ΛΙΝΚΟΛΝ

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

 

Αϋπνος και βαρύς, υποφέροντας, λες, από κάτι σαν υπαρξιακή κόπωση, ο Λίνκολν του Σπίλμπεργκ αναρωτιέται: «Ταιριάζουμε άραγε στους καιρούς που γεννιόμαστε;»

Ο πραγματικός Λίνκολν θα είχε πολλούς λόγους να αναρωτιέται. Δεν αφέθηκε στον ρου της εποχής του. Αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις για να την ορίσει. Απέναντί του είχε όσους αδυνατούσαν να αποχωριστούν τον κόσμο που τους γέννησε. Τον μόνο κόσμο στον οποίο θα μπορούσε να υπάρχει ο πλούτος τους, οι δούλοι, η εξουσία τους.

Από την οθόνη του Λίνκολν περνάει μια μεγάλη δημοκρατία σε κρίση. Και στην κρίση φαίνεται ο άνθρωπος. Στην κρίση - την ώρα που κλυδωνίζονται οι θεσμοί και βράζει ο φανατισμός - φαίνεται ποιος μπορεί ακόμη να σκέφτεται πολιτικά. Ποιος άγεται από τον συρμό και ποιος είναι ικανός να τον οδηγήσει.

Ετσι αποχωρούν οι αντίπαλοι του Λίλκολν από τη σκηνή της Ιστορίας: συνθλίβονται από το βάρος της αλλαγής που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Οσο πλησιάζουν στην ιστορική τους έκλειψη τόσο δυνατότερα ουρλιάζουν.

Στη σκηνή του Λίνκολν διαπρέπουν τα σκυλιά της αγοράς. Αυτοί που σήμερα θα λέγαμε «λαϊκιστές» - ο έρπης της δημοκρατίας. Αυτοί που γαβγίζουν σε ό,τι μυρίζει μέλλον.

Η δημοκρατία δεν τους χωράει απλώς. Τους προϋποθέτει. Και ενίοτε τους παραδίδει στη σιωπή και τη λήθη.

 

Πηγή