Πολλές φορές όταν μιλούσαμε για το θέατρο του παράλογου δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι κάποτε θα γινόμασταν πρωταγωνιστές σε ένα τέτοιο έργο που δυστυχώς δεν θα ήταν θέατρο… αλλά η ίδια μας η ζωή!
Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε δηλαδή την ζωή μας να αλλάζει σε μια ζαριά που έκατσε στο «λεφτά υπάρχουν», μετά καπάκι στο «ο Τιτανικός βουλιάζει» …και τέλος στο «καλούμε τα παραπλέοντα σκάφη των πειρατών του ΔΝΤ και των Τραπεζών…» να μας σώσουν.
Και έτρεξαν πρόθυμα είναι αλήθεια, έχοντας ίσως στο μυαλό τους ότι στο… δίκαιο της θάλασσας όποιος σώζει ένα πλοίο αποκτά δικαιώματα ιδιοκτησίας επάνω του…
Δεν ξαφνιαζόμαστε όμως γιατί πολιτική είναι η ικανότητα να εμποδίζεις τους ανθρώπους να εμπλέκονται σε ότι τους αφορά, έτσι κατάφεραν και μας κράτησαν μακριά από τις αποφάσεις για την ζωή μας, συνιστώντας μας ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση για να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα...
Επειδή όμως η κατάσταση δημιουργικής ανικανότητας δεν εμποδίζει να δημιουργείς…και να ολοκληρώσεις μια καταστροφή, συνέχισαν απτόητοι να εφαρμόζουν πιστά τις οδηγίες για το χρονικό ενός «προαναγγελθέντος θανάτου»…
Το ότι τα έκαναν θάλασσα δεν ήταν φυσικά το μόνο για το οποίο παρέλειψαν να μας ενημερώσουν οι καπετάνιοι της συμφοράς…
Παρέλειψαν να μας πουν ότι όλοι αυτοί που κάλεσαν για να μας «σώσουν» τάχα από το ναυάγιο, ήταν οι ίδιοι που μαζί τους όλα αυτά χρόνια, φρόντιζαν να φορτώνουν το πλοίο που τώρα βουλιάζει, με ασήκωτα και επαχθή τοκογλυφικά βάρη και με προϊόντα τοξικών ομολόγων που οδήγησαν τα χρήματα των ταμείων από το υστέρημα των εργαζόμενων, στους λογαριασμούς των «σωτήρων» μας στην Ελβετία, ώστε να φτάσει μια ώρα αρχύτερα τούτη η ώρα του ναυαγίου και της «αναγκαστικής» διάσωσης…
Ότι όλα αυτά τα χρόνια οι «κυβερνήτες » αυτού το έρημου το καραβιού, εισέπρατταν τα προσωπικά τους πολιτικά οφέλη και τις διευκολύνσεις τους από αυτό το ασήκωτο φορτίο των τραπεζών, που του είχαν φορτώσει με το αζημίωτο…
Και τώρα που υπό το βάρος αυτού του «επαχθούς» φορτίου το καράβι άρχισε να μπατάρει και να μπάζει νερά, οι «συνεταίροι» τους και «σωτήρες» μας, ζητούν από τους επιβάτες να τους χαρίσουμε ότι πιο πολύτιμο αγαθό έχουμε, προκειμένου να μας ρίξουν ένα σωσίβιο…
Αλλά δεν τους φτάνει μόνο αυτό…
Θέλουν να ορίζουν και τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας ακόμη και την τύχη του καραβιού που λέγεται Ελλάδα, γιατί ξέρουν ότι όταν το ρυμουλκήσουν θα βρουν βαθιά στα αμπάρια του κρυμμένους αμύθητους θησαυρούς, έτοιμους για εκμετάλλευση…
Και έρχονται και κάποιοι που ξύπνησαν ξαφνικά –σαν από χειμερία νάρκη- και αναρωτιούνται υποκριτικά ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να φέρονται έτσι σε ένα Έθνος; Πως δεν ανέχονται να απευθύνονται με αυτό τον τρόπο, σε ένα περήφανο λαό και να τον εκβιάζουν για την ζωή και την Εθνική κυριαρχία του!
Μα είναι αυτοί που τους ανοίξατε την πόρτα κύριοι για να μας λεηλατήσουν. Δεν τους γνωρίζετε; Εσείς τους προσκαλέσατε! Εσείς τους παραδώσατε τα κλειδιά και τους καλωσορίσατε!!!
Εσείς τους επιτρέψατε με τις υπογραφές , την ανοχή και την ψήφο σας, να μας λοιδορούν, να μας εκβιάζουν, να μας προσβάλουν, να μας εξουσιάζουν και να μας καταδικάζουν σε αργό θάνατο…
Τώρα εξοργίζεστε τάχα και απορείτε; Πόση υποκρισία ακόμη θα υποστούμε πριν απαλλαγούμε από την παρουσία σας;
Αν ένας από εσάς στην κυβέρνηση είχε έστω και λίγο από το ελληνικό φιλότιμο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί και να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνικό λαό προσφέροντας ότι περιουσιακό στοιχείο απέκτησε κατά την διάρκεια της θητείας του στο Ελληνικό κοινοβούλιο, σαν το ελάχιστο που θα μπορούσε να προσφέρει για την ανεπανόρθωτη ζημιά που προκάλεσε στην χώρα, με την συμμετοχή, την ανοχή ή την ψήφο του…
Θα έπρεπε να ντρέπεται κάθε μήνα, βλέποντας το λογαριασμό του να αυξάνεται με την αμοιβή της «αποζημίωσής» του κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ –όλα βγαλμένα ένα- ένα από τον ιδρώτα του εξαθλιωμένου Έλληνα-, ως επιβράβευση για τις υπηρεσίες που του έχει προσφέρει, στέλνοντάς τον καθημερινά στα συσσίτια, στα ταμεία ανεργίας και την μελλοντική υποδούλωση του σε πολυεθνικές για ένα πιάτο φαΐ και ένα ξεροκόματο…
Η εξουσία πάνω στους ανθρώπους κύριοι της κυβέρνησης, αποκτάται μόνο προσφέροντάς τους υπηρεσίες. Αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις. Το κύριο καθήκον της πολιτείας είναι να προστατεύει το άτομο και να του δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθεί σε μια δημιουργική προσωπικότητα, όχι να τον κάνει επαίτη ή ακόμη χειρότερα να τον παραδίδει σκλάβο για τις επόμενες γενιές στον δυνάστη που θα ορίζει την μοίρα του!
Εσείς λοιπόν δεν δικαιούσθε για να εξουσιάζετε τις ζωές μας και να αποφασίζετε για το μέλλον μας, γιατί δεν μπορείτε να μας προσφέρετε πλέον καμιά υπηρεσία, ούτε καν τα στοιχειώδη μιας ευνομούμενης πολιτείας … Ασφάλεια του πολίτη, υγεία, παιδεία, συντάξεις, κοινωνικό κράτος, όλα έχουν καταρρεύσει…
Ακόμη και ελάχιστοι αν ήταν οι φόροι και τα χαράτσια σας, θα ήταν παράνομα και αντισυνταγματικά γιατί δίνονται μόνο για ανταποδοτικές υπηρεσίες που δεν μας προσφέρετε…
Μπορεί το ψέμα να υψώθηκε και να έγινε ευγένεια στα χέρια της πολιτικής, όμως η αλήθεια που μας κάνει ελεύθερους είναι συνήθως εκείνη η αλήθεια που δε θέλουμε ν' ακούμε!
Είτε το πείτε Χρεοκοπία για να μας τρομοκρατήσετε , είτε στάση πληρωμών, είτε «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», η αλήθεια πλέον δεν μας τρομάζει.
Δεν θα σας αφήσουμε εν ονόματι του «μπαμπούλα» της φτώχειας, να μας «πουλήσετε σκλάβους» ερήμην μας, στο «σκλαβοπάζαρο» των αγορών της Ευρώπης, που μας έχετε βγάλει για δημοπρασία.
Την φτώχεια μπορούμε να την αντέξουμε την σκλαβιά της χώρας μας και των παιδιών μας ΟΧΙ!
Τώρα που γνωρίζουμε την αλήθεια δεν μας εξουσιάζετε πια, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και θα σας το αποδείξουμε σύντομα!
Τελικά, η ιστορία είναι ο μόνος τρόπος να ορίζεις εσύ το μέλλον σου αντί να σε ορίζει αυτό...
Ντέπη Στενού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου