Του Φίλιππου Γαζή*
Οι αριθμοί και οι προβλέψεις με κουράζουν. Αυτά είναι για τους αριθμολάγνους. Ευρώ, δάνεια, PSI, τόκοι, μνημόνια, ευκαιρία, σωτηρία, ξεπούλημα. Έχω μπουχτίσει από την όλη βαβούρα των media, των πολιτικών και εν γένει όλων το ‘ειδικών’. Δεν αντέχω να τους ακούω πλέον. Όλα είναι ίδια. Εδώ και 2 χρόνια. Κάθε 2-3 μήνες πτωχεύουμε και περιμένουμε τους ξένους ευεργέτες να μας προτείνουν κάτι νέο για να μπορέσουμε να ζήσουμε και μετά τους δικούς μας πολιτικούς να το ψηφίσουν σε κλίμα πανικού και σύγχυσης. Να τους βλέπω να διαφωνούν εσωκομματικά και εξωκομματικά σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ η χώρα βουλιάζει και ο κόσμος πεινάει. Παίζουνε με τα νεύρα μας. Σαν μια θεατρική κωμωδία όπου η σκηνή έχει πλημμυρίσει, ο κόσμος να θέλει να φύγει και αυτοί να μας κρατούν με το ζόρι για να συνεχίσουμε να βλέπουμε το χιλιοπαιγμένο θέατρο του παραλόγου γιατί μας λένε: κυρίες και κύριοι έχετε πληρώσει το εισιτήριο σας. Σώνει και καλά.
Έχουν ηθικούς λόγους και προσωπικούς να διαφωνούν για το αν θα ψηφίσουν τα νέα μέτρα, για το αν θα πτωχεύσουμε, για το αν ο κόσμος χάσει όλες τις αποταμιεύσεις του, για το αν η ανεργία θα εκτιναχτεί, για το αν ο παππούς και η γιαγιά πεινάσει και μείνει χωρίς ρεύμα, για το αν εσύ και εγώ με 400 ευρώ μπορέσουμε να ζήσουμε και να τα πληρώσουμε όλα. Αν υπήρχε ηθική και είχαν ένα ίχνος αξιοπρέπειας δεν θα τους βλέπαμε ως τη 1-2 το πρωί για το τι θα ψηφίσουν. Δεν θα τους βλέπαμε να αναφωνούν ‘ναι σε όλα’. Ναι στην φτώχεια, στην πείνα, στον εξαφανισμό της μεσαίας τάξης και στην μετανάστευση της νέας γενιάς ώστε να μπορέσει να ζήσει. Το θέμα είναι όμως: εμείς τι κάνουμε; Αν κάποιος θα σου έπαιρνε πίσω βιαίως, ό,τι έχεις χτίσει μια ζωή και επιπλέον χρέωνε και τα τρισέγγονά σου θα τον πίστευες πως θα σε σώσει και θα τον εμπιστευόσουν και θα τον άκουγες με προσοχή; Είναι τραγικά αστείο.
Επίσημα λοιπόν ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ για ένα κλασσάτο ευρωπαϊκό κουστούμ. Δεν πειράζει όμως. ‘Δεν πάν να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια, δεν παν να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια. Και αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας , ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας. Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ’ αφεντικά μας, δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας. Αυτοί καλοπερνούν και μεις αγωνιάμε, αν θα ‘χουμε δουλεία για να ‘χουμε να φάμε. Δεν παν να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια, δεν παν να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια. Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία. Για μας για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα. ( Ν.Άσιμος)’ ώστε αυτή η χώρα να μην μοιάζει με μια πουτάνα του πεζοδρομίου που για λίγα ευρώ παραπάνω σου λέει: ‘ναι σε όλα.’.
* Ο Φίλιππος Γαζής είναι φοιτητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου