ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Σκαλώσαμε. Δεν ρολάρει τίποτα. Ούτε το καλό –βέβαια- αλλά ούτε και το κακό. Κούραση, παραίτηση και ευχές για το χειρότερο αρκεί να γίνει γρήγορα. Εκεί είμαστε. Πληθαίνουν τα κατάγματα σε ζωές, τα οποία οδηγούν τους τραυματίες να εύχονται το τέλος, αρκεί να γίνει γρήγορα. “Να τελειώνουμε. Να πτωχεύσουμε να δούμε τι θα κάνουμε”. Δεν είναι πολιτική θέση αυτό, είναι το τραύμα που θέλεις πια να κλείσει. Να φύγει το σκοτωμένο αίμα, να συνεχίσεις να ζεις, έστω όχι αρτιμελής, αλλά να θρηνήσεις, να πενθήσεις, να το πάρεις απόφαση. Δεν ζούμε. Όλα σε αναστολή. Η καθημερινότητά μας, μία εκκρεμότητα, μία παγωμένη εικόνα, μία φωτογραφία καταρράκτη με ακίνητο νερό. Με έχει απογοητεύσει ο νεοφιλελευθερισμός. Τον είχα για πιο αποφασιστικό. Αν κάτι γούσταρα σε αυτόν ήταν η αποτελεσματικότητά του στα ακαριαία χτυπήματα. Τώρα το μαχαίρι έχει στομώσει και δεν κόβει. Είναι βάσανο. Μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο. “Χύσε παιδί μου…χύσε παιδί μου…” για να πάρει την απάντηση “το έχουμε υπόψιν μας μαντάμ!”. Ναι, το έχεις υπόψιν σου αλλά δεν σε βλέπω πολύ ζωηρό…

Κάποιοι βέβαια δουλεύουν σκληρά. Σκέφτονται, ενεργούν. Η ευκαιρία της φτώχειας δεν πρέπει να πάει χαμένη. Η θηριώδης ανεργία, η απόγνωση, ο στεγνός φόβος για το αύριο προσφέρουν το καλύτερο timing για να καταργήσουμε το πανεπιστημιακό άσυλο! Τώρα έπρεπε να γίνει γιατί τώρα αλλάζει η Ελλάδα… Δεν ανοίγω κουβέντα για το σωστό ή το λάθος –κάποιο έργο πρέπει να επιδείξει και η Υπουργός Παιδείας, και δεν μπορούν όλα να σταματήσουν με το πρόσχημα της κρίσης- αλλά όταν γκρεμίζεται το σπίτι σου κι εσύ διαλλέγεις πατάκια για το μπάνιο, σημαίνει πως πολύ στο λαιμό σού κάθονταν τόσα χρόνια τα παλιά σου πατάκια… Και η χαρά σου δεν κρύβεται…

Να τελειώνουμε λοιπόν! Όχι, δεν είναι η πολιτική θέση μου αυτή, στο είπα, δεν προτείνω λευκή πετσέτα. Αλλά είναι τόσος κόσμος πια που παρακαλάει για ένα κάποιο τέλος. Τι να τους πω; Ότι στην γραμμική απεικόνιση της εξίσωσης του χρόνου αλλά και στην ακανόνιστη της Ιστορίας, δεν υπάρχει τέλος και αρχή παρά μόνο συνέχεια; Να βάλω την μάνα μου στα εβδομήντα της να διαβάσει τους μεγάλους κλασικούς; Δεν την πλακώνω στους μπάφους καλύτερα;

Ούτε στην Κατοχή ο κόσμος δεν παρακαλούσε για ένα τέλος στο μαρτύριο. Αν διαβάσεις αφηγήσεις θα δεις πως όσοι δεν πέθαιναν στους δρόμους και στα υπόγεια της Γκεστάπο, και πολύ όμορφα τραγούδια έγραφαν, και σε σπίτια μαζεύονταν και γελούσαν, και τρελό sex έπαιζε. Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι απέναντι στους ιστορικούς τους μέλλοντος

Πηγή