«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» έχουμε συνηθίσει να ακούμε από αυτούς οι οποίοι σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο για να μας πουν: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος» και «εμείς - με το μνημόνιο - είμαστε η μόνη λύση». Πάνω σε αυτήν την αντίφαση αρχίζει σιγά - σιγά να κάνει τη μετάστασή της η κρίση. Μετά την οικονομία, ετοιμάζεται να κατασπαράξει το πολιτικό σύστημα. Μια άλλη αντίφαση, η οποία συμπληρώνει τη διάβρωση των κυρίαρχων μέχρι πρότινος πολιτικών δυνάμεων, είναι ότι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή εμφανίζονται ως επίδοξοι σωτήρες.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: Η ουσία της κρίσης είναι πολιτική. Έχει να κάνει, δηλαδή, με επιλογές, με προτάσεις διεξόδου, με την οικοδόμηση κοινωνικών συμμαχιών οι οποίες θα στηρίξουν αυτές τις επιλογές.
Πολλά θα µπορούσαµε να πούμε για την αδυναμία ή και ανικανότητα των δυνάμεων του συνόλου της Αριστεράς να βρουν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή και να παρουσιάσουν μια πρόταση διεξόδου η οποία θα συσπείρωνε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον...
Αυτό που ορίζει και περιγράφει κυρίως την πολιτική κρίση είναι η μάταιη προσπάθεια των κομμάτων εξουσίας να αποφύγουν το αναπόφευκτο: τη σύνθλιψή τους κάτω από το βάρος των ευθυνών τους για την καταστροφή, των παρατεταμένων ντροπιαστικών απαιτήσεων των πιστωτών και της ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών ζωής για τους Έλληνες πολίτες.
Τα κόµµατα εξουσίας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα περιθώρια διαχείρισης της κοινής γνώμης είναι απεριόριστα. Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και έχουν ξεχάσει ότι για να κυβερνήσουν δεν αρκούν οι «θετικές γνώμες» των εποπτών, αλλά χρειάζονται και οι ψήφοι.
Πολύ περισσότερο από τις ψήφους, οι οποίες πολλές φορές και με διάφορους τρόπους μπορούν να υφαρπαχθούν, απαιτείται μια ευρύτερη συναίνεση - ανοχή της κοινωνίας. Κι αυτή έχει χαθεί από όταν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο κρυμμένα πίσω από τον εντεταλμένο τεχνοκράτη - πρωθυπουργό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου