Ο ΒΑΘΥΣ ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΩΝ

Του Βασίλη Καλαμαρα

 

ΔΕΝ ΕΧΕΙ νόημα να συζητήσουμε εάν συμφωνούμε με τις απόψεις του Νάνου Βαλαωρίτη. Η συνέντευξη τυπώθηκε, το βίντεο γυρίστηκε για την «Ελευθεροτυπία». Τα ντοκουμέντα υπάρχουν, μπορείτε να τα αναζητήσετε.

Το σημαντικό είναι ότι η αντιρατσιστική επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη προς τον πρωθυπουργό προκάλεσε προσκηνιακό διάλογο και δημόσια συζήτηση. Και ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι η σιωπή των διανοουμένων-αμνών «έσπασε». Εστω και από έναν «αρχαίο» της ποίησης.

Ακόμη αναζητάμε τους νεότερους συγγραφείς οι οποίοι θα βάλουν τη δική τους χρωματιστή πινελιά αντίστασης στο μαυροπίνακα της κοινωνίας.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης ουδέποτε κρύφτηκε στο φόντο. Στο φόντο αυτοτοποθετούνται αυτοί οι οποίοι θέλουν να απολαμβάνουν τα κέρδη του προσκηνίου μιας εφήμερης δόξας συν μία ανέξοδη δημοσιότητα χωρίς να πληρώσουν για τίποτα.

Γι' αυτό η ποίηση, εδώ και χρόνια, έχει γίνει ανέκδοτο διά της ερωτήσεως: «Τι εννοεί ο ποιητής;».

Μπορεί τα ανέκδοτα να αδικούν μία ολόκληρη ομάδα δημιουργών, δεν παύουν όμως να υποστηρίζουν την αλήθεια της πιάτσας.

Οσο κι αν είναι άδικη, καθώς στεγάζει όλους και όλες υπό μία κοινή ομπρέλα απόρριψης.

Κακά τα ψέματα. Την τριακονταετία που πέρασε οι διανοούμενοι και οι ονομαζόμενοι πνευματικοί άνθρωποι κρύφτηκαν πίσω από τις πρόσκαιρες κατακτήσεις τους.

Πίσω από ένα, π.χ., επιτυχημένο βιβλίο, που δεν σημαίνει ότι άγγιξε τις «βουνοκορφές» της λογοτεχνικότητας, στήθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία που τακτοποιούσε ημετέρους λογοτέχνας και εξαγόραζε τη σιωπή τους.

Τα στρατόπεδα ήταν κυρίως δύο, τα «γαλάζια» και τα «πράσινα», άντε και ολίγον κόκκινα με ροζ κόκκους. Τα γεύματα έπαιρναν και έδιναν, η μία σαμπάνια άνοιγε μετά την άλλη, τα χαβιάρια είχαν καταντήσει εργατικό κολατσιό, οι σολομοί είχαν αποθεσμοθετήσει το γαύρο του φτωχού.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης ίσως να μου πείτε ότι δεν είχε να χάσει τίποτα. Οτι έχει φτιάξει το όνομά του -γι' αυτό απασχολεί τα μίντια- και ότι έχει χορτάσει τη ζωή του. Γι' αυτό το αίτημά του δεν χάνει από ιδιοτέλεια και την όποια ματαιοδοξία είναι ασυγχώρετο να τη σκεφτώ. Η μόνη απορία είναι γιατί δεν βρέθηκαν κι άλλες φωνές να ακολουθήσουν σαν μία χορωδία αντιρατσιστικού τραγουδιού το γέροντα ικέτη.

Φοβάμαι ότι η πρωτοπορία στην τέχνη έχει προ πολλού απολέσει τη δυναμική της, γιατί βρέθηκε κοντά, πολύ κοντά στην εξουσία και μαλάκωσε.

Πώς το λένε. Χόρτασε από δόξες και τιμές και τα τοιαύτα. Γέμισε την τσέπη και την κοιλιά της. Το νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, αλλά και το παραχορτασμένο πέφτει σε βαθύ ύπνο.

 

Πηγή