Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΓΕΡΕ ΧΡΟΝΕ, ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ

Τούτες τις ημέρες, όσο κι αν ο κόσμος επιμένει να ασχολείται με το μέλλον, εμένα, για έναν περίεργο λόγο, με στοιχειώνει το παρελθόν. Ίσως γιατί δε μ’ αφήνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία που πάντα επιστρέφει την εποχή των Χριστουγέννων. Γλυκιά, σαν το μελομακάρονο, που σου γδέρνει απαλά τον ουρανίσκο. Τη βλέπεις, φωλιάζει εκεί, κάτω από το στολισμένο δέντρο, καθώς αναβοσβήνει παρέα με τα πολύχρωμα φωτάκια, ενώ πέφτει το σκοτάδι και τα μάτια μας τρεμοπαίζουν πριν να κλείσουν. Κουρνιάζει μέσα στις κάλτσες, στα κουτιά με τα δώρα. Και κυρίως, τη βλέπεις, διάχυτη, στον ενθουσιασμό των παιδιών για το καθετί παραμικρό, ψεύτικο κι αληθινό των Χριστουγέννων.
Είναι τότε που χαίρεσαι κι εσύ με τα παιχνίδια, τις σκανταλιές, την προσμονή του Αϊ Βασίλη, την αγωνία της έλευσης του νέου χρόνου. Είναι τότε που συνειδητοποιείς ότι, όσο κι αν το προσπαθείς, έπαψες να είσαι παιδί. Ότι η παιδικότητά σου λιγοστεύει ολοένα, καθώς τα χρόνια πέφτουν πίσω σου σαν νιφάδες. Και σου δημιουργείται μια κάποια νοσταλγία για εκείνα τα αμέριμνα, αθώα χρόνια. Συγκρούεται μέσα σου η φαντασία με τη λογική, το παραμύθι με την αλήθεια, οι ευχές με τις διαπιστώσεις, ο κόσμος των παιδιών με τον κόσμο των μεγάλων. Γι’ αυτό είναι και η μελαγχολία σου γλυκιά. Γιατί έχει μια κάποια ωριμότητα αυτό το συναίσθημα, είναι πόνος συνειδητοποιημένος, που τον επεξεργάζεσαι κάθε πρωτοχρονιά.
Κι ύστερα, είναι κι αυτοί οι συνειρμοί που κάθε φορά έρχονται για να σου αναστατώσουν το θυμικό. Όσο κι αν η ζωή σου προχωρά, όσο κι αν καταχώνιασες τα παλιά αντικείμενα στα ξεχασμένα υπόγεια, αυτά θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο, τις αναπάντεχες αφορμές για να εμφανιστούν μπροστά σου και πάλι. Λες και ξαφνικά ζωντανεύουν και εισβάλλουν στον κόσμο των ανθρώπων. Θα τα βρεις μέσα στις σκονισμένες σακούλες με τα κιτρινισμένα μαθητικά σου τετράδια, στα σκουριασμένα σου τρίγωνα, σ’ εκείνο το μουσικό κουτί που ακόμα επιμένει να παίζει όταν το ανοίξεις, με τη μελωδία του να σου ανακατεύει την ψυχή, καθώς βλέπεις για λίγο πάλι μέσα από την παιδική σου τη ματιά.
Είναι όλα εκεί, ανάμεσα στις ξεθωριασμένες οικογενειακές φωτογραφίες, πλάι σε στιγμές που αποτυπώθηκαν για μια απόλυτα μοναδική φορά στο χρόνο, με φόντο σαλόνια και κουζίνες που στην πορεία άλλαξαν, γκρεμίστηκαν και ξαναχτίστηκαν από την αρχή. Και είναι λες και τα πρόσωπα στις φωτογραφίες μιλάνε στ’ αλήθεια, να, όρκο θα ’παιρνες ότι πριν λίγο άκουσες μερικά διάσκορπα γέλια και κλάματα μαζί, ένιωσες αγκαλιές και πανηγύρια και λόγια ζεστά, γεμάτα αγάπη και ευχές και χρόνων καλωσορίσματα. Και έχεις μείνει καθισμένος στο πάτωμα οκλαδόν, με παρέα εκείνον τον κόμπο στο λαιμό και το στομάχι, εκείνον που κάποτε θα τον άφηνες να γίνει αναφιλητό αλλά τώρα τον πνίγεις, τον συμπιέζεις γιατί μεγάλωσες και ωρίμασες και αυτά τα περίεργα συναισθήματα πρέπει να τα ελέγχεις.
Και πετάγεσαι απότομα προς το παράθυρο για να δεις ξανά εκείνο το αφράτο χιόνι στρωμένο έξω από το σπίτι των πρώτων σου αναστεναγμών κι ονείρων. Και θες να πας να κυληθείς πάνω του, να γράψεις με το σώμα σου ότι τελικά δεν είναι όλα ψέμα, ότι το χιόνι δεν λιώνει, ότι οι ευχές μας όλες γίνονται δώρα που τα φέρνει ακόμα εκείνος ο παππούλης που είναι ντυμένος στα κόκκινα και μπαίνει από την καμινάδα την ώρα που κοιμόμαστε και είμαστε όλοι αγκαλιά και ποτέ δεν θα λιγοστέψουμε και δεν θα λείπουν πρόσωπα από τις φωτογραφίες και ότι τα κάλαντα δεν θα γίνουν κλάματα και δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ και θα είμαστε όλοι έτσι για πάντα μαζί σαν ένα δέντρο στολισμένο που η καρδιά του αναβοσβήνει. Έλα, σήκω.
Μην κάνεις σαν παιδί.
 

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ;

Του Δημήτρη Χ. Γραμμένου
 
Κάθε παράνομη πράξη είναι αυτονοήτως τιμωρητέα αλλά η αντιμετώπιση του ναζισμού ως ιδεολογίας δεν γίνεται με νομοθετικούς περιορισμούς και φασιστικές απαγορεύσεις του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης των ναζιστών.
Ο ναζισμός, ως εξόχως ανορθολογιστικό κατασκεύασμα, είναι αποκύημα της ηλιθιότητας του ανθρώπου και βγαίνει στην επιφάνεια, όταν ο άνθρωπος πάσχει και ψάχνει για θεραπείες εύκολες, απλοϊκές, αγελαίες, κάτω από την αφόρητη πίεση του ενστίκτου της επιβίωσης, κάτω από τον τηλεβόα της εξτρεμιστικής φωνής του λαϊκισμού που ψάχνει, εφευρίσκει και στοχοποιεί ορατούς στον καθένα εχθρούς.
Επομένως, η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι προεχόντως ζήτημα καλλιέργειας της λογικής, της κριτικής ικανότητας, της κουλτούρας της ανεκτικότητας, της απαλλαγής από τα συλλογικά μίση κατ' αλλήλων (φυλετικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά, ταξικά), επιβεβλημένα από λογής θέσφατα ιδεολογήματα.
Επί 30 χρόνια διαβάζαμε "ΑΥΡΙΑΝΗ", παρακολουθούσαμε ολημερίς Τράγκα και Παπαδάκη, συνομωσιολογούσαμε μαζικώς μετ' ευτελείας, ανεχόμαστε την παρανομία προς χάριν του "ιερού, προοδευτικού και ψαγμένου" σκοπού μας, διαλύαμε σταδιακά την όποια αισθητική μας καταναλώνοντας κάθε σκουπίδι που μας προσέφερε διασκέδαση αλλά επέτεινε την συνειδησιακή μας λήθη, και τώρα αίφνης -σοκαρισμένοι από την ραγδαία και μαζική αποδοχή της ΧΡΥΣΑΥΓΗΣ- (ξανα)πέφτουμε απ' τα σύννεφα και αναζητούμε λύσεις σε κούφιες λέξεις νομοθετημάτων, σε μια αλήθεια επιβληθησόμενη από τα πάνω.
Μονίμως ξεχνάμε ότι αυτό που μένει τελικά ως δίδαγμα δεν είναι το μάθημα, είναι ο τρόπος.
 

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ

Του Γιώργου Δελαστίκ
 

Βαθύτατη κρίση εμπιστοσύνης προς το πολίτευμα της χώρας έχει προκαλέσει η μνημονιακή κυβερνητική πολιτική. Μια κρίση η οποία αποτυπώνεται με τρόπο που τρομάζει στις δημοσκοπήσεις τόσο του Ευρωβαρόμετρου της Κομισιόν όσο και της Marc που δημοσιεύθηκε στο «Εθνος της Κυριακής».
Τα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου, δημοσκόπησης που διενεργείται περιοδικά και στις 27 χώρες της ΕΕ κατ' εντολήν της Κομισιόν από ξένη εταιρεία και επομένως είναι άσχετη με εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες και επιρροές, προκαλούν τρόμο σε όποιον τα διαβάσει. Οι Ελληνες δεν εμπιστεύονται κανέναν απολύτως από τους θεμελιώδεις θεσμούς του πολιτεύματος, ενώ δεν θεωρούν ούτε καν δημοκρατική τη λειτουργία του!
Μόλις το 11% των ερωτηθέντων κρίνει ικανοποιητική τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ενώ το... 89% (!), απίστευτα υψηλό ποσοστό, δεν είναι ικανοποιημένο. Μιλάμε για... 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες πάνω από τον πανευρωπαϊκό μέσο όρο δυσαρέσκειας που ανέρχεται στο 49%, όσο ακριβώς και το ποσοστό εκείνων που στην ΕΕ των 27 είναι ικανοποιημένοι με τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα τους (επίσης 49%). Ασύλληπτο το ποσοστό των Ελλήνων που δήλωσαν ότι δεν εμπιστεύονται τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη - 91%!
Μόλις 7% των ερωτηθέντων εξέφρασε την εμπιστοσύνη του προς αυτή, το χαμηλότερο και στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ. Καθόλου μικρότερη δεν είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων και προς τη Βουλή. Δεν την εμπιστεύεται το 89%, την εμπιστεύεται το 9%. Πλήρης η καταρράκωση του κύρους της.
Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση με τα πολιτικά κόμματα. Βάσει των ευρημάτων του Ευρωβαρόμετρου, οι Ελληνες απάντησαν ότι δεν τα εμπιστεύονται στο αδιανόητο για δημοκρατία ποσοστό του... 94%!!!
Μόνο το 5% τα εμπιστεύεται! Η εντελώς ανεξάρτητη από το Ευρωβαρόμετρο δημοσκόπηση της Marc ρίχνει πρόσθετο φως σε πολλές πτυχές της κρίσης των κομμάτων -της παντελούς αναξιοπιστίας τους, θα λέγαμε- και της πλήρους απαξίωσής τους στη συνείδηση των πολιτών ως ακρογωνιαίων λίθων ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στη δημοσκόπηση της Marc λοιπόν έχουμε μεταξύ άλλων και τα εξής πολύ σημαντικά δημοσκοπικά ευρήματα: Πρώτον, το 91,3% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα. Δεύτερον, το 54,5% πιστεύει ότι μόνο αν δημιουργηθούν νέα κόμματα, μπορούν να πάνε καλύτερα τα πράγματα στη χώρα.
Τρίτον, το όντως απίστευτα χαμηλό ποσοστό του... 6,4% (!!!) θέλει να συμμετάσχουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
Οι Ελληνες δηλαδή έχουν κυριολεκτικά σιχαθεί όλους τους επιφανείς πολιτικούς της χώρας και δεν θέλουν να τους βλέπουν στα μάτια τους! Τέταρτον, το 81,4% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι το 2013 θα είναι χρονιά αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού με δημιουργία νέων κομμάτων, διασπάσεις παλιών, νέες συμμαχίες κ.λπ.
Με άλλα λόγια, οι πολίτες ελπίζουν ότι θα ζήσουν το τέλος του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού, το οποίο απεχθάνονται πλέον, όπως είδαμε.
Δεν προσδοκούν όμως τις αλλαγές σε κλίμα αισιοδοξίας και αυτό καθιστά εκρηκτική από πολιτική σκοπιά την καταρράκωση του πολιτεύματος και των θεσμών του. Οι απαντήσεις των Ελλήνων στο Ευρωβαρόμετρο είναι αποκαλυπτικές του μηδενικού αισθήματος αισιοδοξίας που επικρατεί στον λαό μας, παρά τους θεατρινισμούς της κυβέρνησης.
Το 88% θεωρεί ότι η χώρα βαδίζει λάθος έναντι του... 4% (!) που θεωρεί ότι καλά πάμε. Το 66% περιμένει επιδείνωση της οικονομικής του κατάστασης έναντι του 6% που αναμένει βελτίωση μέσα στο 2013. Τη νέα χρονιά περιμένει επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας το 76%, ενώ βελτίωση μόνο το 7%.
Μέσα στο 2013 το 81% εκτιμά ότι θα αυξηθεί η ανεργία έναντι 5% που πιστεύει ότι θα μειωθεί. Ολα μαύρα στη συνείδηση του κόσμου. Κανείς δεν πιστεύει τα παραμύθια περί ανάπτυξης...
 

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ:Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΝΙΡΒΑΝΑ.

«Όλοι γνωρίζουμε ότι οι σημερινές συνθήκες στον τόπο μας είναι ασυνήθιστα σκληρές. Μην αφήσουμε όμως την αποκαρδίωση να κάμψει το θυμικό μας, να παραλύσει τις δυνάμεις μας. Ας δείξουμε υπομονή ακόμη και στη δικαιολογημένη οργή μας, τη διάχυτη ένταση και τον πλανώμενο φόβο. Όταν μιλούμε, βεβαίως, για χριστιανική υπομονή, δεν εννοούμε μια παθητική αντιμετώπιση, ένα είδος στωικής στάσεως, κάποια μορφή νιρβάνας, παραιτήσεως από ευθύνες και δίκαια αιτήματα, αδιαφορία για κοινωνική δράση. Ο Χριστός άρθρωσε λόγο κριτικό -ας αναλογισθούμε τα κηρύγματά Του-, λόγο αυστηρό –ας θυμηθούμε την αλυσίδα των “ουαί” κατά των Γραμματέων και Φαρισαίων (Ματθ. 23:33 εξ.). Έδιωξε από τον ναό εκείνους οι οποίοι τον είχαν κάνει “οίκον εμπορίου” (Ματθ. 21:33• Μαρκ. 11:17). Αλλά συγχρόνως, μας καλεί να μάθουμε από Αυτόν, ο οποίος είναι “πράος και ταπεινός τη καρδία” (Ματθ. 11:29), τη βαθιά εσωτερική υπομονή, ώστε να βρούμε την ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του.
«Κατ᾽ εξοχήν απαιτείται υπομονή στις μέρες μας, για να πετύχουμε την αλληλεγγύη και την ομοψυχία που έχει ανάγκη ο τόπος. Για να ξεπεράσουμε την κρίση. Με την υπομονή θα κερδίσουμε τη ζωή μας (πρβλ. Λουκ. 23:19)», τονίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και προσθέτει:.
«Όλα όσα τονίζονται αυτές τις εορταστικές ημέρες, αδελφοί μου, –ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, και η υπομονή που υπογραμμίσαμε σήμερα- είναι μεταξύ τους αλληλένδετα. Όπως στο σώμα μας, τα διάφορα ζωτικά συστήματα, π.χ, το νευρικό, το μυϊκό, το κυκλοφορικό. Το καθένα εξαρτάται από το άλλο, στηρίζει και ενισχύει το άλλο. Η υπομονή, λοιπόν, δεν είναι κάτι το μοναχικό, το αυτόνομο. Ενεργεί μαζί με την πίστη (νευρικό), την ελπίδα (μυικό), την αγάπη (κυκλοφορικό), η οποία “πάντα υπομένει” (Α΄ Κορ. 13:8).
Προς αυτή τη μορφή υπομονής ας ικετεύσουμε τον Κύριο, “τον Θεόν της αγάπης”, να κατευθύνει τις σκέψεις μας, αλλά, κυρίως, τις καρδιές μας, αυτές τις εορτές των Χριστουγέννων. “Την υπομονήν του Χριστού”, την ήρεμη, την ανθεκτική, την αδαμάντινη. Καί ο ῾῾Ήλιος της Δικαιοσύνης῾῾, νικητής, και πάλι θα λάμψει μέσα από τη βαριά συννεφιά, για να φωτίσει και να θερμάνει την καρδιά μας Με καρτερική υπομονή ας πορευθούμε ιδιαίτερα στον νέο χρόνο, για να υπερβούμε τα πολυποίκιλα προβλήματα και τις απρόβλεπτες αντιξοότητες».
 

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ.

Ο πατέρας μου συνήθιζε να μου λέει πως υπάρχουν δυο-τρία συγκεκριμένα πράγματα τα οποία αν κάποιος έχει ζήσει, μπορεί να πει πως έζησε. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά φούσκες.

Να έχεις βοηθήσει έναν συνάνθρωπο που υποφέρει να απαλύνει το πόνο του. Να έχεις παρακολουθήσει μια γυναίκα να γεννάει. Να έχεις ξενυχτίσει δίπλα σε ένα αγαπημένο που πέθανε προσφέροντάς του το τελευταίο πολύτιμο αντίο. Να έχεις δώσει ένα πιάτο φαΐ σ΄ενα αδέσποτο και να νοιώσεις τη μουσούδα του να σε χαϊδεύει γεμάτο χαρά. Να έχεις ανάψει ένα κερί , μόνος σ΄ενα ξεχασμένο εκκλησάκι νοιώθοντας ένα δέος για ότι δεν μπορείς να εξηγήσεις. Να βοηθήσεις ένα παιδί στα πρώτα βήματα. Να αγκαλιά σεις ένα εγγονάκι. Να ερωτευτείς φυσικά και να ξέρεις πως μ΄αυτό το συγκεκριμένο άτομο θα γεράσεις αγκαλιά....
Ανάμεσα σ΄αυτά είναι κι άλλες χιλιάδες στιγμές που έχουν γέλιο, δάκρυ, θυμό, ευχαρίστηση, αγάπη, λαχτάρα, όνειρα. Στιγμές που έχουν συναισθήματα. Στιγμές που οι αισθήσεις νοιώθουν χρήσιμες γι΄αυτό που είναι ταγμένες να κάνουν. Να ακούνε, να βλέπουν, να γεύονται, να μυρίζουν, να αγγίζουν... άλλα πλάσματα, τη φύση, τον ήλιο, τη θάλασσα, το χορτάρι.
Ζωή είναι τελικά όλα αυτά που έχουμε ξεχάσει ή που τα θυμόμαστε περιστασιακά. Είναι όλα όσα είναι ήδη ανάμνηση, νοιώθοντας πως δεν καταλάβαμε τι μας συνέβη γιατί βιαστήκαμε να προχωρήσουμε πριν τα ζήσουμε αληθινά, Είναι όλα όσα τα υποχρεώνουμε να είναι απλά όνειρα ανεκπλήρωτα , καταδικασμένοι να μην χαιρόμαστε αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ.
Ζωή δεν είναι αυτή η μαζικοποιημένη παπαγαλία. Δεν είναι μια ατέλειωτη σειρά από νόμους, διατάγματα, υποχρεώσεις προς τρίτους, δουλειά-δουλεία, συλλογή χρήματος και αντικειμένων, μια διαρκής αγωνία πως να εξοπλιστείς καλύτερα για να αγοράζεις όσο το δυνατόν περισσότερα σκουπίδια και πως να βρεις τρόπους, γεμάτος φαρμάκια κι ατέλειωτες φοβίες για να μην σε βρει «το κακό»
Χτες συνέβη αυτό κι αύριο ίσως γίνει εκείνο. Και το σήμερα ένα κομμάτι γεμάτο από την αγωνία για το τι χάσαμε και τι δεν θα μπορέσουμε να βρούμε. Κι αυτό που ήδη έχουμε; Ξέρουμε τι είναι; Ξέρουμε τι ανάγκες έχει; Το σήμερα ξέρουμε πως να το κάνουμε ευτυχισμένο; Το σημερινό μας πόνο ξέρουμε πως να τον απαλύνουμε? Όχι με λύσεις που κάποτε θα έρθουν... τώρα. Τη σημερινή μας χαρά ξέρουμε πως να την απολαύσουμε; Όχι στο μέλλον σαν νοσταλγία... τώρα.
Κι αν τελικά αύριο είναι το τέλος του κόσμου, και πρέπει εδώ και τώρα να κάνεις ένα γρήγορο απολογισμό του χρονικού διαστήματος που ονόμασες ζωή, τι θα συμπεράνεις; Με ποιους κανόνες έζησες; Ηταν δικοί σου; Τι πρόλαβες να νοιώσεις; Τι αγάπησες ή τι αγαπάς;  Φαντάζεσαι εκείνον που τη τελευταία μέρα του κόσμου θα είναι αγκαλιά με το αυτοκίνητο, το κινητό, τη πλάσμα τηλεόραση, τον υπολογιστή, τα ρούχα του, τα μπιχλιμπίδια που έχει γεμίσει το σπίτι και μια σακούλα λεφτά. Σκέφτεσαι πόσο γελοία θα είναι αυτή η συντροφιά για το φινάλε του έργου του;
Ένας άνθρωπος μόνος περιτριγυρισμένος από άχρηστα αντικείμενα, αγκαλιά μ΄ενα μάτσο ευρώ, και μια ντουζίνα καλώδια που θα προσπαθεί να κρυφτεί κάπου για να σώσει ένα άχρηστο στην ουσία τομάρι.
Τι λείπει σ΄αυτήν την εικόνα;  Ζωντανά πλάσματα που να τ΄αγαπάει και να τον αγαπούν. Άνθρωποι, σκύλοι, γάτες, πουλιά, ερπετά, ψάρια ή δεν ξέρω τι άλλο. Ζωές που να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Ζωές που να ανταλλάσεις εμπειρίες , όνειρα ή απλά ένα χάδι. Κάτι ζωντανό που να ακουμπάει το χέρι σου και να νιώθεις πως ανασαίνει και σε κοιτάζει και το κοιτάζεις κι εσύ, πέρα από το τι λένε οι μαζικές ντουντούκες.

Ζούμε όλοι σε ένα σύστημα, μια τάξη πραγμάτων φριχτή. Ενα μόρφωμα γεμάτο αρρώστια κι άχρηστα αντικείμενα. Ένα τρόπο αντίληψης προσαρμοσμένο σε μια ζωή φτιαγμένη από πλαστικό που αναπνέει μηχανικά, μια παραφουσκωμένη σαμπρέλα που ανά πάσα στιγμή και μια ελάχιστη πρόκα μπορεί να την αδειάσει και να μείνει ένα πατσαβούρι άχρηστο στη μέση του δρόμου.
Ιστορία συνωμοσίας είναι πως ΚΑΠΟΙΟΙ δεν θέλουν να ζήσουμε. Θέλουν να είμαστε ακριβώς αυτό που καταντήσαμε. Μαριονέτες.
Ιστορία ζωής είναι πως δεν υπάρχουν ΚΑΠΟΙΟΙ που να μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, εκτός κι αν εμείς οι ίδιοι το επιτρέψουμε.
Εκτός από τη ζωή που φοβόμαστε να ζήσουμε, μάθαμε να φορτώνουμε την ευθύνη γι΄αυτό το φόβο μας σε κάτι έξω από εμάς. Εγώ θα ήμουν καλύτερα αλλά εκείνος εκεί δεν μ΄αφήνει. Εγώ ξέρω πως είναι η ζωή ωραιότερη αλλά εκείνος εκεί στέκεται εμπόδιο.
Και το αστείο είναι πως «εκείνος εκεί» είναι απλά ένα έκτρωμα που εμείς οι ίδιοι βοηθήσαμε να γίνει πραγματικότητα. «Εκείνος εκεί» είναι το θλιβερό κομμάτι της ύπαρξής μας που το θρέφουμε συνέχεια.
Πόσες φορές δεν έχουμε πει τα ίδια και τα ίδια. Όλοι μας τα ξέρουμε. Ο καθένας μας καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Αλλά το ασφαλές άσχημο έχει γίνει συνήθεια, βαθιά μέσα μας. Το αβέβαιο όμορφο μοιάζει τρομερά κουραστικό για να το αποκτήσουμε. Έχουμε καταντήσει τη ζωή μας τελικά μια βολική γκόμενα. Μας μαγειρεύει, μας ντύνει, μας φροντίζει, μας κρατάει συντροφιά όπως και όποτε μας βολεύει, και τη κερατώνουμε συνεχώς με το βασίλειο ατέλειωτων ανικανοποίητων ονείρων που της κρατάμε κρυφά...
 
Αν αυτό σου συμβαίνει, κι αν αύριο είναι το τέλος του κόσμου, ίσως είναι καλύτερα «το αυτό» να μην το προστατέψεις σε κάποιο καταφύγιο. Τσάμπα κόπος θα είναι.

Το τέλος του κόσμου έχει ήδη φτάσει για πολλούς. Κι όχι, δεν έχει φτάσει για τους φτωχούς που στενάζουν κάτω από τα βάρη και ζουν σε συνθήκες άγριες. Έχει φτάσει για τις ευγενείς κατηγορίες. Ρίχτε μια ματιά στην αίθουσα ενός χρηματιστηρίου, δείτε καλύτερα τις φάτσες σ΄ενα γιουρογκρουπ π.χ., προσέξτε καλύτερα τις φάτσες στα τηλεοπτικά κανάλια, τις σκελετωμένες υπάρξεις στο κόσμο της μόδας, τους πλασιέ κάθε σκουπιδιού με το πανομοιότυπο ηλίθιο χαμόγελο και τις μπούρδες που αραδιάζουν, τους Μεσσίες μαριονέτες που καλούν τα πλήθη στη νέα εποχή –ελάτε να υπνωτιστούμε όλοι μαζί- τα μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών που έχουν κολλημένο το κινητό στο αυτί ακόμα και την ώρα που χέζουν, τις χιλιάδες κούφιες υπάρξεις που επιβεβαιώνουν πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός μπορεί κάλλιστα να είναι και σκουπίδια που έπεσε πάνω τους ο ήλιος. Και σκεφτείτε όλα αυτά τα ανθρωποειδή ζουν;  Όχι. Κάποιος ξέχασε απλά να τα ενημερώσει πως είναι νεκρά, εδώ και πολύ καιρό. Για να μην πω πως δεν γεννήθηκαν στην ουσία ποτέ.
Είναι άδικο να διαλαλούμε πως η ζωή έχει τελειώσει για τους ανθρώπους που ζουν σε φτώχεια και στερήσεις. Αντίθετα εκεί υπάρχει ελπίδα να βρει κανείς ανθρώπους που νοιάζονται ακόμα. Ανθρώπους που καταφέρνουν να αγαπάνε ακόμα κι αν όλα επιβάλλουν το αντίθετο. Ανθρώπους που μπορεί να έχουν λιγοστό φαΐ αλλά το τρώνε με σεβασμό και χαρά. Οικογένειες που ονειρεύονται μαζί. Παιδιά που η μάνα τους λέει ακόμα παραμύθια έστω και μέσα σ΄ενα κρύο σπίτι χωρίς θέρμανση. Παιδιά που από το υστέρημά τους φροντίζουν τους ηλικιωμένους τους, παππούδες και γιαγιάδες που δίνουν από τη πενιχρή σύνταξη για ένα δωράκι για τα εγγόνια, γείτονες που σου προσφέρουν ακόμα ζάχαρη όταν τελειώνει , παιδιά που μεγαλώνουν μαζί στην αλάνα και νονές που κουβαλάνε ακόμα τα κόκκινα παπουτσάκια και τη λαμπάδα....
 
Εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε πάρα πολλούς «φτωχούς» ανθρώπους που ενοχλούσαν τα ζόμπι. Λυσάξανε να μας κάνουν όλους σαν τη μούρη τους κι εμείς σαν τους βλάκες παραδοθήκαμε άνευ όρων. Αφού ξέραμε να ζούμε, να γλεντάμε, να παλεύουμε τις δυσκολίες, να σηκώνουμε κεφάλι κάθε φορά που μας πάταγαν. Αφού ήταν στη φύση μας να είμαστε ανυπάκουοι μαθητές, υπερβολικοί σε όλα. Στο τρόπου που εκδηλωνόμαστε, που μιλάμε, που περιγράφουμε, που γλεντάμε, που κλαίμε. Ένα τραγούδι, μια πρόζα όλα όσα κάναμε. Φιγούρες ενός αρχαίου δράματος. Τι ζηλέψαμε και ξεπουλήσαμε όσα κουβαλάγαμε μέσα μας;
 
Μετά από τη συντέλεια τη δική μας που έχει συμβεί αρκετά χρόνια πριν, όλη η σοφία που έχει απομείνει σ΄αυτό το τόπο κρύβεται σε κάτι μέρη ανυποψίαστα. Σε ανθρώπους ανυποψίαστους. Χαμένους μέσα στα ψεύτικα τα φώτα. Αν κάτι μας φυλάει ακόμα σε τούτο δω το τόπο, και μπορούμε και νοιώθουμε ποιο είναι το χάλι μας και ποια η περηφάνια μας,  είναι πως όσα είχαμε ήταν υπερβολικά. Κι όσα και να πετάξαμε , μένει μπόλικο συναίσθημα ακόμα μέσα μας, κι ας μη βρίσκουμε τρόπο πια να κάνουμε το σωστό....
 
Φτωχύναμε αλλά το ξέρουμε. Το πόσο φταίξαμε και το πόσο μας έπιασαν κορόΪδο κι αυτό το έχουμε πάρει χαμπάρι. Ισως γι΄αυτό εμείς για αύριο δεν φτιάχνουμε καταφύγια. Δεν θέλουμε πια να κρυφτούμε.
 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Η ΚΡΙΣΗ...ΔΙΕΨΕΥΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

Της Ζέζας Ζήκου
 
Κάθε τάξη έχει τους μύθους της. Η αστική τάξη τον μύθο του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, που ωστόσο γρήγορα κατέρρευσε κάτω από το βάρος της κρίσης. Το πέρασμα στα σαλόνια. Η δημοσιότητα. Τα δεκάδες απλήρωτα δάνεια. Οι αμύθητες δήθεν περιουσίες. Χρήματα που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Ο μέγας χορηγός, ο φιλότεχνος και big κολεξιονέρ businessman με δεκάδες συνεντεύξεις, ο νεαρός, καλός οικογενειάρχης δεν ήταν τίποτε άλλο από μία μεγάλη φούσκα. Αγόραζε τα πάντα. Πίσω από την πλάτη του συνήθιζαν να ψιθυρίζουν. Ποιος είναι αυτός ο οποίος θέλει να αγοράσει τους πάντες και τα πάντα. Εκείνος όμως αγνοούσε τα κακόβουλα σχόλια. Προτιμούσε αρχικώς να μιλάει με… το μπλοκ των τραπεζικών επιταγών του και μετά με την τράπεζα του, την Proton Bank. Και έπειτα χαμογελούσε πλατιά στον φακό των φωτογράφων. Το τέλος της ιστορίας του θλιβερό, όπως του Κοσκωτά.
Το life story του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και των υπολοίπων... είναι γνωστό. Στην πραγματικότητα, πίσω από τις υπερπολυτελείς επαύλεις στην Αθήνα και τη Μύκονο, τα θηριώδη jeep και τις γυαλιστερές Porsche, τα ατέλειωτα parties και τα λίαρ τζετ υπήρχαν μόνο δάνεια. Η πρωτοφανής οικονομική κρίση τους προσγείωσε στη σκληρή πραγματικότητα. Τραγικές καταστάσεις στις πλάτες μιας πτωχευμένης Ελλάδας…
Και η αγροτική τάξη τον μύθο του επιδοτούμενου αγρότη, που ήλπιζε πως καμία χρονιά δεν θα ήταν πια δίσεκτη χάρη στην κοινή αγροτική πολιτική της Ευρώπης.
Η κρίση... διέψευσε πολλούς μύθους. Και αποκάλυψε τη γύμνια της ευρωπαϊκής εμμονής στην απελευθέρωση της αγροτικής οικονομίας, που στέρησε από τις χώρες κάθε εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαν να τη ρυθμίζουν. Τι κι αν καταβυθίστηκε ο φιλελεύθερος μύθος και όλες οι κυβερνήσεις παρενέβησαν μαζικά για να σώσουν τις τράπεζές τους. Τι κι αν οι ΗΠΑ υιοθετούν «αντικυκλικές αγροτικές ενισχύσεις» για να στηρίξουν την εγχώρια αγροτική οικονομία. Στην Ευρώπη καταναλώνουμε ολοένα και περισσότερα εισαγόμενα αμερικανικά αγροτικά προϊόντα, αλλά στις Βρυξέλλες το δόγμα της απελευθέρωσης των αγορών ζει και βασιλεύει. Και η ευρωπαϊκή κοινή αγροτική πολιτική εμμένει στη δική της λογική: περιορισμός των κρατικών παρεμβάσεων, μείωση της αλληλεγγύης προς τους αγρότες. Γνωρίζουν άραγε πως τα τελευταία 60 χρόνια η γεωργία ήταν η πιο παραγωγική από κάθε άλλον τομέα της οικονομίας; Γνωρίζουν ότι σε χώρες υποτίθεται φιλελεύθερες, όπως οι ΗΠΑ, οι αγρότες τους είναι πολύ πιο χρεωμένοι από όσο οι δικοί μας;
Η πολιτική των επιδοτήσεων, που αρχικός στόχος της ήταν να διατηρηθούν τεχνητά χαμηλές οι τιμές των ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων χωρίς να υποστεί απώλειες το αγροτικό εισόδημα, έχει καταντήσει μια αμαρτωλή ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων δεν καταλήγει στα χέρια των μικρομεσαίων αγροτών, αλλά στις τσέπες μεγάλων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Σε έρευνα των New York Times έχουν ήδη αποκαλυφθεί οι σκοτεινές πλευρές αυτής της πολιτικής.
Περίπου ο μισός προϋπολογισμός της κοινής αγροτικής πολιτικής (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπολογίζεται πως καταλήγει σε μεγαλοκτηματίες που μάλλον δεν τα είχαν ιδιαίτερη ανάγκη, όπως η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό και η Καθολική Εκκλησία. Και εκατοντάδες εκατομμύρια επιδοτήσεων στα ταμεία επιχειρήσεων που ελάχιστη σχέση έχουν με τη γεωργία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει τη δυνατότητα χρηματοδότησης όλων των δραστηριοτήτων «που συμβάλλουν στην αγροτική ανάπτυξη», όπως της οδοποιίας ή των εξαγωγικών αγροτικών επιχειρήσεων (στις οποίες καταβάλλεται η διαφορά της ευρωπαϊκής τιμής από τη διεθνή τιμή ενός προϊόντος).
Πάντως, προχθές, με περισσή αισιοδοξία, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δήλωσε ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να διαπραγματευτεί στο πλαίσιο της νέας ΚΑΠ το πριμ της εγκατάστασης νέων αγροτών να ανέλθει στα 50.000 ευρώ. Αλλωστε, πρόθεση της Ε.Ε. είναι το 2% του συνολικού ποσού της νέας ΚΑΠ να διοχετευθεί σε νέους αγρότες, καθώς μόνο το 6% του αγροτικού δυναμικού στην Ευρώπη είναι κάτω των 35 ετών. Και ανακοίνωσε την πίστωση στους λογαριασμούς γεωργών και κτηνοτρόφων, ποσού ύψους 1,1 δισ. ευρώ. Με το ποσό αυτό, οι συνολικές καταβολές προς τον αγροτικό τομέα ανέρχονται σε 2,5 δισ. ευρώ το τελευταίο εξάμηνο. Και διαβεβαίωσε ότι θα διασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερα αγροτικά κονδύλια για την καινούργια περίοδο. Δηλαδή, μεταξύ του 2014 και του 2020.
Και πολλοί διερωτήθηκαν γιατί ο Σαμαράς μοιράζει λεφτά στους αγρότες; «Μυρίζει» προετοιμασία για εκλογές;

Πηγή

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΚΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ...

Του Γιάννη Πανούση
 
Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι.
Υπόσχονται ότι θα χτίσουν γέφυρα
όταν δεν υπάρχει ούτε καν ποτάμι.
Νικήτα Χρουστσόφ
 

 
Ο Θεός θέλησε να δοκιμάσει τη λογική και το ομόγνωμον των Ελλήνων. Πήρε, λοιπόν, το δίκοπο μαχαίρι του και έκοψε την Αλήθεια σε φέτες.
Ύστερα μεταμφιέστηκε σε πραματευτή και κατέβηκε στην αγορά της Αθήνας, κάτω από την Ακρόπολη. Συνάντησε κάμποσους πολίτες που φιλονικούσαν για την ύπαρξή του και χάρισε στον καθένα μια φέτα Αλήθειας λέγοντάς τους πως, αν βρουν τρόπο να τα συνενώσουν, θα έχουν για πάντοτε Δημοκρατία.
Κι αυτοί, ενώ ήξεραν ότι κρατούσαν μόνο ένα κομμάτι της Αλήθειας βγήκαν στις ρούγες και στις πλατείες διαλαλώντας πως ο καθένας τους κατέχει ολόκληρη την Αλήθεια.
Κανείς δεν σκέφτηκε να καλέσει τον πλαϊνό του για να ενώσουν τις φέτες Αλήθειας κι έτσι να βοηθήσουν τον κόσμο να λύσει τα προβλήματά του.
Προτίμησαν να κάνουν ομάδες, ν’ απολυτοποιήσουν την αξία του κομματιού τους και να κατηγορήσουν τους άλλους κατόχους των άλλων κομματιών ως ψεύτες.
Έτσι δημιουργήθηκαν και λειτουργούν από τότε τα ελληνικά κόμματα…
 

 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ

Του Περικλή Κοροβέση
 
Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα χωρίζεται σε άρχοντες και αρχόμενους και διαμορφώνεται η εξουσία των λίγων έναντι των πολλών, έπρεπε να βρεθεί ένας πειστικός τρόπος που να δικαιολογεί την αποστολή της και τον ρόλο της -πέρα από την αιματηρή καταστολή- που δεν είχε πάντοτε τα ποθούμενα αποτελέσματα.
Για να δικαιωθεί αυτή η εξουσία έπρεπε να είναι ο εντολοδόχος μιας υπέρτερης, απόλυτης και αιώνιας δύναμης που να είναι απρόσιτη στους κοινούς ανθρώπους. Αυτή η δύναμη δεν μπορούσε να κατοικοεδρεύει στη Γη, αλλά στα ουράνια. Και στα ουράνια κανείς δεν μπορεί να φτάσει ζωντανός για να διαμαρτυρηθεί για την άθλια ζωή του. Και κάθε έννοια διαμαρτυρίας, κινητοποίησης ή απεργίας εκεί πάνω είναι αδιανόητη. Εξ ου και στρέφονται στους επί γης αντιπροσώπους.
Αυτή η πατέντα, δηλαδή ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαμορφώσουν τη μοίρα τους, αλλά πρέπει να υπακούν σε μια υπέρτατη αλήθεια που είναι έξω από τους ανθρώπους, πέρασε στο «έθνος» για τους εθνικιστές, στους «νόμους της Ιστορίας» για τους μπολσεβίκους, για να ακολουθήσουν οι «νόμοι της αγοράς». Τελευταία, στα καθ” ημάς, στα χρόνια των μνημονίων, που είναι ένα πολεμικό σχέδιο για την καταστροφή της χώρας και την πλήρη εξαθλίωση αυτού του λαού (σύμφωνα με μια τελευταία δημοσκόπηση, το 70% δεν τα βγάζει πέρα), εμφανίστηκε μια νέα υπέρτατη δύναμη. Η Ευρώπη και το ευρώ.
Οποιος σκέφτεται κριτικά και διαπιστώνει πως η Ευρώπη δεν είναι μια Δημοκρατική Ενωση των λαών της, αλλά μια αυθαίρετη ολιγαρχία των πλουσίων με εκπρόσωπο τη Μέρκελ, και πως το ευρώ είναι συνάλλαγμα και μεταμφίεση του μάρκου, ρίχνεται στο πυρ το εξώτερο και ανήκει στο λόμπι της δραχμής, λες και η δραχμή δεν είναι ελληνικό νόμισμα, αλλά γρόσι. Και καταδικάζεται από την Ιερά Εξέταση των επισκόπων της Τ.V.
Η τριμελής αντιπροσωπεία της Μέρκελ που παίζει την κυβέρνηση, έχει εκλεγεί. Και, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της MRB, μαζεύει ακόμα ένα 30% των ψηφοφόρων. Πώς εξηγείται αυτό; Η εξουσία έχει τεράστια πείρα που από γενιά σε γενιά συσσωρεύεται και συστηματοποιείται μέσω του κράτους, σε αντίθεση με την εμπειρία του λαϊκού κινήματος που εξαλείφεται εύκολα, μη έχοντας αντίστοιχους θεσμούς. Και αυτοί που υπάρχουν είναι διασπασμένοι και οι εμπειρίες που μεταφέρουν δεν δημιουργούν το αντίπαλο δέος σε σύγκριση με την εμπειρία της εξουσίας.
Οι κυβερνώντες γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτός ο λαός έχει χαμηλό πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αρκείται στην ημιμάθειά του και τη χρησιμοποιεί για να δικαιώσει το εγώ του, πράγμα που τον κάνει ανίκανο να δημιουργήσει συλλογικότητες. Ο καθένας για πάρτη του και για τη βόλεψή του. Υπάρχουν σίγουρα και οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά η εμβέλειά τους είναι περιορισμένη. Ενας λαός με μια τέτοια νοοτροπία εύκολα πιάνεται κορόιδο και ψηφίζει τον δυνάστη του, φτάνει να πάρει το πουρμπουάρ του. Και όταν του κόψουν το χαρτζιλίκι του, διαμαρτύρεται και αναζητεί άλλο δυνάστη και περιμένει κάποιον Μεσσία. Ο ίδιος δεν παίρνει ποτέ την ευθύνη του.
Η εξουσία έχει δύο όπλα. Το ψεύδος και την απάτη, που την μετατρέπουν σε γοητευτικό αφήγημα μέσω της κάστας των επαγγελματιών πολιτικών και των χρυσοκάνθαρων της στρατευμένης δημοσιογραφίας. Να δώσουμε μερικά παραδείγματα. Οταν έγινε η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, είπαν πως ήταν για την εξυγίανση του Δημοσίου. Και ποιος δεν την ήθελε. Και δεδομένης της εχθρότητας που απολαμβάνει αυτή η κατηγορία των εργαζομένων στην κοινωνία, ήταν και μέτρο δημοφιλές.
Λίγοι ήταν αυτοί που είπαν πως δεν πρόκειται για καμιά εξυγίανση, αλλά για καρατόμηση εργαζομένων βάσει του φακέλου που οι ίδιοι συνέταξαν για τον εαυτό τους. Τότε έπρεπε να μπλοκαριστεί αυτό το μέτρο. Αμα σου κόψουν το κεφάλι, είναι αργά για διαμαρτυρίες.
Για τους μικροκαταθέτες τώρα. Τους έπεισαν να κάνουν τις οικονομίες τους μετοχές. Τους φάγαν τα λεφτά. Επειτα ήρθαν τα ομόλογα για την πιο σίγουρη και αποδοτική επένδυση με κρατική εγγύηση. Τα χάσαν όλα. Και τώρα οι δύστυχοι διαμαρτύρονται. Είναι αργά.
Επρεπε από την αρχή να καταλάβουν την κομπίνα. Η φύση της εξουσίας είναι ληστρική. Μας έπεισαν όλους να αγοράσουμε μια ηλεκτρική συσκευή για να αποφύγουμε το μαρτύριο του κρύου. Δεν είπαν «Ασε τους ανθρώπους να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους». Σαν μαυραγορίτες, είπαν: «Από την παγωνιά των άλλων θα βγάλουμε ζεστό χρήμα, μέσω ΔΕΗ».
 

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ!

Του Καρτέσιου
 
Είσαι γυναίκα. Περπατάς στο δρόμο. Σε βιάζουν. Πηγαίνεις στο νοσοκομείο. Βλέπεις ότι ο γιατρός είναι ο βιαστής σου. Κάθεσαι να σ’ εξετάσει; Ε, δεν κάθεσαι!
Είσαι άντρας. Περπατάς στο δρόμο. Σε ληστεύουν. Πηγαίνεις στο αστυνομικό τμήμα να κάνεις δήλωση. Βλέπεις ότι ο αστυνομικός είναι ο ληστής σου. Κάθεσαι; Ε δεν κάθεσαι.
Ε, λοιπόν, εμείς καθίσαμε και στις δύο περιπτώσεις. Στον βιαστή μας καθίσαμε να μας εξετάσει, κι εκείνος υπέγραψε μια ιατροδικαστική έκθεση που λέει ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν σημάδια βιασμού αλλά ότι είμαστε και ξεχειλωμένες από παντού, τουτέστιν πόρνες λιμανίσιες από τα γεννοφάσκια μας.
Και στον αστυνομικό μας καθίσαμε να καταγγείλουμε τη ληστεία και εκείνος μας έβαλε στο κρατητήριο για να μάθουμε να μην κάνουμε ψευδείς καταγγελίες. Να μη βλέπουμε φανταστικούς ληστές. Να μη διασπείρουμε αμφιβολίες διά την ασφάλεια των δρόμων.
38 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας βιάζουν, μας ληστεύουν, μας φυλακίζουν, μας κοροϊδεύουν, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας στους βιαστές και τους ληστές μας.
38 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι επιχειρηματίες, τα ίδια κυκλώματα, οι ίδιοι πολιτικοί, κάνουν κομπίνες, συμμετέχουν σε σκάνδαλα, βγάζουν αφορολόγητα χρήματα στο εξωτερικό, κλέβουν τα λεφτά που αποταμιεύαμε για τις συντάξεις μας, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας στους διαπλεκόμενους και τους διεφθαρμένους.
38 χρόνια η ίδια πολιτική μαφία δημιουργεί ελλείμματα στον προϋπολογισμό, μας ανεβάζει στο τεντωμένο σχοινί του ευρώ για να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι συγγενείς τους δίχως να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για εμάς τους υπόλοιπους, μας χώνει σε Μνημόνια, ξεπουλάει τις ζωές μας, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας στους απατεώνες και άχρηστους.
38 χρόνια οι ίδιοι αχαΐρευτοι επαγγελματίες πολιτικοί που κατέστρεψαν το Δημόσιο ταΐζοντάς το με ψηφοφόρους τους και κάνοντάς το τόσο χοντρό ώστε να μη μπορεί να κινηθεί ούτε μισό μέτρο, μας υπόσχονται ότι θα δημιουργήσουν ένα παραγωγικό Δημόσιο με αξιοκρατία και θα επανιδρύσουν το κράτος, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς που μας φτύνουν κατάμουτρα και γελάνε μαζί μας.
38 χρόνια οι ίδιοι πανηγυρτζήδες αρκουδιάρηδες που δε φρόντισαν να δημιουργήσουν αξιοπρεπείς δημόσιους τομείς Υγείας και Παιδείας, αφήνοντας τα νοσοκομεία να υπολειτουργούν, τα σχολεία να στέλνουν τους μαθητές στα φροντιστήρια και τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ως παιδικές χαρές ενηλίκων, υπόσχονται τώρα τη σωτηρία μέσω «επενδυτών» που θα πρέπει να τους χρυσοπληρώσουμε, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς που έμαθαν στην Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της ή να τα δαγκώνει στο λαιμό, όπως άδει και η αοιδός.
38 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι που μ’ ετούτα και μ’ εκείνα τους μας έριξαν στα σκατά που κολυμπάμε σήμερα, δηλώνουν οι ικανότεροι σωτήρες μας, αλλά εμείς εκεί! Την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας στους ίδιους που μας στέλνουν στην αυτοκτονία, στους ίδιους που μας άφησαν δίχως τροφή, δουλειά και φάρμακα, στους ίδιους που διαλύουν την κοινωνία.
38 χρόνια! Μεγαλώσαμε, αλλά μυαλό δε βάλαμε. Ε, λοιπόν, τι άλλο να πει κανείς, παρά να τα εκατοστήσουμε! Αυτό το ιδιότυπο απαρτχάιντ, ψήφο – ψήφο, εκλογές μ’ εκλογές το χτίσαμε. Με τα χεράκια μας. Και τώρα, με τα ίδια χεράκια βγάζουμε και τα ματάκια μας.
Διότι, λέει, φοβόμαστε, έχουμε ανασφάλειες κι ένα μεγάλο ερώτημα: «Άντε και το γκρεμίσαμε αυτό το σάπιο σύστημα, μετά; Τι θα κάνουμε μετά;». Έλα ντε, μήπως μάθαμε να ζούμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι; Μήπως μάθαμε να ζούμε δίχως Εφιάλτες, κομματικούς νταβατζήδες και υπερεκτιμημένους αγύρτες που τους βαφτίσαμε εθνοσωτήρες; Δίκιο έχουν οι ανασφαλείς. Η ελευθερία τρομάζει.
 

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΖΑΜΠΑ ΧΑΣΟΥ!

Της Ρέας Βιτάλη
 
«Τα εν οίκω μη εν δήμω» ήταν μια από τις αρχές. Μια! Το τονίζω. Γιατί οι μάνες δίδασκαν αρχές και τρόπους καλής συμπεριφοράς με την σέσουλα. «Πες ευχαριστώ, παρακαλώ, μίλα στον πληθυντικό», «Ψηλά τους ώμους,μη καμπουριάζεις,μη λες –καλέ-, να σφίγγεις το χέρι όταν χαιρετάς, να κοιτάς στα μάτια όταν σου μιλάνε». Τα αγαθά κόποις κτώνται. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει. Μη φανταστείτε τους ανθρώπους μίζερους. Το αντίθετο. Ήταν οικονόμοι, νοικοκυραίοι στα του οίκου τους αλλά κιμπάρηδες, γαλαντόμοι στις συνευρέσεις, στα δώρα τους. Καβγάδες γίνονταν για το ποιος θα κεράσει τον άλλον.
Ήταν όλα ρόδινα; Καθόλου. Αλλά η φτώχεια αντιμετωπίζονταν. Κατ΄αρχήν από τους ίδιους. Με εγκράτεια, στωικότητα, ανακύκλωση πριν την ανακύκλωση, καρτερία, σχεδόν με σοφία. Με την απόλυτη γνώση του μέχρι πού μπορεί να φτάσει το χέρι σου. Δεν είμαι απονήρευτη. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Κι ούτε υπάρχει πασπαρτού για ευτυχία στις κοινωνίες…Ωστόσο πώς να το πω; Πώς να το δώσω να το καταλάβετε; Ας πούμε τα χρόνια εκείνα δεν παρήγαγαν πολλά σκουπίδια. Αλήθεια τι περίεργο ήταν κι αυτό! Στην κυριολεξία του. Μια σακουλίτσα την ημέρα κατεβάζαμε για το σκουπιδιάρικο. Σας δίνει αυτό εικόνα;... Κι ύστερα ήρθαν τα χρόνια τα φθηνά.

Έτρεχαν τα μάτια των ανθρώπων. Λαχανιασμένοι όλοι για κάτι παραπάνω. Και μετά για κάτι ακόμα πιο πάνω…Extention στα χέρια. Κι ανάβαση, κι ανάβαση (κι ωστόσο στην ίδια θέση). Σκουπίδι και κακό! Σακούλες και σακούλες. Μέχρι κι αρωματικές σακούλες σκουπιδιών, έφερε η κατανάλωση, στα ράφια των σούπερ μάρκετ…Να ξεγελάνε την μπόχα ενδεχομένως. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι λεπτομέρειες, τα μικρά, τα τοσοδούλια καταγράφουν τη δική μου ιστορία. Κι έτσι…Τα εν οίκω στα παράθυρα! Τέτοια εξωστρέφεια! Ξιπασμός. Κι οι μάνες και οι πατεράδες τον αχόρταστο για τζούφια αναρρίχηση. Νέου τύπου διδαχές. «Κοίτα νάχεις γνωριμίες κακομοίρη! Νάχεις άκρες!». Σπουδές κάτι σε business. Γκώσαμε business. Kαι τις Τρίτες ένας Λαζόπουλος να δίνει γραμμή στο Κατηχητικό του και στο Μέγαρο Μουσικής να διαγωνίζονται παπούτσια ποιο έχει το πιο ψιλό τακούνι. Κι ήρθαν τα χρόνια τα δύσκολα. Των προσγειώσεων. Και ξέβρασαν αλήθειες. Σιωπηλές οι μάνες, άλλο τόσο και οι πατεράδες. Θυμό ξεφυσάνε οι καμινάδες. Μπουρμπουλήθρες βρασμού οι σχέσεις σαν νερό σε κατσαρόλα να περιμένει μακαρόνια. Και βγαίνουν ενδοσκόπια…. Συγκινητική η ηρωική προσαρμοστικότητα των ανθρώπων στην εποχή μας…Κι ότι θέτε πείτε μου! Μας εκτιμώ ξανά. Μας παραδέχομαι. Τέρμα οι συμβουλές και οι διδασκαλίες. Καιρός για σκέψη. Καιρός για ευθύνη. Και κάπου σ΄αυτό το σημείο, βγαίνει στην τηλεοπτική μας σκηνή, η μάνα του Τζάμπα παράταιρη, σε διαφημιστική καμπάνια.

Να διαφημίσει την καπατσοσύνη της. Να σκαρφίζεται και όχι να πράττει. Η εκδίκηση της γυφτιάς ξαναχτυπά. Όχι φιλαράκο! Σε σιχαίνομαι μα πιότερο σε λυπάμαι. Κυρίως όταν αποχωρείς αγκαζέ με την μανούλα σου…Αμφότεροι ικανοποιημένοι ότι κι άλλη μια φορά την σκαπουλάρατε, την βγάλατε καθαρή. Όχι φιλαράκο! Το έχω το μοντέλο ψυχικό τραύμα. Βγήκε σε πολλά αντίτυπα τα τελευταία χρόνια…Το τρέμω, το φοβάμαι, το φτύνω…Την χρονική στιγμή, που η ζυγαριά μου γέρνει οριακά, σε μια από τις δυο δυνάμεις που θα κατευθύνουν το μέλλον μας. Μακάρι να χαρακτηριστεί αδιέξοδο το μονοπάτι του εξυπνάκια…Μάνα του Τζάμπα χάσου! Σε βλέπουν και μικρά παιδιά… Σαν δεν ντρεπόμαστε!
 

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑ

Του Δημήτρη Μυ
 
Άγιες μέρες και τα media μας λένε πως κρατάμε την ανάσα μας απ την αγωνία. Θα ρθει δε θα ρθει η δόση, θα μας σώσουν ή θα μας αφήσουν στη μοίρα μας, μας συμπάθησε ο Σόιμπλε, ή εξακολουθεί να μας βλέπει με μισό μάτι. Μήπως, όμως τελικά, δεν σκεφτόμαστε πια όπως μας λένε τα media ότι σκεφτόμαστε; Μήπως κάποιοι (πάρα πολλοί) από εμάς, έχουν σοβαρότερα προβλήματα από το αν θα γίνει η λογιστική εκταμίευση του πακτωλού των δισεκατομμυρίων τα οποία απλώς θα ανάψουν σε κάποιες οθόνες και αυτόματα θα σβήσουν δίχως ν αγγίξουν κανέναν στον πραγματικό κόσμο...
Στον πραγματικό κόσμο, δεν μετρούν οι εικονικές εκταμιεύσεις. Σ αυτόν τον κόσμο της πραγματικότητας, αν δεν έχεις στο χέρι το χρήμα, μένεις χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σπίτι.
Τα παραπάνω δεν είναι δημοσιογραφικές υπερβολές, τουλάχιστον για καμιά 20αριά χιλιάδες άστεγους που προσπαθούν να επιβιώσουν σ όλη της χώρα. Σύμφωνα με έρευνα της ΜΚΟ «Κλίμακας» το 64,8% είναι άστεγοι λιγότερο από δύο χρόνια, ενώ οι περισσότεροι από τους μισούς κινούνται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Το 63,8% των αστέγων που συμμετείχαν στην έρευνα κοιμάται μόνο σε υπαίθριο χώρο τον τελευταίο ένα χρόνο. Το 10,5% βρίσκει καταφύγιο στο αυτοκίνητο, ενώ το 14,3% έχει πάει τουλάχιστον μία φορά στο νοσοκομείο για να περάσει τη νύχτα του. Ως σημαντικότερες ανάγκες το «δείγμα» της έρευνας κατατάσσει τα μέχρι πριν τα μνημόνια αυτονόητα: τη στέγαση (85,6%), την ιατρική περίθαλψη (83,1%), την εργασία (76,5%) και τη φροντίδα υγιεινής (75%). Οι μισοί από αυτούς ζουν με 0-20 ευρώ το μήνα, ενώ το 63,5% των οικογενειών είναι ενήμερες για την κατάσταση του άστεγου ατόμου και κατά 67,5% είναι εχθρικές ή αδιάφορες. Το 45,2% δηλώνει ότι δεν έχει κανένα φίλο και το 18,1% έχει αποπειραθεί τουλάχιστον μία φορά να αυτοκτονήσει.
Αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι το «δείγμα» της έρευνας αφορά σε ανθρώπους, αν μπορέσει να νιώσει την πίκρα, την απογοήτευση, το θυμό και την απόγνωση όλου αυτού του κόσμου, τότε ίσως να αντιληφθεί τί ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά τα ωραία λόγια που ακούμε τα τρία τελευταία χρόνια: Τί σημαίνει εκσυγχρονισμός, δημοσιονομική προσαρμογή, διαρθρωτικές αλλαγές, εξορθολογισμός των δαπανών, έλεγχος της φαρμακευτικής δαπάνης, βιώσιμο χρέος, πλεονασματικός προϋπολογισμός, και τόσα άλλα...
Είναι ίσως ανθρώπινο χαρακτηριστικό να αποστρέφει κανείς τα μάτια από τη δυστυχία. Είναι ίσως νεοελληνική μετάλλαξη η αδιαφορία για κάθε τι που δε μας αφορά άμεσα, ή νομίζουμε πως δε μας αφορά...Όμως, για κοιτάξτε πιο προσεκτικά τριγύρω, ζητήστε το βλέμμα γνωστών, φίλων, συγγενών, δες τε τα μάτια των αγνώστων και υποστηρίξτε ότι όλη αυτή η καταστροφή δε μας αφορά όλους μαζί και τον καθένα μας ξεχωριστά...
Συνειδητοποιώντας την καταστροφή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο παραμύθι με τη δόση υπάρχει και ο δράκος. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο δράκος κυκλοφορεί και έξω από το παραμύθι, στην πραγματική τραγική οικονομική πραγματικότητα.
Οι μόνοι που δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει είναι οι απερίγραπτοι τύποι της συγκυβέρνησης οι οποίοι μετρούν τα εικονικά δισεκατομμύρια και ψάχνουν τρόπους για να μαγειρέψουν τον εκλογικό νόμο, γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν, από το να μας ...σώζουν.
 

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ

Του Θοδωρή Γκόνη
 
Συγγνώμη, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται, που γκρινιάζουν και θρηνούν μέρα νύχτα, από πού έρχονται; Από πού έχουν στρατολογηθεί; Ποιος τους είχε υποσχεθεί και τι; Τόσο καινούργιοι με τη δυσκολία;
Και γιατί κάποιοι άλλοι δεν εκπλήσσονται με τίποτα; Γιατί τη δυσκολία τη γνωρίζουν με το μικρό της όνομα, με το παρατσούκλι, με το μπινελίκι της; Γιατί της τα λένε στα ίσα; Γιατί τη φωνάζουν στο τραπέζι, στο γήπεδο τους, στο τραγούδι τους, σαν τον παλιόφιλο τον παιδικό;
Εδώ που τα λέμε, όλοι αυτοί -οι άλλοι- οι δακρυσμένοι, αυτές οι κλαίουσες ιτέες όπου τώρα πίνουνε το γάλα – ξύδι, μήπως είναι οι πρώην αισιόδοξοι, οι πρώην πολλά υποσχόμενοι, οι απληροφόρητοι, οι παραπλανημένοι, οι αμύητοι, οι αγύμναστοι, οι βιντεοσκοπημένοι από τις μαμάδες τους στις εξετάσεις των σχολείων; Τι λάμψη, τι καμάρι! Έλα όμως που αυτές οι κάμερες, έφερναν, έγραφαν πίσω τους και τα άλλα, τα δυσοίωνα, τα μαύρα, τα τρύπια, τα ζοφερά.
Δεν πρέπει να τα δούμε κι αυτά; Έτσι δεν γίνεται πάντα;
Μήπως είναι σοφό; Μήπως η ζωή νοιάζεται πιο πολύ για τον εαυτό της απ’ ότι εμείς γι’ αυτήν; Μήπως μας δοκιμάζει κάθε τόσο; Μήπως κάνει μια ιδιότυπη οντισιόν; Προετοιμάζεται, ας πούμε, να ανεβάσει ένα σημαντικό έργο και φιλοδοξεί να έχει μια εξαιρετική διανομή;
Πιθανόν κουράστηκε να βλέπει τον Ηρακλή να παίζεται από τον Ευρυσθέα. Τον νεκροθάφτη να παίζει τον Άμλετ. Τον Αίγισθο να υποδύεται τον Ορέστη. Τον Προμηθέα να παίζει το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Πιθανόν.
Η δυσκολία είναι άγιο πράγμα. Είναι ευλογία Είναι ο μόνος δρόμος που σε βγάζει στ’ ανοιχτά. Είναι αυτή που όταν πας στο ραντεβού μαζί της θα σου δώσει τη λύση. Αρκεί να πας.
Έχει όμως μια ιδιοτροπία, δεν παραδίδεται σ’ εκείνον που την παρατηρεί και την εξετάζει, αλλά σ’ εκείνον που είναι σε θέση να βυθιστεί μέσα της. Να μπει μέσα της, να την κολυμπήσει, να την κατακτήσει. Η δυσκολία είναι Πόλη, μεγάλη Πόλη, θέλει, αγαπάει τον Πορθητή της. Θέλει να κοιμηθεί μαζί του, θέλει δικό της το παιδί του.
Τα κλάματα, τις φωνές, τα μοιρολόγια, τις γκρίνιες, δεν τα μπορεί δεν τα ανέχεται. Γενικά δεν μπορεί τον κροκόδειλο σαν ζώο. Της αρέσουν άλλα, πιο ντόμπρα πιο καθαρά πιο ήσυχα πιο αγωνιστικά, που δεν κολλάνε, δεν κολλάνε στις λάσπες, δεν κάνουνε παρέα με τον βάτραχο στο βούρκο.
 

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε. Αυτό που δε μας λένε όμως είναι ότι στις συνθήκες ειρήνης ο κατάλογος των θυμάτων και των καταστροφών ενός λαού είναι ανάλογες προς τις απώλειες με αυτές ενός πολέμου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμία Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που να τα υπερασπιστεί. Τα θύματα της ειρήνης δεν έχουν δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις. Τα θύματα της ειρήνης δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν με Δικαστήριο διότι τους δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξουν Δημοκρατικά την Ειρήνη που τους σκοτώνει.
Αυτή την στιγμή το Κράτος θεσπίζει νόμους οι οποίοι σε περίοδο πολέμου θα ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία καταδίκης του. Σου απαγορεύει την περίθαλψη και την φαρμακευτική σου αγωγή εφόσον δεν έχεις το χρηματικό αντίτιμο και το ποσό των 25 ευρώ για να ζητήσεις βοήθεια σε δημόσιο νοσοκομείο. Επειδή είσαι σε καιρό ειρήνης δεν μπορείς να το σύρεις σε καμία δίκη για την καταπάτηση του Άρθρου 3 παρ. 2 των Συμβάσεων της Γενεύης, το οποίο ρητά υποχρεώνει την κατέχουσα Δύναμη όχι μόνο να συλλέγει αλλά και να περιθάλπει όλους τους ασθενείς άμαχους ή μάχιμους. Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα Κράτος που εσύ επέλεξες να σε διαφεντεύει κι αυτό ας σε φθάνει στα όρια της εξαθλίωσης, της αναξιοπρέπειας, της αυτοκτονίας, του φόνου και της τρέλας. Διότι αν είμαστε σε καιρό πολέμου το Κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να τηρήσει το Άρθρο 4 παρ.2, που θα του απαγόρευε καθ’ οποιονδήποτε χρόνο και τόπο να επιβάλλεται με βία κατά της ζωής, της υγείας, της φυσικής και πνευματικής ευημερίας των ατόμων καθώς και να προσβάλει την αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου. Η βία που δεν έρχεται με όπλο αλλά με δημοκρατικές υπογραφές δεν στήνεται σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου.
Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε διότι εσύ που ζεις σε καιρό ειρήνης δεν σου έχει στερήσει κανένας την ελευθερία σου διότι εσύ ανέβασες με τις επιλογές σου την εξουσία στο βάθρο της, δεν επιβλήθηκε από μόνη της. Έτσι δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ως άτομο που η ελευθερία του υπέστη περιορισμό. Διότι αν ήσουν από τους άτυχους που θα βρισκόταν σε πόλεμο θα είχες υπερασπιστή σου το Άρθρο 5 παρ. 1, που θα υποχρέωνε τους κατακτητές σου να σου παρέχουν τροφή, πόσιμο νερό, προστασία απέναντι στις κλιματικές αντιξοότητες καθώς και το πλεονέκτημα ιατρικών εξετάσεων. Τώρα είσαι πολίτης εν καιρώ ειρήνης: Θα πεινάς εσύ, το παιδί και η μάνα σου, θα σου κόβει η εταιρεία ύδρευσης το νερό για ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς, θα κρυώνεις μέχρι θανάτου και βέβαια οι ιατρικές σου εξετάσεις θα είναι άπιαστη πολυτέλεια. Ο εξαναγκασμός σε λιμοκτονία ως μέθοδος μάχης είναι έγκλημα πολέμου με το Άρθρο 14, αλλά εσύ δεν δέχεσαι καμία επίθεση, μόνο επιβολή νόμων μιας δημοκρατικά ψηφισμένης κυβέρνησης.
Όταν τελειώσει και αυτή η μεταβατική περίοδος του νέου οικονομικοπολιτικού μοντέλου που μας πλάσαραν τεχνηέντως με τον όρο «κρίση», δεν θα θυμόμαστε τίποτε από τα μεταβατικά χρόνια που διανύουμε. Θα αφομοιωθούμε από ένα νέο σύστημα όπως έγινε και στην αλλαγή του κάθε συστήματος που μας έφθασε μέχρι εδώ. Δεν θα έχουμε την τιμή να καταθέτουμε στεφάνια στο Μνημείο του Αγνώστου Έλληνα που απλά δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα στην μετάβαση αυτή. Δεν θα υπάρχει Νεκροταφείο Θυμάτων Ειρήνης να επισκεπτόμαστε και να λέμε ότι αυτό δεν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί. Δεν θα έχουμε να διηγούμαστε τίποτε το ανθρωπίνως ηρωικό στις επόμενες γενιές διότι εμείς ζήσαμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Και βέβαια κανένα Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου δεν θα μας δικαιώσει βάσει του Άρθρου 91 το οποίο επιβάλλει στο εμπόλεμο μέρος το οποίο παραβιάζει τις διατάξεις των Συμβάσεων στην καταβολή αποζημιώσεως. Αλλά δεν είναι η αποζημίωση αυτή που θα μας δικαίωνε αλλά το ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνο το εμπόλεμο μέρος για όλες τις αναξιοπρεπείς πράξεις που διαπράχθηκαν από πρόσωπα που αποτελούν μέρος των ενόπλων δυνάμεών του. Δεν θα έχουμε τουλάχιστον την ικανοποίηση να δούμε όλα αυτά τα πρόσωπα που ευθαρσώς μας λοιδορούν καθημερινώς πατώντας με την δημοκρατική τους μπότα τα εκ γενετής και εξ αγώνων αιματηρών δικαιώματά μας, τους φονιάδες χιλιάδων Ελλήνων να κάθονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Κι εμείς εκεί πίσω στην γαλαρία του ακροατηρίου της αίθουσας δικαστηρίου να νιώθουμε έστω και στο ελάχιστο δικαιωμένα θύματα ενός πολέμου που επέλεξαν άλλοι για μας και όχι μιας ειρήνης που επιλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας.
 

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΑΝΕΙΑ

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
 
Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι διαβόητοι Ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί εταίροι μας δεν είχαν ακόμα αποφασίσει αν θα βάλουν το χέρι τους στα ευρύχωρα θυλάκια των ενδυμάτων τους (θα έλεγα των επενδύσεών τους) για να στηρίξουν μια χώρα η οποία στο κάτω κάτω δεν μπόρεσε ούτε να εξαγοράσει το μαρτυρικό αίμα της νεολαίας της που θυσιάστηκε για τις αξίες που σήμερα μεγαλαυχεί πως τις υπερασπίζεται και τις εξάγει η Ευρώπη. Και δεν έφτασε ο ποταμός των αιμάτων και των δακρύων. Οι βάρβαροι κατακτητές σήκωσαν και τις καταθέσεις του μικρέμπορου, του αγρότη, του υπαλλήλου, τα επιδόματα ανεργίας για να τα μετατρέψουν σε Μάνλιχερ και σφαίρες για να εκτελούν στην Καισαριανή όσες φωνές τολμούσαν να φωνάξουν «Ελευθερία».
Ας μιλήσουμε λοιπόν για ΔΑΝΕΙΑ, για χρησιδάνεια και αντιδάνεια. Και πρώτα πρώτα, υπάρχουν μόνο δάνεια και τοκοχρεολύσια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Υπάρχουν καταθέσεις μόνο στις μπάνκες των τοκογλύφων, των αργυραμοιβών, των σαράφηδων και ενεχυροδανειστών; Και τα ΔΑΝΕΙΑ των λέξεων; Τα δάνεια του σημασιολογικού φορτίου των λέξεων; Μήπως κάποτε θα πρέπει να ανοίξουμε και τις ευρωπαϊκές θυρίδες καταθέσεων για να λογαριάσουμε τι δανείστηκαν και σε ποιο κεφάλαιο τόκισαν τον πολιτισμό τους; Γιατί βέβαια και ο πολιτισμός ένα παραγωγικό κεφάλαιο είναι και χρειάζεται μαγιά για να φουσκώσει το καρβέλι.
Οταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε, πλημμύρισε η Ευρώπη από τις βαρβαρικές φυλές που, όπως γνωρίζει η Ιστορία, έρχονται πάντα να πληρώσουν το πολιτιστικό, πολιτικό ή πληθυσμικό κενό. Γότθοι, Βησιγότθοι, Αλαμαννοί, Γαλάτες, Ούννοι, Σλάβοι κ.τ.λ. κατέκτησαν με την πολεμική τους οργή και την ανάγκη να βρουν ζωτικό χώρο τη γηραιά Ευρώπη. Για να λείψει κάθε παρεξήγηση, αναφέρομαι σε βαρβάρους με την πρώτη, κυριολεκτική, σημασία που είχε ο όρος στα αρχαία ελληνικά: οι αλλόγλωσσοι. Νομάδες οι περισσότεροι επήλυδες, χρειάστηκε να δημιουργήσουν οργανωμένες κοινωνίες, να εφεύρουν θεσμούς και να αφηγηθούν με κάθε μέσο την εποποιία τους, την πορεία τους από τις στέπες και τον πλάνητα βίο στη μόνιμη εγκατάσταση και στην αδήριτη ανάγκη για ασφάλεια, νομιμότητα και φυλετικό μύθο. Επρεπε να ξανααφηγηθούν την ιστορία τους επαναλαμβάνοντας το μοντέλο των αρχαίων λαών, των Αιγυπτίων, των Ινδών, των Κινέζων, των Ρωμαίων και των Ελλήνων. Κατά το σχήμα των πρώτων ευρωπαίων φιλοσόφων της ιστορίας έως τον Σπένγκλερ, να διατρέξουν την επική, τη λυρική και την τραγική τους περίοδο. Και επειδή δεν είχαν παρελθόν, δανείστηκαν ακόμη και με τη βία - αναγκαστικό δάνειο λέγεται αυτό - θεσμούς, μορφές, αξίες και ιδέες από τους λαούς με βάθος ιστορίας και εμπειρίας.
Και βέβαια δανείστηκαν λέξεις και σημασίες για να θεραπεύσουν τις άμεσες ανάγκες τους. Και έκτοτε με αυτές τις λέξεις υπάρχουν, αυτές τοκίζουν και αυτές δανείζουν σ' όσους δεν τις έχουν και συχνά τις επαναδανείζουν σε λαούς από τους οποίους τις δανείστηκαν - αντιδάνεια.
Το πολιτιστικό κεφάλαιο της Ευρώπης, από την Ανταρκτική έως τη Μάλτα και από την Ανδαλουσία έως το Βλαδιβοστόκ, είναι ρωμαϊκό και ελληνικό. Ας αφήσω τους Ιταλούς της σημερινής κρίσης να το διαπραγματευτούν για λογαριασμό τους. Εχουμε λοιπόν και λέμε: Η Ευρώπη δανείστηκε από την ελληνική τράπεζα θεσμών, αξιών και ιδεών τα εξής ομόλογα: τις λέξεις Ιστορία, Δημοκρατία, Πολιτική, Οικονομία, Τεχνική, Λόγος, Μουσική, Θέατρο, Ποίηση, Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Νόμισμα, Ιδέα, Πρακτική, Θεολογία, Φιλοσοφία, Παιδεία, Ρητορική, Τραγωδία, Κωμωδία, Επος, Λυρισμός και χίλιες άλλες.
Αυτά τόκισαν, αυτά κεφαλαιοποίησαν, αυτά εκμεταλλεύτηκαν, αυτά πούλησαν και συχνά μας τα έστελναν με καινούργιο αμπαλάζ και δική τους φίρμα ως αντιδάνεια.
Αυτά τα χρέη πότε θα μας τα γυρίσουν πίσω; Δεν λέω, μας έστελναν συχνά πανωτόκια, πολλαπλασίασαν, όπως ο δούλος της παραβολής, το δηνάριο που τους εμπιστευθήκαμε. Αλλά ας μη ξεχνούν «τ' ομόλογο» γιατί, όταν ένας δανειστής αδικείται, μπορεί να θυμώσει και να απαιτήσει να ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ στο ακέραιο οι λέξεις του, οι σημασίες, οι αξίες και οι ιδέες που κουβαλάνε. Τι θα γίνει αν η ανοιχτομάτα (= Ευρώπη) επικράτεια πρέπει να βρει αλλού κεφάλαια για να τοκίσει την Ιστορία, τη Δημοκρατία, τη Φιλοσοφία και κυρίως την Οικονομία της (που την καίει); Τίποτε δεν τη γλιτώνει τότε: γιατί ούτε πολιτικός ούτε ιδιώτης θα είναι ο Ευρωπαίος. Γιατί το idiot ελληνική λέξη είναι.
Πόσο επίκαιρος είναι ο στίχος του Εμπειρίκου: «Πάρε τη λέξη μου, δος μου το χέρι σου».
 

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΕΘΝΙΚΟΙ ΡΟΥΒΙΚΩΝΕΣ

Της Ζέζας Ζήκου
 
Τι κοινό έχουν μεταξύ τους τα προγράμματα που έχει καταστρώσει η ευρωπαϊκή ηγεσία για τη διάσωση των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης; Οτι όλα τους περιγράφουν καταλεπτώς τη λιτότητα που θα υποστούν αυτές οι χώρες, χωρίς κανένα τους να ανοίγει δρόμο στην ανάπτυξη. Πόσο θα αντέξουν λοιπόν αυτά τα προγράμματα; Τίθεται ένα οικονομικό ερώτημα που όμως επιδέχεται μόνο μια πολιτική απάντηση: όσο θα αντέξουν οι λαοί αυτών των χωρών.
Παράλληλα, η αύξουσα ενσωμάτωση και αλληλεξάρτηση των επί μέρους εθνικών οικονομιών στη νομισματική ένωση, η θεσμοποίηση δεσμευτικών κανόνων και κανονισμών, η συνακόλουθη βαθμιαία αποψίλωση της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας και η πλήρης σχεδόν επικράτηση της μονεταριστικής οικονομικής ορθοδοξίας έχουν συρρικνώσει δραματικά την πολιτική ευχέρεια των κρατών να επιλέξουν εθνικές στρατηγικές εξόδου από την κρίση.
Στο πλαίσιο αυτό, ο πολιτικός λόγος ηχεί κούφιος και ανεπαρκής. Ακόμα κι αν τα επιβαλλόμενα από τα Μνημόνια μέτρα αποκαλούνται «αναγκαία»- και κατά πάσα πιθανότητα είναι «αναγκαία»- η αδήριτη αυτή ανάγκη συναρτάται με την αντικειμενική πολιτική αδυναμία να χαραχθούν άλλες εναλλακτικές πορείες εξόδου από την κρίση στη βάση αδέσμευτων και πρωτογενών εθνικών επιλογών. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, δεν υπάρχουν πια εθνικοί Ρουβίκωνες.
Ακόμα και αν τα σώματα των κοινωνιών υποφέρουν, δυσφορούν, αντιδρούν και αντιστέκονται, η συνταγή των Μνημονίων -σωστή ή εσφαλμένη για μένα - δεν αλλάζει. Θα υπογραμμίσω απλώς και πάλι ότι αυτό ακριβώς επαγγέλλεται η θεωρία και πρακτική των μονοδρόμων. Και η αναγκαία μεταμόρφωση» δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πολιτιστική, ιδεολογική και ηθική. Οι πολιτικές ηγεσίες καλούνται να διαγράψουν όλα εκείνα τα οποία, καλώς ή κακώς, οι πολίτες έχουν κατακτήσει.
Τα κριτήρια της μεταμόρφωσης παραμένουν, όμως, ανομολόγητα. Ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η επιθυμητή αλλαγή συνεπάγεται πως, την ίδια στιγμή που πρέπει να καταξιώνονται απερίφραστα τα διαλυτικά προσόντα των «ορθολογικών μεταμορφώσεων», πρέπει να απαξιώνονται με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση οι «ευτελείς μικρο-ιδιοτέλειες» μιας κοινωνίας που δεν επιδιώκει παρά μόνο την επιβίωσή της.
Στις προσπάθειες του ευρωπαϊκού άξονα να επιβάλει σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση ένα ψευτοπροτεσταντικό μοντέλο στυγερής λιτότητας, με διαρκώς μειούμενους μισθούς και συντάξεις, με παράταση του εργασιακού βίου σχεδόν έως τα όρια του κατά χώραν προσδόκιμου ζωής και με διαρκώς ογκούμενη την ανεργία. Αλλά και με τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους να διασκορπίζονται και αυτά.
Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, η λύση μπορεί να φαντάζει μονόδρομος καθώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ποια κράτη βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο; Εκείνα με τις οικονομίες που είναι οι λιγότερο ανθεκτικές, διότι το μοντέλο λειτουργίας τους είναι παρωχημένο, απροσάρμοστο στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και παράγει υψηλά ελλείμματα.
Βέβαια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ψελλίζουν διάφορες ενστάσεις, αλλά εν τέλει συντάσσονται πίσω από το κοντόθωρο όραμα της τακτικίστριας Μέρκελ, τόσο τακτικίστριας και καιροσκόπου που λαμβάνει μεγάλες αποφάσεις για την Ευρώπη ανάλογα με το τι συμφέρει προεκλογικά και ανάλογα με τα ανθελληνικά ή αντιμεσογειακά πρωτοσέλιδα της Bild. H κ. Μέρκελ πιθανόν οραματίζεται τη Γερμανία σαν ένα πλούσιο νησί μέσα στην Ευρώπη, που απολαμβάνει όλα τα οφέλη της ασύμμετρης Ευρωζώνης, ως ισχυρή, χωρίς να θέλει να επωμιστεί το κόστος εξισορρόπησης. Οι ασθενέστεροι κρίκοι της ασύμμετρης Ευρώπης σύρονται πίσω από την ηγεμονία του Βερολίνου. Για πόσο ακόμη;