ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη

Το φόβητρο της ακυβερνησίας υψώνεται, περισσότερο πειστικό από ποτέ, πάνω από το προεκλογικό τοπίο, μετά τις απανωτές προβλέψεις για κατακερματισμένη Βουλή -στις δημοσκοπήσεις, το άθροισμα των ποσοστών Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ υπολείπεται του 40%, εγείροντας αγωνιώδη ερωτήματα για το μετεκλογικό σκηνικό. Μέχρι στιγμής, η θεωρία του «μικρότερου κακού» στήριζε τον δικομματισμό, από τετραετία σε τετραετία. Οσοι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας αναλογίζονταν πόσο επικίνδυνα για την εθνική πρόοδο και οικονομία υπήρξαν αμφότερα, και δεν ήθελαν πλέον να αναγνωρίζουν μόνο πρόσωπα, αλλά επιχειρήματα και πολιτικές, εγκαλούνταν από την αδυσώπητη δικομματική μηχανή να αρθούν στο ύψος των ευθυνών τους: Αν καταρρεύουν οι κομματικοί μηχανισμοί θα παρασυρθούν και οι δημοκρατικοί θεσμοί, αν χάσουμε, το φταίξιμο θα είναι δικό σας! Ο δικομματισμός αποτελούσε την ευρεία πύλη για την εξασφάλιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οικοδομημένος πάνω σε γερά θεμέλια, όχι μόνο λόγω της εκτεταμένης ρουσφετολογικής πρακτικής των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και της αδυναμίας, της ανικανότητας των μικρότερων να δημιουργήσουν ένα προφίλ κόμματος εξουσίας, συντηρούσε ένα σύστημα με ανεύθυνους πολιτικούς και δυσαρεστημένους πολίτες, μέχρι το σημερινό αδιέξοδο. Στο μεταξύ, σταδιακά έχανε τη δύναμή του... Το 1996 η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές ήταν 76,35% και το ποσοστό ΠΑΣΟΚ- Ν. Δ. 79,61%. Το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 74,97% και 86,53% (το υψηλότερο από ποτέ). Το 2004 ήταν 76,5% και 85,91%. Το 2007, 74,15% και 79,94%. Το 2009, 70,95% και 77,4%. Στις 6 Μαΐου; Ολα δείχνουν ότι ο δικομματισμός, που εξελίσσεται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μετασχηματισμού των πολιτικών ιδεολογιών, θα πληγεί. Πόσο σοβαρά; Θα είναι δυνατές οι συνεργασίες, οι συμμαχίες, ο χειρισμός των διαφορών ή θα καταλήξουμε στη διαίρεση, τον διχασμό, τη διχόνοια; Πόσο ισχυρή θα είναι η αποχή; Παντού στον κόσμο η αποχή και η κυμαινόμενη ψήφος των αναποφάσιστων βαίνουν αυξανόμενες. Θα επιβεβαιωθεί τούτη τη φορά, στη χώρα μας, η παγκόσμια τάση, που οδηγεί σε έναν τόσο ομοιογενή δικομματισμό, που να αποτελεί στην ουσία μονοκομματισμό; Πνέει πράγματι ο δικομματισμός τα λοίσθια ή περνά μια «κόπωση» περιστασιακή; Θα είναι λίγο διαφορετικές αυτές οι εκλογές. Λιγότερες δημοσκοπήσεις, παράτες, οχλοβοή, αντάρα και ποδοβολή, λιγότερη ακόμη και η συνήθης, βίαιη, κατεδαφιστική πολεμική. Μικρότερος χρόνος για την παρουσίαση πολιτικών προγραμμάτων και μεγαλύτερη ένταση - αλληλοκατηγορίες και αποκαλύψεις (στα τηλε-παράθυρα, όχι πια στη Βουλή). Ενα κλειστό πολιτικό ντέρμπι με τους ψηφοφόρους μοναχικούς θεατές. Αλλωστε, ποτέ τα κόμματα εξουσίας δεν συνένωσαν τους Ελληνες. Προσέφεραν ατομική προστασία, άρα εξάρτηση. Καλλιεργούσαν αντίπαλες «θύρες». Συνθήματα-εμβλήματα. Σήμερα, στο χείλος του γκρεμού, δεν ξεδιπλώνονται ούτε οι εύκολες στην εκφορά αλλά δύσκολες στην πράξη θεωρίες για το τι κοινωνία θέλουμε και ποιο πρέπει να είναι το πρόσωπο της εξουσίας. Πίσω από τις κάλπες ζωντανεύουν όχι νέες συστρωματώσεις, αλλά εφιάλτες εθνικής καταστροφής. Και, ξανά, η επιτακτική έμμεση προτροπή «ψηφίστε μεγάλο κόμμα, γιατί χανόμαστε!». Πηγή