Η ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ.

Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Μία από τις συνηθέστερες αντιπαραθέσεις των ομιλητών στα τηλεοπτικά πάνελ και στις δημόσιες συζητήσεις, τον τελευταίο καιρό, έχει ως αντικείμενο την ελληνική κοινωνία. Θα αντιδράσει; Είναι οργισμένη; Απελπισμένη; Πόσο έχει πληγεί από την κρίση; Σε ποιους καταλογίζει ευθύνες; Αντιλαμβάνεται; Κοιμάται; Αισθάνεται; Φοβάται; Επιθυμεί αλλαγές; Δικαιοσύνη;

Πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, αναλυτές αναφέρονται στην «ελληνική κοινωνία». Αλλοτε μιλούν με βεβαιότητα εκ μέρους της, κάποτε με απόσταση και επιφυλακτικότητα. Οταν όμως η διαφωνία οξύνεται, τότε η «κοινωνία» παίρνει το σχήμα και το μέγεθος του ισχυρού επιχειρήματος. Ο καθένας έχει μια εικόνα που υπερασπίζεται με πάθος, για να εδραιώσει μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί της. Να την κολακέψει, να την εξευμενίσει, να τη δικαιώσει, να τη χειραγωγήσει.

Ομως, η ελληνική κοινωνία της ύφεσης και του Μνημονίου είναι κυρίως κατακερματισμένη. Πολιτικά άστεγη, αλλά όχι αδιαμόρφωτη. Συγκροτείται σε παρέες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, που προσπαθούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες ιδεολογικά προσανατολισμένες ή κοινωνικά ευαισθητοποιημένες.

Ομιλοι προβληματισμού, ομάδες αλληλεγγύης για την πόλη, για τους άστεγους, πολίτες που ενεργοποιούνται για να επισημάνουν, να προτείνουν, να δώσουν, αν όχι λύσεις, ώθηση προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Η καταστροφή μας γνέφει, η εθνική περιπέτεια βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά έννοιες όπως η συστράτευση και η ανασυγκρότηση είναι ακόμη στα σπάργανα.

Η μεταβατική κυβέρνηση έχει εξαιρετικά κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να λειτουργήσει σαν κεντρική εξουσία με ενοποιητικό για την κοινωνία χαρακτήρα. Δεν προλαβαίνει, δεν της περισσεύει ενέργεια.

Μπορούν οι διευρυμένες παρέες να υποκαταστήσουν το κενό; Να συνδράμουν, να παρέμβουν βοηθητικά, υποστηρικτικά, αποκαθιστώντας την τραυματισμένη κοινωνική συνοχή;

Οι τάσεις πολλές, αντικρουόμενες, συγκλίνουσες και την ίδια στιγμή αποκλίνουσες. Οσες και οι προθέσεις. Οι ζυμώσεις έντονες. Η στιγμή αποφασιστική. Οι όποιες προσπάθειες θα καρποφορήσουν μόνο αν αποφευχθούν οι αποκλεισμοί. Αν οι πρωτοβουλίες δεν εξελιχθούν σε κλαμπ ειδημόνων, αυτοεκπληρούμενα και αυτοαναφορικά. Αν η ελληνική κοινωνία, με χαρακτηριστικά που διατυπώνονται ως δεδομένα και άλλα που αποκαλύπτονται καθημερινά, βρει μέσα από τον διάλογο νέους προσανατολισμούς.

Ο κίνδυνος άμεσος και ο βηματισμός ασταθής. Υπάρχει χρόνος για διαπιστώσεις και νέα ξεκινήματα, όταν η χρεοκοπία επικρέμαται ως ορατή απειλή; Ναι. Είναι η μόνη πολυτέλεια, η μόνη ελπίδα.

Πηγή