Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Του Λυκούργου Λιαρόπουλου*
 
Είναι ένα πολύ ενοχλητικό ερώτημα στο οποίο δεν έχω απάντηση ακόμη, αλλά ψάχνω. Γιατί στην Ελλάδα, τα τελευταία 50 χρόνια, μας βασανίζουν ένας αριστερός μύθος και μία δεξιά πραγματικότητα, με εκφραστές τους ίδιους ανθρώπους;
Μία σχιζοφρενική πλειοψηφία που δηλώνει εναλλακτικά αριστερή και πράττει δεξιά ή το αντίστροφο, που είναι, ταυτόχρονα, η ωφελημένη της πράσινης και γαλάζιας κρατικιστικής λαίλαπας, της κλεπτοκρατίας, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας;
Πώς γίνεται μία ολόκληρη χώρα να λατρεύει την αγελάδα του «συλλογικού» Δημοσίου και ταυτόχρονα το Μαμμωνά, δηλαδή τη φοροδιαφυγή, την παραοικονομία και την αποθέωση του ατομισμού;
Ο Έλληνας στην Οθωμανική του ιστορία, τόσο στην Ελλάδα όσο και κυρίως στις άλλες βαλκανικές και παραδουνάβιες χώρες, επιβίωσε και συχνά μεγαλούργησε ως έμπορος, επιχειρηματίας, αλλά και στις τέχνες και στα γράμματα. Η έφεση στην επιχειρηματικότητα φαίνεται ότι συνεχίσθηκε στα λίγα ταραγμένα χρόνια της ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους και ιδίως στους μετανάστες μας. Η κακοδαιμονία της πολιτικής διαμάχης, η εξάρτηση από τον «ξένο παράγοντα» και οι αλλεπάλληλες πτωχεύσεις, εθνικές περιπέτειες και καταστροφές συνυπήρξαν με την έφεση στη δημιουργία πλούτου. Η Ελλάδα πριν από τον Εμφύλιο σίγουρα δεν ήταν η χώρα όπου το κέρδος ήταν «βρώμικη» λέξη. Ο Ζορμπάς ήθελε και να κερδίσει με την… κατασκευή που ήταν το όνειρό του. Οι συγγραφείς και οι ποιητές μας δεν ομφαλοσκοπούσαν στην ανάλυση της χίμαιρας, του σοσιαλισμού στις χίλιες και μία εκδοχές του.
Τι έγινε, αλήθεια, μετά τον Εμφύλιο; Πώς αυτή η χώρα παραμορφώθηκε, θα έλεγε κανείς, πώς έχασε την ψυχή της;
Διακρίνω δύο καταστρεπτικές περιόδους:
Τη 10ετία του 1950 και την εικοσαετία 1980-2000.
Στην πρώτη καταστράφηκε το «δεξιό μέρος της καρδιάς μας». Μαυραγορίτες, δοσίλογοι της Κατοχής, παλατιανοί κολαούζοι, λαμόγια του Σχεδίου Μάρσαλ, κατακάθια της κοινωνίας έδωσαν στην έννοια της δημιουργίας, στη συσσώρευση πλούτου, στην περιουσία, στην κοινωνική άνοδο το κακό όνομα. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν «ζήλευε» τον πλούσιο της εποχής. Κανείς δεν πίστευε ότι επάξια πήρε κάποιος μία θέση στην εποχή του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Ο πλούτος, η κοινωνική άνοδος, οι μέχρι τότε στυλοβάτες της Δεξιάς, έπαψαν να είναι «καθαρές αξίες».
Η οικονομική άνοδος της δεκαετίας του 1960 χάθηκε στο πολιτικό παιγνίδι και η Χούντα ανέλαβε να αποτελειώσει την καταστροφή. Το οικονομικό και κοινωνικό υπόδειγμα της 10ετίας του 1950 ολοκληρώθηκε. Ότι άξιζε στην Ελλάδα έφυγε έξω ή λούφαξε εξαντλημένο. Μία Χούντα, 15 χρόνια έπειτα από έναν Εμφύλιο, πάει πολύ. Το 1974, μία εθνική καταστροφή συμπλήρωσε την εικόνα απαξίας της χώρας για τον εαυτό της. Τότε, ο Έλληνας πρέπει να ένιωθε τέτοια δυστυχία όπως και τώρα. Η Μεταπολίτευση ήταν το τίναγμα του ελατηρίου. Πήρε πολιτική έκφραση το 1981, όταν ήρθαν τα πάνω κάτω. «Στις 18 Σοσιαλισμός», ήταν το σύνθημα, παλλαϊκό όσο ποτέ. Και εν ριπή οφθαλμού, γεμίσαμε σοσιαλιστές, αντιστασιακούς, σαλταρισμένους με την εξουσία των κλαδικών.
Σε 20 χρόνια η κοινωνία άλλαξε. Αλλά, τι περίεργο! Μεταξύ 1980 και 2000 η Ελλάδα «πλούτισε», το life-style μπήκε στα σπίτια μας, αλλά μαζί και η… υποψία. Το 2000, το Χρηματιστήριο «έδειξε» πολλούς και τους υπόλοιπους τους «δείχνουν» τώρα τα δικαστήρια.
Η «ώρα της Αριστεράς» ήταν το ίδιο καταστροφική όσο η Δεξιά που «δεν ξεχνάμε». Για μισό αιώνα, από το 1950 μέχρι το 2000, η Ελλάδα δεν έκανε βήμα μπροστά, αλλά πολλά πίσω. Πάλι χρεοκοπημένη, χωρίς μοντέλο ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, πάλι στα χέρια των «ξένων», πάλι έτοιμη να υποκύψει στην επόμενη μάστιγα.
Και τώρα; Μία ανάσα πριν από την καταστροφή για πολλούς, με ελπίδα σωτηρίας για άλλους τόσους, τι κάνουμε;
Μαύρο Σεπτέμβρη μας υπόσχονται οι πρώτοι, «φως στο τούνελ» αλλά και συνεχιζόμενη προσπάθεια οι άλλοι. Και εμείς, τι θέλουμε; Είναι θέμα Αριστεράς και Δεξιάς; Υπάρχει επιλογή;
Ας γυρίσουμε πίσω στην ιστορία μας, αλλά όχι στο 1950-2000. Αυτό να το ξεχάσουμε, να το ξορκίσουμε. Δεν είναι εκεί που βρίσκεται η σωτηρία μας. Ως Έλληνες το ’χουμε ξανακάνει, παλιότερα. Δημιουργία, σκέψη, επιστήμη, τέχνη, ο κόσμος όλος. Αυτό είναι το όνειρό μας.
*Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ακούω τόσες μέρες τις ατέλειωτες συζητήσεις για το τι θα συμβεί αν κάνουν απεργία οι καθηγητές. Θα είναι τραγικό για τους μαθητές. Θα πέσει έξω αυτό το υπέροχο σχολείο που μόνο του πρόβλημα είναι η απεργία των καθηγητών. Μεγαλόστομες, πομπώδεις κουβέντες του είδους «το μέλλον των παιδιών που υπονομεύεται» «η μόρφωσή τους». Διαμαρτυρίες για τους γονείς που τι θα κάνουν αν δεν πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Μέχρι και για το ιδιαίτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι άνεργοι γονείς, γιατί τι θα κάνουν με τα παιδιά στο σπίτι…
Οκ. Μισό λεπτό. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω με όλη αυτή την εμετική υποκρισία.. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω κοιτάζοντας όλες αυτές τις απίστευτες σκηνές πρόζας από κάθε είδους θεατρίνους… Μιλάμε για την παιδεία στην Ελλάδα.
Εκείνη τη παιδεία ξέρετε, που συνοψίζεται στο «η πιο αγαπημένη ώρα είναι το σχόλασμα, ο καλύτερος τρόπος μάθησης η παπαγαλία, ο τυφλοσούρτης και το σκονάκι. Εκείνη η παιδεία που βγάζει αμόρφωτους με μπόλικα χαρτιά. Εκείνη η παιδεία που τώρα κοροϊδεύει στα μούτρα τα παιδιά παριστάνοντας πως το μέλλον τους επιφυλάσσει εκπλήρωση των ονείρων τους, δουλειά, ευημερία αν πάρουν πολλά χαρτιά…
Μιλάμε για την παιδεία που είναι υποχρεωτικό το φροντιστήριο. Κάτι σαν φυσικό επακόλουθο ας πούμε της μόρφωσης. Εχω μάθει τόσα πολλά στο σχολείο, είμαι τόσο καλά προετοιμασμένος και λέω να κάνω και 40 ώρες τη βδομάδα φροντιστήρια μπας και περάσω στην ανωτάτη κοροΪδευτική που θα μου δώσει τόσες ευκαιρίες στο μέλλον μου…
Μιλάμε για μια παιδεία κατευθυνόμενη, στείρα, απόλυτο όργανο των εκάστοτε κυβερνήσεων, δηλαδή όλων αυτών των κυβερνήσεων που όπως είδαμε  είχαν ειδικότητα το κλέψιμο, την απατεωνιά, τη μηδενική τσίπα επάνω τους, το φιλοτομαρισμό, την επιδειοξιομανία και το πνευματικό  επίπεδο φυλάρχων τριτοκοσμικής μπανανίας.
Μια ελάχιστη αξιοπρέπεια, μία ελάχιστη μόρφωση, καλλιέργεια να υπήρχε, ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ και ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μαζί με ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, θα έπρεπε να είναι ΕΠ’ΑΟΡΙΣΤΟΝ σε συνεχείς κινητοποιήσεις.  Οχι για λεφτά,  όχι για  χαρτιά και σφραγίδες,όχι για τίτλους και πτυχία,  όχι  για να ικανοποιήσει η κάθε κατηγορία τις ανάγκες της, αλλά..
Γιατί το ΥΨΙΣΤΟ ΑΓΑΘΟ μαζί με την Υγεία σε  μια πολιτεία είναι Η ΠΑΙΔΕΙΑ.  Είναι  ένα φυτώριο που θα καθορίσει την εικόνα ολόκληρη της κοινωνίας.  Θα καθορίσει τη τύχη ολόκληρου του λαού και της πατρίδας το τι βγαίνει από εκεί μέσα.   Η παιδεία δεν είναι η προσωπική ικανοποίηση μιας φιλοδοξίας, η μονομερής και καθορισμένη μόρφωση για να ζυγίσεις πόσα φράγκα θα βγάλεις και πόσο βολεμένος θα γίνεις  στη ζωή σου.
Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο, φοβούνται μια άλλη παιδεία, μια άλλη παιδεία που να μην είναι  ένα ακόμα δόγμα του συστήματος, ένα copy paste των αναγκών του συστήματος, και των ανθρώπων που θέλει να εκπαιδεύσει για να το εξυπηρετούν, με μοναδική εξαίρεση εκείνους τους μη υπαλλήλους  (δεν ξέρω πόσοι είναι πια) δασκάλους, καθηγητές που προσπαθούν μέσα από αυτό το απόλυτα προβλέψιμο εκπαιδευτικό σύστημα, να δώσουν το δικό τους τόνο, τη δική τους έμπνευση, όπου και όπως μπορούν, έστω κι αν τους ακούσουν  ένα ή δυο παιδιά που άσχετα αν όλα είναι εναντίον τους ελπίζουν ακόμα στη γνώση… Τους ονομάζω ήρωες…
Κι είμαι σίγουρη πως θα υπήρχαν πολλοί περισσότεροι, αν δεν ήταν δεμένα τα χέρια τους μέσα σ΄αυτό τη κονσερβοποιημένη δουλειά που υποχρεώνονται να κάνουν. Πόσοι δάσκαλοι ξεκίνησαν όχι γιατί δεν πέρασαν κάπου αλλού, όχι για ένα διορισμό, αλλά γιατί ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ αυτό που έκαναν αληθινά. Τους γνωρίσαμε όλοι, σε όποια κι εποχή να κάναμε σχολείο. Ηταν εκείνη η αγαπημένη δασκάλα που νοιώθαμε την αγάπη της. Ηταν εκείνος ο καθηγητής που μιλούσε υπέροχα. Ο άλλος ο ανυπότακτος που τον καλούσαν όλο για υποδείξεις στη διεύθυνση. Εκείνος που τα έβαζε με ανεγκέφαλους γονείς ρισκάροντας μόνιμα να είναι ο όχι και τόσο της προκοπής..
Τι είναι η μόρφωση στην ουσιαστική της έννοια?
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ.  Η  γνώση που θα καθορίσει αν αύριο θα υπάρχουν πολίτες καλλιεργημένοι, με ισχυρές γνώσεις, ισχυρά εφόδια,  αν θα υπάρχει δυνατότητα οι άνθρωποι να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους,  να καθορίσουν τη ζωή τους με πρότυπα αξιών, με πολιτισμό, με ήθος,  ή αντίθετα θα γίνει ένα φυτώριο όπου θα φυτρώσουν όλα εκείνα που στο μέλλον θα καθορίσουν συμφορές,  σκοταδισμό, σκλαβιά. Μήπως η βαρβαρότητα, η καφρίλα, η εγκληματικότητα, η ενασχόληση με τα φτηνιάρικα πράγματα, η επιδερμική αντιμετώπιση της ζωής είναι γονιδιακό θέμα? Είναι κάποια ειδική ράτσα η καφρίλα? Ο τραμπούκος, ο μπράβος, ο υποταγμένος, ο ψεύτης, ο κλέφτης, ο απατεώνας, το λαμόγιο, ο φιλοτομαριστής είναι ασθένεια?
Η μήπως είναι απλά έλλειψη παιδείας….
Η παιδεία δεν είναι φαί,  δεν ζυγίζεται με το ζύγι, δεν αγοράζεται σε πακέτα, δεν νοικιάζεται ούτε μεταβιβάζεται.  ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Την αποδέσμευση του ανθρώπου από το συνεχές συναίσθημα κατωτερότητας, απαξίωσης, ζήλειας, βαρβαρότητας.
Οταν κάποιος έχει όλα τα εφόδια της γνώσης και παραμείνει ένας κάφρος ένα κενό δοχείο, τότε μόνο μπορούμε να πούμε πως είναι καθίκι με τη βούλα από τη κούνια του . Αλλά ποιος μπορεί να το πει για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που στερούνται συνέχεια τη δυνατότητα να δοκιμάσουν τον εαυτό τους στο πραγματικό παιδίο της γνώσης. Ποιος θα κατηγορήσει όλα αυτά τα παιδιά που δεν δίνουν καρπούς, δεν δημιουργούν αλλά μόνο ακολουθούν σαν πρόβατα όποιον πονηρό τα πείσει για το οτιδήποτε, αφού δεν είχαν το σπόρο για να δούμε τι θα συνέβαινε τότε…
Σχολείο που να προσφέρει ουσιαστική γνώση. ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ.
Καθηγητές που να επιτελούν λειτούργημα και να είναι ερωτευμένοι με αυτό το λειτούργημά τους.Συστήματα που να γοητεύουν, να ξυπνάνε τη φλόγα μέσα στα παιδιά, τη δίψα για μόρφωση.
Παιδιά που να μάθουν να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι της ζωής τους,όχι για να βρουν μια δουλειά,  όχι για να κάνουν φράγκα,  ή έστω να εκπληρώσουν ένα κάποιο όνειρο, αλλά να συνειδητοποιήσουν
ΠΩΣ ΟΛΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ,  ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ , ΘΡΗΣΚΕΙΑ , ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ , ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ.
Γιατί αυτή ανοίγει όλο το σύμπαν. Το μεγάλο σύμπαν και όχι την μικρή γωνιά που χωράνε οι πατούσες.
Αυτό το εργαλείο, αυτό το όπλο, δεν έπρεπε ποτέ να το μάθουν οι απλοί νοικοκυραίοι αυτού του κόσμου. Ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά.  Αυτό το εργαλείο έπρεπε πάντα να είναι φασόν φτιαγμένο έτσι ώστε να αισθάνονται περήφανοι οι γονείς πως τάχα μορφώνουν τα παιδιά τους και τα παιδιά να αισθάνονται πως το περισσότερο που μπορούν να φτάσουν είναι να διοριστούν σε μια δουλειά που να έχει καλά λεφτά.
Δεν είναι τυχαίο πως γελάνε όλοι σαν ηλίθιοι όταν ένα παιδί εκφράζει να κάνει κάτι που βγαίνει από τα στάνταρ της επιτυχίας. Γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, καθηγητής, αρχιτέκτονας.
Πόση υποστήριξη εύρισκε ένα παιδί που θα ήθελε να ζωγραφίζει, να φτιάχνει κεραμικά, να γράφει μουσική, ποίηματα, να μελετήσει μια αρχαία γλώσσα, να γίνει χορευτής, να ασχοληθεί με τη καλλιέργεια από ραπανάκια ή να σκαλίζει ωραίες εικόνες στη πέτρα. Πόσο χωράει η φαντασία, η ευαισθησία, το μεράκι, η έμπνευση, το ονειροπόλημα, ο έρωτας, η ομορφιά, η φύση, σ΄αυτό το σύστημα που γεννάει συνεχώς νεκρούς ανθρώπους…
Πέρασε πρώτα στις πανελλήνιες και μετά κάνεις και  κιθάρα…
Πάρε ένα χαρτί της προκοπής και μετά δεν κάνεις ότι θέλεις σαν χόμπυ…
Διάβασε τώρα τα σος και τα βοηθήματα για να περάσεις  σε μια σχολή της προκοπής κι όταν θα πετύχεις διάβαζε ότι θέλεις, τώρα δεν πρέπει να χάνεις χρόνο..
Οποιοσδήποτε διαμαρτυρηθεί για το οτιδήποτε ακόμα και για το ότι δεν είναι καλή η τυρόπιτα στα κυλικεία, στο  χώρο της παιδείας , είμαι μαζί του. Γιατί πολύ απλά δεν θεωρώ αυτό το χώρο… παιδεία.
Σκεφθείτε κάτι πραγματικά τραγικό. Κοιτάξτε πόσοι άνθρωποι ηλικιωμένοι, παππούδες μας, γιαγιάδες μας, πόσο μεράκι είχαν να μάθουν άσχετα με το τι κατάφεραν, πόσοι άνθρωποι που έβγαλαν μόνο το δημοτικό και ούτε, διάβαζαν ανελλειπώς εφημερίδα, αγοράζανε βιβλία στα παιδιά τους για να μορφωθούν, εγκυκλοπαίδειες που ήταν απαραίτητο εξάρτημα ακόμα και στα πιο φτωχά σπίτια.  Γιατί?  Γιατί αρκούσαν πέντε λέξεις που είχαν ακούσει από το δάσκαλο για να τους ακολουθούν όλη τους τη ζωή.  Αν οι λέξεις αυτές ήταν διαμάντια, διαμάντια προσπαθούσαν να μαζέψουν στη ζωή τους. Αν οι λέξεις ήταν ανούσιες, δεν μπόρεσαν ποτέ να πλησιάσουν τα νοήματα.  Πόσα παιδιά μορφώθηκαν με μια λάμπα πετρελαίου κι ένα ξεροκόματο, πόσοι άνθρωποι πέθαναν με τη λαχτάρα και τη θλίψη πως δεν μπόρεσαν να βγάλουν ένα σχολείο.  Κοιτάξτε τώρα τα σπίτια που έχουν τα πάντα. Πνιγμένα στην αφθονία κάθε είδους άνεσης. Χωρίς βιβλία. Με παιδιά που δεν μπαίνουν καν στο κόπο να διαβάσουν έστω κι ένα βιβλίο εκτός ύλης. Πόσοι πτυχιούχοι πιο αμόρφωτοι από τη γιαγιά μου που έβαζε την υπογραφή της με σταυρό και μου ζήταγε να της μάθω το αλφάβητο…
Κι αναλογιστείτε αν πρέπει να παλέψουμε όλοι όσοι αφουγκραζόμαστε που είναι η πληγή μας, για να τη γιατρέψουμε. Και βλέπετε ποια γιατρειά ετοιμάζουν… Περικοπή στη μόρφωση, όχι σ΄όλους, σ΄αυτούς που περικόπηκε ο μισθός του πατέρα, σ΄αυτούς που κόπηκε η θέρμανση, το ρεύμα, σ΄αυτούς που κόβεται το φαϊ, σ΄αυτούς που κόβονται τα φάρμακα… Το 2013, 21ος αιώνας, παιδιά όχι απλά δεν θα έχουν πρόσβαση στη γνώστη της ελιτ (που ανάθεμα και τι τη κάνει…) αλλά θα λιποθυμάνε στα σχολεία και θα σκέφτονται μόνο ένα πιάτο φαί κι ένα μεροκάματο να επιζήσουν…
 

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ

Της Μαργαρίτας Ιγνατίου
 
Στον κόσμο του φαντασιακού φαίνεται πως ζει η πολιτική ηγεσία του τόπου. Καθώς το αιχμηρό παγόβουνο του υπερδανεισμού έχει ανοίξει ρήγμα στα αμπάρια του Τιτανικού με τον οποίο ταξιδεύει η «πατρίς» δεκαετίες τώρα, ατενίζουν ανάποδα τα κρύα βάθη και θέλουν να μας πείσουν πως ο ουρανός πήρε τούμπα κι απλά κυλάει βροχή και δάκρυα…
Παίζει το πιάνο, χορεύουν τα κρινολίνα της αυτοδιοίκησης με τα φράκα της ηγεσίας, τρεμοπαίζουν τα φώτα στα σαλόνια. Παίρνει κλίση το πλοίο, ανεβαίνει η στάθμη και πνίγεται στα ορμητικά ύδατα των χρεών η κάποτε ανθούσα αστική τάξη μαζί με τους εξαθλιωμένους ανθρωποπόντικες. Στις εναπομείνασες ναυαγοσωστικές λέμβους δε ξελασκάρουν τα μπουλόνια μιας και ανέκρουσε πρύμναν το Δ.Ν.Τ. Οι αξιωματικοί-υπηρέτες του νεκροζώντανου τραπεζικού συστήματος, κουνούν το μαντήλι στους αλλοπαρμένους-κρεμασμένους στις καδένες.
Ηρωικό πράγμα τελικά για τον Έλληνα, η καθημερινότητα κι ο αυτοσχεδιαστικός τρόπος να τα «φέρνει βόλτα». Ισορροπεί ασταθώς πάνω στην τεντωμένη κλωστή της χαμένης επιχειρηματικότητας και του χαμένου μισθού, ομνύοντας εκ παραλλήλου στην τηλεδημοκρατία με εξάρσεις καφενόβιας ή διαδικτυακής «αντίδρασης».
Τα «mea culpa» των ηγητόρων φαντάζουν ειρωνικές πομφόλυγες προς εσωτερική κατανάλωση. Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων που οδήγησαν σε μια πρωτοφανή ύφεση τη χώρα και σε δεινές συνθήκες διαβίωσης τους πολίτες, καγχάζουν θορυβωδώς εμπαίζοντας τις «γενναίες αποφάσεις» και εκείνους που τις έλαβαν.
Ανυπόταχτος λαός. Έτοιμος να βγεί στους δρόμους, ως ασύνδετος «αγανακτισμένος», «διαθέσιμος» ή και «κινητικός» μα όχι κινητοποιημένος. Βαριέται το κούρεμα και περιφέρεται σα χίπις της δεκαετίας του ’60, ζητώντας έρωτα κι όχι οικονομικό πόλεμο.
Τις πταίει; Ο Έλληνας, βιάζονται να ρίξουν το ανάθεμα οι κομισάριοι της ευρωζωνικής γραμμής. Πίσω από τις λέξεις δεν ξεπροβάλλει ο… Αλέξης, μα η καλοκρυμμένη αλήθεια πως η κρίση στην Ευρώπη, καλά κρατεί. Δείχνει τα δόντια της στην Ιταλία, αλυχτά στη Γαλλία που «σταθεροποιείται» με μείωση παραγωγής και αύξηση ανεργίας, δαγκώνει στο λαιμό την ημιθανή Πορτογαλία, κρατά στο έδαφος την ασταθή Ιρλανδία και βυθίζει κυνόδοντες στην Ισπανία.

Θριαμβολογούν παράταιρα οι Βρυξελλόβιοι, ανεμίζοντας ως σημαία το ότι στην Ισπανία σταθεροποιήθηκε η ανεργία τον Αύγουστο, που δεν είναι πλέον παχιές ούτε καν οι μύγες. Ξεχνούν ωστόσο να αναφέρουν πως ενενήκοντα εννέα χιλιάδες Ισπανοί μετανάστευσαν το μήνα αυτό σε άλλες χώρες, αναζητώντας την πολυπόθητη εργασία… Αυτό δηλαδή που πράττει και το πλέον εύρωστο κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού, καθώς αδυνατεί να καλύψει ως και βασικά έξοδα διαβίωσης.
Ο κόσμος βοά για παταγώδη αποτυχία σχεδιασμού πορείας προς την πολυπόθητη «ανάκαμψη». Το παράδειγμα της Αργεντινής που πολυφορέθηκε αντιπολιτευτικοεπικοινωνιακά, δε στάθηκε ικανό να αποτρέψει τον εξωτερικό και επαναλαμβανόμενο υπερδανεισμό μας. Ούτε έκανε πιο κατανοητό στον πολίτη πως το απύθμενο της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε μια θεμελιακή αδυναμία πολλών δεκαετιών: Τις δαπάνες των νοικοκυριών μα και του κράτους αδυνατούσε -και αδυνατεί- να υποστηρίξει επαρκώς η παραγωγική βάση της χώρας.

Νοσεί ο δημόσιος βίος με έναν κατατονικό υδροκεφαλισμό, πριμοδοτούμενο επί μακρόν από τον κομματισμό και τις αλλαξοβολεψιές. Εμπαίζεται η επιχειρηματικότητα, λειτουργώντας σε ένα άξενο επιχειρηματικά περιβάλλον πλήρους αστάθειας και κυβερνητικής απάθειας. Ελεύθερα-πολιορκημένα τα επαγγέλματα, φυτοζωούν μέχρις εσχάτων. Δουλοπάροικος ο υπάλληλος, πεντάμηνος επαίτης ο νέος, ανασφάλιστος ο υποαπασχολούμενος, γονατισμένος ο συνταξιούχος.
Διαγκωνίζονται τα παραλλαγμένα πλέον κόμματα εξουσίας, παραπαίοντας ανάμεσα στις εγγενείς διαφορές τους και τις συγγενείς πολιτικές συμπεριφορές τους. Ν.Δ vs ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή να κρατά τα εξαπτέρυγα της ακραιφνούς «εθνικοφροσύνης», δρέποντας μια τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις, επικίνδυνη κατά πολλούς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ακόμη ψάχνουν τη χαμένη «λαϊκή τους βάση». Σκιαγμένη κάπου στις λαϊκές αγορές με τη συνταξούλα στο χέρι, ψωνίζει τα «σαπάκια» και καλεί τους μαυροφορεμένους παίδαρους να της πάνε δυο σακούλες φόβου, στο σπίτι. Το ΚΚΕ παραμένει αδιασάλευτο στις θέσεις του μα και στα ποσοστά του. Οι Οικολόγοι κι οι Ανεξάρτητοι, ακόμη κι αν μπουν στη Βουλή, το μαγικό 151 δεν θα καταφέρουν να το εξασφαλίσουν, είτε στον αίτιο είτε στον πρωταίτιο.
Success story και ανάκαμψη εναντίον επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Συνθηματολογικά ευφυολογήματα εκατέρωθεν των παρατάξεων, υπό μορφήν black humour, κατά τη νέα εκλογική αναμέτρηση, που δεν θα αργήσει. Το εκλογικό σώμα θα συρθεί παραδαρμένο να ψηφίσει, ακόμη μια φορά, με τη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον».
Ριψάσπιδες οι πνευματικοί ταγοί του τόπου, στην περικεφαλαία τους ένα θαμπό όχι αχνοφαίνεται, μα στην ασπίδα ένα μεγάλο «ναι» λαμπυρίζει, καθώς στρέφουν νώτα στον πολίτη που απεγνωσμένα ζητά μια λύση, μια εναντίωση στους Μήδους.