Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η λέξη διάλογος κατέχει περίοπτη θέση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ολοι τον επιδιώκουν, όλοι τον επιθυμούν διακαώς, κανείς δεν τολμάει να γυρίσει την πλάτη στον διάλογο. Οπως και κανείς δεν τολμάει να πει πως είναι υπέρ της ρύπανσης του περιβάλλοντος, της αειφόρου ανάπτυξης ή της σκέτης ανάπτυξης. Η λέξη διάλογος είναι ένα από τα συλλογικά μας ταμπού. Και ως ταμπού κανείς δεν τολμάει να την αγγίξει.
Ο διάλογος είναι μια λέξη πλούσια με μακρά ιστορία και ως εκ τούτου έχει πολλές εκδοχές. Μία απ' αυτές είναι ο διάλογος με προϋποθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο μέρη που προσέρχονται στον διάλογο έχουν συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσουν. Τον χειμώνα παρακολουθήσαμε τον πλούσιο διάλογο με τους φαρμακοποιούς και τους κατοίκους της Κερατέας. Τώρα παρακολουθούμε τον διάλογο με τους ιδιοκτήτες ταξί, στο ενδιάμεσο είχαμε ένα μονόπρακτο με τη ΓΕΝΟΠ. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τον διάλογο με τους πανεπιστημιακούς.
Ο διάλογος με προϋποθέσεις είναι συνήθως πλούσιος σε θεατρικά επεισόδια. Πέφτουν σφαλιάρες, εκσφενδονίζονται καδρόνια, δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου - λάμψης και λοιπά χημικά, κατεβαίνουν διακόπτες, αποκλείονται δρόμοι και πλατείες, σταθμοί διοδίων και αεροδρόμια. Πέφτουν και πέτρες γιατί, μιας και οι λέξεις είναι πέτρες, συνάγεται πως και οι πέτρες μπορούν να γίνουν λέξεις. Ενας διάλογος με πέτρες είναι διάλογος, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις.
Υπάρχουν και διάλογοι που χωρίς να πάψουν να είναι διάλογοι είναι παράλληλοι μονόλογοι. Τέτοιους μπορείς να παρακολουθήσεις στον καθεδρικό ναό της θρησκείας του διαλόγου που είναι το Κοινοβούλιο. Μπροστά σε μια έρημο από άδεια έδρανα, όπου εδώ και κει μπορείς να διακρίνεις κάποιον βαριεστημένο βουλευτή, αυτός που είναι στο βήμα μονολογεί διαβάζοντας τον ρόλο που του έχει ανατεθεί για τη διεξαγωγή του διαλόγου. Γι' αυτό και η κα Καϊλή δήλωσε τις προάλλες στα «ΝΕΑ» πως ονειρεύεται ένα Κοινοβούλιο που δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν κι αυτήν - δεν ξέρω αν αναφερόταν στον μονόλογο του βήματος ή στα άδεια έδρανα. Θα φανεί.
Υπάρχουν και διάλογοι μακρόσυρτοι που για να τους απολαύσεις πρέπει να έχεις γερά νεύρα, υπομονή και αειφόρο εγρήγορση. Αυτοί εντάσσονται σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση, που την υπηρετεί η σημερινή πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μερικές φορές κρατάνε περισσότερο από όσο πρέπει, με αποτέλεσμα να ξεχνάς για ποιον λόγο κάνεις διάλογο ή ο λόγος να έχει εκλείψει οπότε αναγκάζεσαι να ξεκινήσεις από την αρχή. Κοστίζουν και κάτι παραπάνω σε αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία, λογαριασμούς τηλεφώνου και διερμηνείς, αλλά παράγουν πολιτισμική υπεραξία. Οι αγορές που δεν κάνουν διάλογο μπορεί να μας τσακίζουν στα επιτόκια δανεισμού, όμως η Ευρώπη αποδεικνύει κάθε μέρα πως κρατάει ψηλά την αξία του διαλόγου.
Πόθεν το παράπονο της λέξης, λοιπόν; Να, μερικές φορές ξεχνάμε πως για να υπάρξει διάλογος, πρέπει να υπάρξει λόγος, πως ο λόγος, ει δυνατόν έναρθρος, είναι από αρχαιοτάτων χρόνων ένα από τα δύο συνθετικά της λέξης διά-λογος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου