ΝΑΙ, ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...

Ναι, το πρόσεξα και εγώ πως αύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά αυτά έρχονται πάντα, ό,τι και να μας συμβαίνει.

Ακόμη και το χειμώνα της μεγάλης πείνας το '41-'42, κάποιοι στην Αθήνα μπορούσαν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα ανάμεσα σε ανθρώπους που πέθαιναν από πείνα. Στις πλούσιες μέρες μας όλα είναι τόσο διαφορετικά...

Καμία σχέση με το τότε.

Φώτα, μουσικές, στολίδια και άνθρωποι χαμογελαστοί που ψωνίζουν από καταστήματα με πλούσιες βιτρίνες. Ε εντάξει, ανάμεσα τους χάσκουν και μερικά σκοτεινά μαγαζιά που έκλεισαν, κάποιοι άστεγοι θα περάσουν το βράδυ τους έξω αλλά ας μην τα κάνουμε και θέμα, τίποτε δεν το ίδιο.

Καμία σχέση.

Τότε (το '41-42 για να μη ξεχνιόμαστε) είχαμε κατοχή και ο χειμώνας, αντίθετα με το φετινό μας, ήταν πολύ βαρύς.

Ας γιορτάσουμε λοιπόν.

Είναι Χριστούγεννα πάλι.....

Χειμώνας 1942 (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή.

Εφτά μέρες

Ἡ μια πάνω απ᾿ τὴν άλλη

Δεμένες

Ὁλόιδιες

Σα χάντρες κατάμαυρες

Κόμπο λογιών του Σεμιναρίου.

Μια, τέσσερις, πενηνταδυό.

Έξι μέρες όλες για μία

Έξι μέρες αναμονή

Έξι μέρες σκέψη

Για μία μέρα

Μόνο για μία μέρα

Μόνο για μίαν ώρα

Ἀπόγευμα κι ήλιος.

Ώρες

Ταυτισμένες

Χωρίς συνείδηση

Προσπαθώντας μία λάμψη

Σε φόντο σελίδων

Με πένθιμο χρώμα

Μια μέρα αμφίβολης Χαράς

Ίσως μόνο μίαν ώρα

Λίγες στιγμές

Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή

Πάλι μίαν βδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει απ᾿ το πρωί.

Ένα κίτρινο χιονόνερο.

Πηγή