ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Του Μανώλη Δημελλά

 

Έπειτα ακολούθησαν το κοπάδι τα υπόλοιπα μίζερα δίποδα, είδαν πως δεν υπήρχαν άλλες επιλογές, ο ουρανός όλο και έκλεινε, αφήνοντας μικρά ξέφωτα πέρα, μακριά, πάνω από τον ορίζοντα, καταμεσίς στην ολόμαυρη θάλασσα.

Κοίταξα στα μάτια τον διπλανό μου, ένα ξεμαλιασμένο και μισοδιαλυμένο ανθρωποειδή, μετανάστης από μακρινό πλανήτη ή άπλυτος και πεινασμένος γείτονας.

Δεν κατάλαβαινα λέξη από το μισοχαλασμένο επαναλαμβανόμενο μήνυμα που ψέλλιζαν τα σωθικά του.

Συνέχισαμε μαζί καμώνοντας τους γνωστούς, μια διαλυμένη τηλεόραση, μας προσπέρασε βιαστικά. Όλες οι κατάρες έπεφταν πάνω στην τηλεόραση,εκείνο το ανοιχτό κονσερβοκούτι που έπλεκε αγκαθωτά συρματοπλέγματα τις λέξεις, όλο και πιο πολύ, έκανε την πτώση πιθανότητα, δεν ήθελε μαγκιά ή ειδικές ικανότητες, όλα κολλημένα στην λάσπη όπως είναι, γινόταν πιο εύκολα γλοιτσιασμένο κλάμα.

Ήταν μια παλιά συσκευή, που δεν άντεξε το κάψιμο του ψέμματος, τάγκιαζαν τα κυκλώματα της στο ξύδι, ενώ δεν σταματούσαν, ξέρναγαν συνεχώς κύματα.

Συνεχίσαμε το βήμα, άνοιξε πιο γρήγορα τώρα, κατηφόρα, ελάχιστα εμπόδια έκλειναν το δρόμο προς τον πάτο, όσο πιο κάτω τόσο πιο ανοιχτό το πεδίο, τόσο περισσότερα ραδιοκύματα κατέληγαν στα σωθικά και μας χάριζαν μια ευχάριστη ηδονή καταστροφής.

Θα φτάναμε στην τέλος μα ένας μικρός περαστικός φοίνικας, εκείνο το παράξενο πουλί που έπαψε από αιώνες να πετά, έπεσε λιποθύμησε, με τσαλακωμένα τα χρυσά φτερά του, ακριβώς μπροστά μας, μάλλον από ανία, δεν έχει τι να κάνει,σκέφτηκα, μα μας πρόλαβε:

<   -Έχετε λίγο χρόνο να σας κάμω την ιστορία μου;

Πρίν προλάβουμε να απαντήσουμε, όχι θα λέγαμε, φυσικά όχι, ποιός τρελός θα ασχολιόταν τέτοιες περίφημα μαύρες μέρες, με ανύπαρκα πτηνά, άρχισε στριγγλίζοντας, βγάζοντας κίτρινους αφρούς από την μύτη, κοκκίνιζαν και τα ψιλά σαν χάντρες μάτια του, ξεκίνησε, τρώγοντας μερικά σύμφωνα, την ιστορία του:

     -Ήμουν ψηλά, είχα αρχίσει να πετώ, μάθαινα, όταν κατάλαβα πως δεν είχα φτερά και ήταν όλα ένα παραμύθι του μυαλού, όλα ήταν κατασκευάσμενα και τώρα, μόλις που τα κατάφερα,προσγειώθηκα στην ραδιενεργή ανοησία της επιφάνειας, εδώ, στον αφιλόξενο πλανήτη μας.

Θέλω να σας προλάβω η λύση δεν είναι στην θάλασσα, δεν είναι διέξοδος το νερό, τώρα που τα κάναμε όλα μούσκεμα σκοπός είναι να στεγνώσουμε, όχι να περιμένουμε εξαγνισμούς από το μούλιασμα.

Αν πάμε προς τα μέσα,προς το κέντρο, κάτω από την επιφάνεια, σίγουρα θα κρυφτούμε, θα θάψούμε τους φόβους μας, θα ακουστεί ο αντίλαλος μας δυνατά μέσα στα αυτιά μας.Έτσι θα ζήσουμε το πρόβλημα και που ξέρεις ίσως να κάνουμε και τον καρκίνο κολλητό φίλο.

Η συσκευή τηλεόρασης άρχισε να προβάλει είδωλα, εκνευρισμένη όπως ήταν έχασε τον έλεγχο, έπαιζε συχνότητες από το μακρινό παρελθόν, μας φόβισε με σκιές που κουνούσαν δάχτυλα φορόντας μακριές κουκούλες, κάπου είδαμε όλοι τους πατεράδες μας.

Το ανθρωποειδές κοιτούσε αριστερά και δεξιά, ξεκουρδισμένο όπως ήταν κλώτσησε,αποτυχημένα, στο αέρα, κάνοντας τον φοίνικα να χασκογελάει, κανείς δεν ήθελε να συγκρουστεί με τους πρώτους πρώτους φόβους του, κανείς δεν ήθελε να αποφύγει το μοιραίο που τον πλημμύριζε παράξενη γαλήνη.

Γύρισα τον μεταφραστή που είχα κρεμασμένο στο στέρνο μου, μίλησα, μπορούσα να μιλήσω στην γλώσσα του κωφάλλαλου κοντοπίθαρου πτηνού που δεν μπορούσε να πετάξει.

   -Θέλουμε τους φόβους μας, μια ζωή δώσαμε για να έχουμε φόβους, κάτι να αγκαλιάζουμε την νύχτα και να τρέμουμε, κάτι να μην μας αφήνει ρούπι από τις πιο απόκρυφες εικόνες του ανύπαρκτου υποσυνείδητου μας.

Ακολούθα λοιπόν, ίσα,ευθεία για την θάλασσα, εκεί, βλέπεις, κοίτα μπριλομάτικο πουλί, εκεί κάτω, που το κύμα πνίγει τους μεγάλους βράχους;

Εκεί θα πάμε, μέσα του, θα μπούμε, έχουμε ανάγκη από αυτό το ξέπλυμα. Α, το πιο καλό είναι πως δεν ξέρουμε ούτε μπάνιο, ούτε να κολυμπάμε μάθαμε ποτέ, έτσι σίγουρα θα πνιγούμε,γλύτωνοντας μια και καλή τον υπόλοιπο κόσμο από τα μεγαλεία, τα αγάλματα του τρόμου μας.

Αέρας πέρασε, τρύπησε τα τσίγκινα σωθικά μας, δεν ήταν άνεμος, ευχαριστημένος ο φύλακας άγγελος μας, ο φόβος, έδωσε μια υγρή νότα, μια γλυψιά,ένα τρυφερό φιλί στο έσω σύστημα μας. Προχωρήσαμε αγνοόντας τα άφτερα πετούμενα, έχουμε άλλο προορισμό εμείς, άλλη καριέρα σιγοχτίζουμε, δεν θα μας την γκρεμίσουν έτσι άδοξα κατώτεροι Θεοί.

 

Πηγή