους όμως δυσβάστακτους. Ωστόσο η Βουλή, που ελεγχόταν από την τρικουπική πλειοψηφία, καταψηφίζει τον Οκτώβριο την κυβέρνησή του, και την πρωθυπουργία αναλαμβάνει και πάλι ο Τρικούπης. Τίποτε όμως δεν σώζει την κατάσταση και στις αρχές Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός, από του βήματος της Βουλής, αναγγέλλει ότι το κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τους δανειστές. Από τις οξύτατες σχετικές συζητήσεις στη Βουλή στέκομαι σε απόσπασμα από αγόρευση του Θ. Δηλιγιάννη: « ...Ενώ λοιπόν εγνωρίζατε (απευθύνεται σε υπουργό της κυβέρνησης Σωτηροπούλου) ότι δεν δύνασθε να επαρκέσητε εις τας ανάγκας του δημοσίου ταμείου ..., πώς επηγγέλλεσθε ότι το κράτος ήτο επαρκές ίνα εκπληρώση τας υποχρεώσεις αυτού ...; Δεν ηθέλομεν φθάσει εις την κατάστασιν, εις την οποίαν εφθάσαμεν, εάν δεν διεστρέφομεν την αλήθειαν, εάν δεν ησπαζόμεθα το ψεύδος, εάν δεν επλανώμεν τον ελληνικόν λαόν ...».
Ο Τρικούπης επιδιώκει να έλθει σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές προσφέροντάς τους, ως προσωρινή λύση, το 30% των τοκομεριδίων σε συνάλλαγμα, ως τον οριστικό διακανονισμό. Το σχετικό νομοσχέδιο, που ο ίδιος εισηγήθηκε στη Βουλή, προκάλεσε μεγάλη πτώση στην αξία των χρεογράφων και του νομίσματος και, όπως ήταν αναμενόμενο, συνάντησε σφοδρότατες αντιδράσεις. Μέρος της αντιπολίτευσης θεώρησε τη χρεοκοπία «δολίαν» και μίλησε για κίνδυνο ξενικής κατοχής και δήμευσης κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Με τέτοιες αντιδράσεις στο εσωτερικό, επόμενο ήταν οι δανειστές στο εξωτερικό να αρνούνται να συζητήσουν έναν συμβιβασμό, αν προηγουμένως δεν τους δίνονταν ρητές εγγυήσεις ότι θα πάρουν τα χρήματά τους, εγγυήσεις που έθιγαν αναφανδόν κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν όλο το 1894 και μερικές φορές έδωσαν ελπίδα για έναν διακανονισμό. Ωστόσο, οι άκαμπτες απαιτήσεις ορισμένων δανειστών, ανάμεσα στους οποίους πρωτοστατούσαν Γερμανοί, οδήγησαν τις σχετικές συνομιλίες σε οριστικό ναυάγιο. Από την άλλη, η σκληρή φορολογία, η ανεργία και γενικότερα ο οικονομικός μαρασμός της χώρας έκαναν, από τα τέλη κυρίως του 1894, τις διαδηλώσεις στην Αθήνα κάτι το σύνηθες. Ο Τρικούπης εκτός από τις σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό είχε να αντιμετωπίσει και την απαξίωση και υπονόμευση - προκαλούμενη από τους δανειστές - στο εξωτερικό, εκεί όπου κάποτε το κύρος του ήταν αναμφισβήτητο. Τον Ιανουάριο του 1895 παραιτείται και στις εκλογές του Απριλίου υφίσταται πανωλεθρία. Από τους 207 εκλεγμένους βουλευτές οι 140 είναι του Θ. Δηλιγιάννη και μόνο 18 δικοί του. Ο ίδιος, ως γνωστόν, απέτυχε να εκλεγεί, αφού οι συμπατριώτες του, οι Μεσολογγίτες, προτίμησαν τον Γουλιμή. «Θέλει και η πτώχευσις την τέχνην της» θα πει ο Ανδρέας Συγγρός.

Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ.

Του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη*

Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός των θεωριών για την εξήγηση ενός φαινομένου είναι αντιστρόφως ανάλογος της κατανόησής του· όπως συμβαίνει με την ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση. Πολλοί βέβαια προβάλλουν ποικίλες αιτιατές θεωρήσεις, χωρίς όμως να ψηλαφίζεται βαθιά ο πυρήνας μέσα στον οποίο σφυρηλατούνται οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν όχι μόνο τα άτομα αλλά και τα έθνη στη φτώχευση και στην εξάρτηση. Γι' αυτό ορισμένοι ισχυρίζονται - ίσως και σωστά - ότι η χώρα μας επελέγη ως ένα κατάλληλο πειραματόζωο για να δοκιμασθούν νεοκαπιταλιστικές και μετανεοφιλελεύθερες πρακτικές καθώς εμφανίζεται - και με ευθύνη δική μας - ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι ο κύριος στόχος των αχόρταγων αγορών, στις οποίες δυστυχώς υποκλίνονται οι ΅εγαλύτεροι πολιτικοί ηγέτες παγκοσμίως.
Μια πλανητική όμως ολιγαρχική ελίτ, πέρα από κρατικούς επηρεασμούς και ανθρωπιά, που συνεργάζεται και με τις εγχώριες ελίτ, δεν απευθύνεται στα άτομα, ούτε μόνο σε ένα έθνος. Θέλει μεγαλύτερους πελάτες να επενδύσει τοκογλυφικά, σε έθνη ολόκληρα, και ταυτόχρονα να τα ελέγχει μακρόχρονα για να τα εξαρτήσει κοινωνικά και πολιτικά· θέλει να «κατακτήσει» τον πλανήτη, να ελέγξει κυβερνήσεις, να έχει πλανητική οικονομική ισχύ.
Η κρίση του ευρωπαϊκού Νότου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα το οποίο εκπέμπει δύο μηνύματα: το πρώτο αφορά την αμφισβήτηση των εθνών να συνασπίζονται και να δημιουργούν ισχυρές ενώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση· το δεύτερο, ότι κανένα μέλος μιας τέτοιας ένωσης, περιφερειακό ή πυρηνικό, δεν είναι θωρακισμένο· δεν είναι ασφαλές. Ακόμη και το πανίσχυρο σήμερα γερμανικό έθνος κινδυνεύει και το κακό σπυρί, η Μέρκελ, με την επιμονή της στη στείρα δημοσιονομική πειθαρχία και στον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα σπάσει μολύνοντας όλη την Ευρώπη και τον κόσμο και ήδη το αμερικανικό και το γαλλικό έθνος δέχονται τις πρώτες αναγνωριστικές επιθέσεις.
Αυτή η παγκόσμια ολιγαρχική ελίτ δεν σκοπεύει να αφήσει ανεξέλεγκτη καμία γωνιά του πλανήτη διότι θέλει να τον εκμεταλλεύεται σε κάθε επίπεδο δύναμής του, ορυκτό και φυσικό πλούτο, τεχνολογία, κουλτούρα κτλ. Τα παραδείγματα των υδρογονανθράκων ή των μεταλλαγμένων τροφίμων λ.χ. είναι περιπτώσεις ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Το μεγάλο λοιπόν αυτό συστημικό σχέδιο, που ίσως στοχεύει στην εκκίνηση επιστροφής σε μια μορφή νεοφεουδαρχίας, οδηγεί σιγά αλλά σταθερά στη φτώχεια των εθνών, δηλαδή σε μια σύγχρονη δουλεία, παγκόσμια και αδυσώπητη, διά της οποίας μπορεί να προκληθεί ανακατάταξη εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και μάλιστα χωρίς το μαλθουσιακό εργαλείο του πολέμου. Το βασικό εργαλείο-παγίδα αυτού του σχεδίου είναι η μεγέθυνση της κοινωνικο-οικονομικής πολυπλοκότητας, η οποία επιτυγχάνεται πιο εύκολα στο υπόστρωμα της τεχνολογικής και αξιακής πολυπλοκότητας του νέου πολιτισμού μας, αν βέβαια υποβαθμιστεί πρώτα η Παιδεία, όπως δυστυχώς συμβαίνει τεχνηέντως χρόνια τώρα παγκοσμίως.
Και αν όλα αυτά έχουν ένα ίχνος αλήθειας, τότε εδώ πρέπει να υπεισέλθει συστηματοποιημένα ο αδιαπραγμάτευτος ρόλος των λαών, τον οποίο δεν υπολογίζουν ποτέ σωστά αυτές οι ελίτ, οι μονοσήμαντες απάνθρωπες αγορές, οι οποίες δεν μπορούν επίσης να ελέγξουν ούτε την αλυσιδωτή αντίδραση «αγανάκτηση - εξέγερση - μίσος» που προκαλούν σε δεκάδες χώρες με τις ενέργειές τους. Αυτή την αντίδραση πρέπει να έχουν κατά νου και οι εκάστοτε κρατούντες, διότι δεν είναι μια τοπική αντίδραση αλλά παγκόσμια και δεν πρέπει να την υποδαυλίζουν εκούσια ή ακούσια.
Σε αυτή την προσπάθεια σημαντικό ρόλο θα παίξει η καλλιέργεια ενημέρωσης και πεπαιδευμένης εκπαίδευσης των λαών. Σε πιο άμεσο τόνο, αν θέλουν να αποδομήσουν την εγκαθίδρυση της φτώχειας και της δουλείας των εθνών σε μεγάλα τμήματα του πλανήτη, θα πρέπει να ελέγξουν πρωτίστως τις δαιδαλώδεις διαδρομές της τοπικής και παγκόσμιας διακίνησης του χρήματος που έχει αποκτήσει ασυλία μέσα στην παγκοσμιοποίηση των πάντων. Οσον αφορά τα καθ' ημάς, είναι καταλυτικό να ουσιαστικοποιηθούν οι μηχανισμοί δημιουργίας πραγματικής και ισχυρής Ευρωπαϊκής Ενωσης και να απλοποιηθούν οι νόμοι, ιδιαίτερα στη χώρα μας, ώστε να γίνουν πιο αποτελεσματικοί για να στηρίξουν ένα αποτελεσματικό κράτος που θα υψώνει το ανάστημά του στις σχιζοφρενείς οικονομικοπολιτικές ελίτ οι οποίες στοχεύουν στον έλεγχο κάθε ανθρώπινου όντος.
Με τέτοιες πυρηνικές κινήσεις μπορεί άμεσα να υποχωρήσουν όλα τα πολύπλοκα επιφαινόμενα αίτια και συμπτώματα τα οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, ανεπιτυχώς όμως, οι κυβερνήσεις, για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προς την αναπτυξιακή πρόοδο. Μόνο η ριζική δηλαδή θεραπεία και όχι η συμπτωματική θα οδηγήσει στον πλούτο των εθνών και στην απελευθέρωσή τους. Δύσκολο; Οχι, αν γίνει κατανοητό το πρόβλημα, καθώς ούτε οι ελεύθεροι πολιτικοί ούτε οι διανοούμενοι ούτε οι πολίτες εν γένει σε κάθε χώρα επιθυμούν την υποδούλωση είναι άλλωστε στη φύση του ανθρώπου που θέλει να 'ναι ελεύθερος.

* Ο κ. Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής