Του Γιάννη Πανταζόπουλου*
1000 άτομα κάθε μέρα χάνουν την δουλειά τους, διαβάσαμε στην τελευταία έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Το συγκλονιστικό είναι ότι αυτή η είδηση, λέγεται πλέον, απλά για να λέγεται. Καταθλιπτικό! Αναρωτιέται κανείς, αυτή είναι η κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε, πως είναι δυνατόν να προχωρήσει μια χώρα όταν κόβει τα φτερά των νέων ανθρώπων. Μιλάμε για κρίση, αλλά δυστυχώς διαπιστώνεται πως η χώρα μας βιώνει μια πολυδιάστατη κρίση, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική και τέλος οικονομική.
Είναι οφθαλμοφανές, μαστιζόμαστε από μια απέραντη παρακμή, κάθε μέρα, κατεβαίνει το επίπεδο ραγδαία. Καθημερινά, μου διηγούνται ιστορίες που με αφήνουν ενεό, όπως όταν μου είπαν ότι, αναζητώντας εργασία, όπως η διανομή φυλλαδίων, η αντίστοιχη εταιρεία τους απάντησε το εξής καταπληκτικό «στείλτε βιογραφικό».
Επίσης, μια άλλη φίλη μου είπε ότι δουλεύει σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών, ως γραμματέας και ο μισθός της είναι 140 ευρώ. Απορώ πολλές φορές τελικά, αν η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της;
Ταυτόχρονα, οργίζομαι όταν διαβάζω ότι οι άνεργοι είναι πάνω από ένα εκατομμύριο και δεν πράττουν τίποτα για αυτό. Έχουν παραιτηθεί, που είναι οι αγανακτισμένοι, που είναι ο βασικός κορμός της κοινωνίας; Δεν θα έπρεπε αυτή τη στιγμή όλοι να διαμαρτύρονται για αυτή την κατάσταση; Απεναντίας, βλέπεις τα ρεπορτάζ του STAR, και τρελαίνεσαι όταν ακούς νέους να σου λένε: «το πάρτι δεν σταματά», θυμίζοντας την έρευνα της «Καθημερινής», για τους «χλιδάνεργους», 3d τηλεόραση και όλα καλά…!
Προφανέστατα και ως λαός κάναμε πολλά λάθη που τα πληρώνουμε, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι. Πιστεύω, ότι δυστυχώς πάσχουμε από βαθύτατο έλλειμμα παιδείας, βολευόμαστε με τα λίγα και δεν αναζητούμε τα πολλά, είμαστε του εύκολου και όχι του δύσκολου..!
Κατακλυζόμαστε από πλήθος πληροφοριών και καταλήγουμε στη στείρα ενημέρωση, με αποτέλεσμα να δεχόμαστε την πληροφορία και να μην την καλλιεργούμε υπέρ μας.
Κανείς δεν είναι υπέρ των απολύσεων, αλλά δεν μπορεί να μιλάμε για κρίση και να μην έχει απολυθεί κανείς στο δημόσιο, ενώ στον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο δουλεύεις σαν σκυλί, να μετράμε καθημερινά χιλιάδες απώλειες.
Ένας φίλος «των 500 ευρώ», μου είπε το εξής καταπληκτικό, «ότι είναι άλλο να έχεις άγχος από τα 20 και άλλο να το αποκτήσεις στα 55»!
Επομένως, εύλογο το ερώτημα που αναδεικνύεται, για ποιους γίνονται όλα αυτά;; Πάντα ακούμε, ότι για να υπάρξει ανάπτυξη θα πρέπει να γίνουν τόσες περικοπές, εργασιακά δικαιώματα θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων και γενικότερα όλα οδηγούν στο «ο θάνατος σου, η ζωή μου. Τι εξυπηρετεί ένα κράτος, να μην σου δίνει αποζημίωση ο εργοδότης και να σε φωνάζει για δουλειά όποτε σε χρειάζεται;
Έχουμε, λοιπόν κατανοήσει που οδηγούμαστε; Μάλλον, όχι. Σίγουρα εικόνες όπως στην Ισπανία που κάνουν ουρές έξω από τα φροντιστήρια, για να μάθουν γερμανικά, δεν θα αργήσουν και εδώ στην Ελλάδα, ούτε ταινίες όπως το «Τσεκούρι» του Κ. Γαβρά, θα απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Είχε δίκιο λοιπόν, ο Αμερικανός κωμικός, George Carlin, που έλεγε ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν και πληρώνονται μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν».
*Ο Γιάννης Πανταζόπουλος είναι δημοσιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου