ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΤΩΡΑ...

Της Αιμιλίας Καραντζούλη, 20 χρονών

Γεννήθηκα σε μια εποχή που «τα είχε όλα». Ανήκω στη γενιά που δεν της έλειψε τίποτα, που κατηγορήθηκε ως «γενιά του φραπέ», που όπως άκουσα να λένε «τα βρήκε όλα έτοιμα». Να όμως που ήρθε η εποχή στο λεξιλόγιό μας δίπλα από το ρήμα “αγοράζω” να μπει το ρήμα “νιώθω”. Κάποιοι δηλαδή θεωρούσαν πως μια γενιά που μπορεί να αγοράσει τα πάντα, έχει και τα πάντα…

Ως παιδί θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ άτυχο. Άνοιγα βιβλία για να κοιτάζω φωτογραφίες και να διαβάζω κείμενα από “άλλα χρόνια”, από τότε που τα τραγούδια λογοκρίνονταν και οι άνθρωποι κινητοποιούνταν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Κάτι έκαιγε μέσα μου. Δεν μου άρεσε καθόλου που είχα γεννηθεί στην εποχή «που τα είχε όλα», που δεν τις έλειπε τίποτα από όσα γίνονται αντιληπτά μόνο με τα μάτια. Ζήλευα που τα χρόνια μου δεν είχαν κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Ζήλευα που δεν ένιωσα την ανάγκη να διεκδικήσω, να πολεμήσω το άδικο. Ζήλευα που δε μεγάλωσα στην εποχή του Θεοδωράκη ή του Σεφέρη, που δεν έζησα αυτά που μπόρεσαν να γίνουν τροφή για τους πιο μεγάλους καλλιτέχνες. Και βαθειά ευχόμουν να είχα γεννηθεί σε μιαν άλλη εποχή, σε χρόνια που θα με μάθαιναν να δρω ενεργά κοινωνικά, να προβληματίζομαι και να δημιουργώ.

Κάποτε μου είπαν «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί».

Και να που τώρα όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα ανατρέπονται. Να που ήρθε η στιγμή να ζήσω κι εγώ μια εποχή στην οποία τα υλικά μειώνονται, μα κάτι καινούργιο αναδύεται, κάτι που είχαμε καιρό βαθειά λησμονημένο, αυτό που χρόνια λαχταρούσα να δω. Σαν να συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά πως ο άνθρωπος δεν υπάρχει μόνο για να παράγει. Σαν να είδαμε τους εαυτούς μας αλλιώς, αρχίσαμε ξανά να αναγνωρίζουμε, αρχίσαμε να δημιουργούμε.

Και έτσι λυπάμαι που μέσα μου χαίρομαι γιατί ακούω γύρω μου ανθρώπους να μιλούν για τον Άνθρωπο, το δίκαιο και το άδικο. Γιατί μπορέσαμε να απαγκιστρωθούμε απ’ το προσωπείο «του κόμματος». Χαίρομαι που για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κάθε είδους και ηλικίας παρέα άρχισε να συζητά, έστω με απόψεις άκρως αντίθετες. Επιτέλους μπορέσαμε κι’ εμείς να εκφραστούμε. Χαίρομαι που η πολιτική ως τρόπος αντιμετώπισης της ζωής κυριαρχεί ως θέμα σε κάθε γωνιά της χώρας μου. Χαίρομαι που είδα νέους ανθρώπους να γράφουν, να αντιδρούν και καλλιτέχνες να δημιουργούν και για κάτι άλλο πέρα από τον έρωτα. Είναι όλα όσα ζήλεψα και τώρα τα βλέπω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου.

Μπορεί τον τελευταίο μήνα τα Πανεπιστήμια να έκλεισαν, όμως ταυτόχρονα πολλά μυαλά «άνοιξαν». Αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε, να λέμε γιατί ένα Πανεπιστήμιο πρέπει να κλείσει, ή αντίθετα ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν να πρέπει να παραμείνει ανοιχτό. Τόσα χρόνια είχαμε σχολεία, μα ποτέ δεν σκεφτήκαμε γιατί πραγματικά πρέπει να υπάρχει η μάθηση και η εκπαίδευση. Μπορέσαμε να εκφραστούμε, να επιχειρηματολογήσουμε, να διαφωνήσουμε: Επιτέλους, γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.

Τίποτα δεν λειτουργούσε καλά τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί δεν είχαμε υλικά, μα γιατί είχαμε ξεχάσει τη θέση μας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στον ίδιο μας το εαυτό. Επιτέλους, μπορέσαμε να δούμε το ορατό απ’ την ψυχή.

Πηγή