Του Δημήτρη Χ. Γραμμένου
Κάθε παράνομη πράξη είναι αυτονοήτως τιμωρητέα αλλά η αντιμετώπιση του ναζισμού ως ιδεολογίας δεν γίνεται με νομοθετικούς περιορισμούς και φασιστικές απαγορεύσεις του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης των ναζιστών.
Ο ναζισμός, ως εξόχως ανορθολογιστικό κατασκεύασμα, είναι αποκύημα της ηλιθιότητας του ανθρώπου και βγαίνει στην επιφάνεια, όταν ο άνθρωπος πάσχει και ψάχνει για θεραπείες εύκολες, απλοϊκές, αγελαίες, κάτω από την αφόρητη πίεση του ενστίκτου της επιβίωσης, κάτω από τον τηλεβόα της εξτρεμιστικής φωνής του λαϊκισμού που ψάχνει, εφευρίσκει και στοχοποιεί ορατούς στον καθένα εχθρούς.
Επομένως, η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι προεχόντως ζήτημα καλλιέργειας της λογικής, της κριτικής ικανότητας, της κουλτούρας της ανεκτικότητας, της απαλλαγής από τα συλλογικά μίση κατ' αλλήλων (φυλετικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά, ταξικά), επιβεβλημένα από λογής θέσφατα ιδεολογήματα.
Επί 30 χρόνια διαβάζαμε "ΑΥΡΙΑΝΗ", παρακολουθούσαμε ολημερίς Τράγκα και Παπαδάκη, συνομωσιολογούσαμε μαζικώς μετ' ευτελείας, ανεχόμαστε την παρανομία προς χάριν του "ιερού, προοδευτικού και ψαγμένου" σκοπού μας, διαλύαμε σταδιακά την όποια αισθητική μας καταναλώνοντας κάθε σκουπίδι που μας προσέφερε διασκέδαση αλλά επέτεινε την συνειδησιακή μας λήθη, και τώρα αίφνης -σοκαρισμένοι από την ραγδαία και μαζική αποδοχή της ΧΡΥΣΑΥΓΗΣ- (ξανα)πέφτουμε απ' τα σύννεφα και αναζητούμε λύσεις σε κούφιες λέξεις νομοθετημάτων, σε μια αλήθεια επιβληθησόμενη από τα πάνω.
Μονίμως ξεχνάμε ότι αυτό που μένει τελικά ως δίδαγμα δεν είναι το μάθημα, είναι ο τρόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου