ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ; ΤΟ ΔΙΔΑΞΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Της Σοφίας Αυγέρη*

Όταν οι Σοβιετικοί έστειλαν τον δορυφόρο Sputnik στο διάστημα, το 1957, προκλήθηκε σάλος στις ΗΠΑ και ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση στους κύκλους της αμερικανικής διανόησης - και ιδιαίτερα ανάμεσα στους μεγάλους παιδαγωγούς - σχετικά με τους λόγους που το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα «έμεινε πίσω» και δεν οδήγησε σε παρόμοιες επιτυχίες… Η εκτόξευση μάλιστα οδήγησε τελικά σε ριζική αναθεώρηση του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού μοντέλου που ίσχυε μέχρι τότε στις ΗΠΑ και έμεινε στην ιστορία των παιδαγωγικών επιστημών ως η περίοδος «Sputnik Shock».

Μήπως άραγε είναι – έστω και τραγικά αργά – η ώρα να αναλογιστούν οι εκπαιδευτικές ηγεσίες αυτού του τόπου «που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το χόρτο και το βλέπεις», όπως γράφει ο Σεφέρης, τι έφταιξε και μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα της ελληνικής νεολαίας στήριξε ένα νεοναζιστικό, φασιστικό, ρατσιστικό κομματικό σχηματισμό, μόλις 67 χρόνια - λίγα, αν τα δει κανείς ως ιστορικό χρόνο - μετά τη λήξη της πιο επονείδιστης Κατοχής, που άφησε πίσω της μια Ελλάδα σακατεμένη, ερημωμένη, πάμφτωχη, αλλά και εξυψωμένη σε σύμβολο παγκόσμιο κάθε καταπιεσμένου λαού που αντιστέκεται λυσσαλέα σ’ έναν μεγάλο δυνάστη;

Επειδή δυστυχώς στην εκπαίδευση δράττεις, έστω και μακροπρόθεσμα, ό,τι έσπειρες - και αυτό το γνωρίζει ο κάθε εκπαιδευτικός της τάξης - για κάθε έναν από εμάς που διδαχτήκαμε και διδάσκουμε Ιστορία τα τελευταία 30 χρόνια, αυτή η επιλογή δεν είναι ανερμήνευτη, αλλά αναμενόμενη μ’ έναν τρόπο καθαρά νομοτελειακό...

Αλήθεια, τι περιμέναμε από ένα Σχολείο που στα 12 έτη υποχρεωτικής φοίτησης συστηματικά και σκόπιμα (με μικρές περιόδους να εξαιρούνται) εξαιρεί από τη διδακτέα ύλη την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, περιορίζει την αναφορά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια στείρα έκθεση μαχών του αλβανικού μετώπου, ανάγει σχεδόν σε εθνικό σύμβολο τον Ι. Μεταξά, αυτόν που παρέδωσε τους πολιτικούς κρατουμένους στους εισβολείς, αγνοεί την εποποιία του στρατού στην Αίγυπτο, γιατί τάχτηκε με το ΕΑΜ, και που με δυο σειρές προσπερνά θρασύτητα τους άθλους της Αντίστασης σε πόλεις και βουνά; Πού είναι οι αναφορές στα τάγματα ασφαλείας, στους Χίτες και στους δοσίλογους που προξένησαν κακό μεγαλύτερο και από τους Ναζί και ποια είναι η εικόνα που διαμορφώνει ο Έλληνας μαθητής για το τι πραγματικά πρέπει να τον κάνει περήφανο;

Αν δεν μαθαίνει, όποιος φοιτά στο ελληνικό σχολείο, τι πραγματικά σημαίνει φασισμός, γι’ αυτό φταίει κυρίως το αναλυτικό πρόγραμμα του ιστορικού μαθήματος των τελευταίων δεκαετιών. Αν τα παιδιά μας αγνοούν αυτό που γνωρίζουν οι συνομήλικοί τους σε ευρωπαϊκές χώρες, πως δηλαδή η Ελλάδα είχε την μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη αντίσταση κατά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής αναλογικά με τον πληθυσμό της, αλλά και τους περισσότερους νεκρούς αμάχους, πως εδώ οι Ναζί «μεγαλούργησαν», «υπερέβαλαν εαυτούς σε ολοκαυτώματα», τότε κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει στα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Και ας μην ισχυριστεί κανείς πως αυτά είναι δύσκολα ή επώδυνα, για να τα πει κανείς σε παιδιά. Τα γαλλικά σχολικά βιβλία, εδώ και χρόνια, μιλούν και για τη γαλλική αντίσταση αλλά και για το καθεστώς Βισύ και τους συνεργάτες των Ναζί...

Μακάρι ν’ αποδεχτούμε κάποτε το παρελθόν μας, να μιλήσουμε χωρίς συμπλέγματα και φοβίες γι’ αυτό και να αξιοποιήσουμε τη μνήμη αυτών που ακόμα ζουν και που μπορεί να είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι γα τα παιδιά μας. Τα προγράμματα προφορικής και τοπικής Ιστορίας, που τα τελευταία χρόνια μπαίνουν από δασκάλους με μεράκι στο ελληνικό Σχολείο, οδηγούν σε αλλαγή του τοπίου. Αλήθεια, ποιος μπορεί να δείξει καλύτερα τη φρίκη του φασισμού στα παιδιά από έναν επιζώντα της σφαγής του Δοξάτου ή του Χορτιάτη;
Μακάρι ένα κακό να γίνει η αρχή ενός καλού για την ελληνική εκπαίδευση, αλλά και την ελληνική κοινωνία…

*Η Σοφία Αυγέρη είναι εκπαιδευτικός, υποψήφια διδακτόρισσα στα αναλυτικά προγράμματα Ιστορίας

Πηγή

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΚΚΡΕΜΕΙΣ.

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

 

Κι όμως. Στη Δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν εκλογικές ετυμηγορίες όπως η χθεσινή που δεν δίνουν εντολή. Δίνουν μια φωτογραφία του αδιεξόδου. Μετρούν τον διχασμό της κοινωνίας. Την καθηλώνουν σε μια θανάσιμη εκκρεμότητα.

Οι εκλογές δεν θεραπεύουν τις θεμελιακές αδυναμίες της χώρας. Η Ελλάδα ήταν και είναι μια χρεοκοπημένη χώρα. Είχε και έχει ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση. Επρεπε και πρέπει να κατορθώσει για πρώτη φορά στην Ιστορία της να παράγει περισσότερα απ' όσα καταναλώνει.

Η Ελλάδα ήταν και είναι μια οριακή χώρα που ταλαντεύεται στη μεθόριο του ευρωπαϊκού κόσμου. Που δυσκολευόταν και δυσκολεύεται να μείνει στις ράγες του ευρωπαϊκού υποδείγματος.

Το εκλογικό σώμα δεν συναντήθηκε ποτέ με αυτές τις υπαρξιακές πληγές. Η χύδην «διακυβευματολογία» όλων των πολιτικών δυνάμεων διαστρέβλωνε, όταν δεν αποσιωπούσε εντελώς, τα ζωτικά ερωτήματα. Από την κάλπη βγήκε μια κραυγή. Μια κραυγή που απηχεί την οδύνη των αδιεξόδων. Δεν λέει τίποτε για την υπέρβασή τους. Δεν διαμορφώνει καμία πλειοψηφία, παρά ένα άθροισμα ετερόκλητων μειοψηφιών.

Δεν ήταν λάθος οι απαντήσεις. Ηταν λάθος οι ερωτήσεις. Και οι Δημοκρατίες που δεν εγκλωβίζονται πρέπει να μπορούν να επαναδιατυπώνουν τα ερωτήματα. Πρέπει να μπορούν να απαντούν ξανά. Να επανέρχονται εντός θέματος.

 

Πηγή

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...

Του Αλφόνσου Βιτάλη

 

Το πειραματόζωο αντέδρασε. Και αντέδρασε ανατρεπτικά, σαρώνοντας σε πρώτη φάση κυριολεκτικά τους βασικούς πυλώνες του πολιτικού συστήματος, στέλνοντας στα “τάρταρα” την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ.

Το σχεδόν ετοιμοθάνατο πειραματόζωο, τράνταξε τα πάντα με το καθαρό και ηχηρό μήνυμα του ότι θέλει να επιβιώσει, ότι δεν θέλει άλλο από το φάρμακο που το οδηγεί σταθερά στο θάνατο. Η λαϊκή βούληση κάτι παραπάνω από καθαρή και κρυστάλλινη ζητά επιτακτικά αλλαγή πολιτικής , αλλαγή πορείας, αλλαγή πλεύσης για την χώρα. Ζητά πολιτικές τουλάχιστον επιβίωσης και όχι ακόμα μεγαλύτερης εξαθλίωσης.

Και αν το μνημόνιο δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί εδώ και τώρα, ζητά τουλάχιστον να αλλάξουν οι επαχθείς και απάνθρωποι όροι του.Ο Ελληνικός λαός , αυτό το πειραματόζωο των “εξτεμιστών του νεοφιλελευθερισμού”, διεκδικεί την δική του ευκαιρία να επιβιώσει. Και την διεκδικεί σε ένα περιβάλλον που καταγράφονται σημαντικές αλλαγές .

Με τον άξονα των “Μερκοζί” πλέον να μην υπάρχει πλέον μετά την ήττα στην Γλλικές Προεδρικές Εκλογές του Ν. Σαρκοζί και την επικράτηση του Φ. Ολάντ , με την Ρουμανία να πετυχαίνει μετά από αναδιαπραγμάτευση με το Δ.Ν.Τ χαλάρωση της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής , μετά από εκλογική ανατροπή της Δεξιάς Κυβέρνησης , με την Ιρλανδία στις 31 Μαϊου να είναι έτοιμη να πει “όχι” στο δημοψήφισμα στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επέβαλαν οι “Μερκοζί”.

Η κατανόηση του “σεισμού της κάλπης” , αλλά και του μηνύματος που εξέπεμψε ένας ολόκληρος λαός, είναι μια σημαντική παράμετρος που όλοι οφείλουν να καταλάβουν. Στις κρίσιμες μέρες που ακολουθούν και στους ποικίλους εκβιασμούς που πιθανόν να επιχειρηθούν, η ενότητα του Ελληνικού λαού, είναι μονόδρομος. Οι πολίτες είναι ρεαλιστές , απαίτησαν με συντριπτικό τρόπο ανατροπή, όμως καταννοούν ότι δεν μπορούν όλα να γίνουν σε λίγα 24ωρα.

Συνεπώς ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα , ομαλής και σταθερής απεμπλοκής από την αθλιότητα των βάρβαρων μνημονίων, μπορεί να είναι το σημείο της σύγκλισης και της έκφρασης της ενότητας του λαού και μιας ευρείας πολιτικής συμμαχίας. Μιας συμμαχίας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς , που θα έχει ως μόνο στόχο την πραγματική σωτηρία της χώρας , με την απεμπλοκή της από τα εξωπραγματικά και βάρβαρα μνημόνια και με σταθεροποίηση της θέσης της στην Ευρώπη.

Η χώρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ευρώπη , αυτό δεν αμφισβητείαται και όσοι επιχείρησαν εκτός ή εντός Ελλάδας , να δημιουργήσουν αμφιβολλίες γι΄αυτό, το έκαναν μόνο για να εκβιάσουν.

Πηγή

ΛΗΜΜΑΤΑ.

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

Απολογισμός. Ακολουθώντας την προτροπή των ορθοφρονούντων, συνετών ταγών της ελληνικής χρεοκοπίας, ας μην τα μηδενίζουμε όλα, μολονότι υπάρχει και μια άλλη παραλλαγή του μηδενισμού, ο λεγόμενος θεραπευτικός, που βρήκε τους πιο σοβαρούς εκφραστές του στο μέγα εργαστήριο της Βιέννης του λυκόφωτος, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ακούστηκαν και ενδιαφέροντα πράγματα. Μόνο που, ως επί το πλείστον, προέρχονταν από λάθος στόματα. Η ειρωνική διαλεκτική της ιστορίας και της ζωής θέλει να ακυρώνεται σε κάποιες εποχές το σωστό από τη στιγμή που μαθαίνεις ότι το ξεστόμισε το τάδε πρόσωπο. Είναι αυτές οι καμπές όπου η απαξία ενός δημόσιου προσώπου υπερισχύει της όποιας αξίας του λόγου του.

Βλακεία. Εμφανίζεται πάντα ως υπόθεση των άλλων και ουδέποτε αυτού που τους εγκαλεί για βλακεία. Κι όμως, ο βαθμός διάχυσης του φαινομένου δεν επιτρέπει σε κανέναν να νομίζει πως μπορεί να αυτοεξαιρείται από την ακτίνα δράσης του. «Τίποτα δεν γεννά τόσο πολύ το αίσθημα του απείρου όσο η ανθρώπινη βλακεία», έλεγε ο σοφός. Και εννοούσε προφανώς, πάνω απ' όλα, τη βλακεία που κουβαλούσε αυτός ο ίδιος. Ενώ ο απλός (και μέγας) φιλόσοφος υπερθεμάτιζε: «Να κατεβαίνεις πάντα από τα στείρα ύψη της εξυπνάδας, κάτω στις πράσινες κοιλάδες της βλακείας».

Ελλάδα. Λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, φωτοδότης της ανθρωπότητας που κατέληξε στις μέρες μας μπαμπούλας για τις «ενάρετες» χώρες της Δύσης. «Εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα», διακηρύσσουν (κάποιοι) Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και δεν συμμαζεύεται. «Ελλάδα να πεις τη μάνα σου!», ξεσπούν Ισπανοί, Φινλανδοί και Αμερικανοί. Κι εσύ αναρωτιέσαι: Τι έφταιξε κι έγινε το λίκνο φόβητρο κι ο φωτοδότης αποδιοπομπαίος τράγος; Ο πειρασμός είναι μεγάλος να αναφωνήσεις εις απάντησιν: «Να' ταν η ζήλεια ψώρα!».

Λαός. Ισχύει και γι' αυτόν ό,τι και για τη βλακεία. Κοντολογίς, λαός δεν είναι ποτέ αυτός που ζητά από τον λαό να αρθεί στο ύψος των ευθυνών του. Ο λαός δεν καταλαβαίνει ποτέ ποιο είναι το συμφέρον του όπως το καταλαβαίνει αυτός που τον επικαλείται, του κουνά το δάχτυλο ή τον καλοπιάνει. Λαός είναι αυτός που ή περισσεύει ή υπολείπεται. «Πάντα λείπει ο λαός», έλεγε ο Πάουλ Κλέε. «Δεν είμαστε λαός, κύριε, δεν είμαστε λαός!» είναι η πολύ διαδεδομένη διαπίστωση που κυκλοφορεί στα καφενεία. Επειτα το άλλο: έρχεται στην εξουσία και δεν το αντιλαμβάνεται, του λες ποιο είναι το καλό του κι αυτός πέρα βρέχει. Ανοικονόμητο πράγμα τελικά αυτός ο λαός που καλείται αύριο στις κάλπες να ψηφίσει.

Νοικοκυραίοι. Εκαναν και πάλι την εμφάνισή τους ως υπέρτατοι ενσαρκωτές μιας πτυχής του νεοελληνικού ιδεώδους. Καιρός ήταν. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είχαν παραπλανηθεί σε μεγάλο βαθμό, ενέδωσαν εν πολλοίς στο καταναλωτικό πρόταγμα, αποδέχτηκαν τη φενάκη ενός πτυχιολαγνικού εκπαιδευτικού συστήματος με κέντρο τον θεσμό - εφεύρημα που λέγεται φροντιστήριο και με επίκεντρο τις «αντικειμενικές και αδιάβλητες» πανελλαδικές εξετάσεις, επλήγησαν από τη λαίλαπα της κρίσης, τώρα, όμως, είναι έτοιμοι να σηκώσουν ξανά κεφάλι (πώς άραγε;), να ψηφίσουν σύμφωνα με τις αρχές και τα στερεότυπά τους που έγιναν παρανάλωμα του πυρός, να βγάλουν και πάλι φτερά και να πετάξουν προς το μέλλον σύροντας ξοπίσω τους μια ολόκληρη χώρα που αποδείχτηκε συνολικώς ανοικοκύρευτη ενώ διέθετε ανέκαθεν τόσους νοικοκυραίους. Γένοιτο!

Ξόδεμα. Σταθερή αξία του νεοελληνικού κόσμου. Σάμπως να ζητείται διαρκώς εδώ μία διαφυγή από την υποτιθέμενη κανονικότητα της ζωής. Σάμπως να είμαστε εξ ορισμού θύματα του φαντάσματος της κανονικότητας. Σάμπως να μην την πιστεύουμε ή να μας τρομάζει. Ετσι, τα μεν ηγεμονεύοντα παράσιτα έχουν λεφτά αλλά φοβούνται τον σεισμογενή χαρακτήρα του εθνικοκοινωνικού πλαισίου κι έτσι τα μεταφέρουν έξω απ' αυτό και τα παρκάρουν στην αλλοδαπή. Στο άλλο άκρο της κλίμακας, όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όσοι ζουν «εν ιδρώτι του προσώπου τους» αντιμετωπίζουν την προοπτική της μετανάστευσης σαν αναγκαστική λύση. Ο τόπος διώχνει τα λεφτά των μεν και το σαρκίο των δε. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Όλα. Περνούν. Το λέει η λαϊκή σοφία. Το επαναλαμβάνει ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βασίλι Γκρόσμαν, συγγραφέα της συνταρακτικής σύνθεσης «Ζωή και πεπρωμένο». Ετσι, λοιπόν, «κι αυτό θα περάσει.»

Πηγή

Η ΜΠΙΛΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ.

Του Αντώνη Δελλατόλα

Πού θα κάτσει η μπίλια της εκλογικής αναμέτρησης;

Στον θυμό ή στον φόβο;

Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το κυρίαρχο λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες της ερχόμενης Κυριακής, όπου το αποτέλεσμα που θα προκύψει δεν θα καθορίσει μόνο την έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών, αλλά θα αποτελέσει ορόσημο στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού όπως το ξέρουμε από το 1974 μέχρι σήμερα.

Μιλάω για «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και όχι για κατάρρευση, αφήνοντας να μιλήσουν με την ψήφο τους οι πολίτες, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που πολιτικοί σχολιαστές έχουμε κάνει προβλέψεις και έρχονται οι ψηφοφόροι να βάλουν τη δική τους ισορροπία στο πολιτικό σύστημα αρνούμενοι να κάνουν ανατροπές.

Δεν είναι ώρα να κάνουμε απολογισμό, αν με τη στάση τους αυτήν έχουν δικαιωθεί από τις εξελίξεις, αφού η σημερινή κατάσταση της χώρας δείχνει ότι οι κυρίαρχες επιλογές που έκαναν στην κάλπη δεν ήταν πάντα σωστές – και εγώ είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν στο αλάθητο του εκλογικού σώματος. Άρα με ποιο σκεπτικό και τι θα διαλέξουν να ψηφίσουν την Κυριακή αποκτά σήμερα κρίσιμη σημασία.

Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, οι ηγεσίες των δυο μεγάλων κομμάτων έχουν ρίξει την μπίλια του φόβου και ό,τι πιάσουν.

Μιλούν για επιστροφή στη δραχμή, για ακυβερνησία, για χάος στο πολιτικό σύστημα, με σκοπό να φοβίσουν όσους παραμένουν αναποφάσιστοι ή έχουν απομακρυνθεί από τα δυο κόμματα, τα οποία ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.

Από την άλλη, είναι η μπίλια του θυμού, που αφορά όλους αυτούς που άσκησαν εξουσία τα τελευταία είκοσι χρόνια, με ροπή στη διαφθορά, στην έλλειψη νέων ιδεών, οι οποίοι έκαναν τέτοιες επιλογές, που είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και το σημερινό μπλακ-άουτ στην ελληνική οικονομία.

Είναι οι ευθύνες κυρίως των δύο κομμάτων που έφεραν τη χρεοκοπία στη χώρα, έβαλαν στον σβέρκο μας τους σκερβελέδες του ΔΝΤ, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, με νωπές ακόμα στη μνήμη μας τις αλαζονικές δηλώσεις των «στρατηγών της καταστροφής» ότι σώζουν τη χώρα, και… χάρη μας κάνουν!

Μέχρι στιγμής, απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες γίνονται αλλά δεν δημοσιεύονται – άλλη γελοιότητα και αυτή που πρέπει να σταματήσει –, η μπίλια φαίνεται να κάθεται στον θυμό.

Αν αυτή η εικόνα παραμείνει μέχρι την Κυριακή, θα έχουμε εκπλήξεις. Μεγάλες εκπλήξεις!

Πηγή

Ο ΣΚΟΠΟΣ...

Του Ρούσσου Βρανά

Ο σκοπός

... της πρακτικής πολιτικής είναι να κρατάει τον πληθυσμό φοβισμένο (και συνεπώς να λαχταράει να του προσφέρει κάποιος ασφάλεια) επισείοντας ατελείωτους μπαμπούλες, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι φανταστικοί, έλεγε ο αμερικανός δημοσιογράφος και σατιρικός Χ.Λ. Μένκεν. Ο μπαμπούλας των ημερών στις χρεωμένες χώρες του ευρώ είναι οι φοροφυγάδες. Στο όνομα του κυνηγητού τους δικαιολογείται ακόμη και η χειρότερη καταστολή.

Ο όρος...

... «οικονομική καταστολή» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους οικονομολόγους Κεν Ρογκόφ και Κάρμεν Ράινχαρτ, συνεργάτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (που κανείς δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για αναρχικούς). Αυτή ακριβώς η καταστολή εφαρμόζεται σήμερα από την κυβέρνηση Μόντι, η οποία έχει θέσει τις καταναλωτικές συνήθειες των ιταλών πολιτών κάτω από έναν πρωτοφανή και ασφυκτικό έλεγχο. Αποτέλεσμα, 23 αυτοκτονίες από ανθρώπους που είτε είχαν γονατίσει από τη βαριά φορολογία είτε είχαν πέσει θύματα της οικονομικής κρίσης. Οι αποταμιευτές είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν αναδρομικά για το πόσα χρήματα έβαλαν στην άκρη, πότε και γιατί. Αποσπάσματα του υπουργείου Οικονομικών κάνουν επιδρομές ακόμη και σε μικρά χωριά, αναζητώντας φορολογικές παραβάσεις σε μικρές επιχειρήσεις και αγροκτήματα. Ο φορολογικός στρατός του Μάριο Μόντι χτενίζει τους αγρούς και τα δάση αναζητώντας αγρότες που προσπαθούν να ενισχύσουν το πενιχρό εισόδημά τους (περίπου 400 ευρώ τον μήνα) κλαδεύοντας ελιές. «Μόνο όποιος δουλεύει είναι κλέφτης» λένε ειρωνικά οι χωρικοί. Γιατί το δίχτυ του Μόντι με το οποίο κυνηγάει τα μικρά ψάρια έχει πολύ μικρές τρύπες, αντίθετα με το δίχτυ με το οποίο κυνηγάει τα μεγάλα.

Ο Μάριο Μόντι...

... μοιάζει με σύγχρονο Διοκλητιανό. Επειδή οι ποινές που επιβάλλει ακόμη και στα φορολογικά μικροαδικήματα είναι υπερβολικά αυστηρές και δηλητηριάζουν το κλίμα στη χώρα. Στην τηλεόραση προβάλλονται σποτ που δείχνουν «ενδιαφερόμενους πολίτες» να τηλεφωνούν στην Εφορία. Ένας από αυτούς ακούγεται να λέει: «Ο φούρναρης κάτω από το σπίτι σχεδόν ποτέ δεν δίνει αποδείξεις. Ζω εδώ 24 χρόνια, τον ξέρω από τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω...». Όμως και σε άλλες χρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες οι φορολογικές Αρχές μπορούν σήμερα πια να χώνουν την μύτη τους στους τραπεζικούς λογαριασμούς και στις πιστωτικές κάρτες των πολιτών χωρίς προηγούμενη δικαστική εντολή. Αυτές οι Αρχές μπορούν να κατάσχουν καταθέσεις που θεωρούν προϊόν φοροδιαφυγής, προτού ακόμη ασκηθούν δικαστικές διώξεις. Το αποτέλεσμα από αυτές τις υπερβολές είναι ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: η ακατάσχετη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.

Η πίεση...

... που ασκούν οι κυβερνήσεις στους πολλούς που έχουν τα λίγα, την ίδια ώρα που οι λίγοι που έχουν τα πολλά τα κρύβουν ανενόχλητοι, είναι αφόρητη. Θυμίζει το κράτος του Μεγάλου Αδελφού αλλά και τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που, μολονότι υπέβαλε τους πολίτες της σε παρόμοιες διώξεις, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την πτώση της.

 

Πηγή

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ.

Του Γιώργου Γραμματικάκη

Αυτές εδώ οι εκλογές, δεν είναι δικές μου. Ελπίζω να είναι οι επόμενες, η οι μεθεπόμενες. Αυτές όμως εδώ, μου προκαλούν απώθηση και δέος. Στις τηλεοπτικές οθόνες, αποτυπώνονται οι χειρότεροι εφιάλτες μου: Πρόσωπα, που νόμιζα βυθισμένα στην λήθη της ιστορίας, επιχειρούν πάλι να μας σώσουν και χειρονομούν. Ακόμα κι ένας πρώην πρωθυπουργός διέκοψε την σιωπή του. Δεν ήθελε όμως να απολογηθεί για την κατάσταση που οδήγησε την χώρα αλλά να στηρίξει απλώς τον αυτοδύναμο διάδοχο του.

Σε αυτές τις εκλογές η υποκρισία δεν αντέχεται και η αυτοκριτική σπανίζει. Όπως σπανίζει και η αίσθηση ευθύνης. Ενώ αμήχανοι υποψήφιοι, στα παράθυρα και τα τραπέζια των τηλεοπτικών “συζητήσεων”, προσπαθούν να κλέψουν την εύνοια του δημοσιογράφου και του κοινού. Δείγματα μιας άλλης οπτικής έδωσε κάποια στιγμή η αριστερά. Αδυνατεί όμως να ξεφύγει από τις χρόνιες αγκυλώσεις της.

Το πολιτικό λοιπόν σκηνικό, θυμίζει ένα θίασο σκιών, που παίζει τους ίδιους πληκτικούς ρόλους, το ίδιο δράμα ή την ίδια κωμωδία. Λίγοι μοιάζουν να συναισθάνονται ότι το τοπίο είναι πια βομβαρδισμένο και έρημο και στα περίχωρα “θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα”.

Αυτές λοιπόν οι εκλογές δεν είναι δικές μου, αναγνώστη. Ελπίζω να μην είναι ούτε δικές σου. Φαίνεται ότι η Ιστορία δεν θέλει ακόμα να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις της: Μας αφαίρεσε το παρελθόν κι άφησε πίσω του ανασφάλεια και οδύνη. Αντί όμως να ανθίσουν στα ερείπια ρίζες και λουλούδια πιό ανθεκτικά στους ανέμους, άφησε να φυτρώσουν νέοι σπόροι βίας, εθνικής ομφαλοσκόπησης και λαϊκισμού.
Δεν λείπουν βέβαια και τώρα, ανάμεσα στα κόμματα και τους υποψηφίους, οι ανάσες φρεσκάδας και άλλου ύφους, οι αληθινοί και οι ιδεολόγοι. Δεν θα είναι μικρό το καλό για την χώρα αν εκείνοι επιβιώσουν και όχι τα πολλά τα κύμβαλα τα αλαλλάζοντα. Εξαρτάται όμως και από την δική μας κρίση. Την χαμηλή ποιότητα των πολιτικών μας εκπροσώπων καταγγείλαμε σε πλατείες και συνάξεις. Τείνει όμως να λησμονηθεί ότι στην ψήφο του λαού εστήριξαν την άνοδο τους.

Μια πιο σωστή λοιπόν επιλογή θα καθησυχάσει κάπως και τις τύψεις μας. Όπως μας δίδαξε το παρελθόν, τα κόμματα που ψηφίζαμε –αν δεν ανήκαμε στους οπαδούς ή τον πελατειακό τους περίγυρο - διέψευδαν γρήγορα τις προσδοκίες μας. Φοβούμαι ότι το ίδιο θα γίνει και τώρα, με εντονότερο ασφαλώς τρόπο. Ίσως, μάλιστα, αυτήν την φορά να μην έχει νόημα η μετάνοια μας κι ούτε θα διακρίνεται κάποια οδός επιστροφής

Αυτές λοιπόν οι εκλογές με απωθούν, μοιάζει σαν λίγοι να τις ήθελαν. Κινούνται σε υπόγεια ρεύματα, τους λείπει η προοπτική. Άλλα περιμέναμε, άλλα ονειρεύομαστε τα πικρά μας βράδια. Τώρα η οργή σμίγει με τον φόβο, η λογική με το συναίσθημα, η διαστροφή της αλήθειας συγχέεται με την ίδια την αλήθεια. Ο πολίτης αισθάνεται μετέωρος. Θέλει να τιμωρήσει τα “μεγάλα” κόμματα, φοβάται όμως και την ακυβερνησία που ενεδρεύει. Νιώθει ταπεινωμένος από την συμπεριφορά της Ευρώπης, δεν θέλει όμως καθόλου –και σωστά!- να αποκοπεί από τον κορμό της.

Δεν ξέρω λοιπόν για σένα, αναγνώστη. Αυτός που υπογράφει, όμως, αποφάσισε από την αρχή ότι στις “κρίσιμες” αυτές εκλογές θα αφιερώσει τον λιγότερο δυνατό χρόνο, την λιγότερη ή και καθόλου προσοχή. Δεν τον ενδιαφέρουν οι δημοσκοπήσεις, οι αλληλοκαταγγελίες των αρχηγών, τα προγράμματα που δεν θα τηρηθούν, οι δεσμεύσεις και οι όρκοι. Στην δική τους φλυαρία, εκείνος αντιπαραθέτει την σιωπή του. Στο πλαστό τους πάθος, την αδιαφορία του.

Υπάρχουν άλλωστε τόσα πράγματα, σοβαρά και ασφαλώς “πολιτικά” που μπορεί να κάνει ο πολίτης στην άχαρη αυτή περίοδο. Το καλό θεάτρο ή ο κινηματογράφος ανθούν και προβληματίζουν και σπουδαία βιβλία βοηθούν στην κατανόηση της κρίσεως και της ιστορίας μας. Εκεί, άλλωστε, στον περίγυρο – σε μια παράλληλη Ελλάδα - υπάρχουν πάντα άνθρωποι που πράττουν το σωστό και το δύσκολο. Κυρίως, όμως, υπάρχει ο διπλανός μας: Εκείνος και όχι τα κομματικά τερτίπια είναι καιρός να προσελκύσει το ενδιαφέρον μας, στην δική του δυσκολία πρέπει να παρασταθούμε.

Ας πορευθούμε λοιπόν, συναγωνιστές και Πρωταγωνιστές, σιωπηλοί και θαρραλέοι προς τις εκλογές. Μέσα στα δεινά που ζει η χώρα, υπάρχει άλλωστε και ένα μεγάλο κέρδος: κάναμε βήματα προς την εθνική αυτογνωσία μας. Έχομε έτσι την βεβαιότητα ότι αυτές οι εκλογές δεν είναι δικές μας, ότι άλλα περιμέναμε. Και την υποψία ή την ελπίδα, ότι εκεί, στο βάθος του ορίζοντα, θα υπάρξουν και οι δικές μας εκλογές. Εκείνες που θα επιτρέψουν την ορμητική είσοδο του καινούργιου και του ουσιαστικού, του καίριου και του αληθινού. Τότε και μόνον τότε, οι εκλογές θα μας ανήκουν. Και όπως έγινε συχνά στην ιστορία, θα ανοίξουν τον δρόμο προς την έξοδο.

Πηγή

ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Του Γιάννη Μακριδάκη

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές η Ελλάδα δείχνει την απόλυτη αποκτήνωσή της, τον εκφασισμό της, γίνεται ολοένα και πιο οφθαλμοφανής η ανήθικη, ναζιστική πολιτική που ακολουθούν οι αδίστακτοι ντίλερς των παγκόσμιων αγορών, οι οποίοι κυβερνούν τη χώρα και διεκδικούν ξανά την ψήφο μας. Όλα αυτά ήταν διακριτά βέβαια κι από τα πριν αλλά τα επισκίαζαν οι αλλεπάλληλες ειδήσεις για τα οικονομικά μέτρα, ειδήσεις που αποπροσανατόλιζαν τους πολίτες από τις υπόλοιπες παραμέτρους του ξεπεσμού.

Τώρα, που η εντολή είναι να πάνε στην άκρη τα οικονομικά ζητήματα για να ξεχαστούν, όσο γίνεται, μέχρι τη μέρα των εκλογών, τώρα που η μικροπολιτική τακτική τους επιτάσσει τρομοκρατία και ενεργοποίηση των συντηρητικών ενστίκτων της κοινωνίας, τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί δείχνοντας κάθε μέρα περισσότερη απανθρωπιά, χυδαιότητα και ωμή βαρβαρότητα.

Πρώτα θύματά τους οι μετανάστες και ακολούθως οι πόρνες. Οι θλιβεροί εξουσιαστές των ζωών μας ξεσπούν ανελέητα πάνω σε ανήμπορους, φτωχούς και άρρωστους ανθρώπους, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος μπορεί να διαφυλάξει καλύτερα την Ελλάδα των νοικοκυραίων. Την Ελλάδα των αποβλακωμένων φασιστών ψηφοφόρων του δικομματισμού, που σέρνονται από τον καναπέ του τσιμεντοκυτίου τους ως το γραφειάκι, ζουν φυλακισμένοι ανάμεσα σε μπάτσους και τρώνε πλαστικές τροφές πεθαίνοντας κάθε μέρα.

Η κατάντια της χώρας και του κράτους μας δεν περιγράφεται πλέον με λόγια. Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Σε όλους τους τομείς, με τελευταίο και πιο ασήμαντο τον οικονομικό.

Οι άθλιοι μεσίτες που εκπορνεύουν τη χώρα μας, διαπομπεύουν τις πόρνες της. Οι αδίστακτοι ατζέντηδες που στέλνουν τους νέους της χώρας μας κατά χιλιάδες στο εξωτερικό ως μετανάστες, φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους εδώ πρόσφυγες. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των καθημερινών φόνων, αυτοχειριών αλλά και της εξαθλίωσης του Έλληνα πολίτη, επιτίθενται απάνθρωπα, ξεδιάντροπα και ναζιστικά στους ανήμπορους, για να κολακέψουν και να πλανέψουν τους αποκτηνωμένους ψηφοφόρους τους.

Μα δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε στο παραμικρό οι θλιβεροί τη δύναμη της ψυχής ενός φτωχού πρόσφυγα ή μιας πόρνης, πόσω μάλλον οροθετικής, δε μπορούν ούτε για μια στιγμή να νιώσουν πόσο τιποτένια αξιολύπητα ανθρωπάκια φαντάζουν οι ίδιοι, μες στα γραβατωμένα προγούλια τους εμπρός σε αυτούς τους απελπισμένους και βασανισμένους ανθρώπους.

Όλοι όσοι νιώθουμε ντροπή που είμαστε άνθρωποι βλέποντας τα απάνθρωπα καμώματά τους, δεν έχουμε άλλην επιλογή από το να τους διαπομπεύσουμε με την ψήφο μας την Κυριακή των εκλογών. Είναι το μόνο που τους αξίζει και το μόνο που μας αξίζει.

Πηγή

ΜΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΟΡΝΗ.

Του Γιώργου Λ.

Με λένε Αλήθεια. Όλοι με αποζητούν, αλλά μόλις με κοιτάζουν, αποστρέφουν το βλέμμα τους σαν να είδαν ένα τέρας. Η κατάρα μου, προφανής. Όλοι με κοιτάζουν, εκεί είμαι άλλωστε, μπροστά τους, αλλά ποτέ κανείς δεν είναι σε θέση να εξηγήσει αυτό που βλέπει. Άλλοι με μελετάνε, βγάζουν απόψεις για εμένα. Άλλοι με βλέπουν στον ύπνο τους και ξυπνούν ιδρωμένοι. Στα όνειρά τους πάντα θα μείνω απόμακρη. Γιατί μόλις ξυπνήσουν, κοιτάζουν και πάλι αλλού. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονται ότι με κρατούν κλειδωμένη σε ένα σεντούκι να μιλάω μόνο για αυτούς. Θα με κατέστρεφαν, αν υποψιάζονταν ότι δεν είμαι μόνο δική τους. Και ο κόσμος τους ακολουθεί, προτιμώντας να με αγνοήσει, και ας είμαι πάντοτε εκεί, να με δουν μπροστά τους. Εγώ, πάντοτε σιωπηλή. Τι να πω άλλωστε; Μιλάνε πάντα οι άλλοι για εμένα. Όλοι με γνωρίζουν προσωπικά, και ας μη με ρώτησε ποτέ κανείς το όνομα μου. Και υπάρχουν πάντα αυτοί, που έρχονται να με βιάσουν καθημερινά. Μια δωρεάν πόρνη...

Από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε ο Άνθρωπος στη γη, κοίταζε ψηλά για να με βρει. Ήμουν εκεί μπροστά του, τον παρακαλούσα, τον ικέτευα να με δει, αλλά αυτός τυφλός, συνομιλούσε με το υπερπέραν. Άκουγε τον Θεό του, τη λογική του, το ένστικτο του, όλα για βρει αυτό που ήταν μπροστά του...

Έβλεπε μόνο την αδερφή μου, την Ελπίδα. Αυτή λάμπει, κάθε μέρα. Αυτή τους δίνει δύναμη, πίστη, όπλα για να έρθουν τάχα να με βρουν. Ονομάζουν τα παιδιά τους προς τιμή της. Αυτή τρέφει τον Έρωτα και Οργή, ακόμα και την Απελπισία (γιατί πώς μπορείς να έχεις απελπισία, αν δεν έχεις ελπίδα;). Αυτή τους λέει ψέματα ότι με βρήκαν, και ας κάθομαι μπροστά τους να κάνω νοήματα. Για να με δουν αρκεί απλώς να ορθώσουν το βλέμμα τους. Αυτή είναι εκεί για όλους τους, κλέβοντας με τη λάμψη της τα πάντα, και αφήνοντας εμένα για πάντα στη σκιά της. Η Ελπίδα βλέπετε μιλάει, εγώ πάντοτε αμίλητη.

Ένας λαός, κάποτε, εκεί στην άκρη της Μεσογείου με αναζήτησε. Για 300 χρόνια κάτι σοφοί με έψαχναν. Χαμήλωσαν το βλέμμα τους από τον ουρανό, στράφηκαν μακριά από τα πρωτόγονα αισθήματα τους και προσπάθησαν να με βρουν. Αυτοί είδαν τη σκιά μου. Μάταια, η Ελπίδα πάντα είχε τον τρόπο της να λάμπει πιο δυνατά όσο με πλησίαζαν οι άνθρωποι. Με έχασαν, σαν βρήκαν την Δύναμη και κατόπιν τον Θεό, για ψάξουν να με βρουν πάλι κάτι Γάλλοι, και κάτι Γερμανοί πριν 200 χρόνια. Πόσες θεωρίες, θεωρήματα, πόσα μαθηματικά, για κάτι τόσο αυταπόδεικτο… Στη δίνη του πολέμου με είδαν κάποιοι στρατιώτες, λίγο πριν ξεψυχήσουν. Ίσως η μοίρα μου είναι τελικά να με βλέπουν οι άνθρωποι όταν πια δεν έχει σημασία. Όταν τους έχει εγκαταλείψει για τα καλά η Ελπίδα. Μέχρι και κόμικ έγινε από κάτι Έλληνες η αναζήτηση μου, και πουλήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γέλασα, με είδαν! «ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ, λάμπω και εγώ».

Στην μικρή χώρα που με έψαξε πρώτη, εκεί βλέπω την Ελπίδα να λάμπει όλο και λιγότερο. Πήγα, ήθελα να με δουν. Φρίκη! Αντί για εμένα βρήκαν οργή. Βρήκαν και πάλι ένστικτο, τιμωρίες, Θεούς και Κολάσεις. Ακόμα και αυτοί που έγραψαν το κόμικ μιλάνε, όχι για μένα, αλλά για την άλλη αλήθεια, αυτή που οι ίδιοι κατέχουν. Γύρισαν εκεί που ήταν πολύ πριν ψάξουν να με βρουν. Έφυγα. Εδώ, δε με θέλει κανένας, αν δεν είμαι μόνο δική του!

Ο κόσμος θα καταστραφεί κάποτε, το σύμπαν θα σμικρύνει σε έναν κόκκο, για να αναγεννηθεί και πάλι. Εγώ, αθάνατη θα είμαι εκεί. Πάντοτε να βλέπω, διαθέσιμη να με βλέπουν και πάντοτε καταραμένη, αόρατη.

Καληνύχτα Ελλάδα. Εσύ τουλάχιστον, κάποτε με έψαξες.

Πηγή

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ.

Του Δημήτρη Ευθυμίου*

Το βλέμμα καθηλωμένο σ’ ένα σπίρτο, αναμμένο για λίγα δεύτερα, το φέρνεις μπροστά στο πρόσωπό σου, και πριν φτάσει η φωτιά στα ακροδάχτυλα το αφήνεις να πέσει στο τασάκι. Μια αντίθεση δυνάμεων, τα δύο άκρα, το παγωμένο βλέμμα και η δύναμη της φωτιάς. Δεν τίθεται θέμα ποιο υπερισχύει, συνυπάρχουν. Σε εκείνη τη φλόγα προσπαθείς να διακρίνεις μια ελπίδα, και κάπως έτσι αφήνεσαι, βυθίζεσαι σε σκέψεις και γεγονότα που δεν σε αφήνουν αμέτοχο.

Μέσα στις δαιδαλώδες σκέψεις μου, στις ασθματικές αναπνοές, σε μια χώρα που αιμορραγεί, σ’ ένα εκλογικό πανηγύρι με πλανόδιους ρήτορες, που δεν πείθουν για την μετάνοιά τους, υπάρχουν κάποιοι που πολεμούν τη μιζέρια, που ξέρουν ν’ αντιστέκονται στα αρπακτικά της κοινωνίας, να ζουν.

Η ελπίδα, έγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Antoine de Saint-Exupéry είναι: «Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι». Αυτό το πηγάδι προ ημερών το βρήκα σ’ έναν δρόμο στην Καλλιθέα, από εκεί πιάστηκα, από εκεί θέλησα μέσα σ’ αυτή τη φλόγα ν’ αφήσω –έστω για λίγο- τη μιζέρια, και αυτή την εικόνα θα περιγράψω. Μια εικόνα, μια δυνατή στιγμή, απ’ αυτές που σαν πυρωμένο σίδερο στιγματίζουν το είναι μας. Αν αφεθούμε στην παρατήρηση και στην επεξεργασία μιας εικόνας, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα από χιλιάδες βιβλία αυτοσυντήρησης.

Ανάμεσα στο πλήθος, που βιαστικά ή νωχελικά διαβαίνουν μια γνωστή πλατεία, η εικόνα ενός πατέρα με το παιδί του στους ώμους. Μια συνηθισμένη εικόνα θα μου πείτε -όχι και τόσο- μια και στο ένα χέρι αγγίζει το πόδι του πιτσιρικά, και στο άλλο το μαγικό λευκό μπαστουνάκι του, που τον καθοδηγεί ανάμεσα στο πλήθος. Ο μικρός χαμογελά δυνατά, και ανάμεσα στους βίαιους θορύβους της πόλης, στα σκυθρωπά πρόσωπα που προσπερνούν , στα δύσβατα πεζοδρόμια, η πορεία τους δεν είναι μόνο συγκινητική, αλλά, αν έψαχνα να βρω το πρόσωπο της ελπίδας, σήμερα το είδα, σε αυτούς τους συνανθρώπους μας.

*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι χημικός-φαρμακοποιός.

Πηγή