Παρακολουθούσα χθες ένα ρεπορταζ σε σχολεία στα οποία δίνονται πια τα... «μικρογεύματα» κατά την κυρία Διαμαντοπούλου και εφαρμόζεται το πρόγραμμα «Zones d'éducation prioritaires» κατά την κυρία Χριστοφιλοπούλου, κοινώς και σε απλά ελληνικά συσσίτια εναντίον της ασιτίας παιδιών.
Aσφαλώς, καλά κάνει το υπουργείο Παιδείας και χορηγεί «μικρογεύματα» σε σχολεία όπου σημειώνονται κρούσματα υποσιτισμού.
Αυτό όμως δεν μπορεί να κρύψει μια δραματική διαπίστωση: επιστρέφουμε στην εποχή της πείνας! Περί αυτού πρόκειται. Η Ελλάδα γίνεται σταδιακά χώρα πεινασμένων.
Ο παιδικός υποσιτισμός εκτός από τρανταχτός δείκτης του εθνικού μας επιπέδου διαβίωσης δεν αντέχεται. Είναι πολύ πιο βασανιστικός και από το κύμα των αστέγων και από την εκτινασσόμενη στα ύψη ανεργία, και από τις στατιστικές για τα όρια της φτώχειας.
Και το χειρότερο. Δεν είναι αποτέλεσμα πολέμου όπως παλιότερα. Δεν είναι ούτε παράπλευρη απώλεια, ούτε φυσικό φαινόμενο όπως όχι πια εμμέσως αλλά άμεσα προσπαθούν να μας πουν κάποιοι.
Είναι αποτέλεσμα επιλογών που έκαναν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Παράπλευρη απώλεια της πολιτικής που έφερε τη χρεοκοπία.
Είναι αποτέλεσμα ενεργειών ή παραλείψεων με ονοματεπώνυμο.
Για κάθε παιδί που είναι νηστικό, από πίσω υπάρχει κάποιος υπεύθυνος γι’ αυτό.
Βλέποντας όλα αυτά τα ρεπορτάζ πείνας που κατακλύζουν πια τα ΜΜΕ, τόσο πιο προκλητικό γίνεται το τάχα ενδιαφέρον των πολιτικών και από τα δύο κόμματα που οδήγησαν εδώ. Το ίδιο άλλωστε κάνουν για όλα τα προβλήματα που προκάλεσε η ανακυκλούμενη παρουσία τους στη διακυβέρνηση της χώρας
Εκείνοι που ευθύνονται διαχρονικά για τους πεινασμένους θεωρούν ότι αποενοχοποιούνται αν… αυξηθούν τα συσσίτια! "Aυτοί που κέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου