ΠΑΡΑΚΜΗ.

Του Βασίλη Δημητριάδη

Ζω σ’ ένα κόσμο που σαπίζει σαν αφημένο φρούτο στον αγρό, σαν σκουπίδι στη χωματερή που γεμίζει την ατμόσφαιρα μεθάνιο, έτοιμο να εκραγεί και να μολύνει το νερό που πίνουμε, μετατρέποντας το από γάργαρο σε διάφανο αλλά γεμάτο μυστικούς λοιμούς.

Ζούμε σ’ ένα κόσμο, άθροισμα των προσωπικών μας σάπιων, στον οποίο ο καθένας μας κουβαλά ένα παραωριμασμένο φρούτο μέσα του.

Ζούνε σ’ έναν κόσμο βρώμικο αλλά καθαρό μέσα στην άθλια παρακμή τους και νομίζουν ότι τον διαφεντεύουν.

Ζεις σ’ ένα κόσμο που δίνεις τροφή σε όλα τα σκουλήκια που διαβιούν μέσα σου και απλά περιμένουν το θάνατο σου για να βγουν στην επιφάνεια και να σε καταφάνε. Ταΐζεις και μεγαλώνεις στα σωθικά σου αυτούς που όταν δεν θα μπορείς άλλο θα εμφανιστούν με διαφορετική μορφή, την πραγματική.

Παρακμή, σήψη, δυσωδία. Σκοτεινές παρθένες πόρνες με άγια μορφή, έτοιμες να διαλύσουν το κορμί σου και να ρουφήξουν την ψυχή σου. Κίτρινος πυρετός σωτηρίας από μουχλιασμένους ηγέτες που δεν τολμούν να βγουν στο φως. Πράσινη όψη, απεχθής, αντάξια των ζωών τους. Τυφλά σκουλήκια που τράφηκαν σε γιγάντια σώματα άνευ προοπτικής κι ελέους. Ζωντανές αποδείξεις του εξευτελισμού του ανθρώπου.

 

Πηγή