Του Δανιήλ Οικονομέα, 21 ετών.
Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη που δεν θα ασχοληθώ ούτε με το μισθό σου, ούτε με τη χώρα σου, ούτε με τους ικανούς που ανίκανα μαζί διαλέγαμε να μας τα τρώνε. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη γιατί δεν με νοιάζει ο μισθός σου, γιατί είμαι 21 και έχω, ακόμα, την πολυτέλεια να μη με νοιάζει ο μισθός σου. Ξέκλεψα λίγο χρόνο ανάμεσα στο φραπέ, την αβεβαιότητα και τις κοινωνικές συνευρέσεις στο Σύνταγμα για να σε σκεφτώ. Εσένα, όχι τον μισθό σου, όχι τους αριθμούς που σε ακολουθούν ούτε καν αυτό που αποφάσισες να δείχνεις. Εσένα.
Έχει γεμίσει ο τόπος με πεθαμένα όνειρα και ανθρώπους ως το λαιμό με απωθημένα. Υποθήκευσες τον εαυτό σου στο βωμό της αγέλης, έχεις τη θέση σου πια, δεν σε κατηγορώ που την υπερασπίζεσαι με νύχια και με δόντια. Θλίβομαι μόνο, γιατί τα τόσα απόνερα που άφησες πίσω σου σε προδίδουν. Ξεπούλησες ήθη και αρχές και ελπίδες γιατί κατάφεραν δέκα μαλάκες να σε πείσουν πως δεν θα ήταν ζωή αυτή που θα έκανες. Σε τρόμαξε καημένε μου η μοναξιά και έτρεξες κοντά τους, κάτω απ' το φτερό, να μη σε βρέχει η αλήθεια.
Αέναος και μαύρος ο κύκλος που σε τρέχει. Ό, τι σου κάνανε το κράτησες στωικά στη φαρέτρα και είσαι πανέτοιμος να χύσεις το μελάνι σου στα μάτια των καινούριων. Και ξέρεις, δεν έχω άλλες παραστάσεις μεγαλώνοντας πέρα από σένα. Εσένα θα θαυμάσω, εσένα θα κρίνω, από σένα περιμένω να μάθω. Μα είμαι σίγουρος πως κι εσύ κάτι τέτοιο θα σκεφτόσουν κάποτε και είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα βρεθώ στη θέση που είσαι τώρα. Αυτό φοβάμαι. Μια μέρα θα προδώσω κι εγώ όσα με ορίζουν για να τη βγάλω καθαρή. Έχω τη δικαιολογία έτοιμη, σε παρατηρώ χρόνια να την περιφέρεις, «Προφυλάσσω τον εαυτό μου», θα σου πω, «για να κερδίσω μια άλλη μέρα», θα σου πω.
Έχουμε απογοητευτεί όλοι από όλους, είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι. Ψάχνεις κομπάρσους για τη ζωή σου, τίποτα σοβαρό, τίποτα επίπονο. Τίποτα που να μπορεί να σε κινήσει, τίποτα που να πλησιάζει τη μυστική σου αξία, αυτή που προφυλάσσεις. Το ξέρω, που χρόνος για επικοινωνία; Που χρόνος για αγάπη; Που διάθεση για έρωτα κατεδαφιστικό; Το ξέρω, προέχουν άλλα. Προέχει το να πάρεις γάλα για το παιδί που δεν έκανες με τον έρωτα της ζωής σου, γιατί πολύ απλά και τότε προείχαν άλλα. Προέχει το να ετοιμαστείς για τη δουλειά που δεν σου αρέσει, αλλά σε διάλεξε, γιατί προείχαν άλλα. Προέχει το να μπορέσεις επιτέλους να ξεδώσεις από την πίεση, την ματαιότητα και τη μαυρίλα που έχει καθολικά καλύψει τη ζωή σου.
Αποτέλεσμα. Συντήρησες μια κοινωνία που θρέφει δυστυχισμένα πρότυπα. Μια κοινωνία που καλλιεργεί φόβο και ανασφάλεια. Μια κοινωνία που όλο και ρηχαίνει.
Γιατί εσύ επέλεξες να κοροϊδεύεις και να κοροϊδεύεσαι σε μια συμφωνία σιωπής για να μπορείς να παραμένεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Γιατί εσύ επέλεξες να μην αναζητάς όσα δεν βλέπεις μην και αναζητήσει κανείς όσα δεν θες εσύ να δουν. Γιατί τα αηδόνια βαρέθηκαν και σε άφησαν να κοιμηθείς τον ύπνο του δικαίου μέσα στην βολική ανωνυμία που σου προσφέρει η μαζικότητα του ύπνου. Εκπτώσεις παντού και όλα λίγα. Μην πιστεύεις σε παραμύθια, μου λες και το μελάνι έχει αρχίσει να κυλάει από το στόμα σου. Χαθήκαμε φίλε, πατέρα, σύντροφε. Χαθήκαμε.
Χαθήκαμε κι η Αριάδνη έχει βγει να χτυπήσει γκομενάκια στην παραλιακή γιατί δεν τη γεμίσαμε ποτέ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου