Ο καθένας μας έχει την άβυσσό του. Την ολόδικιά του κρυφή του γωνιά, που χώνεται είτε για να κρυφτεί από τις έννοιες, από τα προβλήματα, τις δυσκολίες, την σπηλιά στην οποία βουτάει για να αναδυθεί πιο δυνατός, πιο ολάκερος, πιο αγριεμένος, πιο άφοβος. Κι αν είναι τυχερός ίσως ανασύρει μαζί του κάποιο μικρό θησαυρό, ένα στιχάκι, μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, μια ιδέα, κάτι που να κουβαλά το σπόρο της δημιουργίας, το σπόρο της ψυχής του για να τον κουβαλήσει στα κορμιά και τις ψυχές των άλλων.
Έρχονται όμως στιγμές που δεν ρίχνουν πουθενά σκιά για να κρυφτείς. Στιγμές που είσαι ξεκρέμαστος στο κενό, κι η άβυσσός σου, η γωνιά σου, ο παράδεισός σου, έχει βγάλει δόντια και σε ξερνάει βίαια πίσω στην πραγματικότητα την οποία προσπαθείς για λίγο να αποφύγεις, την οποία προσπαθείς για λίγο να φρενάρεις ώστε να πάρεις ανάσα και να ξαναχυθείς στον άνισο αγώνα της. Και ανήμπορος τότε κοιτάς τους σπασμένους καθρέφτες ολόγυρά σου, ψάχνοντας το θραύσμα εκείνο που θα αντανακλά την σκοτεινιασμένη και έρημη ματιά σου και θα την μετατρέπει σε φως που θα λούζει και θα ζεσταίνει την ψυχή σου.
Και θα το βρίσκεις πάντα αυτό το θραύσμα. Και θα είναι πάντα στο ίδιο σημείο.
Στα μάτια αυτών που η καρδιά σου λέει φίλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου