Βιώνουμε πια απίστευτες καταστάσεις πρωτοφανείς στην ιστορία. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω ακόμα και στην προσωπική μας ζωή, όσο και αν κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, όσο κι αν δεν το μολογάμε, όσα like και αν παίρνουμε στους καθημερινούς «τοίχους» του «face» μας και προσποιούμαστε τους ευτυχισμένους...
Έχουμε πια περάσει σε μια εποχή, «μετανεωτερικότητα» την λένε οι θεωρητικοί, όπου η μόνη βεβαιότητα είναι πια η αβεβαιότητα. Ζούμε σαν σχοινοβάτες σε τεντωμένα σχοινιά, σαν πελαργοί που με μετέωρα βήματα αναζητούν ένα σταθερό τόπο να πατήσουν.. Οι «μεγάλες αφηγήσεις», ιδεολογίες και διάφοροι «ισμοί», χριστιανισμοί, σοσιαλισμοί, κλπ, έχουν καταρρεύσει και δεν μας προσφέρουν πια κανένα στέρεο έδαφος. Τα πάντα εμπορευματοποιούνται. Οι πολιτιστικές αξίες καταδικάζονται και επικρατούν οι αξίες της αγοράς. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει πιάσει τον πάτο της παρακμής του. Η δυτική δημοκρατία είναι υπό κατάληψη και ολόκληρες χώρες και λαοί κυβερνώνται από τις εντελώς ανεξέλεγκτες και ασύδοτες «αγορές», από αδίστακτους τραπεζίτες και τοκογλύφους, ανθρωπόμορφα καθίκια με γραβάτες που δεν καταξιώνονται και δεν αυτοεπιβεβαιώνονται διαφορετικά παρά μόνο όταν αυξάνουν διαρκώς τα κέρδη τους σε βάρος των ανθρώπων.. Κι όσο αυξάνονται τα κέρδη κι αναβαθμίζονται οι «αγορές» και τα προϊόντα και γίνονται ακόμα πιο «ανταγωνιστικά», τόσο περισσότερο υποβαθμίζονται οι άνθρωποι και οι κοινωνίες των ανθρώπων..
Όλα αυτά εντείνουν τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό σε βαθμό βαρβαρότητας. Μια βαρβαρότητα που καμιά ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να την δικαιολογήσει παρά μόνο ένας απύθμενος ηθικός αμοραλισμός. Οι όροι του «παιχνιδιού», του πολιτικού, του κοινωνικού, κλπ, αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και έτσι αναγκαζόμαστε να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας στα διάφορα κοινωνικά «παιχνίδια» και να τη διατηρούμε όσο διαρκούν και αυτά. Και όσο πιο πολύ προσαρμοζόμαστε τόσο και πιο ρευστοί γινόμαστε. Κυρίαρχη λογική είναι πλέον η διαρκής κινητικότητα και επομένως η αποφυγή κάθε δέσμευσης και αυτοπεριορισμού. Το ζήτημα δεν είναι να ελέγχουμε ένα βέβαιο μέλλον, δεν υπάρχει πια τέτοια βεβαιότητα, αλλά να μην υποθηκεύουμε το μέλλον μας. Έτσι, κάθε δέσμευση μας προκαλεί τρόμο και ο τρόμος με τη σειρά του οδηγεί στην αποδέσμευση και επομένως στη μεγαλύτερη ρευστότητα..
Εκεί που παλαιότερα προσπαθούσαμε να συγκροτήσουμε μια σταθερή και μόνιμη ταυτότητα για τον εαυτό μας που να «μετράει» στην κοινωνία, τώρα κάνουμε ότι μπορούμε για να αποφύγουμε κάθε συγκεκριμένη ταυτότητα και κάθε μοναδικό ρόλο. Προτιμούμε μια ταυτότητα τύπου «τουρίστα» όπως λέει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, δηλαδή έναν εαυτό «τουρίστα» που επισκέπτεται πολλά μέρη αλλά πάντα κρατάει μια απόσταση από το μέρος που επισκέπτεται. Δεν θέλει να δεσμευτεί πουθενά, άλλωστε είναι ανίκανος να δεσμευτεί και προτιμά να «αλλάζει παραστάσεις». Θέλει να ταξιδεύει από τόπο σε τόπο και από άνθρωπο σε άνθρωπο αναζητώντας την αυτοεπιβεβαίωση και μη διστάζοντας πολλές φορές να λεηλατήσει έως εσχάτων καρδιές και συναισθήματα προσέχοντας όμως πάντα μην ρυπάνει το κοινωνικό περιβάλλον..
Σήμερα στην κοινωνία της κατανάλωσης και της αγοράς, όπου τα πάντα καταναλώνονται, προϊόντα, καταστάσεις, συναισθήματα και εμπειρίες, δύο κυρίως είναι οι τρόποι που καταξιώνουμε και επιβεβαιώνουμε τον κατακερματισμένο εαυτό μας. Δια μέσου της κατανάλωσης ως «τουρίστες» και συλλέκτες αισθήσεων και δια μέσου της κατίσχυσης-εξουσίας επί του άλλου. Ο δεύτερος τρόπος είναι και ο πιο επικίνδυνος και μερικές φορές δεν ξεχωρίζει από την ψυχοπαθολογία.
Η αμοιβαιότητα και η αλληλοαναγνώριση στις σχέσεις έγινε πλέον σχεδόν αδιανόητη. Ο «ανταγωνισμός» έχει φωλιάσει μέσα μας. Τερατωδώς διογκωμένα «εγώ» που κακόπεσαν πολύ στη ζωή τους, βρίσκουν ικανοποίηση και επιβεβαίωση κατασπαράσσοντας κάθε ευγενική, ευαίσθητη και ανθρώπινη συμπεριφορά.. Βεβαίως, στο βάθος της ιστορίας, πάντα υπήρχαν τέτοια «εγώ».. Η διαφορά είναι ότι σήμερα αυτό το «παιχνίδι» εξουσίας και κατίσχυσης επί του άλλου είναι σύμφυτο με την κουλτούρα των αξιών της αγοράς και του «ανταγωνισμού» και έτσι θεωρείται φυσικό, θεμιτό και «πετυχημένο»..
Και εφόσον πια δεν υπάρχει δέσμευση και η ζωή μας έγινε τόσο ρευστή και οι «εαυτοί» μας τόσο κατακερματισμένοι, ας μην απορούμε που η ευτυχία έχει και αυτή ημερομηνία λήξης.. Έγινε και αυτή ένα προϊόν που όσο λιγότερα συντηρητικά του βάζουμε για να το διατηρήσουμε περισσότερο, δηλαδή όσο λιγότερους κοινωνικούς κανόνες και συμβάσεις και όσο περισσότερα αγνά και άδολα συναισθήματα περιέχει, τόσο και κοντινότερη ημερομηνία λήξης έχει. Άραγε πόσες ευτυχίες δεν παίζονται, δεν έρχονται και παρέρχονται μέσα στην ίδια μέρα; Η ευτυχία με την απογοήτευση εναλλάσσονται σαν εξυπνακίστηκες ατάκες.. Ξυπνάμε το πρωί και πορευόμαστε μέσα σε ένα διαρκές «ρίσκο» που το συναντάμε παντού, ενώ το βράδυ, εκεί που κάποτε βρίσκαμε μια βεβαιότητα στην οικογενειακή αγκαλιά, μια νομιμοποιημένη ευτυχία, τώρα κοιμόμαστε αγκαλιά με το άγχος. Όλη τη μέρα χάνουμε δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων, υλικές και συμβολικές και τα βράδια, κλείνοντας τα μάτια, διαπιστώνουμε το χειρότερο ότι χάνουμε αγάπες και ανθρώπινα συναισθήματα, χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά έχουν και την πλάκα τους όλα αυτά και μην τα βρίσκουμε όλα μαύρα: Η μεγάλη πλάκα είναι πως νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι και ότι εμείς επιλέγουμε...
Πηγή
Εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή