Της Ιωάννας Χαρμπέα
Κάποτε για να εισέλθουν στην καρδιά του πολέμου, στην Τροία, χρησιμοποίησαν το Δούρειο Ίππο. Όμως σήμερα νομίζουμε ότι Δούρειος Ίππος είναι οι άλλοι, οι ξένοι , οι κακοί ,οι δανειστές που μας ξεγέλασαν και μπήκαν ύπουλα στη ζωή μας, με τη μορφή δανείων που εν τέλει μας αιχμαλώτισαν. Με σταδιακά βήματα ενταχθήκαμε στην υποτιθέμενη πρόοδο. Δεν σκεφτήκαμε στιγμή ότι αυτή η ανάπτυξη προϋποθέτει γερές βάσεις και ότι αυτές οι βάσεις χτίζονται από εμάς, δε δίνονται έτοιμες ως χάρισμα ή δάνειο.
Ελπίζω ο σύγχρονος δούρειος ίππος των ελλήνων να μην είναι κούφιος, να μην αποτελεί πράγματι μια δωρεά, ένα χάρισμα των όσων μας έχουν πλέον απομείνει … γιατί κάτι τέτοιο διακρίνω ότι θα συμβεί, οι οργανισμοί, θεσμοί ,δομές αποκεφαλίζονται ή ετοιμάζονται προς θυσία… στο βωμό των «θέλω» εκείνων που ελέγχουν. Μπήκαμε σε τροχιά όπου σε κάθε σταμάτημά της κατεβαίνουν άτομα, απολύεται κόσμος, άλλοι συνεχίζουν να υφίστανται ζαλισμένοι σαν σε μπαλαρίνα ή στο γύρο του θανάτου…
Ανοδική πορεία δεν υπάρχει, μόνο κυκλική… τι πρόκειται να απομείνει; Τι θα επιζήσει; Πώς μπορείς να βαδίζεις ανάμεσα σε τάφους συνανθρώπων σου και να είσαι χαρούμενος; Στο ναρκοπέδιο στη χώρα της κρίσης…. δεν γνωρίζεις πότε θα εκραγεί και η δική σου νάρκη. Εξυγίανση όλων των σαθρών και νοσηρών στοιχείων εδώ και τώρα… κίνητρα για καινούριες ασχολίες σε όσους μένουν άνεργοι… ισομερισμός επιστημόνων, εργατών , τεχνιτών με τις ανάλογες θέσεις… όχι να προάγουμε πολυάριθμο αριθμό επιστημόνων… άνεργων επιστημόνων, ρίχνοντας και τον πήχη των επιστημών… αλλά να εισέρχονται λίγοι και καλοί , άξιοι επιστήμονες, όχι μεγάλα ποσοστά που μπαίνουν στα πανεπιστήμια μα δε βρίσκουν την πόρτα εξόδου, γιατί τα βρίσκουν σκούρα.
Κάναμε λάθος, νομίζαμε ότι αν έχουμε πολλούς δασκάλους , καθηγητές η επιστήμονες θα πηγαίναμε μπροστά! Πώς είναι δυνατόν σε μια γεωργική – κτηνοτροφική χώρα να μη δίνουμε βάση στην πρωτογενή παραγωγή και να παροτρύνουμε τους νέους να γίνουν καθηγητές; Αντί να δώσουμε έμφαση στη βελτίωση των γεωργικών εργασιών, την υποτιμήσαμε… υποτιμήσαμε επίσης πολλά άλλα , ξεπουλήσαμε πράγματα. Όντως ανίκανοι να τα διαχειριστούμε οι ίδιοι… και τώρα παραπονούμαστε ότι μας ελέγχουν, μας κάνουν κουμάντο οι ξένοι, μα δεν είναι ξένοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι… είναι εκείνοι που πιστέψαμε που εμπιστευτήκαμε… που μας δανειοδότησαν…. Τι φταίνε αυτοί αν εμείς κατασπαταλήσαμε τα δάνεια; Τι τους νοιάζει αν τα φάγαμε μαζί ή χώρια μεταξύ μας;
Σημασία έχει ότι τα φάγαμε, το αποτέλεσμα μετράει… ΑΝ μπορούσαμε να αναλογιστούμε ότι βαδίζαμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια ή μήπως πιστέψαμε ότι θα έχουμε κόκκινα βελούδινα χαλιά στρωμένα και θα φτάναμε στο θρόνο; Όχι, βέβαια, πάτο θα πιάσουμε. Δεν δώσαμε σημασία στον Δούρειο ίππο, αρχίσαμε το γλέντι και το φαγοπότι… και τώρα άρχισε η μάχη. Μια μάχη όχι με αυτούς που λέμε ότι μας ελέγχουν….. αλλά με τον ίδιο μας εαυτό.. με τα λάθη τα δικά μας… δούρειος ίππος είναι τα λάθη μας, τα λάθη του παρελθόντος που γύρισαν μπούμερανκ. Είναι οι νάρκες που οι ίδιοι σπείραμε και ξεχάσαμε, που πατάμε πάνω τους.
Τίποτα δε γίνεται: συνεχόμενες πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων και η μετέπειτα οικοπεδοποίηση, η έξαρση της παραπαιδείας με την πληθώρα φροντιστηρίων υποτίθεται πως θα έλυνε το πρόβλημα των άνεργων καθηγητών- μήπως, όμως, τους πολλαπλασίαζε; Βγάζοντας στην αγορά εργασίας άλλους τόσους; Ειρωνεία έτσι; Για να ξεφύγουμε από την κοινωνική βαθμίδα που κατέχουμε ψάχνουμε ένα καλύτερο επάγγελμα για τα παιδιά . Το καλύτερο επάγγελμα είναι, φυσικά, εκείνο που παρέχει χρήματα χωρίς να εργάζεται κάποιος. Το φυγόπονο, δηλαδή. Αντί να εξεύρουμε νέους τρόπους παραγωγής, αντί να αναπτύξουμε τους δύσκολους επαγγελματικούς κλάδους… επιζητούσαμε τα εύκολα… και τώρα ήρθαν τα δύσκολα. Δημόσιο το όνειρο των νέων… και τώρα ο εφιάλτης όσων μπήκαν… Έτσι είναι τα όνειρα, δεν κρατάνε για πάντα…. Όλα μια φούσκα είναι που έχει και αυτή τα όρια της, τα οποία αν ξεπεράσεις σπάει… και εμείς τα όρια τα ξεπεράσαμε προ πολλού. Δεν είναι, βέβαια, σωστό να ξεβολεύονται άνθρωποι, να αλλάζουν ριζικά τον τρόπο ζωής. Μήπως, όμως, ήταν σωστός ο τρόπος που μπήκαν; Οι μάσκες κάποτε βγαίνουν… και οι μασκαράδες σταματάνε να πετάνε χαρτοπόλεμο και να χαίρονται… Τα πανηγύρια κάποτε τελειώνουν και οι χοροί σταματούν…
Η Ελλάδα μου θυμίζει περιστατικό που χρειάζεται περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια… Περιστατικό κοινωνικού λειτουργού που κάνοντας την κοινωνική του έκθεση για να το εντάξει σε Ίδρυμα, εφόσον δεν τηρεί τις προϋποθέσεις να αυτοεξυπηρετηθεί. Πώς γίναμε αδύναμοι με τόση δύναμη που είχαμε; Πώς από χώρα του φωτός που ήμασταν γίναμε η χώρα του σκότους; Υπάρχει διέξοδος σε αυτό το λαβύρινθο; Τι νότα αισιοδοξίας να δώσει κανείς; Ποιον από μηχανής Θεό να επικαλεστεί για να σωθούμε;
Μια απάντηση για να σωθούμε σε ό,τι μας προβληματίζει είναι να απαντήσουμε στα ατελείωτα «γιατί» που προκύπτουν. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί παρακάμπταμε το σωστό, γιατί σιωπούσαμε στα στραβά που βλέπαμε… Βέβαια, για να δώσουμε απάντηση στους προβληματισμούς, πρέπει πρώτα από όλα να προβληματιστούμε… Και, δυστυχώς, προβληματισμό δε διακρίνω. Βλέπω μόνο αγανάκτηση, μίση, διαφωνίες, αψιμαχίες, διαξιφισμούς. Γενικά διακρίνω διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας σε μεν και δε.
Σε εκείνους που θα κατορθώσουν να αυτοσυντηρούνται και στους αγανακτισμένους… Δε βλέπουμε ότι στο θάνατό μας αυτόχειρες είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κανείς δε σε σκοτώνει… αν εσύ παλέψεις… ίσως νικήσεις… κανείς δεν τα βάζει με έναν δυνατό.. Εμείς οι ίδιοι, εν τέλει, θα σκοτώσουμε τον εαυτό μας… και το χειρότερο θα πιστεύουμε μέχρι τέλους ότι ήμασταν και τα θύματα.
Η θυματοποίηση δεν πιάνει στις μέρες μας, τα κροκοδείλια δάκρυα δε συγκινούν κανέναν… Τι να μας κάνει και η μητέρα Ελλάδα, αν ακόμα δεν έχουμε αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο της; …ΠΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΤΑΪΣΕΙ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΣΧΕΔΟΝ ΖΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ; Μπορεί να μην τα φάγαμε μαζί όλοι μας, αλλά συναινέσαμε με τη σιωπή μας σε αυτό το τραπέζι… Το βλέπαμε όλοι… δε μιλούσαμε, θες από ωχαδερφισμό, θες από βόλεμα. Τώρα, όμως, όλοι θα πληρώσουμε το λογαριασμό και το πουρμπουάρ μαζί!
Και πάλι θα αναζητάμε, «τι είχε μέσα ο Δούρειος Ίππος»; Ήταν οι άλλοι , οι ξένοι ,οι κακοί που μας την έφεραν ύπουλα ή μήπως ήμασταν εμείς τα έξυπνα πουλιά που πιστέψαμε ότι θα τρώγαμε και θα πίναμε τζάμπα; Και τώρα δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, ένα θαύμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου