ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΙΛΑΣ; Η ΗΘΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ.

Της Μαρκέλλας Σαράιχα

«Η οικονομική κρίση μας διέλυσε».

Επιχειρήσεις κλείνουν και άλλες είναι ένα βήμα πριν από το λουκέτο, συνεργασίες χρόνων χαλάνε, φιλίες διαλύονται, παντρεμένα ζευγάρια βάζουν τέλος στο γάμο τους, νέες σχέσεις δεν ευδοκιμούν. Η κατρακύλα συνεχίζεται με γοργό ρυθμό και ακόμη πάτο δεν πιάσαμε. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012.

Ζούμε σε μία ζούγκλα. Σε μία εποχή που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο, πατώντας ακόμη και επί πτωμάτων. Λεφτά δεν υπάρχουν. Αν και μερικοί έχουν βρει τον τρόπο και βγάζουν έστω τα απαραίτητα προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν αξίες. Νομίζω ότι αυτή η λέξη πλέον δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των περισσοτέρων.

Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας και, αντί να είμαστε ενωμένοι, βρισκόμαστε σε διαρκή εμφύλιο. Για ποιο λόγο; Όταν γκρεμίζονται τα όνειρα και χάνονται μέσα σε μία στιγμή οι κόποι μιας ζωής του συναδέλφου μας, του γείτονά μας, του φίλου μας, γυρίζουμε την πλάτη, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δεν θα μας πάρει και εμάς η μπάλα. Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είμαστε! Μου φαίνεται αδιανόητο να χαίρεσαι και να ικανοποιείσαι με την καταστροφή του άλλου, που μπορεί να είναι και ο πιο σκληρός σου ανταγωνιστής, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εσύ θα επιβιώσεις!

Πισώπλατα μαχαιρώματα μέσα στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, λυκοφιλίες, γάμοι που στηρίζονται στο οικονομικό συμφέρον. Καθημερινά ακούς κάτι από τα παραπάνω. Ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου για να σώσει το δικό του το τομάρι. Πού είναι η αλληλεγγύη; Πού είναι η αγάπη; Πού είναι η ειλικρίνεια; Από την στιγμή που το χρήμα κυριάρχησε στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια , και μία αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου το αγάπησε, οι αξίες, όπως η οικογένεια και η φιλία, παραμερίστηκαν, και με το πέρασμα των χρόνων χάθηκαν. Και τώρα κάποιοι προσπαθούν να τις βρουν. Μάταια, όμως. Τα πάντα γύρω είναι ψεύτικα, και όλη αυτή η οικονομική κρίση που περνάμε είναι αποτέλεσμα των χαμένων αξιών.

Η χώρα καταρρέει, και μαζί της και η οικονομία. Μέρα με τη μέρα. Εκεί που προσπαθείς να ορθοποδήσεις κάτι γίνεται και γυρίζεις πάλι πίσω. Μεγαλώσαμε με αξίες και με ιδανικά. Και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε σαν τα θηρία μέσα σε ζούγκλα. Σε μία μάχη που είναι εκ των προτέρων άνιση. Και εκεί συγκρούονται, τα πιστεύω σου. Αλλιώς μεγάλωσες, και αλλιώς καλείσαι να επιβιώσεις. Δεν τους βάζω, φυσικά, όλους στην ίδια μοίρα.

Υπάρχουν άνθρωποι – αγωνιστές που δεν το βάζουν στιγμή κάτω, και παλεύουν. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Θέλει δύναμη ψυχής, υπομονή και πάνω από όλα θέληση. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι, πουλάνε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Αυτοί οι άνθρωποι, παριστάνουν τον καλό συνάδελφο. Εισχωρούν στο σπίτι σου. Μαθαίνουν τις αδυναμίες σου. Και την κατάλληλη στιγμή, όταν η επιχείρηση -για παράδειγμα- αναγκάζεται να απολύσει κόσμο, είναι εκείνοι που θα δώσουν το όνομα σου στη «λίστα».

Η ηθική κρίση, όμως, δεν παρατηρείται μόνο στις επαγγελματικές συνεργασίες. Χτύπησε και τον πιο ιερό θεσμό. Την οικογένεια. Ο γάμος έγινε επαγγελματική συναλλαγή. Έγινε μέσο οικονομικής εξασφάλισης. Γυναίκες που δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα στη ζωή τους, αποζητούν αγωνιωδώς τον κατάλληλο σύντροφο- θύμα για να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, και στη συνέχεια να πάρουν το χρυσό διαζύγιο. Η ανάγκη για το χρήμα ισοπέδωσε την οικογένεια. Δεν θα κατηγορήσω, φυσικά, μόνο τις γυναίκες. Αλλά και τους άντρες. Γάμος με το ζόρι δεν γίνεται. Τι φταίνε, όμως, τα παιδάκια να μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς καμία αξία; Έρχονται γενιές τεράτων, προειδοποιούν οι ψυχολόγοι και εμείς μένουμε απαθείς.

Απαθείς σε μία χώρα που έχει διαλυθεί. Σε μία χώρα που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί. Και όλοι λέμε, ότι η οικονομική κρίση μας διέλυσε. Σε εκείνην ρίχνουμε το φταίξιμο. Πίσω από αυτήν όμως, η ηθική κρίση, είναι αυτή που μας έριξε στον πάτο. Και θα μας πάει παρακάτω. Θα μου πείτε πόσο περισσότερο;

Φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Φοβάμαι ότι οι αξίες και τα ιδανικά χάθηκαν δια παντός.

Τρομάζω όταν γύρω μου βλέπω ανθρώπους- αρπακτικά, να κοιτούν πώς θα σε αφανίσουν για να επιβιώσουν οι ίδιοι.

Ελπίζω όμως, σε μας τους νέους, που μεγαλώσουμε με αξίες, να γίνουμε αγωνιστές και να παλέψουμε για το καλό όλων μας, και όχι για το καλό μόνο το δικό μας.

Ελπίζω ότι ο « Ελληνάρας» , θα γίνει και πάλι Έλληνας

Πηγή