Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ

Του Χρήστου Διάφα

 

Οι καλοντυμένοι που σε πλησιάζουν και σε άπταιστα ελληνικά σου ζητάνε χαμηλόφωνα μισό ευρώ, γίνονται όλο και περισσότεροι. Το ίδιο και οι βιτρίνες της περιοχής σου, που μέσα σε ένα βράδυ αλλάζουν τις γενναιόδωρες εκπτώσεις στο τζάμι με ένα τόσο δα ξερό «Ενοικιάζεται». Στον ευρύτερο κύκλο φίλων και γνωστών, όλο και σκάει μια νέα ιστορία για έναν φρεσκοαπολυμένο οικογενειάρχη με παιδιά στο Λύκειο- ενδεχομένως και με δάνειο στην τράπεζα. Τον ξέρεις μωρέ, που είχατε γνωριστεί τότε εκεί, σου θυμίζουν οι κομιστές του κακού νέου και εσύ κουνάς σιωπώντας το κεφάλι. Τι να πεις;
Στο μεταξύ, οι ειδήσεις στα κανάλια σπάνια καταπιάνονται πια με κάτι άλλο εκτός από την κρίση. Το πεινάω, το δεν έχω φάρμακα, το απελπίζομαι, το οργίζομαι, εισβάλλουν ψηφιακά σε όλα τα πρόσωπα και χρόνους, αλλά κυρίως στον ενεστώτα και σε πρώτο πληθυντικό.

Θα έπρεπε να είσαι αμοιβάδα για να αδιαφορείς και αγελάδα για να μην νοιάζεσαι για το πώς θα ανακοπεί το θανατερό σπιράλ στο χάος.

Το κακό είναι ότι εγώ μετά βίας δικαιούμαι να ξεφύγω από το ρόλο της αμοιβάδας. Άντε να μου επιτρέψουν να φτάσω μέχρι το στάδιο του απαθούς μηρυκαστικού. Αλλά ως εκεί και μη παρέκει. «Τι ανάγκη έχεις εσύ;», λένε τα μάτια και οι γκριμάτσες κάποιων μόλις η συζήτηση βάλει μοιραία πλώρη προς το «πού πάμε ως χώρα». Δεν το ξεστομίζουν βέβαια κατάμουτρα, αλλά από τα συμφραζόμενα μυρίζεσαι ότι θα απαξιώσουν οποιαδήποτε γνώμη σου, αφού εσένα δε σε χτύπησε η κρίση.

Εντάξει ρε παιδιά, δε με χτύπησε και συγγνώμη, δε θα ξανασυμβεί. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι κότα για να πεις αν ένα αυγό είναι κλούβιο. Και στο κάτω- κάτω, μπορεί η κρίση να μη μου μάσησε ακόμη σε βαθμό επιβίωσης το πορτοφόλι, αλλά μου ροκανίζει το θυμικό. Συγκεκριμένα, μου το στραγγαλίζει μεθοδικά σε εικοσιτετράωρη βάση . Δηλαδή, όποιος ακόμη ανασαίνει, δεν έχει δικαίωμα στην αγωνία; Ποιος κανόνας λέει ότι επειδή δεν έπεσα στο πεδίο της μάχης, οφείλω να παραμένω αναίσθητος με όσα συμβαίνουν; Γιατί ναι, μπορεί να με θλίβουν για παράδειγμα τα τρισχειρότερα που συμβαίνουν στη Συρία, στην Παλαιστίνη ή και αλλού, αλλά δεν είναι το ίδιο. Εδώ, εκτός από το ότι το βιώνω κατάμουτρα και καθημερινά, με νοιάζει και με κόφτει εκατό φορές παραπάνω.
Γιατί εδώ είναι η χώρα μου. Η χώρα ΜΟΥ! Μ Ο Υ, λέμε.
(Και στοίχημα ότι θα υπάρξουν κακόβουλοι που θα εκλάβουν τα δύο απανωτά «μου» για μυκηθμό αγελάδας)

 

Πηγή