ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ!

Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου

 

“Από τις απαρχές του χρόνου δύο φλόγες πυρπολούν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη: η φλόγα της οργής ενάντια στην αδικία και η φλόγα της ελπίδας ότι μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο”. Τόνι Μπεν βετεράνος Βρετανός πολιτικός.

Κι αν η αδικία πυροδότησε για τα καλά τη φλόγα της οργής κυριεύοντας την ελληνική κοινωνία, με εγκληματικές ενέργειες σε όλα τα επίπεδα, τρομοκρατικές επιθέσεις, ομηρίες από απολυμένους ανέργους, ανοίκειες επιθέσεις σε καλλιτέχνες, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη φλόγα της ελπίδας.

Η κοινωνία βρίσκεται διαιρεμένη και διχασμένη ανάμεσα σε μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς, ευρωπαϊστές και μη, εργαζόμενους-ανέργους και τόσα άλλα. Όμως, μπορεί μια κοινωνία να συνεχίσει να ζει έτσι; Mπορεί μια κοινωνία να ζει με θυμό, με οργή, με απελπισία, με μίσος, χωρίς ελπίδα; Πως μπορούμε να ζήσουμε και να προχωρήσουμε μέσα σε μια κοινωνία που φωνασκεί, αντιδρά βίαια και καταστρέφει, χωρίς να δημιουργεί; Ο φόβος, η ανασφάλεια, η μετάθεση ευθυνών, η έλλειψη αυτογνωσίας, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες ότι όλοι οι κακοί μισούν τους καλούς Έλληνες και η πολιτική του λαϊκισμού, που για πολλά χρόνια βάσισε την επιτυχία της στο φόβο από τη μια και στο χάϊδεμα των αυτιών από την άλλη, δημιούργησαν έναν “ανήλικο” λαό και κυρίως, ένα εκρηκτικό μείγμα με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα.
Φτάνει πια, με τις εκκωφαντικές φωνές του λαϊκισμού και τις άναρθρες κραυγές της οργής. Η εποχή επιτάσει μείωση του λαϊκισμού, που αποτελεί μια θυμώδη μορφή ελλείψεως αυτοπεποιθήσεως, με κυρίαρχη την οργουελική πεποίθηση της ελληνικής ηγεσίας, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Ο ρόλος του ηγέτη, θα μπορούσε να είναι ζωντανό παράδειγμα υπέρβασης του ελλείμματος αυτοπεποίθησης και να λειτουργήσει παραδειγματικά. Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα όραμα, να τεθούν θετικοί στόχοι, που θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητοί και να υλοποιηθούν από την πλειονότητα. Οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι, που αξίζει τον κόπο να πραγματοποιηθεί.

Φτάνει με την απελπισία και τη μιζέρια. Πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση, που θα μας οδηγήσει στην αυτοπεποίθηση και στην αυτογνωσία.. Η βεβαιότητα της επίπλαστης επιτυχίας, η αυτοπεποίθηση της ήσσονος προσπάθειας, μας οδήγησαν σε αδράνεια, εφήμερη ευτυχία και όταν τα σαθρά θεμέλια αυτού του οικοδομήματος κατέρρευσαν φάνηκε πόσο “γυμνοί” και αδύναμοι είμαστε. Ας μην αφήνουμε άλλο την αβεβαιότητα να μετεξελίσεται σε απόγνωση και φόβο. Η σημερινή κατάσταση φοβίζει αλλά από την άλλη είναι αυτή που μπορεί να κινητοποιήσει υγιείς δυνάμεις, να επανακαθορίσει, να εξελιχθεί, για να μετατραπεί σε ελπίδα και δύναμη, σε δράση και δημιουργία.Η κοινωνία πρέπει να ανακαλύψει τη συνοχή της για να προχωρήσει δημιουργικά. Ας ανακαλύψουμε εναλλακτικούς και ουσιαστικούς τρόπους διαβίωσης.

Κι όμως, η φλόγα της ελπίδας έχει αρχίσει να φαίνεται. Άνθρωποι κάθε ηλικίας συστρατεύονται απέναντι, σε αστέγους σε άπορους, δείχνοντας, αν μη τι άλλο, ότι στο κόσμο της διαφθοράς και της εγκληματικότητας υπάρχει και ένα άλλο πρόσωπο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο για το μέλλον, αυτό της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού. Το κίνημα της Κατερίνης, (παρά τις ακατανόητες αντιδράσεις του Κ.Κ.Ε.) αποτελεί την πρώτη σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή. Κατάφερε να καταργήσει τους μεσάζοντες και απέδειξε ότι όταν οι πολλοί γίνουν ένα με αυτοπεποίθηση και δημιουργική διάθεση μπορούν, να κάνουν θαύματα και τελικά, να καταφέρουν αυτό που δε κατάφερε καμιά Κυβέρνηση τόσα χρόνια.

Γι αυτό λοιπόν, έχουμε δικαίωμα να επανακαθορίσουμε την ελπίδα γιατί υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ! Η Ελλάδα έχει ένα ένδοξο παρελθόν αλλά μπορεί να έχει και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

effiemavropoulou@hotmail.com

* Από την ομότιτλη συλλογή διηγημάτων του Αντώνη Σαμαράκη

 

Πηγή