ΕΛΛΗΝΑ, ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ.

Του Λεωνίδα Γιαννουλόπουλου

Σκοτάδι μας κυρίεψες τις καρδιές και μας βασίλεψες. Έριξες πέπλο και μας κάλυψες τα μάτια. Κανείς δεν βλέπει πού πηγαίνει, κανείς δεν βλέπει πού πατά, κανείς δεν νοιώθει να αγαπά και χάνεται στα ψέματα και την υποκρισία. Πνίγουμε τα συναισθήματα και αφήνουμε τον πλασμένο μας εαυτό να καθοδηγεί τις ζωές μας. Μουτζώνουμε τα πρόσωπα μας και κάνουμε τους τυφλούς, μόνο που ο τυφλός βλέπει και ο κουφός ακούει, και αυτός που θέλει να ζήσει βλέπει την αλήθεια, δεν απομακρύνεται από αυτήν. Ποιος όμως είναι σε θέση να αντικρίσει την ζωή;

Μέρα με την μέρα γεννιούνται νέα κινήματα, νέα πρόσωπα φρέσκα μπαίνουν στα σπίτια του Έλληνα αλλά η φρεσκάδα αυτή θα αντέξει στον χρόνο; Φόβος για τους νέους και ενοχές για τους παλαιότερους, μόνο που τώρα η ζυγαριά μετρά όνειρα και φιλοδοξίες μιάς ολόκληρης ζωής. Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει, αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει;

Κάποτε τραγούδαγες στην ζωή «σ’ έχω βρεί», τώρα χαμηλόφωνα πολύ ψιθυρίζεις «σε χάνω». Βγαίνω στο μπαλκόνι και ανοίγω το βιβλίο της ζωής μου, νιώθω να με τραβούν κάτω οι εικόνες της καθημερινότητας. Με βαραίνουν οι εικόνες της ασχήμιας, της κοινωνικής κατάρρευσης, της υποδούλωσης και του σκοταδισμού που μας ρίχνουν οι σωτήρες. Οι σωτήρες σήμερα φοράνε μάσκες, καβαλάνε αντί για άλογα ανθρώπους και τους ταΐζουν ψεύτικες καταστάσεις για ένα ψεύτικο αύριο.

Έλληνα πέφτω στα γόνατα και σε παρακαλώ να θυμάσαι, μην ξεχνάς. Τίποτα σημαντικό παρά μονάχα να θυμάσαι ποιος σε έφερε στο σημείο της εξαθλίωσης, της προσφυγιάς. Οι μέρες του φωτός είναι μπροστά, και μην τους αφήσεις να σε ρίξουν στα κοράκια της Ιστορίας, αυτά που πάντα πέταγαν πάνω από το κεφάλι σου και περίμεναν την στιγμή για να ξεσκίσουν την σάρκα σου. Μία εποχή τελειώνει και αρχίζει μία άλλη. Τίποτα σημαντικό παρά μονάχα μην ξεχνάς.

Πηγή