Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΚΟΥΡΕΨΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΝΕΣ.

Του Θανάση Διαμαντόπουλου*

Δακτυλοδεικτούνται. Προπηλακίζονται. Απειλούνται. Χλευάζονται. Το χειρότερο, δε, καθίστανται θύματα μιας νοοτροπίας χυδαίας και φασίζουσας. Αυτής που συνίσταται στην άκριτη γενίκευση και στον στερεοτυπικό καταλογισμό ευθυνών συλλογικών και αδιαφοροποίητων. Οπως όλοι οι γιατροί είναι «φακελάκηδες», όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι «τενεκέδες», όλοι οι στρατιωτικοί «στενόμυαλοι», έτσι και όλοι οι «παλιοί» πολιτικοί βαρύνονται με ένα αμάχητο τεκμήριο ιδιοτέλειας, ανεντιμότητας, αδιαφορίας για το κοινό καλό ή, έστω, ανικανότητας να το υπηρετήσουν. Με αποτέλεσμα να υφίστανται, στο σύνολό τους, έναν ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό.
Μια κοινωνία, η οποία μέχρι πρόσφατα κολακευόταν αφάνταστα από τη συναναστροφή της με «προσωπικότητες του δημόσιου βίου», τώρα αποφεύγει την οποιαδήποτε «μολυσματική» επαφή μαζί τους. Μάλιστα οι αναμειχθέντες στο παλιό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα, ως μετέχοντες μιας καθολικής και ανίατης απαξίας, θεωρούνται μη αποδεκτή πρώτη ύλη για τη συγκρότηση οποιουδήποτε νέου, ανορθωτικού ή εξυγιαντικού εγχειρήματος. Ουδείς εξάλλου διερωτάται πώς ένας τέτοιος ισοπεδωτισμός είναι συμβατός με το πάγιο κοινωνικό αίτημα-ερώτημα «γιατί τα υγιή, επιτυχημένα, ικανά και έντιμα άτομα δεν ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα;». Και όμως στον «παλιό» πολιτικό κόσμο υπάρχει και ποιότητα...
Στην εκδήλωση, για παράδειγμα, της πρωτοβουλίας «Για την Ελλάδα τώρα» όπου πήραν μέρος, μεταξύ άλλων, οι Ν. Αλιβιζάτος και Λ. Τσούκαλης, η Αννα Διαμαντοπούλου - στην οποία στο πρόσφατο παρελθόν είχα απευθύνει μομφές μικρόψυχες, όχι πολιτικού αλλά πολιτισμικού χαρακτήρα - κυριολεκτικά με συγκλόνισε. Αντιμετωπίζοντας με ψυχή ηγέτη την αρχική επιφυλακτικότητα του ακροατηρίου, υπενθύμισε με συγκεκριμένες αναφορές τον διαχρονικό της λόγο και έργο, όταν δε είχε πια κατακτήσει την ψυχή του πλήθους, χειροκροτούμενη φρενιτιωδώς, αναρωτήθηκε: «Εδώ αυτά επιδοκιμάζονται και χειροκροτούνται, ξέρετε όμως πόσο δύσκολο είναι να τα λες στον κόσμο;». (Προφανώς εννοούσε τους αγιατολάχ του κομματικού πατριωτισμού, τους νεαντερτάλειους πασοκανθρώπους, τους ικανούς μόνο για μανιχαϊστικές διχοτομίες, επίσης όσους αγνοούν τη λογική των προσόντων αλλά εξωραΐζουν, ακόμη και ιδεολογικά, τη λογική του βολέματος και των μέσων, ενδεχομένως δε και τους ασυμβίβαστους «ελληναράδες»...)
Και δεν έδειξε μόνο - αυτή η «γεννημένη σε ανθρακωρυχείο» - στους διατηρούντες την άνεση της καταγγελτικής ιδιώτευσης, «άφθαρτους ιππότες του χηνόφτερου και του μελανοδοχείου», τη δυσκολία της αέναης μάχης μέσα στον τελματώδη βούρκο της πραγματικότητας. Εκανε και μια μεταρρυθμιστική πρόταση σημαντικότατη, ειδικά για μια χώρα διαχρονικά χαρακτηριζόμενη από την πολυνομία και την κακονομία. Ζήτησε τη θεσμοθέτηση της λεγόμενης «νομοθετικής γκιλοτίνας», δηλαδή την υποχρέωση του Κοινοβουλίου να καταργεί δύο νόμους για καθέναν που ψηφίζει. (Προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε πού έχει φτάσει «παρ' ημίν» ο νομοθετικός πληθωρισμός, προφανώς λόγω της βεβαιότητας της μη εφαρμογής των νόμων, θυμίζω ότι το 2003 επαναθεσπίστηκε, παρά την αφαίρεσή της από το Σύνταγμα, η υποχρεωτικότητα της ψήφου με απειλούμενες ποινές φυλάκισης καθώς και απώλειας, εφόσον υπάρχει, της δημοσιοϋπαλληλικής και δικηγορικής ιδιότητας για τους απέχοντες από τις εκλογές! Αυτό, αν δεν είναι δείγμα πολιτικού χιούμορ, αποτελεί πρόδρομη αναζήτηση μεθόδων αποπάχυνσης του δημόσιου τομέα...)
Αν λοιπόν προστεθεί η καταπληκτική παρουσία στην ίδια εκδήλωση αυτού του ασύλληπτου μείγματος αντισυμβατικότητας, έμπνευσης και ορθολογισμού που είναι ο Γιάννης Μπουτάρης, τότε το συμπέρασμα συνάγεται αβίαστα: Οσοι ταυτίζουν ποιοτικά όλα τα πολιτικά στελέχη της Μεταπολίτευσης με κάποιους διεφθαρμένους παράγοντες του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ, όσοι επομένως δεν συνειδητοποιούν ότι το καλύτερο αύριο πρέπει να αναζητήσει τις ρίζες του και σε ό,τι καλό κατάφερε να παραχθεί μέσα στο σκοτεινό χθες, αυτοί είναι κατάλληλοι για παρελθοντολόγοι «εισαγγελείς», όχι όμως για αρχιτέκτονες ενός νέου καλύτερου κόσμου. Ακόμη χειρότερα: όσοι απαξιώνουν συνολικά, συλλογικά και αδιαφοροποίητα τους «κατεστημένους» πολιτικούς μας, ζητώντας δήθεν τον καλύτερο δυνατό κόσμο (αντί για έναν κόσμο κατά το δυνατόν καλύτερο), αυτοί ουσιαστικά κάνουν μετάθεση - ίσως και υπεραναπλήρωση - των δικών τους ενοχών και ευθυνών για την άκριτη και αδιαμαρτύρητη αποδοχή του κλεπτοκρατικού, φαύλου και παραγωγού διαφθοράς χθες για όσο διάστημα αυτό μπορούσε να διανέμει (πλαστή) ευημερία, γκλαμουριά και μεγάλη ζωή. Με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι Γάλλοι, επειδή εν πολλοίς και για ικανό διάστημα συμβιβάστηκαν με τους ναζί κατακτητές, μετακατοχικά κούρευαν και διαπόμπευαν όσες συμπατριώτισσές τους είχαν συνάψει ερωτική σχέση με Γερμανό...

* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Πηγή

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η ΕΞΕΗΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.

Του Μάνου Οικονομίδη

Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των απαιτήσεων που προβάλλουν οι άλλοτε εταίροι και νυν «επαγγελματίες» δανειστές της Ελλάδας. Είναι ακόμη, αν όχι πρωτίστως, ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνονται οι απαιτήσεις τους. Κυνικός, ωμός, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης, ευρωπαϊκής, κοινωνικής, ιστορικής.
Μια άγαρμπη προσπάθεια να μας θυμίσουν ότι έχουμε εκχωρήσει σημαντικό μέρος της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς μάλιστα να υπάρχει «κανονιστικό δίκαιο», για να αναστρέψουμε αυτή την πορεία των πραγμάτων.
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι κάθε φορά που ένας λαός αισθάνθηκε να προσβάλλεται η αξιοπρέπειά του. Αντέδρασε. Το ίδιο άγαρμπα με την συμπεριφορά που εισέπραττε. Πολλές φορές, και βίαια.
Η σημερινή Ελλάδα δεν απέχει πολύ από μια αντίστοιχη πραγματικότητα. Το φιλότιμο άλλωστε, είναι μια από τις λίγες λέξεις στην παγκόσμια γλωσσολογία, που δεν επιδέχεται μετάφρασης. Αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να υποψιάζει τους… ανθύπατους.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

Του Μιχάλη Μητσού

Η διαπίστωση είναι γενική: ο καπιταλισμός έχει ξεφύγει. Δεν είναι τόσο ότι διέρχεται κρίση. Είναι ότι δεν υπηρετεί πια τον κεντρικό του ρόλο: να παρέχει ευκαιρίες και να ανταμείβει την αξία, την εργασία και το ταλέντο. Εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ευνοεί μονάχα τους προνομιούχους. Αντί να απελευθερώνει δυνάμεις, τις φυλακίζει. Αντί να ενθαρρύνει το καινούργιο, το πνίγει. Αντί για δύναμη δημιουργίας, έχει γίνει δύναμη καταστροφής.
Μια σειρά από σοβαρά έντυπα βάλθηκαν να μελετήσουν αυτό το φαινόμενο, να διερευνήσουν την εξέλιξή του και να προτείνουν λύσεις. Το περιοδικό «Time» επισημαίνει ότι χωρίς μια βαθιά μεταρρύθμιση, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κίνδυνο καθώς αποξενώνει τους πληθυσμούς σε όλο τον πλανήτη. Πρέπει λοιπόν να αποκατασταθεί αυτό που έσβησε η παγκοσμιοποίηση, να ξαναβρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες και να αποδοθούν ευθύνες στους διοικητές των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι κίνδυνοι που αναλήφθηκαν χωρίς να δοθούν εξηγήσεις και οι αστρονομικές αμοιβές που δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται χωρίς καμιά δικαιολογία «καταστρέφουν την ηθική αιτιολόγηση της ύπαρξης ενός καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζεται στην αξία».
Η σημερινή εκδοχή του καπιταλισμού πρέπει να εγκαταλειφθεί, καθώς αποδείχθηκε όχι μόνο ασταθής αλλά και άδικη, παρατηρούν από την πλευρά τους οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που ξεκίνησαν εδώ και τρεις εβδομάδες μια σειρά με τίτλο «Ο καπιταλισμός σε κρίση». Η αύξηση των ανισοτήτων απειλεί τα θεμέλια των δημοκρατιών μας. Ακόμη κι οι Αμερικανοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους: μόλις το 50% έχει σήμερα μια θετική ιδέα για τον καπιταλισμό. «Η σύγχρονη οικονομία μοιάζει να έχει δύο λωρίδες κυκλοφορίας», έγραψε ένας από τους σχολιαστές της εφημερίδας, ο Τζον Πλέντερ. «Η μία είναι πολύ γρήγορη και προορίζεται για τους πολύ πλούσιους. Η άλλη, που αφορά όλους τους υπόλοιπους, είναι μπλοκαρισμένη».
Η σύγκριση του αμερικανικού μοντέλου με το γερμανικό είναι πλέον ξεπερασμένη, γράφει ο «Εκόνομιστ» στο προηγούμενο τεύχος του με τίτλο «Η άνοδος του κρατικού καπιταλισμού». Αυτό που θριαμβεύει είναι το συγκεντρωτικό μοντέλο της Κίνας. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: υπάρχει ακόμη μια δημιουργική σχέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και την αγορά ή ο πρώτος ισοπέδωσε και μηδένισε τη δεύτερη; Για να οικοδομήσουν τις οικονομίες τους, οι χώρες που ξεπέρασαν τη φτώχεια χάρις στην παγκοσμιοποίηση καταφεύγουν στη δημιουργία τεραστίων εταιρειών που λειτουργούν με τη λογική του καπιταλισμού αλλά ελέγχονται από το Κράτος. Οι εταιρείες αυτές δραστηριοποιούνται στην ενέργεια - όπως η σαουδαραβική Aramco, η ρωσική Gazprom και η Petrochina - στις κατασκευές, στα μεταλλεύματα, στον τραπεζικό τομέα. Και η επίθεσή τους εναντίον του ιδιωτικού μοντέλου που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα στέφεται σε γενικές γραμμές με επιτυχία.
Μήπως λοιπόν ο καπιταλισμός έχει χάσει την ψυχή του; Κι αν συνεχίσει αυτόν τον δρόμο, μήπως η επανάληψη θαυμάτων όπως η Google, η Apple ή το facebook θα είναι πλέον αδύνατη;

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ.

Της Αναστασίας Τσουκαλά*

Όταν καταβαραθρώνεται το βιοτικό επίπεδο της χώρας, είναι λογικό να στρέφεται η προσοχή στις οικονομικές πτυχές της πολιτικής σκηνής. Η υποβάθμιση των όρων διαβίωσης πολλών οικογενειών δεν υποθηκεύει απλώς το μέλλον της νέας γενιάς, αναιρεί την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των ανθρώπων να καθορίσουν σχέδια ζωής. Η αγωνία για τη συρρίκνωση αυτής της ελευθερίας δεν πρέπει όμως να μας κάνει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο της συμμετρικής συρρίκνωσης της πολιτικής μας ελευθερίας.
Ο προβληματισμός γίνεται πλέον έντονος με τη συζητούμενη νομοθετική πρωτοβουλία για τις διαδηλώσεις. Η πρωτοβουλία αυτή συγκρούεται με την αρχή ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία όλοι οι περιορισμοί της ελευθερίας των συναθροίσεων προβλέπονται μόνο από το Σύνταγμα. Δεδομένου ότι όλα τα αδικήματα που μπορούν να τελεστούν κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης προβλέπονται από τον Ποινικό Κώδικα, αρκεί η τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος και του ποινικού δικαίου για να εξασφαλιστεί η προστασία της έννομης τάξης χωρίς να απαιτείται προσφυγή σε κανέναν άλλο νόμο. Συνεπώς, ακόμα και ο πιο φιλελεύθερος εκτελεστικός νόμος είναι ανελεύθερος γιατί, εξ ορισμού, δεν μπορεί παρά να επιφέρει περαιτέρω περιορισμούς στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Υπενθυμίζεται δε ότι η ισχύουσα συνταγματική παραπομπή στον κοινό νομοθέτη για την ψήφιση εκτελεστικού νόμου είναι απλώς δηλωτική του φόβου της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης έναντι του όγκου των τότε λαϊκών αγώνων.
Τα χουντικά διατάγματα που προσδιορίζουν το πλαίσιο της νόμιμης αστυνόμευσης των διαδηλώσεων είναι εν τοις πράγμασι ανενεργά εδώ και πολλά χρόνια. Οι ισχύοντες κανόνες εμπλοκής της Αστυνομίας καθορίζονται από τον Κανονισμό Οργάνωσης και Τακτικής Αστυνομικών Επιχειρήσεων του 2003. Τα κρούσματα αστυνομικής βίας εις βάρος διαδηλωτών οφείλονταν στη χαλαρή εφαρμογή των διατάξεων του Κανονισμού και σε εγγενείς αδυναμίες εκπαίδευσης και επιχειρησιακού σχεδιασμού. Η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη προέβη σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων με γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, ως ύψιστο έννομο αγαθό. Όπως διαπιστώθηκε σαφώς στις 17 Νοεμβρίου και στις 6 Δεκεμβρίου, η ήπια αστυνόμευση όντως συνέβαλε στην ειρηνικότερη διεξαγωγή των διαδηλώσεων: τα επεισόδια ήταν λιγοστά, ήσσονος σημασίας, με κανένα σοβαρό τραυματία και ελάχιστες υλικές ζημιές. Η κατάργηση των χουντικών διαταγμάτων είναι επομένως επιθυμητή, ως συμβολική κίνηση, υπό τον όρο να μη νομιμοποιήσει τον περιορισμό της ελευθερίας των συναθροίσεων.
Ωστόσο, ο περιορισμός αυτός προβάλλεται σήμερα ως αναγκαίος και νόμιμος εν ονόματι της αρχής της αναλογικότητας και της εξισορρόπησης αντικρουόμενων έννομων συμφερόντων. Φυσικά, είναι αδύνατον να σχολιασθούν εδώ αυτοί οι αμφιλεγόμενοι νομικοί ισχυρισμοί. Ούτως ή άλλως, όμως, η στενή νομική ανάγνωση της πρωτοβουλίας θα ήταν άστοχη γιατί θα την απέκοπτε από το πολιτικό πλαίσιό της.
Η προαναγγελθείσα αναθεώρηση της ελευθερίας των συναθροίσεων προβληματίζει γιατί δεν συνδέεται αιτιωδώς με την προστασία των επιχειρήσεων του Κέντρου της Αθήνας.
Για παράδειγμα, οι μικρές διαδηλώσεις καθώς και οι καλά οργανωμένες και περιφρουρημένες μαζικές διαδηλώσεις σπάνια συνοδεύονται από επεισόδια. Ο ισχυρισμός ότι η πληρότητα των ξενοδοχείων θίγεται από τις διαδηλώσεις είναι ουσιαστικά παραπλανητικός. Παραγνωρίζει τον αρνητικό αντίκτυπο των απεργιών, τη χρόνια ανυπαρξία συνεδριακού τουρισμού και την παταγώδη αποτυχία όλων να γίνει η Αθήνα τουριστικός προορισμός. Παραβλέπει το πόσο επηρεάζεται η πληρότητα των ξενοδοχείων από την οικονομική κρίση και την έλλειψη ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος.
Συνεπώς ο συζητούμενος και για κάποιους επιδιωκόμενος περιορισμός των πολιτικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών προκειμένου να προωθηθούν οικονομικές επιδιώξεις μερίδας πολιτών συνιστά στην ουσία μετακύλιση των δυσμενών αποτελεσμάτων της οικονομικής κρίσης στο πολιτικό πεδίο. Επιπλέον, αποτελεί έκφραση ψηφοθηρικής τακτικής ορισμένων πολιτικών φορέων, οι οποίοι αποβλέπουν στη θεσμική επισφράγιση της επικράτησης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων επί της πολιτικής δράσης.
Παρεμφερής διείσδυση στον πυρήνα του πολιτικού βίου ισοδυναμεί με μόνιμη αλλοτρίωση της Πολιτείας. Αν συμβεί αυτό, δεν θα έχει σημασία πότε θα βγει από την ύφεση η χώρα, ούτε τι επιπτώσεις θα έχει ενδεχομένως η κρίση στο καθεστώς της. Είτε διατηρήσει τη μορφή της αστικής δημοκρατίας, είτε αναπτυχθεί ως πλέγμα ελευθεριακών κοινοτήτων, είτε υιοθετήσει κάποιο αδιαμόρφωτο ακόμα καθεστώς διακυβέρνησης, δεν θα υπάρχει ως Πολιτεία. Διότι δεν νοείται Πολιτεία με πολιτικά ανελεύθερους, εθελόδουλους πολίτες.

*Η Αναστασία Τσουκαλά είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 11, σύμβουλος του υπουργού Προστασίας του Πολίτη

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ.

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται με το κράτος. Γιατί πληρώνουν οτιδήποτε τους επιβληθεί, γιατί σκύβουν το κεφάλι. Γιατί προσκυνούν όσα τους καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια. Οι πρεσβευτές του καπιταλισμού, πέταξαν τα δημοκρατικά προσωπεία και έδειξαν τα αποκρουστικά τους πρόσωπα. Οποιαδήποτε πρόσχημα για κοινωνική\ταξική ειρήνη κατέρρευσε.
Δεν χρειαζόμαστε κανένα αφεντικό. Ούτε πρέπει να νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε κάποιον από πάνω μας, για να προσέχει κάθε κίνησή μας. Δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε κανέναν από αυτούς που το σύστημα εξυψώνει ως σημαντικούς. Αυτοί παίζουν τον ρόλο του μεσολαβητή (καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, υποτιθέμενες πνευματικές αυθεντίες), ώστε να μας πείσουν να “προσαρμοστούμε” και να πειθαρχήσουμε. Πιο εύκολα ξεπουλιέσαι, όταν δέχεσαι ψίχουλα από αυτόν που σχεδιάζει να κάνει την ζωή σου μαριονέτα.
Ακούω ανθρώπους να φοβούνται όχι να συγκρουστούν, αλλά να μην συμμορφωθούν. Αν κάποιος φοβάται μην χάσει την ασφάλειά του και θυσιάζει ελαφρά τη καρδία την ελευθερία του, είναι άξιος της μοίρας του. Βέβαια, πρέπει να είμαστε τίμιοι και να λέμε σ’ αυτούς που φοβούνται, ότι το να αποφασίσουν να πάψουν να στηρίζουν το σύστημα, έχει και συνέπειες. Αλλά δεν υπάρχει επιλογή χωρίς συνέπειες. Και κυρίως επώδυνες, όταν θες να αλλάξεις πράγματα παγιωμένα. Πάντα έτσι συνέβαινε στην ιστορία, δεν θα γίνει εξαίρεση για εμάς.
Στο σημείο που βρισκόμαστε, το να ασκήσεις πίεση στο σύστημα δεν φέρνει αποτέλεσμα. Χρειάζεται σύγκρουση. Μην την φοβάστε την λέξη. Αν δεν παραλύσουν τα πάντα -και εννοώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ- δεν μπορείς να ρίξεις το σάπιο σώμα της εξουσίας από τον θρόνο του. Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει. Όλες έχουν δεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού. Ναι, και οι υποτιθέμενες προοδευτικές.
Γίναμε έρμαια της προσωπικής φιλοδοξίας, κάναμε -και ακόμη κάνουμε- συμβιβασμούς για να εξασφαλίσουμε το τομάρι μας. Το γεγονός ότι μας κυβερνούν μέτριοι, ότι οι μεγαλοπαράγοντες και τα λαμόγια είναι συνέταιροι του κράτους και έγιναν αναγνωρίσιμοι (ως γνωστόν τα περιττώματα επιπλέουν) ευθυνόμαστε όσοι μείναμε αδρανείς και τους ανεχτήκαμε.
Καμιά φορά κακά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο, γιατί οι “καλοί” δεν κάνουν τίποτα. Οδηγούμαστε σε μια κοινωνία “όλοι εναντίον όλων“. Το θέμα είναι ότι δεν θα την πληρώσουν αυτοί που πρέπει οπωσδήποτε να πληρώσουν, δηλαδή πολιτικοί, μεγαλοεκδότες, εργολάβοι και υποτακτικοί. Από την στιγμή που η κοινωνία μεταλλάσσεται βίαια, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεαστούν όλα όσα μέχρι σήμερα ονομάζαμε, με παιδική αφέλεια, “κανονικά”.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανεχτούν άλλο όχι μόνο την οικονομική αφαίμαξη, αλλά κυρίως την κατάφωρη αδικία. Πλούτος συσσωρεύεται σε λίγους, οι οποίοι μάλιστα προστατεύονται και οι πολλοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Το κράτος πρόνοιας και τα κεκτημένα του κινδυνεύουν να γίνουν “τρόπαια” από τους κυνηγούς κεφαλών του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού. Αν θέλουμε να το δούμε κατάματα, τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο, έχουν πετύχει μια νίκη -σε πρώτη φάση- εναντίον των κοινωνιών, παγκοσμίως. Η επικίνδυνη εμμονή της “αυτορύθμισης” των αγορών και η ευημερία των στατιστικών και των αριθμητικών δογμάτων, θα μας οδηγήσει σε μια σκοτεινή εποχή για την ανθρωπότητα.
Φυσάει κόντρα. Κι όμως δεν τα έχω βάψει μαύρα. Βρίσκω δύναμη από ανθρώπους, βιβλία, μουσική, ταινίες, περιπάτους, από μικρές χαρές στην καθημερινότητα. Πηγαίνω στα μέρη που μου αρέσουν, βάζω μικρούς στόχους.
Μεγαλύτερος είναι ν’ αντισταθούμε. Εμείς, εσύ, εγώ, όλοι. Να μην μας σπάσει σαν κλαδιά ο αέρας. Να μείνουμε στις θέσεις μας, όσο κι αν λυγίσουμε. Κι ας φυσάει κόντρα.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Η ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ.

Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Μία από τις συνηθέστερες αντιπαραθέσεις των ομιλητών στα τηλεοπτικά πάνελ και στις δημόσιες συζητήσεις, τον τελευταίο καιρό, έχει ως αντικείμενο την ελληνική κοινωνία. Θα αντιδράσει; Είναι οργισμένη; Απελπισμένη; Πόσο έχει πληγεί από την κρίση; Σε ποιους καταλογίζει ευθύνες; Αντιλαμβάνεται; Κοιμάται; Αισθάνεται; Φοβάται; Επιθυμεί αλλαγές; Δικαιοσύνη;
Πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, αναλυτές αναφέρονται στην «ελληνική κοινωνία». Αλλοτε μιλούν με βεβαιότητα εκ μέρους της, κάποτε με απόσταση και επιφυλακτικότητα. Οταν όμως η διαφωνία οξύνεται, τότε η «κοινωνία» παίρνει το σχήμα και το μέγεθος του ισχυρού επιχειρήματος. Ο καθένας έχει μια εικόνα που υπερασπίζεται με πάθος, για να εδραιώσει μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί της. Να την κολακέψει, να την εξευμενίσει, να τη δικαιώσει, να τη χειραγωγήσει.
Ομως, η ελληνική κοινωνία της ύφεσης και του Μνημονίου είναι κυρίως κατακερματισμένη. Πολιτικά άστεγη, αλλά όχι αδιαμόρφωτη. Συγκροτείται σε παρέες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, που προσπαθούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες ιδεολογικά προσανατολισμένες ή κοινωνικά ευαισθητοποιημένες.
Ομιλοι προβληματισμού, ομάδες αλληλεγγύης για την πόλη, για τους άστεγους, πολίτες που ενεργοποιούνται για να επισημάνουν, να προτείνουν, να δώσουν, αν όχι λύσεις, ώθηση προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Η καταστροφή μας γνέφει, η εθνική περιπέτεια βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά έννοιες όπως η συστράτευση και η ανασυγκρότηση είναι ακόμη στα σπάργανα.
Η μεταβατική κυβέρνηση έχει εξαιρετικά κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να λειτουργήσει σαν κεντρική εξουσία με ενοποιητικό για την κοινωνία χαρακτήρα. Δεν προλαβαίνει, δεν της περισσεύει ενέργεια.
Μπορούν οι διευρυμένες παρέες να υποκαταστήσουν το κενό; Να συνδράμουν, να παρέμβουν βοηθητικά, υποστηρικτικά, αποκαθιστώντας την τραυματισμένη κοινωνική συνοχή;
Οι τάσεις πολλές, αντικρουόμενες, συγκλίνουσες και την ίδια στιγμή αποκλίνουσες. Οσες και οι προθέσεις. Οι ζυμώσεις έντονες. Η στιγμή αποφασιστική. Οι όποιες προσπάθειες θα καρποφορήσουν μόνο αν αποφευχθούν οι αποκλεισμοί. Αν οι πρωτοβουλίες δεν εξελιχθούν σε κλαμπ ειδημόνων, αυτοεκπληρούμενα και αυτοαναφορικά. Αν η ελληνική κοινωνία, με χαρακτηριστικά που διατυπώνονται ως δεδομένα και άλλα που αποκαλύπτονται καθημερινά, βρει μέσα από τον διάλογο νέους προσανατολισμούς.
Ο κίνδυνος άμεσος και ο βηματισμός ασταθής. Υπάρχει χρόνος για διαπιστώσεις και νέα ξεκινήματα, όταν η χρεοκοπία επικρέμαται ως ορατή απειλή; Ναι. Είναι η μόνη πολυτέλεια, η μόνη ελπίδα.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

ΕΦΥΓΕ Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ.


Του Ορέστη Ανδρεαδάκη.

Στο πλατό τον βρήκε ο θάνατος τον Θόδωρο. Στην μέση των γυρισμάτων της ταινίας του. Στον πυρετό της δουλειάς. Κάπου ανάμεσα σε μια κλακέτα, σε ένα «μοτέρ», σε ένα «πάμε», σε ένα «cut». Ο θάνατος δεν είναι, βέβαια, ποτέ δίκαιος. Δεν είναι ούτε καν δικαιολογημένος. Αυτός ο θάνατος, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από τρελός.
Μια μοτοσικλέτα, μια φριχτή απροσεξία, ένα φρενάρισμα που δεν έγινε στην ώρα του, ένα πλάνο που έμεινε εκκρεμές. Η «Άλλη Θάλασσα», η ταινία του, που ξαφνικά έμεινε ορφανή και δεν ξέρει πια πώς να πει τα τελευταία της λόγια.
Μέχρι χθες ήταν ο «Τεό» ή πιο απλά ο «Θεός», ο «άρχων του ελληνικού σινεμά». Συγκέντρωσε πάνω του τον θαυμασμό, αλλά ακόμη περισσότερο την ζήλια, την εχθρότητα, την κοροϊδία. Από σήμερα θα είναι απλώς ο «ποιητής των εικόνων». Το έχει αυτό ο θάνατος. Ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Τα κάνει απλούστερα. Πιο επιτακτικά. Ή ίσως και να κρύβει όλα αυτά που δεν θα έπρεπε καν να είχαν ειπωθεί.
Η βιβλιογραφία για το έργο του είναι τεράστια. Ούτε κι ο ίδιος δεν ήξερε όλα αυτά που είχαν γραφτεί για τις ταινίες του. Χιλιάδες άρθρα, βιβλία σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, πανεπιστημιακές διατριβές, μελέτες, δοκίμια, φιλοσοφικά μελετήματα, αισθητικές και πολιτικές αναλύσεις.
Υπερασπίστηκε πάντα το όραμά του και έφτιαξε μόνος του μια ολόκληρη κινηματογραφική μυθολογία. Μελέτησε την Ιστορία και βίωσε έντονα το φόβο για το τέλος ενός κόσμου που λάτρευε αλλά δεν μπορούσε να κρατήσει. Μίλησε για την Αριστερά και την ήττα της, πίστεψε στις μεγάλες ιδέες και θρήνησε γι αυτές.
Πάλεψε με τον κινηματογραφικό χρόνο και τον έκανε κτήμα του. Τα αργόσυρτα πλάνα του, τα τεράστια τράβελινγκ και τα εικαστικά κάδρα, σημάδεψαν το παγκόσμιο σινεμά. Και σε αρκετές περιπτώσεις έγιναν ανέκδοτα. Κι ο ίδιος, βέβαια, τα γνώριζε αυτά τα ανέκδοτα και- πολύ συχνά- γελούσε στις παρέες του.
Μας έμαθε, επίσης, ότι αυτός ο κινηματογραφικός χρόνος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος και έπαιξε μαζί του- από την εποχή του «Θίασου» (1975) και των «Κυνηγών» (1977).
Αναζήτησε, ακόμη, την ουτοπία, δημιουργώντας τον αρχετυπικό «Μεγαλέξανδρο» (1980) και συνέχισε να παλεύει μαζί της, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε κάποτε να τη νικήσει- ή έστω να της παραδοθεί με μεγαλοπρέπεια.
Μέτρησε την εξορία και τα σύνορα που αλλάζουν, με «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» (1991) και «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) και αντέστρεψε την έννοια του θανάτου με το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998).
Ήταν χαρακτηριστικά και αθεράπευτα μοντερνιστής- ακόμη κι όταν ο μοντερνισμός έπαψε πια να είναι της μόδας. Ακολούθησε τα βήματα του Αντονιόνι και του Ζαν Ρους, συμπορεύτηκε με τον Όσιμα, τον Μπερτολούτσι και τον Βέντερς και βρήκε διακριτικές συγγένειες με την ποίηση του Σεφέρη και του Σολομού.
Μας έμαθε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ήλιος, αλλά και ομίχλη, λάτρεψε τα χιονισμένα τοπία και κάρφωσε το βλέμμα του στον Θερμαϊκό την ώρα που το φως σβήνει κάνοντας τις βάρκες να αιωρούνται στο κενό.
Κέρδισε βραβεία σε όλα τα Φεστιβάλ του κόσμου. Κι ανάμεσά τους τον Χρυσό και τον Αργυρό Λέοντα της Βενετίας, το βραβείο σεναρίου, το Μεγάλο Βραβείο και τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Έγινε Ιππότης και Αξιωματικός της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής και της Λεγεώνας των Γραμμάτων και των Τεχνών, αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας σε τέσσερα πέντε Πανεπιστήμια. Ερωτεύτηκε έντονα, παντρεύτηκε την Φοίβη Οικονομοπούλου και έκανε τρεις κόρες: την Άννα, την Κατερίνα και την Ελένη.
Το ποίημα που έγραψε για το «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984) είναι ίσως το καλύτερο αντίο του:

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι»
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΗ;

Μα γιατί δεν αντιδρούμε. Πόσα ακόμα είναι ικανός να ανεχτεί αυτός ο ταλαίπωρος λαός μέχρι να ξεσηκωθεί; Καθημερινό μαστίγωμα κι ούτε ένα καρότο… Αρχίζω πραγματικά να πιστεύω αυτό που λέει ο Χάρρυ Κλυνν :«Στο εξής δεν θα λέμε οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, αλλά οι μαλάκες αντέχουν σαν Έλληνες!»
Ξύπνα καημένε Έλληνα που σ’ έχει ακινητοποιήσει ο φόβος μήπως χάσεις και τα ελάχιστα που σου έχουν απομείνει γιατί σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ξύπνα και δες. Η φωτιά που έχει πάρει το σπίτι του γείτονα γρήγορα θα φτάσει και στο δικό σου αν δε φωνάξεις. Ο επόμενος άνεργος θα είσαι εσύ. Ο επόμενος άστεγος θα είναι το παιδί σου. Ξύπνα!
Φοβάσαι ! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται γιατί ο φόβος είναι κάτι απόλυτα φυσικό. Είναι μηχανισμός αυτοάμυνας. Το να ακινητοποιήσαι όμως από το φόβο σου την ώρα που παζαρεύεται το μέλλον των παιδιών σου είναι τραγικό. Θαρραλέος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται αλλά αυτός που παίρνει τον φόβο του αγκαλιά και μπαίνει σε δράση.
Ακινητοποιημένοι από το φόβο δεν πιστεύουμε πια στον εαυτό μας, δεν πιστεύουμε στις δυνάμεις και την αξία μας δεν πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό, καταπληκτικό, πολύτιμο, μοναδικό και παραμένουμε αδρανείς. Καθόμαστε και θυμώνουμε με τους υπεύθυνους που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, θυμώνουμε και με τον εαυτό μας που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Αποτέλεσμα αυτής της ακινητοποίησης είναι το άγχος και η κατάθλιψη.
Το πέρασμα από την ακινητοποίηση του φόβου στη δράση δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτούνται κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Το κίνητρο πρέπει να είναι ισχυρό. Πρέπει να το θέλεις και να το πιστεύεις ότι έχεις τις δυνάμεις να ξεφύγεις από τη δυσμενή θέση στην οποία σε οδήγησαν. Ίσως να είσαι βολεμένος μέσα στο φόβο σου, επειδή σου παρέχει κάποια οφέλη όπως μια καλή αφορμή για να συνεχίσεις τη μίζερη ζωή σου και την γκρίνια σου, μια καλή δικαιολογία για την ανεργία σου και για να έχεις κάποιους γύρω σου που να σου λύνουν τα καθημερινά σου προβλήματα, που να σε φροντίζουν ή να σε παρηγορούν. Κρίμα αν έχεις βολευτεί μες την κακομοιριά σου· δεν έχεις σωτηρία. Ένας σοβαρός λόγος για να αντιδράσεις λοιπόν, είναι για να πάψεις να ρίχνεις το βάρος της ευθύνης για την κατάντια σου στους άλλους, για να πάρεις την τύχη σου και το μέλλον της πατρίδας σου και των παιδιών σου στα χέρια σου και να για να γίνεις αντάξιος εκείνων των προγόνων που τόλμησαν, ελάχιστοι μπροστά σε ασύλληπτες δυνάμεις, να κραυγάσουν «Μολών λαβέ»! Αυτό πράγματι είναι ένα ισχυρό κίνητρο που μπορεί σε κάνει να δεχτείς να ρισκάρεις να χάσεις το προσωρινό ψευτοβόλεμά σου. Να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να του πεις: αποφασίζω πως είναι καλύτερα να πεθάνω όρθιος αν χρειαστεί, παρά να ζήσω γονατιστός.
Ανήρ ο φεύγων και πάλι μαχήσεται
Μένανδρος, 4ος αιων π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής
ερμηνεία: Αυτός που αποφεύγει τη μάχη στο τέλος θα τη δώσει.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΤΖΟΓΟΣ.

Του Κώστα Γιαννακίδη

Οι λογιστές δεν γράφουν ιστορία, όμως μπορούν να τη διηγηθούν στις πραγματικές της διαστάσεις. Αυτό που συμβαίνει τούτες τις μέρες είναι ιστορία χωρίς έπος, αληθινή ζωή. Θεωρητικά οι λαοί γράφουν την ιστορία τους, έχουν τη μοίρα στα τίμια χέρια τους και πορεύονται στο χρόνο διεκδικώντας την επιβίωση και την ευμάρεια τους. Καλό, αλλά δεν ισχύει πάντα.
Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα αφαιρεί κάθε στοιχείο πάθους απο τη μελλοντική ιστορική αφήγηση. Αυτή τη φορά η πατρίδα δεν θα επιβιώσει επειδή κάποιοι έπεσαν στα χαρακώματα και έβαλαν το κεφάλι τους σε κορνίζες. Θα επιβιώσει επειδή ένα ολόκληρο σύστημα έκοψε, μέτρησε, υπολόγισε, πλήρωσε, κέρδισε ή έχασε. Η πατρίδα θα σωθεί ή θα χαθεί στο πλαίσιο ενός deal. Και η προοπτική της θα κριθεί τις επόμενες ημέρες. Ποτέ στο παρελθόν η χώρα δεν έφτασε να συζητά το μέλλον της με ορίζοντα λίγων ημερών. Ακόμα και όταν Βενιζέλος (ο Ελευθέριος, δεν τα έκανε όλα ο Βαγγέλης) πήγε στη Λοζάνη, ήξερε λίγο ως πολύ πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ίσως στη Γιάλτα το ζάρι να έκανε μερικές στροφές παραπάνω, αλλά και εκεί αν έβλεπες με προσοχή τον χάρτη, έκανες ασφαλείς προβλέψεις. Όμως σήμερα δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα είναι η χώρα σε ένα χρόνο ή και σε έξι μήνες. Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις για τη ροή των γεγονότων σε περίπτωση αποτυχίας του PSI και της νέας δανειακής σύμβασης. Είσαι στο αεροδρόμιο και περιμένεις. Και ο Νταλάρα δεν είναι σε καμία από τις αφίξεις. Μέχρι να γυρίσεις σπίτι έχει αλλάξει η ιστορία της χώρας. Η τραγωδία μας περιγράφεται και μέσα από τη φαιδρότητα μας. Όσες μέρες διαρκούν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας η φημολογία σέρνεται σαν μποτιλιάρισμα σε κεντρική αρτηρία. Διατρέχει τη χώρα με εκτιμήσεις, εικασίες, πληροφορίες και ψέματα. Δηλαδή καλύτερα να έχεις άνθρωπο στην εντατική και να μαθαίνεις πληροφορίες από τη νοσοκόμα.
Δεν είναι μόνο αυτό. Προσέξτε πόσα ερωτήματα βγαίνουν από την αβεβαιότητα και θα ζήσουν μόλις λίγες εβδομάδες. Έχουμε και λέμε:
Θα έχει, τελικά, θετική έκβαση η διαπραγμάτευση για το PSI;
Πότε και με ποιους όρους θα υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση; Τι θα συμβεί αν ένας εκ των κυβερνητικών εταίρων αρνείται να υπογράψει;
Πότε θα γίνουν εκλογές;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τον Απρίλιο έχουμε Πάσχα. Είναι πιο εύκολο να πετύχεις τέσσερις-πέντε αγώνες στο στοίχημα παρά τη σωστή απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Και έχουμε, λοιπόν, την κοινωνία που καλείται να υποστεί νέα μείωση βιοτικού επιπέδου διατηρώντας τη συνοχή της και μία θετική χροιά στην έννοια του πατριωτισμού. Είναι παράλογο, αδύνατο. Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον που μπαίνει σε σκοτεινό δωμάτιο να μην πατήσει την ποντικοπαγίδα. Ο πρωθυπουργός οφείλει να απαντήσει στα ερωτήματα το συντομότερο δυνατόν. Το πρόβλημα είναι πως και ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε όλα απ' αυτά.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

«Η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν πλήξει χιλιάδες οικογένειες που ιδίως τούτες τις μέρες δοκιμάζονται σκληρά. Είναι καθήκον όλων μας να τις στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη».
Η δήλωση είναι του Πρωθυπουργού ο οποίος χειρίζεται την κρίση και την ανεργία σαν να ήταν φυσικά φαινόμενα από τις συνέπειες των οποίων πρέπει να προστατευθούμε. Στα καταφύγια λοιπόν! Της Εκκλησίας, του Δήμου, των Κοινωνικών Παντοπωλείων. Μαζεύουμε τρόφιμα από κοινού οι θύτες και τα θύματα, επιστρατεύοντας αποκλειστικά την ατομική μας συνείδηση, για να τα προσφέρουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε απ'την αρχή νέες κοινωνικές δομές, κανόνες, να οργανώσουμε νέες παραγωγικές διαδικασίες, τρόπους κάλυψης των αναγκών.
Είμαστε σαν μια ομάδα ναυαγών σε ένα ακατοίκητο νησί που πρέπει να οργανώσουν την επιβίωσή , αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και τα εμπόδια που βάζουν οι ισχύουσες δομές και κανόνες της πολιτείας.
Οι κύριοι με τις γραβάτες και τα κουστούμια που επανδρώνουν το μηχανισμό διαχείρισης της κοινωνίας, είναι αυτοί που σκοπίμως μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε και είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι θα αλλάξουν κατεύθυνση, ότι θα εργαστούν για την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών.
Αφού μας αποδυνάμωσαν, αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχολούνται μαζί μας. Έτσι κι αλλιώς, δεν αποτελούμε κίνδυνο.
Έχουν από την μια πλευρά τα ΜΜΕ και από την άλλη τα ΜΑΤ να μετατρέπουν κινήσεις διαμαρτυρίας σε κόλαση, για να τιθασεύονται οι ανήσυχοι και να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι.
Όσο συμμετέχουμε στο παιχνίδι, είμαστε καταδικασμένοι να εξαφανιστούμε.
Απ’ την άλλη, έτσι όπως είναι τα πράγματα, μοιάζει αυτοκτονία να βγούμε από το σύστημα αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσουμε τρόπους αξιοπρεπούς κοινωνικής διαβίωσης.
Πως θα γίνει αυτό; Με αλληλεγγύη. Αλλά όχι αυτή την μπερδεμένη με την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.
Η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αντίστασης και αγώνα που κινδυνεύει η σημασία της να χαθεί από την πολύ χρήση.
Με αυτή την αλληλεγγύη. Ως πράξη αντίστασης!
Ας αρχίσουμε να αναπτύσσουμε ένα άλλο σύστημα, ξεκομμένο από το γνωστό, με ανεξάρτητη πορεία, ικανό να καλύπτει την Ανάγκη. Κάθε ανάγκη!
Μέσα από κάθε γειτονιά, κάθε χωριό. Μέσα από ομάδες και μακριά από «καπελώματα». Μακριά από τις επικλήσεις τους περί "εθελοντισμού" και "αλληλεγγύης" με σκοπό να καλύψουν ανάγκες τις οποίες το ίδιο το σύστημα δημιούργησε και χάσκει ανίκανο τώρα να διαχειρισθεί.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές. Η μία είναι αυτή του συστήματος που μας θέλει να ζούμε εξαθλιωμένοι, τρέχοντας σαν ποντίκια για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μέσα από την «αλληλεγγύη» των κοινωνικών παντοπωλείων.
Η άλλη επιλογή είναι να βγούμε από το στημένο παιχνίδι του συστήματος για να επιζήσουμε μέσα από την κοινότητα των ανθρώπων μέσα από την ανάγκη και την ομορφιά της δημιουργικής ζωής.
Κι εμείς, που ακούμε από παντού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ή ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν το ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα αυτό, αν αφήσουμε να κακοποιούν την πραγματική έννοια της λέξης αλληλεγγύη με γεύματα για αστέγους , θα είμαστε στο έλεος της «αλληλεγγύης» τους με σπόνσορα τον ΣΚΑΪ και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Όσοι ανθέλληνες εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως δεν είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το παρακάτω απόσπασμα από τον Γ' Ολυνθιακό λόγο του Δημοσθένη - το μεταφράζω πρόχειρα:

«Το ψήφισμα (ο νόμος) δεν έχει καμιά αξία αν δεν προστεθεί σε αυτό και η θέληση να εφαρμόσετε όσα με τόση προθυμία αποφασίσατε. Διότι αν έφταναν τα ψηφίσματα και μπορούσαν να σας υποχρεώσουν να κάνετε αυτά που προστάζουν, ή αν τα ίδια ήταν σε θέση να τα εφαρμόσουν από μόνα τους, τότε δεν θα ήταν δυνατόν ύστερα από τόσα ψηφίσματα που εκδώσατε να έχουν γίνει τόσα λίγα, ή μάλλον να μην έχει γίνει τίποτε […] διότι μπορεί οι πράξεις να ακολουθούν τα λόγια και τις ψηφοφορίες χρονικά, έχουν όμως μεγαλύτερη δύναμη και είναι ισχυρότερες».

Είναι ηλίου φαεινότερον λοιπόν πως η προθυμία των πολιτικών ανδρών μας να ψηφίζουν νόμους για τη σωτηρία της χώρας, η οποία συνοδεύεται από την απροθυμία τους να τους εφαρμόσουν, δεν οφείλεται ούτε σε δειλία ούτε σε ανικανότητα. Είναι πανάρχαια ελληνική παράδοση που εμείς, οι απόγονοι του Δημοσθένη, τη φέρουμε ως εγγραφή στο DNA μας, αυτό το οποίο είναι ειδικά προγραμματισμένο για να θριαμβεύει κυρίως επί του εαυτού μας. Όπως, ως γνωστόν, συνέβη και με τους Αθηναίους στους οποίους απευθύνεται ο ρήτορας και οι οποίοι αποφάσιζαν συνεχώς να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον Φίλιππο χωρίς ποτέ να εφαρμόσουν τις αποφάσεις τους. Ως γνωστόν, η Αθήνα αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Μακεδόνες εντέλει, αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εμείς παραμένουμε πιστοί στις πολιτισμικές μας παραδόσεις. Κρίμα που δεν ζει σήμερα ο Φαλμεράιερ για να σκίσει το κατάπτυστο πόνημά του.

Λέει κι άλλα ο Δημοσθένης για τους πολιτευόμενους της εποχής του που είχαν χτίσει σπίτια πολυτελέστερα κι από τα δημόσια κτίρια και τους ναούς, για τους εύπορους που δεν επιθυμούσαν να φορολογηθούν και άλλα πολλά. Δεν θα σταθώ όμως σε όλα αυτά γιατί μπορεί να θεωρηθεί ότι ηθικολογώ ή πως, απελπισμένος από το παρόν, αναζητώ καταφύγιο στο παρελθόν για να υπεκφύγω ή να παρηγορηθώ.

Απλώς αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω σε όσους απόρησαν επειδή στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνεται και το άνοιγμα καμιάς εκατοστής επιτηδευμάτων ήδη ορθάνοιχτων βάσει προηγουμένων ψηφισμάτων - νόμων, τους οποίους η ίδια Βουλή ψήφισε πανηγυρικά. Και αν ήταν μόνον τα κλειστά, κάτι πάει κι έρχεται θα μου πεις. Είναι και όλα τα άλλα που αν καθήσεις να τα απαριθμήσεις θα πνιγείς στις λεπτομέρειες και θα χάσεις την ουσία.

Και η ουσία είναι ότι ενώ ζεις στον 21ο αιώνα και νομίζεις πως είσαι ένα τίποτε, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως είσαι κληρονόμος. Κι όσο κι αν ο 4ος αι. π.Χ. στον οποίον έζησε ο Δημοσθένης θεωρείται αιώνας παρακμής για την Αθήνα, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως σε αυτόν έζησαν και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Κάθε κληρονομιά έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Κι εμείς, για να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας, διαλέξαμε τα χειρότερα.

ΠΑΡΑΚΜΗ.

Του Βασίλη Δημητριάδη

Ζω σ’ ένα κόσμο που σαπίζει σαν αφημένο φρούτο στον αγρό, σαν σκουπίδι στη χωματερή που γεμίζει την ατμόσφαιρα μεθάνιο, έτοιμο να εκραγεί και να μολύνει το νερό που πίνουμε, μετατρέποντας το από γάργαρο σε διάφανο αλλά γεμάτο μυστικούς λοιμούς.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο, άθροισμα των προσωπικών μας σάπιων, στον οποίο ο καθένας μας κουβαλά ένα παραωριμασμένο φρούτο μέσα του.
Ζούνε σ’ έναν κόσμο βρώμικο αλλά καθαρό μέσα στην άθλια παρακμή τους και νομίζουν ότι τον διαφεντεύουν.
Ζεις σ’ ένα κόσμο που δίνεις τροφή σε όλα τα σκουλήκια που διαβιούν μέσα σου και απλά περιμένουν το θάνατο σου για να βγουν στην επιφάνεια και να σε καταφάνε. Ταΐζεις και μεγαλώνεις στα σωθικά σου αυτούς που όταν δεν θα μπορείς άλλο θα εμφανιστούν με διαφορετική μορφή, την πραγματική.
Παρακμή, σήψη, δυσωδία. Σκοτεινές παρθένες πόρνες με άγια μορφή, έτοιμες να διαλύσουν το κορμί σου και να ρουφήξουν την ψυχή σου. Κίτρινος πυρετός σωτηρίας από μουχλιασμένους ηγέτες που δεν τολμούν να βγουν στο φως. Πράσινη όψη, απεχθής, αντάξια των ζωών τους. Τυφλά σκουλήκια που τράφηκαν σε γιγάντια σώματα άνευ προοπτικής κι ελέους. Ζωντανές αποδείξεις του εξευτελισμού του ανθρώπου.
 

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Ο ΓΥΜΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΗΤΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΩΡΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ.

Γράφει ο Καρτέσιος

Απεργούν οι δημοσιογράφοι. Με το δίκιο τους. Ο χώρος τους καταρρέει. Δεν είναι πλέον ότι έχασαν τη δύναμή τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αυτή χάθηκε εδώ και καιρό. Χάνουν τις δουλειές τους. Αυτό είναι το τραγικό.
Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε όμως ασπάστηκα ποτέ το «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι». Οι περισσότεροι από αυτούς είναι εργαζόμενοι άνθρωποι όπως όλοι μας. Κάποιοι είχαν υφάκι, βέβαια. Τρελό. Κάποιοι άλλοι είχαν καβαλήσει και το καλάμι. Πού να το φανταζόταν ότι μια μέρα θα κατέληγαν άνεργοι και, κυρίως, αχρείαστοι;
Τότε που διάβαζα εφημερίδες, έβλεπα ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ηδονίζονταν να καταγγέλλουν ως αργόμισθους τους δημόσιους υπαλλήλους, να κατακεραυνώνουν το Δημόσιο γενικά και να ζητούν τη μείωσή του ή ακόμη και την πλήρη κατάργησή του.
Ήταν φανερό ότι οι ίδιοι, δε διάβαζαν την εφημερίδα που εργάζονταν. Αν το έκαναν, θα έβλεπαν ότι στην ίδια σελίδα που υπήρχε το κείμενό τους, φιγουράριζε και η διαφήμιση κάποιου υπουργείου και στην επόμενη, υπήρχε ολοσέλιδη καταχώριση κάποιου κρατικού οργανισμού.
Ήταν, επίσης, φανερό ότι οι ίδιοι δεν έκαναν έναν κόπο να μετρηθούν. Να δουν πόσοι δούλευαν στην ίδια εφημερίδα, να μάθουν πόσα φύλα πουλούσε η εφημερίδα τους και να δουν ότι κάτι πήγαινε στραβά.
Ακόμη κι αν στα έσοδα από τις πωλήσεις πρόσθεταν εκείνα από τις διαφημίσεις σύμφωνα με τον επίσημο τιμοκατάλογο, τα λεφτά για τους μισθούς τους και τα έξοδα εκτύπωσης και διανομής δεν έβγαιναν.
Ήταν φανερό, ότι ένιωθαν πως ζούσαν σ’ ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, όπου καμία κρίση δε θα τους άγγιζε. Κι έτσι, είχαν την πολυτέλεια να καταγγέλλουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τις άλλες επιχειρήσεις, να βαφτίζουν «συντεχνία» όποιον δε γούσταραν, να μιλούν αφ’ υψηλού για την οικονομία της χώρας και να ξετρυπώνουν τις σπατάλες της.
Και ξαφνικά ήρθε η κρίση! Η κρίση στην οικονομία, στο Κράτος, στο Δημόσιο. Και τότε, οι δημοσιογράφοι σταμάτησαν να πληρώνονται, οι εφημερίδες και τα κανάλια τους άρχισαν να κλείνουν, οι απολύσεις ξεκίνησαν σαν καλοκαιρινό μπουρίνι.
Τα κείμενά τους έμειναν στη σελίδα της εφημερίδας χωρίς κρατική διαφήμιση και τα αφεντικά τους, όσο κι αν εκλιπαρούσαν, πίεζαν, εκβίαζαν, δεν έβρισκαν μαύρο χρήμα στα ταμεία με τα μυστικά κονδύλια.
Δυστυχώς, ούτε σήμερα οι δημοσιογράφοι που απεργούν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι αυτοί ήταν οι κυρίαρχοι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί που πληρώνονταν από τον «δημόσιο κορβανά» όπως τους άρεσε να αναφέρουν στις καταγγελίες τους.
Δεν παραδέχονται ότι οι μισθοδοσίες τους έβγαιναν από το υπουργείο Γεωργίας, από τον ΟΠΑΠ, από το Μέγαρο Μαξίμου.
Δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι που αρνούνται να παραδεχτούν ότι ανήκαν στην, ελληνικής πατέντας, κατηγορία των δημοσίων υπαλλήλων ιδιωτικού τομέα. Κάτι σαν τα ΣΔΙΤ, δηλαδή, αλλά χωρίς ο ιδιώτης να βάζει λεφτά σε αυτή τη συνεργασία.
Τα ΜΜΕ έμπαιναν «μέσα» οικονομικά εδώ και καιρό. Για παράδειγμα, η «Τηλέτυπος Α.Ε.» στην οποία ανήκει το MEGA, εμφάνισε το 2009 καθαρές προ φόρων ζημίες, 602 χιλιάδες ευρώ. Το πρώτο 9μηνο του 2010 εμφάνισε ζημίες 12,8 εκατ. ευρώ, ενώ το πρώτο 9μηνο του 2011 οι ζημίες εκτοξεύτηκαν στα 27,8 εκατ. ευρώ.
Δεδομένου ότι στη μετοχική σύνθεση της «Τηλέτυπος Α.Ε.» κυριαρχούν ο ΔΟΛ (με 22,11%) και η Πήγασος Εκδοτική (με 26,82%), γίνεται αντιληπτό ότι τα ΜΜΕ βρίσκονται υπό κατάρρευση, επειδή το Δημόσιο – και όχι η ελληνική αγορά, η οποία δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να στηρίξει οικονομικά τόσα ΜΜΕ μέσω της διαφήμισης- δε μπορεί πλέον να τα στηρίξει.
Ουσιαστικά, λοιπόν, οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ που σήμερα απεργούν, όχι μόνο δάγκωναν επί χρόνια το χέρι που τους τάιζε, αλλά αδιαφορούσαν και για τον τρόπο που έβρισκαν τα χρήματα οι εργοδότες τους.
Ποιο είναι το ακόμη πιο τραγικά ειρωνικό στον κλάδο των δημοσιογράφων; Ότι ακόμη και σήμερα οι «υπηρέτες» της δημοσιογραφίας ζητούν την κατάργηση της ΕΡΤ και κάποιοι χαίρονται για τις απολύσεις που γίνονται εκεί, επειδή είναι δημόσια επιχείρηση και την πληρώνει ο ελληνικός λαός.
Ελάτε, ρε παιδιά, την αλήθεια παραδεχτείτε έστω και την ύστατη ώρα. Μια μικρή αυτοκριτική. Μια παραδοχή, ότι κι εσείς από το Δημόσιο πληρωνόσασταν, από τα υπουργικά ταμεία και τα δημόσια έργα που έπαιρναν οι εργοδότες σας. Από τις υπερκοστολογήσεις.
Ούτως ή άλλως εμείς το ξέρουμε, όσο το κρύβετε τους εαυτούς σας κοροϊδεύετε απλώς. Κι αυτή η κοροϊδία είναι μια από τις αιτίες που σήμερα σας φέρνει αντιμέτωπους με την ανεργία. Ο βασιλιάς ήταν πάντα γυμνός, όμως εσείς φροντίζατε να τον ντύνετε με ωραία κείμενα. Τουλάχιστον, μιλήστε τώρα και πείτε για τη γύμνια του.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Της Pίτσας Mασούρα

Ο προηγούμενος αιώνας χαρακτηρίστηκε ως ο αιώνας της τόλμης. Οσα διαδραματίστηκαν τότε ήταν κάτι ανάμεσα σε παροξυσμό αισιοδοξίας και ανείπωτες απογοητεύσεις, ανάμεσα σε διθυράμβους και ολοφυρμούς. Ο κόσμος θρηνούσε το απερχόμενο γνώριμο κομμάτι ζωής και παράλληλα προσδοκούσε το καινούργιο. Κυριαρχούσε η ελπίδα, η ταύτιση μαζί της, ειδικότερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δεισιδαιμονίες γίνονταν παρελθόν και ο άνθρωπος προχωρούσε απελευθερωμένος προς τα εμπρός. Ενα από τα χαρακτηριστικά του 20ού αιώνα, πέρα από το ανεξάντλητο επιστημονικά πεδίο, ήταν η έφεση για ζωή. Εφεση για ύπαρξη που συνδέθηκε με τον υλισμό, την κατανάλωση, με το ρήμα ξοδεύω και απολαμβάνω, αλλά και με τον κρατισμό ή το κοινωνικό κράτος. Μια αχαλίνωτη τολμηρή φαντασία που με τον καιρό μετουσιώθηκε σε αχανίλωτη πραγματικότητα.
Ο 21ος αιώνας δεν έχει τίποτα από την ορμή της ζωής, όπως τη γνωρίσαμε. Τουλάχιστον όχι στη Δύση, που θυμίζει ψάρι στον πάγκο του ψαρά τη στιγμή που βιαστικά και βίαια του αφαιρεί τα λέπια. Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος ξεπέρασε τα όριά του και τώρα νιώθει σαν ψάρι έξω από το νερό. Ξεγελασμένος από το δόλωμα, χωρίς να έχει διακρίνει το αγκίστρι, μόνος έξω από το κοπάδι. Οι θεσμοί έχασαν την «ωραιότητα» για την οποία δημιουργήθηκαν. Η έννοια του κοινού καλού, που ήδη είχε ξεφτίσει μετά τη δεκαετία του ’60, εξανεμίστηκε από την ορμή των αγορών, των οίκων αξιολόγησης, τη σχεδόν φοβική αυστηρότητα των Ευρωπαίων ηγετών. Συναισθήματα και αξίες εξαερώθηκαν και η λήθη έπαψε να είναι εκκρεμότητα. Εγινε fact. Ενας διαφορετικός βιασμός είναι σε εξέλιξη. Και τώρα; Ο Μίλαν Κούντερα (φωτ.) έχει πει ότι ανάμεσα στην ταχύτητα και τη λήθη υπάρχει ένας μυστικός δεσμός. Ο Κούντερα είναι κατ’ εξοχήν πολίτης του 20ού αιώνα, αλλά αν σκεφτούμε με ωριμότητα θα δούμε πως, παρ’ ό,τι δαρβινικά προγραμματισμένοι να ακολουθούμε την ταχύτητα, οφείλουμε να διατηρούμε το προνόμιο της παράδοσης, δίνοντας χρόνο στην κοινωνία να σκεφτεί. Και ούτε λόγος για συντήρηση, βεβαίως
Αν τυχόν εγκλωβιστούμε στη συντήρηση, θα θυμίζουμε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, όπως σημειώνει σε παλιότερη συνέντευξή του, ο καθηγητής της αειφόρου ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Σάρεϊ Τιμ Τζάκσον (φωτ.). Σ’ αυτήν την περίπτωση θα τρέχουμε όλο και πιο γρήγορα, αλλά θα μένουμε στο ίδιο σημείο, ίσως στη λαγότρυπα του παραμυθιού, καθώς δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη ριζική ανατροπή των παγιωμένων κανόνων που καθορίζουν την ταυτότητα και τη συμπεριφορά μας. Ενδεχομένως όμως να θυμίζουμε τους πρωταγωνιστές του Σάμιουελ Μπέκετ (Ιρλανδός συγγραφέας, γραμματέας του Τζόις!) στο θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό». Εργο πέρα από τον χρόνο της Ιστορίας.
Ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ είναι άστεγοι, εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι σε ένα άνυδρο τοπίο που ενδεχομένως αναδεικνύει το ερημικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Και στους δύο πρωταγωνιστές είναι αδύνατο να τοποθετηθούν στον χρόνο και να προσεγγίσουν τις μνήμες τους. Σ’ αυτό το άχρονο τοπίο, οι δυο τους περιμένουν τον σωτήρα, ο οποίος δεν μαθαίνουμε ποτέ αν είναι άνδρας ή γυναίκα ή ποιες είναι οι ιδιότητές του. (Ας θυμηθούμε πως ο Μπέκετ σε επιστολή του, το 1952, γράφει πως ούτε ο ίδιος γνώριζε ποιος είναι ο Γκοντό).Το έργο παίζεται με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» με γυναίκες και στους τέσσερις ανδρικούς ρόλους. (Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα, Αριάδνη Καβαλιέρου - σκηνοθεσία Κωστής Καπελώνης, χορογραφία Πωλίνα Κρεμαστά).
Κατά κάποιο έμμεσο τρόπο, οι μπεκετικοί ήρωες είμαστε όλοι εμείς. Περιμένουμε την άφιξη ενός ανύπαρκτου προσώπου, ενός ηγέτη, ενός σπουδαίου ατόμου, ενός Μεσσία, ενός καθοδηγητή. Περιμένοντάς τον, όμως, το μόνο που κάνουμε είναι να ευλογούμε τη στασιμότητά μας, να μεγαλοποιούμε το δράμα μας και να καταργούμε την πράξη. Ενώ θα ’πρεπε ήδη να ’χουμε κινητοποιηθεί, να ’χουμε επωμιστεί τις ευθύνες μας, να ’χουμε στρωθεί στη δουλειά, να ΄’χουμε αφυπνισθεί. Μονίμως μας διαφεύγει ότι μας βαραίνουν οι ευθύνες γιατί δεν είμαστε ο ένας, αλλά ο ένας ανάμεσα στους πολλούς. Ακόμη κι αν του καθενός η αξία είναι μικρή ή μεγάλη, το χρέος του δεσμού μας με τους άλλους παραμένει το βαρύτερο χρέος. Αυτό που γράφει την Ιστορία της ανθρωπότητας.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ.

Της Αννίτας Λουδάρου

Τι έιναι αυτό που μας πληγώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ; Που μας το κλέβουν σταλιά σταλιά; Αυτό που φεύγει, πετάει και χάνεται όλο και περισσότερο; Συνεχώς αυξανόμενη η ανεργία, σε ιστορικά υψηλά η απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού και δυναμικού. Μειώσεις μισθών, αβεβαιότητα για το μέλλον. Εφεδρείες, ψαλίδι στις συντάξεις και άλλο ψαλίδι στις συντάξεις. Ανασφάλεια ορατή και ταμιακή μα κυρίως ανασφάλεια ψυχική. Σπαραγμός. Τρέχουμε προς κάθε κατεύθυνση, διανύουμε αποστάσεις χιλιομέτρων μέσα, κάτω, δίπλα παραδίπλα σε κάθε λαγούμι προκειμένου απο κάπου να πιαστούμε μήπως και διασωθούμε. Τι περισσότερο θέλουμε να διασώσουμε; Να διασώσουμε την ικανότητα μας να υποστηρίζουμε τους ανθρώπους που λατρεύουμε, τα όνειρά τους, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας. Όλα αυτά που τιμούν την ύπαρξη μας και της δίνουν νόημα.
Αρνούμαι πεισματικά πως η ανασφάλεια αυτή μας κλεβει ζωή. Αρνούμαι πεισματικά πως το πτώμα που κρύβεται επιμελώς μέσα σε τόσα σπίτια και σχέσεις και μυαλά, έχει πέσει απο την σφαίρα της οικονομικής δυσπραγίας, της άστεγης νέας εικόνας, της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Αρνούμαι πεισματικά πως ο αριθμός των αυξανόμενων αυτοκτονιών αυξάνεται και βασιλεύει, επειδή η ανεργία φουντώνει.
Μπορεί να υποφέρει, να τρομοκρατείται, να κοιμάται με εφιάλτες, να πεινάει και να διψάει, μα δεν πέφτει ολόκληρη ζωή απο τέτοιες σφαίρες. Η ζωή είναι κάτι άλλο, κάτι πέρα. Δεν σταματά ο ανθρώπινος νους να παράγει ιδέες και σκέψεις, να ονειρεύεται, να προσδοκά, να κοιμάται αγκαλιά με προοπτικές, όταν έχει οδηγό μια καρδιά που φλέγεται. Και η καρδιά σαν φλέγεται, δεν καταλαβαίνει απο ανηφοριές. Τι μας σκιάζει; Tι μας κλέβουν σιγά σιγά; Νομίζω το κίνητρο. Το κίνητρο που στάζει η μάνα, σταλιά σταλιά στο γάλα του παιδιού της, σαν θέλει να το μάθει να ζει. Το κίνητρο που μεταφέρεται απο παλάμη σε παλάμη. Το κίνητρο να ζήσεις, να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να μην φοβάσαι να αλλάξεις . Το κίνητρο να αυτοπειθαρχείς και να αυτοελέγχεσαι. Το κίνητρο να υπερβείς, το κίνητρο να διορθωθείς. Το κίνητρο να κρατηθείς. Μα πώς χάνεται αυτό το κίνητρο; Σαν το έχεις προικιό, πώς χάνεται;
Το κρύο καίει την γενναία αμυγδαλιά. Η ανομβρία διαλύει τα πράσινα. Θέλει χώμα, θέλει νερό, θέλει δίκτυο. Δεν είναι παντός καιρού το κίνητρο. Όσο και αν το έχεις, όσο και αν το έχω. Εκεί κάπου στα κρύα νοσοκομεία, στα σχολεία των περικοπών, στις γερασμένες βιβλιοθήκες κλονίζεται. Η προδοσία, το σάπιο της απανταχού εικόνας, το ροκανίζει. Η απογοήτευση το λυγίζει.
Ένα μικρό χεράκι, χωμένο μέσα στο δικό σου περιμένει να μεταλάβει. Μια μικρή κουταλίτσα, κόκκινο γλυκό κρασί απο στόμα σε στόμα, το κίνητρο για ζωή. Αν αυτό κρατηθεί ζωντανό, αν καταφέρουμε και το σώσουμε και από την παλάμη μας, πάει στην παλάμη του. Αυτό θα είναι το προικιό του αύριο. Άνθρωποι γεμάτοι φλόγα να ζήσουν. Nα προχωρήσουν και άφοβα να επαναπροσδιορισθούν. Αρνούμαι πεισματικά πως δεν θα τα καταφέρουμε. Αντίσταση!

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΩΤΑ ΗΤΑΝ...

Του Ρούσου Βραννά

Πρώτα ήταν...
... οι θάνατοι από υπερκόπωση. Είναι τόσο συνηθισμένοι στην Κίνα ώστε έχουν φτιάξει ειδική λέξη: «γκουολαόσι». Η «Κινεζική Ημερησία» έγραφε πως 600.000 κινέζοι εργάτες βρίσκουν τέτοιο θάνατο κάθε χρόνο, φτιάχνοντας πράγματα που αγοράζουμε εμείς. Τα αγοράζουμε πάμφθηνα χρόνια τώρα, ανυποψίαστοι για το πανάκριβο ανθρώπινο τίμημα. Υστερα ήρθαν οι μαζικές αυτοκτονίες.
Εγκλειστοι...
... σε γιγάντιες πόλεις-εργοστάσια, οι κινέζοι εργάτες δεν βγαίνουν από αυτές σχεδόν ποτέ. Πόλεις που εξειδικεύονται στη βιομηχανική παραγωγή συγκεκριμένων προϊόντων, πόλεις που παράγουν κάλτσες, πόλεις που παράγουν φερμουάρ, πόλεις που παράγουν αιρκοντίσιον. Το Φοξκόν ήταν πριν από 30 χρόνια ένα ψαροχώρι. Σήμερα είναι μια πόλη-εργοστάσιο με εκατομμύρια ανθρώπους. Με 1,2 εκατομμύρια εργάτες, η εταιρεία Φοξκόν κατασκευάζει ηλεκτρονικό υλικό για λογαριασμό εταιρειών όπως η Apple, η Nokia και η Intel. Δεκαπέντε λεπτά προτού πιάσουν δουλειά, οι εργάτες της παρουσιάζονται παρατεταγμένοι στους επιστάτες που τους δίνουν στρατιωτικά παραγγέλματα: «Προσοχή! Κλίνατε επί δεξιά! Κλίνατε επ' αριστερά! Εμπρός, μαρς!». Εδώ και δύο χρόνια, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας έχουν εξωθήσει τους εργάτες σε ένα κύμα αυτοκτονιών. Για να το αντιμετωπίσει, η......εταιρεία εγκατέστησε προστατευτικά δίχτυα στα παράθυρα και υποχρέωσε τους εργάτες να υπογράφουν υποσχετικό πως δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης σύγχρονων δούλων, η δρακόντεια διοίκηση έχει επιβάλει μια κουλτούρα απόλυτης υποταγής. Οι εργάτες που ζουν σε κοιτώνες υποβάλλονται τακτικά σε εξονυχιστικές έρευνες και παρενοχλήσεις. Και παρακολουθούνται συνεχώς από φύλακες οι οποίοι έχουν αστυνομικές εξουσίες.
Αν δεν υπήρχαν...
... επιχειρηματίες που είναι αποφασισμένοι να κάνουν τον γύρο του κόσμου προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος της εργασίας των ανθρώπων, τέτοια στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα υπήρχαν πουθενά. Υστερα από ένα κύμα αυτοκτονιών και μια σειρά από απεγνωσμένες εργατικές κινητοποιήσεις, η Φοξκόν είχε ανακοινώσει πως θα αύξανε το κατώτατο ημερομίσθιο. Με το γύρισμα της νέας χρονιάς, χιλιάδες εργάτες της εταιρείας απειλούν σήμερα να δώσουν ένα τέλος στην άθλια ζωή τους, επειδή δεν πληρώθηκαν όσα τους είχαν υποσχεθεί. Πολλοί από αυτούς μεταπείστηκαν την τελευταία στιγμή, όταν είχαν ανεβεί στην οροφή του εργοστασίου αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την απειλή τους.
Πόσο άραγε...
... μπορούν να ελπίζουν οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι σε μια καλύτερη ζωή, όταν εξαναγκάζονται να ανταγωνίζονται τους κινέζους εργάτες; Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ήδη ετοιμάζουν σε ευρωπαϊκό έδαφος στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων δούλων, «ειδικές οικονομικές ζώνες» όπως τις λένε κομψά, με μηδενικά εργασιακά δικαιώματα και με κινεζικά μεροκάματα, προκειμένου να ρίξουν σε αυτές τους εργαζόμενους των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών. Πόσο άραγε μπορούν να ελπίζουν οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών στις προθέσεις τέτοιων ηγεσιών που νομίζουν ότι η μαζική φτώχεια είναι η λύση στα προβλήματα των οικονομιών; Θα εξακολουθήσουν άραγε να τρέφουν φρούδες ελπίδες, ώσπου να ανακαλύψουν ότι ο μοναδικός τρόπος που τους επιτρέπεται να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή είναι η μαζική αυτοκτονία;

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΙΟΤΗΤΤΑ.

Του Δημήτρη Δανίκα

Γέλα εσύ. Γέλα και άσε να γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά σου μια καλύτερη ζωή. Ακου λοιπόν με ποιο τρόπο αλλιώτικα μπορείς να πορευτείς. Τώρα. Μέσα σ' αυτή την καρακρισάρα της ελληνικής ντροπής. Ας πούμε ότι μηνιαίως διαθέτεις μόλις ένα χιλιάρικο. Πολλά λέω; Εντάξει. Με οκτακόσια λοιπόν. Τσίμα τσίμα. Χωρίς ενοίκιο γιατί μένεις στο δυάρι των γονιών σου. Με πορτοφόλι ισχνό. Σχεδόν εξαερωμένο. Οπως της ελληνικής οικονομίας.
Τόσο χαμηλά προσγειωμένο. Το ζήτημα απλό. Δηλαδή οι επιλογές σου. Που και σε ποια «προϊόντα» ξοδεύεις τα λεφτά σου. Αντε θα μου πεις. Κανά καφενείο, καμιά αθλητική φυλλάδα, κανά σινεμαδάκι με το γκομενάκι. Και από καιρού εις καιρόν δυο τρία ποτηράκια ουισκάκι. Να πάει κάτω το φαρμάκι. Αρα έτσι κι αλλιώς καταναλώνεις. Ελάχιστα; Ελαχιστότατα. Αφού λοιπόν τ' ακουμπάς κάνε τον κόπο να σκεφτείς διαφορετικά. Αντί, ας πούμε, για καθημερινές επισκέψεις στην καφετέρια της γειτονιάς ν αγοράσεις και να διαβάσεις κάποιο βιβλίο που μπορεί να αμφισβητήσει τα στερεότυπα που έχεις κληρονομήσει από το σπίτι και το σχολείο. Αντί να χαχανίζεις τσαλαβουτώντας στον πολτό μιας ταινίας που μοιάζει σαν τις «ροχάλες» των καναλιών, να διαλέξεις κάποια άλλη που νά 'δείχνε τον στοιχειώδη προς τον θεατή, σεβασμό.
Δεν εννοώ εγκεφαλογραφήματα διανοουμένων αλλά ταινίες που να σε διασκεδάζουν χωρίς τον εαυτό τους να ντροπιάζουν. Να προχωρήσω; Ασε καλύτερα. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Γιατί εμείς οι νεοέλληνες του euro συνηθίσαμε στην ποσότητα και τον χυλό. Ετσι αν αλλάξεις και αλλού ψάξεις τότε σε μια ανώτερη βαθμίδα θα φτάσεις. Ετσι μέσα από τα σκουπίδια - διαμάντια θα ανακαλύψεις και το αντίδωρό τους θα λάβεις. Ετσι τον εαυτό σου θα αναβαθμίσεις. Κι έτσι τους κυβερνώντες και τους ρεμπεσκέδες πολιτικούς θα περιφρονήσεις. Κι έτσι μια καλύτερη ζωή θα χτίσεις. Αυτενέργεια λοιπόν. Συνειδητότητα. Αυτογνωσία. Επιλεκτικότητα. Ολα αυτά που συνιστούν ποιότητα. Απ' αυτή την μαγική και τόσο άγνωστη, για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, λέξη, κρέμεται το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών σου. Στοιχειώδες αγαπητέ μου. Σκέψου κάτι απλό. Οταν τρως, διαβάζεις και διασκεδάζεις με σκουπίδια, ε, τότε σκουπίδια θα μάθεις να ψηφίζεις και σκουπίδια μια ζωή θα λαμβάνεις. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το έλεγαν με έξι λέξεις: «Ουκ εν τω πολλώ το ευ». Ρε μπαγάσα άρχισε λοιπόν. Ενα διαρκή έρωτα με την ποιότητα και τότε η ζωή θα σε μεταμορφώσει σε Ανθρωπο κανονικό!

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ 'Η ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;

Του Μανόλη Γαλάνη

Εξευτέλισαν μία ολόκληρη χώρα. Ντρόπιασαν έναν περήφανο λαό. Διέλυσαν την κοινωνία. Καταστρέφουν την αγορά. Γκρεμίζουν ό,τι έχτισε ο καθένας με κόπο. Δεν πτοούνται όμως. Συνεχίζουν το «έργο» τους μέχρι ο Έλληνας να γονατίσει τελείως. Να σκύψει το κεφάλι, να φτύσει αίμα, να γίνει υπάκουος.
Δεν ζήτησαν ούτε μία συγγνώμη για όσα έκαναν και όσα σχεδιάζουν. Δεν φάνηκε να νιώθουν την παραμικρή τύψη. Δεν αισθάνονται καμία ντροπή. Δεν παραιτείται κανείς τους…
Άγνωστη λέξη η παραίτηση. Η καρέκλα τους, το βασίλειό τους. Έχουν άλλοθι λένε για τις πράξεις τους. Είναι εκλεγμένοι. Ορκίστηκαν πίστη στην Πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και ευσυνειδησία στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους. Με έναν όρκο καθάρισαν.
Αυτοί οι απίθανοι τύποι που η ταυτότητά τους γράφει πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός, βουλευτής, έχουν ασυλία. Μόνοι τους την έφτιαξαν. Μόνοι τους την ψήφισαν. Μπορούν να κάνουν ό, τι γουστάρουν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μπορούν να σου πετσοκόβουν τη σύνταξη, το μισθό, να σου πετάνε ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσεις, σαν να είσαι σκυλί, και να κοιμούνται ήσυχοι. Μπορούν να βάζουν λουκέτο στη δουλειά, στο σπίτι, ακόμα και στην ίδια σου τη ζωή, επειδή απέτυχαν παταγωδώς, και να λένε ότι σε σώζουν και από πάνω.
«Εξυγίανση» είναι η λέξη που χρησιμοποιούν για τα βάσανά σου όταν αυτοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους. Τους αρέσει να σου βάζουν διλήμματα. Εκβιαστικά διλήμματα.
Ωμές κουβέντες: Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου;
Διάβασαν κάπου μια θεωρία, αυτή του σοκ, την ξεπατίκωσαν και την έκαναν μόδα. Παίζουν με την ψυχολογία. Σου ζητούν να συμφωνήσεις με αποφάσεις που σε ισοπεδώνουν προειδοποιώντας σε ότι αν δεν το κάνεις υπάρχει και ο άλλος τρόπος. Παίζουν με τις ζωές μας. Η Ελλάδα καταρρέει. Η Τουρκία περιμένει. Ο Έλληνας γονατίζει, χωρίς όνειρα, χωρίς προοπτική, δυστυχεί, πεινάει, μένει άστεγος, αυτοκτονεί. Οι πολιτικοί του τσακώνονται στη μοιρασιά, όπως κάνουν οι ύαινες πάνω στο κουφάρι. Όπως θα τσακώνονται σε λίγο οι «επενδυτές» για φραγκοδίφραγκα πάνω στο εθνικό ξεπούλημα.
Έχουν όραμα, πάντως. Να έρθουν ως σωτήρες και να στήσουν ξανά τις πολιτικές καριέρες τους στα συντρίμμια μας. Θα ξαναβρούν και τότε πρόθυμους δανειστές, όχι όμως για να μας «σώσουν» αυτή τη φορά αλλά για να μας «ανασυγκροτήσουν».
Θα υπογράψουν με υπερηφάνεια νέες συμβάσεις. Θα πάρουν μέτρα ξανά κόβοντας τα ψίχουλα σε όσους τυχερούς θα τα παίρνουν.
Και όταν δυσκολέψουν τα πράγματα και ο ραγιάς πάει να σηκώσει κεφάλι θα ξαναθυμηθούν τα αγαπημένα «δημοκρατικά» διλήμματά τους: Τα λεφτά ή τη ζωή σου;

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ.

Του Γιώργου Λαγαρία




«Κόλαση είναι η αδυναμία ύπαρξης λογικής»
Platoon,1986


Κόλαση. Μέρος τιμωρίας. Δεν ελπίζω πια. Μόνο τιμωρούμαι. Για ανθρώπους που έκλεψαν, από ανθρώπους που έκλεψαν, με εντολή του ηγέτη ενός λαού που δωροδόκησε τους τιμωρούς μου για εγκλήματα τα οποία εισέπραξαν σε βάρος μου, και για τα οποία τώρα αυτοί με τιμωρούν. Παράνοια; Δεν νομίζω. Η τιμωρία δεν έχει σχέση με δικαιοσύνη. Είναι ζήτημα δύναμης και δημιουργίας φόβου σαν μέσο εξαναγκασμού. Στην κόλαση άλλωστε, ο τιμωρός είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός.
Όχι κόλαση λοιπόν αυτό που ζούμε. Ζωή, εκμετάλλευση της δύναμης. Ο μύθος είναι ότι αξίζω να τιμωρηθώ. Η αλήθεια είναι ότι είμαι απλώς μικρός. Η μειλιχιότητα όμως, η υπομονή και η κατανόηση πεθαίνουν μαζί με την ελπίδα. Και τα λόγια δίνουν τη θέση τους στην πράξη. Μπροστά στην πράξη, πεθαίνει ο φόβος, και ο φόβος είναι η βάση (αυτής) της εξουσίας. Τι συνιστά πράξη λοιπόν; Τώρα θα ήθελα να βγάλω τον λόγο του “V for Vendetta”… αλλά όχι.
Θέλω να αλλάξω το σύστημα, όχι όμως με βία, γιατί αυτή γεννάει πάντοτε βία. Πώς λοιπόν; Κάνοντας κάτι που καταργεί την αδήριτη ανάγκη για χρήμα. Βγάζοντας τον εκβιασμό από την εξίσωση.
Όσο η επιθυμία του κέρδους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου κυριαρχεί, τόσο ο άνθρωπος θα εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο, με το όποιο σύστημα. Και η κοινωνία θα συνεχίσει να αποδομείται. Τι σημασία θα έχει το «δραχμή ή ευρώ», τη στιγμή που δεν είμαστε κοινωνία ανθρώπων, αλλά απλώς άνθρωποι που γειτονεύουν; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, αν όχι ως ομάδα; Και αφού οι πολιτικοί, υπεύθυνοι για την κοινωνία, ξύνονται, θα κλαιγόμαστε, ή θα κάνουμε κάτι; Ο πολιτισμός άρχισε να αναπτύσσεται μετά την ίδρυση των πρώτων κοινωνιών και να από-εξελίσσεται όταν κλειστήκαμε στα σπίτια.
Το να προσφέρεις τον εαυτό σου στην κοινωνία, της οποίας είσαι μέλος μπορείς να το κάνεις ανεξαρτήτως νομίσματος. Όλοι θα το κάναμε, αρκεί να μπορούσαμε να αποφύγουμε το «καπέλωμα» από κόμματα και λεφτά, να ξέραμε ότι η δουλειά που βάζουμε θα γυρίσει τελικά (και) σε εμάς.
Χρειάζεσαι και φίλους. Αν ξεκινούσα να βάφω το σχολείο του παιδιού μου μόνος, θα χρειαζόμουν 50 ώρες. Αν πάρω 50 άτομα, θα τελειώσω σε 1 ώρα. Αυτοί που με βοήθησαν πρέπει κάτι να κερδίσουν. Χρωστάω 49. Οκ, θα δουλέψω λοιπόν αφιλοκερδώς 10 ώρες σε ένα γηροκομείο, 10 ώρες να καθαρίζω στο Γενικό Κρατικό, 10 ώρες να κάνω ιδιαίτερα σε παιδιά, κ.ο.κ.. Εργατοώρα για εργατοώρα. Και αν κάποιοι μπορούν να προσφέρουν παραπάνω μια χαρά!
Μερικές παραδοχές όμως:

•Ο χρόνος του κάθε ενός είναι σημαντικός. Για όλους κοστίζει και όλοι πρέπει να κερδίζουν κάτι από την ιστορία. Χρειάζεται λοιπόν συντονισμός.
•Το κράτος δεν μπορεί να έχει καμία θέση παρά μόνο την αποδοχή βοήθειας.
•Χρήματα δεν πρέπει να μπλέξουν στην εξίσωση. Ταμεία και επιτροπές, οδηγούν σε έναν γνωστό μονόδρομο. Και για τα πρώτα υλικά; Δώσε χρωματοπώλη μπογιές για το σχολείο και θα δουλεύω με φόρμα με το logo σου, για να σου κάνω δωρεάν διαφήμιση ή θα σου φυλάξω τα παιδιά στον παιδικό σταθμό.

Δώσε στην κοινωνία για να πάρεις. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτόματο. Το χρήμα φτιάχτηκε για να διευκολυνθούν οι συναλλαγές. Επειδή όμως το «κοινωνικό συμβόλαιο» έχει σπάσει, και το χρήμα έγινε αυτοσκοπός, πρέπει να το διορθώσουμε μόνοι μας. Μόνο έτσι θα πάρουμε πίσω τον έλεγχο της ζωής μας. Αυτή είναι λοιπόν η ιδέα. Της δίκαιης συναλλαγής με την κοινωνία, αντί του υπερ-κέρδους, που μπορεί να προέλθει από χρηματικές ανταλλαγές.
Όσοι λοιπόν θέλετε ας σηκώσουμε τα μανίκια, και ας ξεκινήσουμε κάτι εθελοντικό, μακριά από κόμματα, που θα μπορούσε να αλλάξει την καθημερινότητα. Αν υπάρξουν αρκετά θετικά σχόλια από κάτω, αρχίζουμε ένα γκρουπ στο facebook για συζήτηση και συνεννόηση.
Ο σκοπός είναι να ξαναγίνουμε κοινωνία ανθρώπων αντί για κοινωνία λύκων. Και μετά δεν θα έχει καμία σημασία σε τι νόμισμα. Θα υπάρχει ελπίδα, εμπιστοσύνη. Αν δεν ενωθούμε σαν κοινωνία, θα πέσουμε σαν μονάδες. Και εγώ τουλάχιστον δεν σκοπεύω να «φύγω ήσυχος μέσα στην καλή νύχτα» για να σωθεί το σύστημα.



Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ.

Του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου

Προς τι η έκπληξη για την υπόθεση Κουλούρη; Αυτό δεν είναι το σημερινό ελληνικό μας πρόσωπο; Αυτή είναι η προσφορά του "μεταπολιτευτικού" πολιτικού συστήματος στη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, όπου ο «καπάτσος», άλλως πως το «λαμόγιο», το πρόσωπο της πράσινης με μπλε κόκους Ελλάδας» θεωρεί μαγκιά την αποφυγή των υποχρεώσεών του, ενώ με τη διαμεσολάβηση του χρήματος ή του κόμματος διαπραγματεύεται με την όποια κρατική εξουσία, διεκδικώντας καθεστώς ασυλίας έναντι των νόμων και επιβάλλοντας τη θέλησή του εις βάρος του συνόλου. Γιατί περισσότερο και από την παραβίαση των «κόκκινων φαναριών» το σκάνδαλο είναι η πέρα των νόμων μεταχείριση του πρώην υπουργού. Αλλά μήπως αυτό δεν συνάδει με την εικόνα του «επιτυχημένου»;
Γενικά, η επιτυχία στο πολιτικό(συμβολικό) ή στο οικονομικό πεδίο θεωρείται ακόμα και σήμερα το γενικό ισοδύναμο όλων των επί μέρους επιτυχιών, καθώς επικρατεί η αντίληψη ότι το χρήμα αγοράζει τα πάντα. Ο Έλληνας νεόπλουτος-λαμόγιο είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος της επίδειξης, του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Αντιθέτως, το τι «είναι» πραγματικά ουδόλως τον απασχολεί, καθώς η πραγματικότητά του έχει υποκατασταθεί από το «έχειν», είτε αυτό είναι πραγματικό είτε συμβολικό. Εν συνόψει, το υλικό κεφάλαιο και η συσσώρευσή του αντιστοιχεί στο συμβολικό κεφάλαιο της δημόσιας εικόνας του. Οι διάσημοι γνωστοί και φίλοι, οι συνεντεύξεις, η χορηγία θεαμάτων, τα χάπενιγκς των διαφόρων «φιλανθρωπιών» είναι μέσα στο παιγνίδι του φαίνεσθαι και της συγκέντρωσης σύμφωνα με τον Μπουρντιέ του συμβολικού κεφαλαίου.
Οι Έλληνες νεόπλουτοι γράφει ο Δ. Χαριτόπουλος «κάνουν ό,τι μπορούν για να τους προσέξουμε, να μας εντυπωσιάσουν και να τους θαυμάσουμε. Αλλά τι να θαυμάσεις από ανθρώπους που δεν έχουν σε εκτίμηση τον εαυτό τους. Είναι πρόσωπα ελλειμματικά, βυθισμένα στην αυτοϋποτίμηση. Αυτός είναι ο λόγος που προτάσσουν μονίμως τα υλικά τους αποκτήματα· θεωρούν τα «πράγματα» πιο σημαντικά από τους ίδιους. Η μεγάλη φτώχεια είναι εδώ (...) Αυτοί που βλέπετε να ποζάρουν στα ιλουστρασιόν περιοδικά και στην τηλεόραση με κούφια ανωτερότητα και στιλ δεν υπάρχουν. Θα χαθούν μόλις γυρίσετε σελίδα ή αλλάξετε κανάλι».
Όλοι αυτοί είναι οι μεμονωμένες, περιφερόμενες, ατομικές «φούσκες», που κάποια στιγμή εκφράστηκαν πολιτικά και νίκησαν εκλογικά, οδηγώντας στη μεγάλη κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολισμική «φούσκα», που σήμερα έχει σκάσει με πάταγο. Αλλά με τι «αέρα» γέμισαν αυτές οι φούσκες; Με τον αέρα της ιδεολογίας της καταναλωτικής κοινωνίας, όπου είσαι ό,τι αγοράζεις. Και όπου το προϊόν έχει κάτι περισσότερο από τη χρηστική του αξία, έχει συμβολικό κεφάλαιο, δηλαδή κύρος.
Μέσα, συνεπώς, από το Δούρειο Ίππο του κύρους και του λάιφ στάιλ κατακυριεύτηκε και «κάηκε» η λογική. Το μαζικό χάζεμα ήταν ο πολιτικός και οικονομικός στόχος της καταναλωτικής κουλτούρας. Μόνο που χρεοκόπησε καθώς στηρίχτηκε σε δανεικά πόδια. Έτσι, η φούσκα έγινε τόσο μεγάλη ώστε απώλεσε κάθε επαφή με την πραγματική οικονομία και την πραγματικότητα. Κι ενώ θα περίμενε κανείς την ολική κατάρρευση του οικονομικού συστήματος, αυτό παραμένει σχεδόν αλώβητο. Και τούτο γιατί δρα παγκοσμίως, ενώ οι αντιδράσεις των εργαζομένων κινούνται σε εθνικό επίπεδο. Συγχρόνως, υπάρχει η σωματική και πνευματική καταστολή. Ο φόβος διαχέεται τόσο μέσω των μιντιακών μηχανισμών όσο και μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς αστυνόμευσης και φυλακής. Τι απομένει; Να αναζητήσουμε και να διεκδικήσουμε το όλο μας Πρόσωπο ξανά.