Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΕΛΠΙΔΑ.

Του Αργύρη Ολοκτσίδη *

Εμείς, οι Νεοέλληνες, όταν περνάμε, ως λαός, δύσκολες περιστάσεις, πολύ συχνά επιζητούμε τη «σωτηρία» μας σε «σωτήρες», που διαθέτουν δυνάμεις ανώτερες, κάποιες φορές υπερφυσικές, που θα επέμβουν και θα εξαφανίσουν το «κακό», που μας εξαθλιώνει και απειλεί να μας θανατώσει. Τέτοιοι «σωτήρες» μπορεί να είναι θρησκευτικές οντότητες, πολιτικές προσωπικότητες, δογματικές ιδεολογίες ή ακόμη και ξένες, προερχόμενες από άλλες χώρες, δυνάμεις. Αυτή η εθνική μας συμπεριφορά αποδεικνύει, πόσο λίγο εμπιστευόμαστε, ως πολίτες, τον εαυτό μας, πόσο λίγο βασιζόμαστε στη δική μας αυτοπεποίθηση, ότι μπορούμε με δικές μας, κατάλληλες παρεμβάσεις, να αλλάζουμε τα πράγματα προς το συμφέρον μας.
Στη διαμόρφωση αυτής της συμπεριφοράς συνετέλεσαν διάφοροι παράγοντες, η προέλευση των οποίων ανάγεται σε ιστορικά δεδομένα που δεν μπορούν να διερευνηθούν στο πλαίσιο αυτού του μικρού άρθρου. Κυριότεροι απ’ αυτούς τους παράγοντες είναι οι εξής δυο:
Ο πρώτος είναι, η άρνησή μας να αναλαμβάνουμε τα βάρη των προσωπικών μας υποχρεώσεων, να θέτουμε αυτόματα τον εαυτό μας εκτός του πεδίου της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης και να ρίχνουμε το ανάθεμα στον γείτονα «που ψηφίζει άλλο κόμμα», στον δημόσιο αξιωματούχο «που βολεύει τους δικούς του», στον δικαστή «που δικάζει μεροληπτικά», στην κυβέρνηση «που είναι ανίκανη να ανταποκριθεί με επιτυχία στο ρόλο που της ανατέθηκε». Και αυτή η στάση ζωής δεν περιορίζεται, δυστυχώς, μόνο στην προσωπική σφαίρα του κάθε πολίτη, αλλά μεταφέρεται και αποτελεί τη βασική, απενοχοποιητική δύναμη όλων των επί μέρους οργανωμένων κοινωνικών ομάδων – από τις ποδοσφαιρικές και τις συντεχνιακές, μέχρι τις θρησκευτικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα. Πάντα και για όλα φταίνε οι άλλοι!
Ο δεύτερος είναι, ο τρόπος, με τον οποίο η πολιτική εξουσία έχει αφαιρέσει κάθε ουσιαστική πρωτοβουλία από τον πολίτη, αποκλείοντας την πρόοδό του μέσα από ένα προκρούστιο σύστημα παραγκωνισμού των ικανών ανθρώπων του τόπου. Οι ουσιαστικότερες ικανότητες των πολιτών, όπως μόρφωση, ευφυΐα, εργατικότητα, τιμιότητα, αίσθημα δικαιοσύνης, τίθενται στο περιθώριο, καθίστανται άχρηστες. Το σύστημα εξουσίας που βασίζεται στην ανακύκλωση της διαφθοράς, δεν χρειάζεται ικανούς και ενάρετους πολίτες, διότι είναι φύσει αντίπαλοί του. Χρειάζεται υποταγμένους μέτριους και ανίκανους, που είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν αδιαμαρτύρητα τη φαυλότητα, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι επιβίωσης και μιας αναλόγου μεγέθους ψευδαίσθησης ότι είναι «κάτι και κάποιοι», ως συστατικό μέρος της εξουσίας.
Αυτού του τύπου η πολιτική εξουσία, μεταδίδει συνεχώς στους πολίτες το αίσθημα ότι, μόνο ως υποταγμένα μέρη της μπορούν να επιβιώσουν, αφού οι ίδιοι, ως άτομα, δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ορθοποδήσουν έξω από το πεδίο της εύνοιάς της. Καλλιεργεί, επομένως, συνεχώς την πεποίθηση ότι, «όποιος κι αν είσαι, ακόμη και ο μεγαλύτερος επιστήμονας, αν δεν στηρίζεις εμάς τους εξουσιάζοντες, ώστε να σε στηρίξουμε κι εμείς, θα είσαι στην καλλίτερη περίπτωση ένας απλός διαμαρτυρόμενος πολυπτυχιούχος και στη χειρότερη ένας φωνασκών γραφικός». Άμεση συνέπεια μιας τέτοιας διαπαιδαγώγησης του πολίτη είναι η εμπέδωση της αντίληψης: «δεν μπορώ ως άτομο να πετύχω τίποτα, χρειάζομαι πάντα έναν προστάτη να με καθοδηγεί, έναν σωτήρα να με σώζει. Κι εγώ, ταπεινός και υποταγμένος, θα κάνω τα πάντα για να υπηρετώ τον ελεήμονα αφέντη μου». Ο ραγιαδισμός σε όλο το μεγαλείο του!
Πώς, λοιπόν να ενδιαφερθεί ο Έλληνας για τον συνάνθρωπό του, γιατί να τον λάβει υπόψη, γιατί να τον σεβαστεί, όταν πιστεύει ότι έχει μαζί του το κράτος – αφέντη; Αυτό του δίνει χρήματα, αυτό του παρέχει αξιοπρέπεια, αυτό τον τροφοδοτεί με αίσθημα ασφάλειας. Αυτό, το αυταρχικό κράτος, είναι και το ψυχολογικό του πρότυπο, το οποίο μιμείται και στις προσωπικές του σχέσεις. Κατά κανόνα, στις περιπτώσεις που νιώθει αφεντικό, φέρεται στους υφισταμένους του αυταρχικά και σε εκείνες που νιώθει εξαρτημένος, εμφανίζει δουλική συμπεριφορά. Επειδή, όμως, αυτή η στάση ζωής δεν συνάδει με την φυσική ανθρώπινη ροπή και ανάγκη για ελευθερία και δικαιοσύνη, ο εσωτερικός του εαυτός, είτε ως αφέντης είτε ως δούλος, είναι ανικανοποίητος. Περιφρονεί τους δούλους και μισεί τους αφέντες!
Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που η ζωή παράγει συνθήκες ανατροπής αυτής της αφύσικης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει όταν εμφανιστεί ένας πολύ μεγάλος, κοινός κίνδυνος, ο οποίος, επειδή ακριβώς αναγνωρίζεται ως κοινός από το σύνολο των πολιτών, οδηγεί σε υπέρβαση των πάσης φύσεως διαφορών τους και τους ενώνει σε μια κοινή προσπάθεια εξουδετέρωσής του. Τέτοιες ήταν οι περιπτώσεις των ελληνικών εξεγέρσεων, με πλέον πρόσφατες, τη μεγάλη του 1940 και τη μικρότερη του Πολυτεχνείου.
Μπροστά στην προοπτική της εμφάνισης μιας τέτοιας ακραίας κατάστασης βρισκόμαστε και σήμερα. Όταν, για να συναινούν οι πολίτες σε οδυνηρά για εκείνους κυβερνητικά μέτρα, τίθενται συνεχώς προ του διλλήματος, «φτώχεια ή χάος», και όταν η εύτακτα επιβεβλημένη φτώχεια (αλλιώς τακτική χρεωκοπία), ξεπερνά τα όρια όχι μόνο της επιβίωσης αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε είναι σίγουρο ότι, κάποια στιγμή, οι πολίτες θα επιλέξουν το χάος. Διότι μπροστά στη σίγουρη πραγματικότητα της εύτακτης πείνας και στον αναπόφευκτο απάνθρωπο ευτελισμό τους, το χάος είναι προτιμότερο, αφού εμπεριέχει την απέλπιδα ελπίδα της εξόδου από την αγωνία και από το πανικό του επικείμενου θανάτου. Το όποιο, άμεσο κόστος σε μια τέτοια στιγμή είναι αδιάφορο. Γι’ αυτό τώρα, είμαστε στα πρόθυρα ενεργοποίησης της απελπισμένης ελπίδας!
Ο ελληνικός λαός δεν πολέμησε το 1940, για να κατοχυρώνουν με νόμιμα τερτίπια οι πάσης φύσεως κρατικοί καθεστωτικοί τις καρέκλες τους και να ταυτίζουν τη σημαντικότητα του θεσμού που υπηρετούν με το κοινό – και ενίοτε ευτελές – άτομό τους, ούτε πολέμησε για να εξασφαλίσει το ατιμώρητο των υπουργικών ατασθαλιών με νόμους – φονιάδες της συνταγματικά οριζόμενης ισότητας των πολιτών. Πολέμησε για ψωμί και ελευθερία, για δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Για τα ίδια αυτά ζητούμενα είναι έτοιμος να πολεμήσει και πάλι εναντίον του νέου κοινού εχθρού. Ποιος όμως είναι αυτός;
Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι θανάτου! Ο κοινός εχθρός που απειλεί να μας καταστρέψει, δεν είναι πρωτίστως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, αλλά το τυφλό γιουρούσι εναντίον οποιουδήποτε ταυτίζεται, στα μάτια μας, με το «κακό» που συμβολίζουν οι παραπάνω αναφερθέντες οικονομικοί οργανισμοί. Και υπάρχει κίνδυνος, αυτός, ο οποιοσδήποτε, να μην είναι μόνο κάποιος επίκαιρος οπαδός του «κουρέματος», αλλά ακόμη και ο (για άλλους, άσχετους λόγους) διαφορετικά φρονών συμπολίτης μας. Ο κίνδυνος του εμφυλίου αλληλοσπαραγμού καραδοκεί πολύ κοντά μας.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε επειγόντως την υπέρβαση των διχαστικών συναισθημάτων, μέσα από ένα πανελλήνιο ενωτικό κάλεσμα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ηγέτες, που να θυσιάζονται για τα συμφέροντα των πολιτών και όχι λαοπλάνους τεχνοκράτες, που να θυσιάζουν τους πολίτες για τα δικά τους συμφέροντα και για τα συμφέροντα εκείνων που στην πραγματικότητα εκπροσωπούν. Υπάρχουν τέτοιοι, αλτρουιστές ηγέτες; Ναι υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Θα τους αναγνωρίσουμε αμέσως, μόλις τους δοθεί η δυνατότητα να γίνουν αντιληπτοί. Προσοχή, αυτοί είναι δίπλα και γύρω μας. Ό,τι κι αν κάνουν, αν εμείς δεν τους αναγνωρίσουμε, θα παραμείνουν άγνωστοι. Διότι οι αληθινοί ηγέτες δεν ξεγελούν τους πολίτες, δεν διψάνε για εξουσία. Δηλώνουν την ηγετική παρουσία και ετοιμότητά τους και περιμένουν να τους δοθεί η δυνατότητα να υπηρετήσουν το λαό ανιδιοτελώς. Αν ο λαός δεν ανοίξει τα μάτια του, αν δεν γίνει άξιος αληθινών ηγετών, θα παραμείνει έρμαιο των λαοπλάνων.
Οι αληθινοί ηγέτες θα δώσουν πρώτοι το παράδειγμα της προσωπικής θυσίας και της δικαιοσύνης, ώστε να δεχτούν με καρτερία οι πολίτες και τις δικές τους θυσίες. Θυσίες που θα στοχεύουν στην ανάσταση της ελπίδας για το κοινό καλό. Πρώτα για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας και μετά για εμάς. Δεν θέλουμε να είμαστε τα αιώνια θύματα αχόρταγων δανειστών – τοκογλύφων, που μας δανείζουν από τους πολλαπλά πληρωμένους τόκους πολλαπλά εξοφλημένων χρεών, για να μας έχουν δέσμιους των απάνθρωπων ορέξεών τους στους αιώνες των αιώνων.
Αλλά και εμείς πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση, που κάνουμε πάντα, ως Έλληνες, στις κρίσιμες στιγμές του γένους μας. Λίγο πριν το πήδημα στο χαοτικό κενό της απελπισμένης ελπίδας, ας στρέψουμε τα μάτια στο φως της αληθινής ελπίδας, εκείνης που βασίζεται στον αγώνα, στην εξυπνάδα και στην κοινωνική αλληλεγγύη.

*Ο Αργύρης Ολοκτσίδης είναι πτυχιούχος Χημικός του Πανεπιστημίου Φρανκφούρτης και εργάζεται ως εκπαιδευτικός.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ.

Του Ρούσσου Βρανά

«Έναν χάρτη του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει να τον κοιτά κανείς», έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ. «Επειδή αφήνει απέξω τη μοναδική χώρα όπου πάντα αποβιβάζεται η ανθρωπότητα. Μα και όταν αποβιβαστεί εκεί, πάλι ψάχνει. Και όταν ξαναβρεί μια άλλη καλύτερη χώρα, ανοίγει πάλι πανιά. Η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση της Ουτοπίας».
Το πνεύμα αυτού του γνήσιου σοσιαλιστή του 19ου αιώνα παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στα μεγάλα κέντρα του καπιταλισμού, όπου η νεολαία έχει ξεσηκωθεί και με κινητοποιήσεις και καταλήψεις διεκδικεί μια καλύτερη ζωή. Πώς οι νέοι έφτασαν μέχρι εκεί; αναρωτιέται ο συγγραφέας Ταρίκ Αλί, που όταν ήταν κάποτε και αυτός νέος, είχε ξεχωρίσει στο φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1960. Και πιάνει τα πράγματα από την αρχή, από την πτώση του κομμουνισμού το 1991. Τότε, γράφει στην εφημερίδα «Σάντεϊ Χέραλντ», επικράτησε παντού η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, όπως αυτή είχε εκφραστεί από τον πολιτικό φιλόσοφο Εντμουντ Μπερκ: «Οι απόστολοι της ισότητας απλώς αλλάζουν και διαστρέφουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων».
Μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλισμού είδαμε τους φορείς του δικομματικού συστήματος να διαφθείρονται όσο ποτέ άλλοτε από τον κόσμο του χρήματος: Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, Νέους Εργατικούς και Συντηρητικούς στη Βρετανία, Σοσιαλιστές και Δεξιούς στη Γαλλία, Κεντροδεξιούς και Κεντροαριστερούς στη Γερμανία και τη Σουηδία.
Ηταν επόμενο να επικρατήσει ένας εξτρεμισμός των αγορών, με επακόλουθο τη διείσδυση του κεφαλαίου στο κράτος και την άλωση όλων εκείνων που είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε κοινωνικά αγαθά. Στο βασίλειο των «εκσυγχρονιστών», όποιος αποτολμούσε να υπερασπιστεί τον κοινωνικό χαρακτήρα τους, έμενε με τη ρετσινιά του «οπισθοδρομικού». Επειδή, στα μάτια των εκσυγχρονιστών, οι πολίτες ήταν πρώτα πελάτες.
Οι πολιτικοί του εκσυγχρονισμού, μεθυσμένοι από τους θριάμβους του καπιταλισμού, ήταν λοιπόν φυσικό να βρεθούν απροετοίμαστοι όταν ξέσπασε η κρίση στη Γουόλ Στριτ το 2008, λέει ο Ταρίκ Αλί. Το ίδιο απροετοίμαστοι βρέθηκαν και οι περισσότεροι πολίτες-πελάτες που, παρασυρμένοι από τα εύκολα δάνεια, βρέθηκαν ξαφνικά χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό, σε μια περίοδο που το σύστημα άρχιζε να τους κόβει το εισόδημα για να σώσει με αυτό τους τραπεζίτες. Καθώς άλλες χώρες κατέρρεαν (Ισλανδία, Ιρλανδία) και άλλες έβλεπαν να ανοίγεται μια άβυσσος μπροστά τους (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία), η Ευρωπαϊκή Ενωση (ή ακριβέστερα Τραπεζική Ενωση) γονάτισε αυτές τις χώρες ακόμη περισσότερο με αυστηρή λιτότητα, προκειμένου να σώσει το γερμανικό, το γαλλικό και το βρετανικό τραπεζικό σύστημα.
Η σύγκρουση ανάμεσα στην αγορά και τη δημοκρατία δεν μπορούσε πια να κρυφτεί: οι πολιτικές ηγεσίες αυτών των χωρών εκβιάστηκαν μέχρι την πλήρη υποταγή τους, παρά την αντίθετη βούληση των λαών τους. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις ήρθαν σαν ένα φυσικό επακόλουθο.
Και είναι πια φανερό πως αυτές οι πολιτικές ηγεσίες δεν θα μπορούν πια να κυβερνούν για πολύ. όπως κυβερνούσαν μέχρι τώρα.
ΤΑ ΝΕΑ

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΡΗΜΗΝ...

Tου ΣΤΑΘΗ*

Όλη η πολιτική της κυβέρνησης -αν, για την οικονομία της συζήτησης, δεχθούμε ότι είχε καλές προθέσεις- συνοψίζεται σε μια φράση: τα μέτρα που πήρε για να μη χρεοκοπήσουμε, μας χρεοκόπησαν.
Είτε τα δικά της μέτρα είτε τα καθ' απαγόρευσαν, μας χρεοκόπησαν το ίδιο...
Μάλιστα, ως φαίνεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το χρέος μάλλον τρέχει και θα συνεχίσει να τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Διότι θα φθάσουμε το 2020, κι αφού θα έχουμε πληρώσει τον άμπακο, θα χρωστάμε όσα χρωστούσαμε το 2009!
Παράλογο; όχι! κερδώο για τους τοκογλύφους. Το παράλογο αφορά εμάς και το μετέρχεται η προπαγάνδα για να μας πείσει ότι ο γάιδαρος πετάει...
Όμως η εξοικείωσή μας με τον παραλογισμό, τον διαρκή παραλογισμό, είναι η δεύτερη θανατηφόρα υπηρεσία που έχει προσφέρει αυτή η κυβέρνηση στους Έλληνες, η πρώτη είναι η Κατοχή τους από τους Νεοταξίτες Τοκογλύφους...
Εγώ ο Νίκος
Εγώ η Μαρία
Εγώ ο Παύλος
δεν ψήφισα τον χερ ΡΑΪΧενμπαχ! Ούτε για πρωθυπουργό, ούτε για γκαουλάιτερ! ούτε για λόρδο προστάτη, ούτε για ύπατο αρμοστή.
Επίσης, ουδείς ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε τον Παπανδρέου για πρωθυπουργό, δεν ψήφισε την Τρόικα για Αγία Τριάδα.
Ουδέποτε έδωσε ο ελληνικός λαός την εντολή στην κυρία Διαμαντοπούλου να αφήσει τους μαθητές χωρίς βιβλία, ούτε εξουσιοδότησαν οι πολίτες τον Μπενύτο να μάθει κούρεμα στου κασίδη το κεφάλι.
Η Ελλάδα σήμερα στέκει μπροστά στα μάτια του κόσμου με σκυμμένο το κουρεμένο της κεφάλι, μια «τεμπέλα», μια «κλέφτρα», μια «διεφθαρμένη», διότι ως τέτοια τη διέσυρε και τη διαπόμπευσε ανά τας οδούς και τας ρύμας της οικουμένης ο ίδιος της ο Πρωθυπουργός.
Όταν η Δυτική Γερμανία το 1953 κούρευε το δικό της χρέος κατά 50% (ανάμεσα στους πιστωτές της ήταν τότε και η Ελλάδα) ουδείς την πήρε απ' τα μούτρα, ούτε ο Γερμανός Καγκελάριος ταπείνωσε τη χώρα του, ούτε λοιδορήθηκε από κανέναν η Γερμανία.
Αντιθέτως, με τις πλάτες των νικητών Αμερικανών και τον οβολό των νικητών Ελλήνων (που δεν απαιτούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις) άρχισε να συντελείται το «γερμανικό θαύμα».
Και τι οβολό!
Δισεκατομμυρίων ευρώ σε σημερινές αξίες. Νόμιμες αποζημιώσεις, αναγνωρισμένες, σύννομες με το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες.
Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα στραγγαλίζεται από Γερμανούς κυρίως Τραπεζίτες (η Γερμανία κουμαντάρει τη χρηματοπιστωτική πολιτική της Ενωσης), αντιμέτωπη με ένα εν πολλοίς παράνομο όργιο δανείων και με μια άκρως ύποπτη πολιτική Παπανδρέου που την οδήγησε στην αιχμαλωσία του ΔΝΤ, της Τρόικας, αντί να ορθώσει το ανάστημά της και να απαιτήσει πρώτον τις πολεμικές αποζημιώσεις και δεύτερον τον διεθνή έλεγχο νομιμότητας των δανείων της - ιδίως των πρόσφατων, όπως το Μνημόνιο αφήνεται να ψυχορραγεί στα χέρια μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων που έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας και στη συνέχεια παραδίδουν τον πλούτο της εμπράγματο και ανθρώπινο στους νέους κατακτητές. Λες και η Ελλάδα έχασε πόλεμο.
Οι Ελληνες, οι παππούδες και οι πατεράδες μας, έχτισαν και ξανάχτισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους αυτή τη χώρα πολλές φορές στη νεώτερη ιστορία της, ύστερα από πολέμους, καταστροφές, διχασμούς και πραξικοπήματα.
Κι εν τέλει κατάφεραν να φτιάξουν μια χώρα που, παρά τις αδυναμίες της, μετείχε στο διεθνές σύστημα με κάποια αξιοπρέπεια, όχι της άρχουσας τάξης, όχι όλης τουλάχιστον, αλλά πάντως του λαού.
Όμως ο καπιταλισμός τη λαϊκή αξιοπρέπεια, όταν δεν μπορεί να την υπερασπισθεί ο λαός, την εκλαμβάνει ως αδυναμία και την τρώει.
Δεν πιάνεται κορόιδο το σύστημα. Όταν μυρίζεται κρέας για τα κανόνια, το στέλνει στα κανόνια. Όταν εκτιμά ότι μπορεί να εγκαταστήσει Κουίσλινγκ σε μια χώρα, τους εγκαθιστά.
Σήμερα, επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 θα ακούσω να μιλούν για πατριωτισμό οι επίγονοι των δωσιλόγων -ακροδεξιοί κι εθνικιστές όσον επίσης θα ομιλεί για πατριωτισμό και το υποχείριο του ΡΑΪΧενμπαχ με τη θλιβερή του παρέα. «Βλάπτουν τη Συρία και οι δύο το ίδιο» (όπως άλλωστε μαζί Παπανδρέου - Καρατζαφέρης ψήφισαν και οι δύο το Μνημόνιο)- αυτό το «Σχέδιο Αναν» για την Ελλάδα.
Αλλά, ο εθνικισμός έχει τόση σχέση με τον πατριωτισμό, όσον ο ρατσισμός με τον ανθρωπισμό. Το ίδιο και η εθνική κυριαρχία έχει τόση σχέση με την πολιτική Παπανδρέου, όση η Τρόικα με την Μπουμπουλίνα.
Ομως σήμερα, συμπατριώτες, φίλοι, σύντροφοι, πολίτες ας γιορτάσουμε διότι οι γιορτές στη μνήμη του παρελθόντος προοιωνίζονται τα τρόπαια του μέλλοντος.
Την ιστορία της Ελλάδας την έχουν γράψει όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που αρίστευσαν στο καθήκον τους, απ' τους πρόσφυγες της Μικρασίας ώς τους γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία, απ' τους «άγνωστους στρατιώτες» ώς τους αντάρτες - δεν θα χαθούμε, καλύτεροι θα βγούμε απ' αυτόν τον αγώνα, πολλώ δε κάρρονες τα παιδιά μας...

*Δημοισεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 28/10

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΜΑΘΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΑΘΟΣ!

Γράφει η Τελέσιλλα
  
                       «Και με των κυβερνητών τα έργα έφριξεν η κτίσις
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Ανθρώπινο κρέας μυρίζει
Την οργή των νεκρών να φοβάστε
Και των βράχων τα αγάλματα

(Οδ. Ελύτης)

Σωτήριον έτος 2011 , Ελλάδα
Οκτώβριος , ημέρες εθνικής επετείου, γιορτή του ΟΧΙ .Η Ελλάδα γιορτάζει, η Ελλάδα πενθεί. Το μυαλό πάει να στρίψει, να τρελαθεί. Τσιμπιέμαι μήπως βλέπω κακό όνειρο και ξυπνήσω. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό , δεν είναι δυνατόν !
Όλα στο μυαλό μου ανακατεμένα , τα τραγούδια της Βέμπο με τις ανταποκρίσεις από Βρυξέλλες. Οι Ελληνες πολεμούν ως ήρωες και οι Ελληνες πρέπει , να συνετιστούν , να παραδειγματιστούν , να τσουρουφλιστούν , να μάθουν ….
Η Ευρώπη σε ναζιστικό παραλήρημα, "Οι Ελληνες φταίνε για όλα, αυτοί αυτοί , πρεπει να τιμωρηθούν"
Οι λαοί κοιτούν με γουρλωμένα τα μάτια, μουδιασμένοι, ζαρωμένοι στην γωνία, φοβισμένοι και κάνουν το σταυρό τους να μην βρεθούν στη θέση των Ελλήνων.
Η Ελλάδα του σήμερα 70 χρόνια μετά, ζει τις πιο ζοφερές της στιγμές από την μαύρη περίοδο της κατοχής αλυσοδεμένη με μνημόνια και με δυσβάστακτους και επαχθείς όρους που τσακίζουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και λογική...Εδώ και δύο χρόνια ζούμε στην σφαίρα του παραλόγου.
Η εκλεγμένη κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό δίνει γη και ύδωρ στους ίδιους πάλι κατακτητές, που επέστρεψαν μετά από τόσα χρόνια, για να πετύχουν τώρα με τον οικονομικό πόλεμο, ό,τι δεν μπόρεσαν τότε με τις ερπύστριες και τα όπλα. Απαιτούν να τους δώσουμε την γη μας, τις θάλασσές μας, τον ήλιο μας, τον ορυκτό μας πλούτο, την δημόσια και την ιδιωτική μας περιουσία και τους εαυτούς μας τους ίδιους.
Η Ελλάδα από δω και μπρος ένα απέραντο Νταχάου ! Οι Ελληνες φορούν ριγέ φόρμες με ένα αστέρι στο πέτο., Τους στήνουν στη σειρά και τους κουρεύουν με την ψιλή, τους παίρνουν τα σπίτια , τα χωράφια, τα χρυσαφικά, τις βέρες, τους ανοίγουν το στόμα και τους παίρνουν ακόμα και τα χρυσά δόντια.
Στη συνέχεια τους γδύνουν και τους πετούν στους φούρνους.
Ο Γκαίμπελς πάλι θριαμβεύει " όλα γίνονται για την σωτηρία της χώρας"...όλα επιτρέπονται για να "σωθεί" η Ελλάδα, ακόμα και αν χρειαστεί να...πεθάνει
Μάθαμε την ιστορία λάθος....Η Ελλάδα ποτέ δεν νίκησε στον πόλεμο, έχασε κατά κράτος και ολοκληρωτικά.
Η Ελλάδα είναι μια ηττημένη χώρα και τώρα αφού βομβαρδίστηκε επί δύο χρόνια , και καταστράφηκε πλήρως όλη η υποδομή της, τώρα ήρθε η ώρα να περάσουν τα τανκς.
Γερμανικά ακούγονται από ηχεία τηλεοράσεων και μας δίνουν εντολές...πως πρέπει να ζούμε, πως θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα ….
«Περάστε όλοι, στοιχηθείτετε στη σειρά , αν είσαστε υπάκουοι οι πιο τυχεροί θα πάρουν μια μερίδα συσσίτιο.»
Η Ελλάδα του σήμερα , μια αποικία του άξονα σε μια κατοχή παντοτινή, χωρίς τέλος....

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ.

γράφει ο Νικήτας Π. Κακκαβάς
 
Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό.
Ελασσόνα, Λειβαδιά, Μελβούρνη, Μόναχο,
Αλαμάνα και Γραβιά, Αμέρικα,
Βελεστίνο, Άγιοι Σαράντα, Εσκι Σεχήρ,
Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης,
Πλατεία Ναυαρίνου, Διοικητηρίου κι Εξαρχείων,
Αλέκος, Βασίλης, Άγγελος,
Μπιζανίου κι Αναλήψεως, Αγίας Τριάδος και 25ης Μαρτίου.
Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει.
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – Τσάμικο

 
Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζεται και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σ’ έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας. Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη κι αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ.
 Τουλάχιστον εγώ, γι΄ αυτήν υπάρχω. (…) Η Ελλάδα η δική μου δεν είναι η τρέχουσα
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - Συν τοις άλλοις

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!

Λαθροβιώνει εντός της ελληνικής επικράτειας και φωσφορίζει στους εκτός της μητέρας πατρίδας τόπους: στην Αμερική, στην Αυστραλία, όπου γης υπάρχει Έλληνας. Μια γεωγραφία καρδιάς ορίζει τις συντεταγμένες της.
Tην τοπιογραφία του ηλιόφωτου αυτού τόπου συνθέτουν απλά και καθημερινά πράγματα. Η μαρμαρυγή του ήλιου στα μάρμαρα του Παρθενώνα, τα παιδικά δειλινά στην Επίδαυρο μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, το ηλιοβασίλεμα στην Οία, το πρώτο χιόνι στο Πισοδέρι, το απότομο μονοπάτι στους Καλαρρύτες, λίγα τσιρώνια και ούζο στον Άγιο Αχίλλειο, η ποδηλατάδα στην Άνω Πόλη της Σαλονικής, ο ήχος της σιωπής στην εκκλησία της Δημητσάνας, οι τσίγκινες στέγες του Νυμφαίου, τα απόκοσμα Τζουμέρκα, μια ασέληνος θάλασσα στο Ρέθυμνο…
Στον τόπο αυτόν ο Ήχος είναι διαφορετικός, αλλιώς φτιαγμένη ακούγεται η ηχώ του. Σημάντορες εδώ είναι ο συμπαντικός Μίκης, ο μελωδός Χατζιδάκις, ο διονυσιακός μπάλος του Νιόνιου, ο αρχοντικός Τσιτσάνης, οι Τρύπες με την ταξιδιάρα ψυχή τους, η δωρική Μπέλλου, τα ουράνια Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, η αντιλαλιά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο αρχάγγελος Ξυλούρης, οι ακροβατικές αντιστίξεις του Σκαλκώτα, ο αστικός απόηχος του Κωνσταντίνου Β., ο ρυθμικός σαματάς των χάλκινων σιμά με την λύρα, την γκάιντα και το λαούτο...

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!

Στη χώρα αυτή ο χρόνος έχει άλλο μέτρο. Από αλλού χαράζει και αλλού δύει ο δικός της Ήλιος. Το φως του εκθαμβωτικό ξαγναντίζει τις σκιές του Καραγκιόζη, τον ασπρόμαυρο θίασο των ελληνικών ταινιών, τον φακό του Παντελή Βούλγαρη, τον Χορό του παππού Αριστοφάνη, τον Κατράκη φιγούρα του Ελ Γκρέκο, τον γενειοφόρο ονειροβάτη Κουν, τον ανυπέρβλητο Γιώργο Αρμένη, τα μεγάλα μάτια του Χορν, την αστραφτερή μαχαιριά του «Κυνόδοντα», την πανάρχαια σκιά της ιέρειας Λυδίας Κονιόρδου, τα μπουλούκια λήκυθο της λαϊκής ψυχής…
Το Αλφάβητο τούτης της άλλης Ελλάδας χαράσσει άλλης λογής Λέξεις. Τον κώδικα της γλώσσας της να τον ψάξεις πρέπει εντός του έναστρου Λόγου του Ελύτη, στις πληθυντικές λέξεις της Κικής Δημουλά, στις οξείες και τις περισπωμένες του Ρωμανού του Μελωδού, στον αιωνόβιο ψίθυρο του “Eρωτόκριτου”, στην καθημερινότητα της Νικολακοπούλου, στις λέξεις-προσκυνητάρια του Παπαδιαμάντη, στα τραγούδια του αναχωρητή Ρασούλη, στους ερμητικούς λαβύρινθους του Καρούζου, στον μέγα ασκητή Καζαντζάκη, στα περιπαιχτικά πεζά του Τατσόπουλου, στον αιρετικό λόγο του Σκούρτη, στα αλεξανδρινά ολιγόστιχα του Καβάφη, στον ηδύ απόηχο του Αλκαίου και της Σαπφούς …

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!

Το σκηνικό αυτής της ενδοχώρας σχηματίζουν ψηφίδα-ψηφίδα τα πρόσωπα τόσων ανύποπτων συνοδοιπόρων. Η καστανή χαίτη του δεκαεξάχρονου που ανεμίζει λίγο πριν βάλει καλάθι στο δημοτικό γυμναστήριο 7 η ώρα το βράδυ. Η νοσηλεύτρια του Ευαγγελισμού που κάποια μεσάνυχτα κλείνει τα μάτια στη γιαγιά με την ροζ παλιοκαιρισμένη μοναξιά που πέθανε πριν από λίγο. Ο νεαρός γιατρός που προσγειώνεται απόγευμα Δευτέρας ενός Οκτώβρη στην παγωμένη Σουηδία μετανάστης χωρίς πολλά-πολλά όνειρα στις λιγοστές του αποσκευές. Ο εξήντα χρονών ψιλικατζής στο υπόγειο γωνία Μπότσαρη με Χειμάρας που περιφέρει το ψεύδισμα της ζωής του στα λίγα τετραγωνικά που του κλήρωσε η τύχη. Η τριαντάχρονη Μαρία, δασκάλα από την Θεσσαλονίκη, που κοιτά τη βροχή στο παράθυρο του δημοτικού σχολείου των Κυθήρων. Ο νεόπτωχος απολυμένος που προσπαθήσει να αποταμιεύσει λίγη αξιοπρέπεια να ‘χει να πορεύεται. Το νεογέννητο αγοράκι, νιόβγαλτος Έλληνας, που κλαίει στην αγκαλιά μιας καινούργιας μητέρας, σημαίνοντας τη διαρκή νίκη της ζωής…
Την επικράτεια τούτης της Ελλάδας όρισαν άπληστα και σπιθαμή προς σπιθαμή διαυγείς, περίεργοι και ιερείς Ήρωες: ο Κολοκοτρώνης, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Μανόλης Γλέζος, ο ανώνυμος ανθυπολοχαγός που έσβησε σε μια λασπωμένη γούβα έξω από την Κορυτσά, τα παιδιά του Πολυτεχνείου, ο ζηλωτής Παύλος Μελάς, ο Ρήγας από το Βελεστίνο, ο Μανώλης Ανδρόνικος που ξεσκόνιζε διαρκώς τη σκόνη του Χρόνου, ο παππούς μου θύμα του αδελφοκτόνου Εμφυλίου, ο πολυμήχανος Οδυσσέας, οι χιλιάδες δεκαοχτάχρονοι φαντάροι - άσημοι, όχι όμως ασήμαντοι - με την ίδια ΕΣΣΟ βέλος στην καρδιά κάποιας Άννας, οι πρώτοι μετανάστες στην Γερμανία και όπου γης, που ξένοι εκεί επιστρέφουν χρόνια μετά ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα.

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!
Και θα υπάρχει.
Νυν και Αεί …

«Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»*.
*στίχος του Διονύση Σαββόπουλου
 

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ, ΝΑΙ.

VOUVOKINIMA

H εθνική μας μοναξιά παρελαύνει μπροστά στο πολιτικό σύστημα που τη δημιούργησε. Εδώ! Έξω, κουρελιάζεται απο αριθμούς, τρίχες και ικεσίες.
Εδώ οι καθηγητάδες με μαύρα περιβραχιόνια, σήμα κατατεθέν της επερχόμενης ή μήπως επελθούσης εθνικής μας θανής. Οι συνταξιούχοι με σηκωμένα λάβαρα τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και οι άνεργοι με τα δελτία της επίσημης ανεργίας. Οι μικρομεσαίοι με τα λουκέτα της μεσοαστικής τους ευημερίας και οι νέοι χωρίς πρησμένα πόδια αλλά με πρησμένα όνειρα κραδαίνουν ο καθένας απο μια αίτηση για την Αυστριαλανή ακτή.
Έξω, στα προαύλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , δηλώσεις εθνικής στρατηγικής και στις αίθουσες ολοκληρωτικών αποφάσεων , δηλώσεις εθνικής υποταγής. Ένα κοινό νόμισμα , νόσημα κοινό σε κεφάλια διαφορετικών ανθρώπων κι αντοχών. Η υψηλή τέχνη της κομμωτικής , με την ψιλή , ετοιμάζει λαούς και κοινωνίες για τα στρατόπεδα οικονομικής συγκέντρωσης για την διάσωση της ¨αραιής¨ φυλής, των λίγων δηλαδή κι εκλεκτών.
Εδώ η περιφρούρηση της τάξης (λαϊκής ή δημόσιας) ανήκει σε εκείνους που μάχονται αυτήν την τάξη(αστική). Έξω η προάσπιση της οικονομικής τάξης, στα χέρια των άτακτων ή μάλλον στα στομάχια τους που καταχρεωμένοι υποθάλπουν την ευρωπαϊκή τάξη κι ολοκλήρωση.
Εδώ , η επέτειος ενός ¨συζητήσιμου¨ ΟΧΙ κι έξω τα γεννέθλια ενός αδιαπραγμάτευτου ΝΑΙ. Και μεις ανάμεσα. Να επιλέξουμε, τι! 151 ή 180; Εκλογές ή δημοψήφισμα; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή εθνικής σωτηρίας; Παπαδάκη ή Αυτιά;(ολοι τον Βαρουφάκη έχουνε). Με τους ΠΑΜΕ ή με τους ¨ερχόμαστε¨; Με την Βουλή ή τους άβουλους; Με τους αβόλευτους¨ βολεμένους¨ ή με τους βολεμένους ¨αβόλευτους¨;
Η ¨επέτειος του ΟΧΙ¨, κλείνει πια τον ιστορικό της κύκλο. Η ¨κρισιμότητα¨ των στιγμών , επιβάλλει με απειλητικό τρόπο την ιστορική λήθη, μεταβάλλοντας το σ ένα επικό ΝΑΙ. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας ξανανοίγει ( πάλι από έναν Παπανδρέου) , για να ξεπατικώσει από την αρχή, πάνω στην ιστορία των λαών, την ιστορία των νομισμάτων. Στα μνημεία της Εθνικής Αντίστασης, στήνονται γραφεία και διευθύνσεις ¨Διεθνούς Τραπεζικού Κινδύνου¨. Και μπροστά στα μνήματα της λαικής μας κληρονομιάς , εργολάβοι από την Βιρμανία ή το Κατάρ , εξαργυρώνουν τα ομόλογα που τους παραδόθηκαν, σε τιμές ευκαιρίας .
Η επίκαιρη επέτειος του ΝΑΙ, ένα είναι το σίγουρο, ότι μέχρι να ξαναβγεί η πτωχευμένη χώρα στις αγορές, θα απειλείται από το ΟΧΙ όλων εμάς, που το μόνο που πλέον έχουμε να χάσουμε δεν θα είναι οι αγορές , αλλά οι αγοραίες συνειδήσεις και συνήθειες. Κι αυτές δεν χωρούν περιφρούρηση. Ούτε καν συγχώρεση.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΧΙΟΝΙ.

Από τον Simple Man

Εσύ είσαι έτοιμος; Θα αποδείξει το μικρό ποσοστό του λαού που δεν βρίσκει αποκούμπι σε κόμματα και ιδεολογίες ότι μπορεί να ορθωθεί στις διαφορετικές ημέρες που θα έρθουν; Είναι έτοιμες οι ψυχές μας για το γδάρσιμο των ευαισθησιών από πάνω τους τούτες εδώ τις μέρες που διανύουμε και να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει απέναντι στην ολική καταστροφή που έρχεται; Διότι ακόμη το τέλος δεν έχει έρθει. Άλλο ο ήχος από τα ποδοβολητά στον δρόμο κι άλλο το σπάσιμο της πόρτας του σπιτιού σου που το θεωρείς ακόμη κάστρο απροσπέλαστο. Τον εχθρό δεν μπορείς να τον αποφύγεις όταν έχει χαράξει επί χάρτου την τέλεια επίθεση εναντίον σου. Όταν έχει όλα τα όπλα να σε πολεμήσει.
Είναι ηλίθιος και συνάμα επικίνδυνος για το σύνολο όποιος αυτές τις πρωτόγνωρες ιστορικά ημέρες ακόμη θέλει να πιστεύει ότι μπορεί το οποιοδήποτε κόμμα, το οποιοδήποτε πολιτικό ανδρείκελο- από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά το οποίο έχει το θράσσος ακόμη να ζει- ότι μπορεί με την ψήφο του να πάρει ανάσα, ότι μπορεί ψευτοδημοκρατικά να ξαναβρεί αυτά που έχασε. Η Δημοκρατία της Ελευθεριότητας τους τα κατέστρεψε όλα και αυτή η ψήφος που θεωρούσες ως άνοος ότι μπορούσες να την δώσεις με ελαφρά την καρδία στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται με την πουλημένη από το 1944 πολιτική.
Είναι τραγικό να ανέχεσαι να σου μιλούν ακόμη μέσω των Μέσων τους αυτοί που σε ξεπούλησαν. Είναι τραγικό να σε βλέπω να κατεβαίνεις σε πορείες σαν πρόβατο φωνάζοντας και ζητώντας καταβάθος έναν άλλο ποιμένα να σε βάλει σε μαντρί για να νιώσεις ασφαλής. Το σφαγείο πάντα δίπλα στο μαντρί ήταν. Εσύ όμως δεν ήθελες να το δεις και οι πράξεις σου μαρτυρούν ότι ούτε τώρα δεν θέλεις να δεις. Αλήθεια τι άλλο έχεις να πεις; Σταμάτα να λες και πράξε. Κι αν δεν μπορείς να πράξεις, σκάσε! Καταντήσαμε την πατρίδα μας έκθεση ιδεών. Όλοι μας είχαμε κάτι να γράψουμε αλλά κανένας μας δεν πήρε το φτιάρι να ανοίξει τον δρόμο όταν το χιόνι έπεφτε πρώτα ελαφρά και μετά με τους κουβάδες . Χωμένοι κάτω από το χιόνι είμαστε τώρα όλοι μας. Ρομαντικοί και πραγματιστές. Λαμόγια και τίμιοι. Ένοχοι και αθώοι. Τώρα όμως που το χάος θα επακολουθήσει οι ευαισθησίες πρέπει να μπουν στην ντουλάπα. Να κλειδωθούν εκεί διότι έχουμε μεγάλο ανήφορο.
Η καρδιά αυτή την φορά πρέπει να χτυπάει για τις αντοχές μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν θα γίνει με τα όπλα ως είναι σωστό.Τώρα πρέπει να κάνουμε τις ιδέες μας και τις πράξεις μας μαχαίρια. Τόσο καλά ακονισμένα που να ματώνουν ακόμα και τον θεό. Είναι νομοτελειακό οι περισσότεροι να μην τα καταφέρουμε. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τα δύσκολα. Όμως κάποιοι είναι. Και τελικά αυτοί ήταν πάντα που έκαναν τον πλανήτη Ελλάδα να γυρίζει. Ανάμεσά μας είναι. Δίπλα μας είναι. Μέσα μας είναι. Μονάδες χαμένες στο πλήθος που αυτή την στιγμή πονάει η καρδιά τους γιατί έχουν την κατάρα και ευλογία να νιώθουν πολύ πιο γρήγορα τον κίνδυνο από την πλειοψηφία. Μονάδες έτοιμες που για πρώτη φορά πρέπει να μην δράσουν με παντιέρα το δίκαιο αλλά ούτε να γίνουν θύματα υπερβάλλοντος συναισθηματισμού.
Ο εχθρός μάς ξέρει καλά. Μάς έχει μελετήσει 200 χρόνια τώρα. Ξέρει να μάς φοβίζει, ξέρει να μάς εξεφτελίζει, ξέρει να μάς βασανίζει. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι αυτή την φορά το ΟΧΙ δεν θα το ακούσει ως ιαχή αλλά ως ψίθυρο στο αυτί του νιώθοντάς το βαθιά. Πολύ βαθιά. Όχι από λάμα που καίει αλλά από καρδιά που πάγωσε για να ανοίξει τον κλεισμένο από χιόνι δρόμο. Αυτή την φορά η πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πολεμήσεις. Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ.
 

ΜΗ ΠΕΤΑΣ ΤΗ ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ.

Της Mαριαννας Tζιαντζη

«Αν πεθάνει ο παππούς, τη βάψαμε», λέει με απελπισία μια μεσόκοπη κυρία. Δεν εννοεί ότι όλη η οικογένεια θα βυθιστεί στο πένθος, αλλά ότι θα χαθεί η μοναδική πηγή εισοδήματος, αφού σε αρκετές περιπτώσεις μία (1) σύνταξη καλύπτει τουλάχιστον τα έξοδα της διατροφής μιας οικογένειας με δύο ή περισσότερους ανέργους.
Ένα κύμα στοργής πλημμυρίζει πολλά ελληνικά σπίτια και το αντικείμενό της είναι ο/η συνταξιούχος της οικογένειας, η γερασμένη χρυσοτόκος όρνιθα που, πάση θυσία, πρέπει να ζήσει για να ζήσουμε κι εμείς. Μπορεί ο παππούς ή η ηλικιωμένη μητέρα να είναι ανήμποροι, ακόμα και κατάκοιτοι, όμως η σύνταξη, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τρέχει, έστω και ψαλιδισμένη. Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στο «κάτι» και στο τίποτα.
Πέρασε ο καιρός που πολλοί πάρκαραν τους γέροντες γονείς σε κάποιον οίκο ευγηρίας ή έπαιρναν μια «γυναίκα» (ο όρος «κυρία» χρησιμοποιείται σπάνια) από τη Γεωργία ή τη Βουλγαρία για να τον προσέχει. Τώρα τα γηροκομεία αδειάζουν, τουλάχιστον αυτό λένε οι φήμες που δεν μπορούν να διασταυρωθούν, αφού καμία επιχείρηση δεν παραδέχεται ότι έχει αναδουλειές, ενώ πολλά ώριμα τέκνα συνταξιούχων αναγκάζονται να σουτάρουν την αλλοδαπή γηροκόμο / οικιακή βοηθό και να αναλάβουν αυτοπροσώπως τη φροντίδα ή μάλλον τη συντήρηση του ηλικιωμένου.
Να λοιπόν που η κρίση μάς φέρνει πιο κοντά και ίσως αυτό να εννοούν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το Mνημόνιο δεν είναι συμφορά, αλλά μια ευκαιρία να αλλάξουμε, να ξεπεράσουμε τον κακό εαυτό μας. Δεν χρειαζόμαστε «έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια», σύμφωνα με το όραμα του κ. πρωθυπουργού, αλλά ένα συνταξιούχο ανά οικογένεια.
Σχέσεις στοργής ή σχέσεις ανάγκης; Οι στατιστικές δείχνουν ότι σε περιόδους κρίσης τα διαζύγια μειώνονται, καθώς τα ζευγάρια συγκατοικούν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και όχι γιατί δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλον. Το ίδιο ισχύει και για τους ώριμους γιους ή κόρες που επιστρέφουν στο πατρικό τους, όπου είτε ξαναβρίσκουν το εφηβικό τους δωμάτιο είτε βολεύονται σε έναν καναπέ-κρεβάτι στο καθιστικό.
Όμως, τα κλειδιά της βασιλείας τα κρατάει ο συνταξιούχος. Δεν πρέπει να τον κακοκαρδίζουμε, αλλά ούτε και να υποκύπτουμε σε εκείνες τις επιθυμίες του που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία του. (Όχι, μαμά, δεν θα φας παγωτό!) Συχνά στα χρόνια της Κατοχής, οι οικογένειες δεν δήλωναν τον θάνατο κάποιου μέλους τους, το έθαβαν κρυφά μόνο και μόνο να μη στερηθούν το πολύτιμο δελτίο τροφίμων. Οι πεθαμένοι έτρεφαν τους ζωντανούς, όμως τώρα τους τρέφουν κάποιοι που βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου. Ενώ η ανεργία γενικά μειώνει το προσδόκιμο επιβίωσης, η κρίση ίσως εξασφαλίσει τη μακροζωία, τουλάχιστον για ορισμένες κατηγορίες ηλικιωμένων, διαψεύδοντας την κωμωδία «Πέτα τη μαμά από το τρένο».
Ασφαλώς, δεν γίναμε μια κοινωνία που ζει από το αίμα των γερόντων, ενώ παρατηρείται και το αντίθετο φαινόμενο, δηλαδή των παιδιών που βοηθούν οικονομικά τους γονείς τους, καθώς η σύνταξη των δεύτερων δεν επαρκεί για μια αξιοπρεπή ζωή. Επίσης δεν γίναμε μια κοινωνία τρωκτικών, καθώς το άρμεγμα της σύνταξης μπορεί να συνυπάρχει με γνήσια αισθήματα αγάπης για τον τροφοδότη.
Όλα δοκιμάζονται στις μυλόπετρες της κρίσης. Η ανιδιοτέλεια και η αλληλεγγύη, η καρτερία, η λύσσα για επιβίωση, η αυτο-επιβεβαίωση («το έλεγα εγώ!»), ο αυτοσεβασμός, η περηφάνια. Ο έρωτας, η οικογένεια, η φιλία δεν εξαιρούνται. Το πόσο θα αντέξουμε, το πώς θα σταθούμε δεν εξαρτάται μόνο από τα ατομικά ψυχικά και ηθικά μας αποθέματα, αλλά και από τον άνεμο που φυσάει γύρω μας.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΓ-ΧΩΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;

Του Γιάννη Πανούση*



Ας κρατήσουμε το παράθυρο ανοιχτό
Ίσως έτσι το φως κουράζεται λιγότερο
να μπει στο δωμάτιο
 
Τάσος Κουράκης, Ιερωτικόν


 
1. Η πρόληψη της παραβατικότητας στο σχολείο συνδέεται άρρηκτα με την εκπαιδευτική πολιτική (αρκεί να μη λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα ως αποκλειστικός θεσμός κοινωνικού ελέγχου) αλλά και με μια κοινοτική εκπαιδευτική οικολογία (που εντάσσει τη σχολική μονάδα στον κοινωνικό ιστό). Οι εν-τάσεις και οι συ-γκρούσεις μέσα στο σχολικό περιβάλλον δεν παραπέμπουν υποχρεωτικά στην «εγκληματική βία», αφού τα υφέρποντα ή και εμφανή κίνητρα συνδέονται περισσότερο με το γόητρο, το παληκαριλιρίκι, την ισχύ, την εξουσία ή ακόμα με την ανισότητα και την υποβάθμιση. Πέρα, δηλαδή, από τα όποια ατομικά χαρακτηριστικά δράστη/δραστών και θύματα/θυμάτων, το κοινωνικό, πολιτισμικό και σχολικό οικοσύστημα καθορίζει τους όρους και τους τρόπους εμφάνισης του φαινομένου. Το πέρασμα από την πειθαρχία επί των μαθητών στη διαχείριση της τάξης πρέπει να στηρίζεται στην πρόληψη, τη συμβολική διάδραση, στη δυναμική της ομάδας, στην οικολογική προσέγγιση.
Σε κάθε περίπτωση, εάν και εφόσον το σχολείο εξακολουθεί να είναι χώρος ελεύθερης μάθησης και όχι υποχρεωτικού εγκλεισμού, εάν γνωρίζει και μπορεί να (δια)χειριστεί τα πολιτισμικά σοκ που προκαλούνται από την είσοδο διαφορετικής προέλευσης μαθητών στην τάξη, εάν δεν αντιμετωπίζει τον ατίθασο νέο ως (εσωτερικό;) εχθρό, τότε υπάρχει πεδίο για διαχείριση τον εντάσεων.
Εντέλει το σχολείο μπορεί να προκαλέσει αλλά και να διαχειριστεί με ορθό παιδαγωγικό τρόπο τη νεανική έκρηξη βίας είτε αυτή ορίζεται ως αντιδρώσα είτε ως αυτόνομη. Η άποψη, όμως, ότι και το σχολείο «ασκεί» πρωτογενή βία (λόγω της υποχρεωτικής παρακολούθησης μαθημάτων και του ελέγχου) δεν είναι πειστική, αφού οι διαφορές στην εκδήλωση ενδοσχολικής βίας είναι σημαντικές στα διάφορα σχολεία.

2. Ο θυμός μέσα στο σχολείο και έναντι όλων, συνδυάζεται και ενισχύεται από την πλήξη (53%) και την απογοήτευση (32%), αλλά δεν αίρουν την ανάγκη του μαθητή να ανήκει σε μια ομάδα χωρίς να χάνει την ατομικότητά του. Η ενσωμάτωση στην κοινότητα των (ακόμα και επιθετικών) συνομηλίκων, η ατομική ή συλλογική λεκτική επιθετικότητα των μαθητών κινούνται ανάμεσα στο παιχνίδι, το χιούμορ και την προσβολή αλλά δύσκολα θα μπορούσαν να εκφράζουν ακραίες εξουσιαστικές διαθέσεις (στο ελληνικό, τουλάχιστον, πολιτισμικό πλαίσιο). Μάλλον πρόκειται για ομαδικές κοινωνικές αναπαραστάσεις ή για συμπεριφορές αναζήτησης ζωτικού χώρου (όπου ο ανταγωνισμός, η προσαρμογή, ο συμβιβασμός και η συνεργασία συνυπάρχουν).
Οι ανομικές φασαρίες μέσα στην τάξη αποδεικνύουν το τέλος των αντοχών του μαθητή στις πιέσεις που δέχεται για να «πετύχει».
Ας μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό όνειρο επιτυχίας «που καλλιεργούν οι γονείς», μεταλλάσσει συναισθηματικά τα νέα παιδιά που διαισθανόμενα ότι δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στα υψηλά standards και στις προσδοκίες, επιδίδονται σε ανομική φασαρία και καταστροφική άρνηση και αντί-δραση. Η οποιαδήποτε ανυπακοή σε μοντέλα, αμφισβήτηση μεθόδων και διεκδίκηση άλλου μέλλοντος δεν πρέπει, όμως, να προσεγγίζεται σαν βία και να επισύρει ηθικούς πανικούς.
Το πέρασμα από την ανομική φασαρία στην τάξη στην εγκληματικότητα (και όχι απλά στη συμβολική) βία, δεν είναι τόσο απλό ή αυτόματο.

3. Πώς να διαμορφώσεις «όρους ειρηνικού σχολείου», μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο βίας;
Οι ρίζες της βίας είναι βαθιά χωμένες στον Πολιτισμό και στην κοινωνία. Στις ανισότητες και στις αδικίες. Από την άλλη, οι ορισμοί και οι εννοιολογήσεις της (σχολικής) βίας δημιουργούν συχνά συγχύσεις. Οι αιτίες μπλέκονται με τ’ αποτελέσματα και όλα αυτά με διάφορα ιδεολογήματα. Όλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί (αλλά και τα αντίθετά τους). Όλα είναι κρίσιμα (αλλά δεν αποτρέπουν την κρίση).
Το συχνά αδιάφορο σχολείο δεν έχει μηχανισμούς και δασκάλους προετοιμασμένους να χειριστούν δύσκολες (μέχρι και βίαιες) καταστάσεις, ενώ η γειτονιά και η τοπική κοινωνία απλώς κάθε φορά εκπλήσσονται (κρύβοντας κάτω από το χαλί την «οικολογία του φόβου και της αποτυχίας»). Κι, όμως, η ζεστή σχολική ατμόσφαιρα (της κατανόησης και της συνεννόησης) μπορεί να δημιουργεί θετικά συναισθήματα και αίσθημα ασφαλούς περιβάλλοντος και να χρησιμοποιεί την επικοινωνία ως μέσο κοινωνικής ένταξης και ψυχολογικής υποστήριξης.
Ακόμα και οι ακραίες περιπτώσεις μαθητικής συμπεριφοράς, όπου και αν οφείλονται και σε ό,τι και αν καταλήγουν (βία, ναρκωτικά, πορνεία κλ.π), πρέπει να βρουν μέσα στο σχολείο ένα «χώρο ζωής» κι έναν «κώδικα ζωής», που θ’ ανατρέπουν τους αρνητικούς όρους (κοινωνικούς, πολιτισμικούς, οικογενειακούς) οι οποίοι ώθησαν τον νέο στα άκρα.
Άλλωστε, η συγχωρητικότητα ή ικανότητα συγχώρεσης είναι συνυφασμένες με τη διαλλακτικότητα και την ενσυναίσθηση και αφορούν τις διαπροσωπικές αντιδικίες.

4. Η σχολική βία παραμένει «μια βία που επερωτά», που στέλνει μηνύματα ιδίως όταν ανθεί μέσα σε «υπέρμετρα ιδιάζοντα σχολεία» κοινωνικών προβλημάτων (ανεργίας και στιγματισμού).
Τα «κακά υποκείμενα-μαθητές» ζητούν –δια της βίας- επικοινωνία, δηλώνουν «παρών» με τις πράξεις-προφάσεις τους, αποσυμπιέζουν τα αισθήματα καταπίεσης (μέσω μιας προσωρινής ισορροπίας) κι ανευρίσκουν ταυτότητα (ίσως και αξίες αρρενωπότητας).
Άρα, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι ευχές και οι κατάρες.
Χρειάζονται δύσκολες αποφάσεις. Ουδείς θα δεχτεί παθητικά «τον κοινωνικό του θάνατο».
Το σχολείο δεν στάθηκε ικανό να παραδώσει μαθήματα συμβίωσης χωρίς βία.
Το σχολείο οφείλει, λοιπόν, αφενός να κατανοήσει και αφετέρου να (μάθει να) διαχειρίζεται τις κρίσεις που προκαλούν η ανισότητα, η αδικία και η αμάθεια -εντός και εκτός των «σχολικών τειχών». Γιατί μόνον έτσι το σχολείο μπορεί να γίνει ένα πεδίο διαλόγου και διαχείρισης της βίας. Αρκεί να γεφυρώσει –και όχι να γκρεμίσει- τη σχέση «οικογενειακό – κοινωνικό περιβάλλον» και «σχολικό περιβάλλον» (με όσα πολιτισμικά στοιχεία το καθένα από αυτά φέρει και επιβάλλει).
Το σχολείο ως χώρος συμβίωσης και επικοινωνίας είναι, ταυτόχρονα, και το κατεξοχήν πεδίο διαμόρφωσης συνειδήσεων, αντιλήψεων και πρακτικών ήπιας επίλυσης των ενδο-συγκρούσεων.
Η εξωτερική ασφάλεια του σχολείου (security) που περιλαμβάνει προσωπικό ασφαλείας, ηλεκτρονικό έλεγχο και ηλεκτρονικό κλείδωμα των χώρων, ειδικά καρτελάκια με τη φωτογραφία τους που φέρουν οι μαθητές, κουμπί συναγερμού στην έδρα του δασκάλου, έλεγχο για ναρκωτικά και όπλα, συγκρούεται με την εσωτερική ασφάλεια (safety) ενός χώρου εκπαιδευτικής διαδικασίας που απαιτεί άλλο περιβάλλον και άλλες σχέσεις. Ούτε η ποινικοποίηση κάθε αντικανονικής συμπεριφοράς, ούτε ο εισαγγελέας, ούτε η αστυνομία του σχολείου, ούτε τα σχολεία-φρούρια, ούτε η επαναφορά της βέργας, καλλιεργούν συνείδηση συνύπαρξης.
Η κοινωνική ομπρέλα προστασίας σχετίζεται με τη συνευθύνη των κοινωνικών φορέων και όχι με την αστυνόμευση. Χρειάζεται μια συνέργεια πολλών θεσμών και φορέων για να πεισθούν οι νέοι να ξαναγυρίσουν στην κοινωνική συμβίωση χωρίς βία.
Η βία στο σχολείο δεν εγγράφεται στο κληρονομικό φορτίο του θεσμού. Πρέπει, συνεπώς, το σχολείο να ξαναβρεί την εσωτερική του δημοκρατία (ισότητα, διάλογος, ηπιότητα, ελευθερία έκφρασης) και ν’ αναπτύξει δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών. Πρέπει να «επανεφεύρουμε» το σχολείο, που σημαίνει νέα δομή, νέα μορφή, νέες σχέσεις, νέα αισθητική, νέα λειτουργία, νέοι ρόλοι, πρέπει να αυτονομήσουμε (έστω σχετικά) το σχολείο από τη διαδικασία νομιμοποίησης της κρατούσας κοινωνικής τάξης για να μην είναι καταδικασμένο (και αυτό κι εμείς) ν’ αναπαράγουμε ή και να διευρύνουμε τις προϋπάρχουσες ανισότητες.
Το σχολείο που πληγώνει αντί να εκ-παιδεύσει, οι υπόγειες διαδρομές της βίας στο σπίτι, στην πλατεία και της σχολικής βίας, ο ανταγωνισμός ως εργαλείο επιτυχίας και το παιχνίδι ως μέσον ενηλικίωσης, οι περικυκλωμένοι από «όχι» και «μη» έφηβοι, διαμορφώνουν τους όρους μιας «αντι-δραστικής» επιθετικότητας, έντασης, θυμού, διάψευσης, δυσφορίας.

5. Στο σχολείο συναντώνται πολλές κρίσεις: Εφηβείας, αμφισβήτησης από τους νέους, διάψευσης, κόπωσης από τους δασκάλους, απαξίωσης, υποβάθμισης ρόλου από τους γονείς, αμφίσημης αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Η «μάχη για επιβίωση» προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο. Γι’ αυτό χρειάζεται από τη μία η χάραξη ορίων σε όλη την κοινωνική δράση κι από την άλλη η αλλαγή πλαισίου ζωής των νέων.

*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

ΦΙΛΕ, ΠΑΤΕΡΑ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ...ΧΑΘΗΚΑΜΕ

Του Δανιήλ Οικονομέα, 21 ετών.

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη που δεν θα ασχοληθώ ούτε με το μισθό σου, ούτε με τη χώρα σου, ούτε με τους ικανούς που ανίκανα μαζί διαλέγαμε να μας τα τρώνε. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη γιατί δεν με νοιάζει ο μισθός σου, γιατί είμαι 21 και έχω, ακόμα, την πολυτέλεια να μη με νοιάζει ο μισθός σου. Ξέκλεψα λίγο χρόνο ανάμεσα στο φραπέ, την αβεβαιότητα και τις κοινωνικές συνευρέσεις στο Σύνταγμα για να σε σκεφτώ. Εσένα, όχι τον μισθό σου, όχι τους αριθμούς που σε ακολουθούν ούτε καν αυτό που αποφάσισες να δείχνεις. Εσένα.
Έχει γεμίσει ο τόπος με πεθαμένα όνειρα και ανθρώπους ως το λαιμό με απωθημένα. Υποθήκευσες τον εαυτό σου στο βωμό της αγέλης, έχεις τη θέση σου πια, δεν σε κατηγορώ που την υπερασπίζεσαι με νύχια και με δόντια. Θλίβομαι μόνο, γιατί τα τόσα απόνερα που άφησες πίσω σου σε προδίδουν. Ξεπούλησες ήθη και αρχές και ελπίδες γιατί κατάφεραν δέκα μαλάκες να σε πείσουν πως δεν θα ήταν ζωή αυτή που θα έκανες. Σε τρόμαξε καημένε μου η μοναξιά και έτρεξες κοντά τους, κάτω απ' το φτερό, να μη σε βρέχει η αλήθεια.
Αέναος και μαύρος ο κύκλος που σε τρέχει. Ό, τι σου κάνανε το κράτησες στωικά στη φαρέτρα και είσαι πανέτοιμος να χύσεις το μελάνι σου στα μάτια των καινούριων. Και ξέρεις, δεν έχω άλλες παραστάσεις μεγαλώνοντας πέρα από σένα. Εσένα θα θαυμάσω, εσένα θα κρίνω, από σένα περιμένω να μάθω. Μα είμαι σίγουρος πως κι εσύ κάτι τέτοιο θα σκεφτόσουν κάποτε και είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα βρεθώ στη θέση που είσαι τώρα. Αυτό φοβάμαι. Μια μέρα θα προδώσω κι εγώ όσα με ορίζουν για να τη βγάλω καθαρή. Έχω τη δικαιολογία έτοιμη, σε παρατηρώ χρόνια να την περιφέρεις, «Προφυλάσσω τον εαυτό μου», θα σου πω, «για να κερδίσω μια άλλη μέρα», θα σου πω.
Έχουμε απογοητευτεί όλοι από όλους, είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι. Ψάχνεις κομπάρσους για τη ζωή σου, τίποτα σοβαρό, τίποτα επίπονο. Τίποτα που να μπορεί να σε κινήσει, τίποτα που να πλησιάζει τη μυστική σου αξία, αυτή που προφυλάσσεις. Το ξέρω, που χρόνος για επικοινωνία; Που χρόνος για αγάπη; Που διάθεση για έρωτα κατεδαφιστικό; Το ξέρω, προέχουν άλλα. Προέχει το να πάρεις γάλα για το παιδί που δεν έκανες με τον έρωτα της ζωής σου, γιατί πολύ απλά και τότε προείχαν άλλα. Προέχει το να ετοιμαστείς για τη δουλειά που δεν σου αρέσει, αλλά σε διάλεξε, γιατί προείχαν άλλα. Προέχει το να μπορέσεις επιτέλους να ξεδώσεις από την πίεση, την ματαιότητα και τη μαυρίλα που έχει καθολικά καλύψει τη ζωή σου.
Αποτέλεσμα. Συντήρησες μια κοινωνία που θρέφει δυστυχισμένα πρότυπα. Μια κοινωνία που καλλιεργεί φόβο και ανασφάλεια. Μια κοινωνία που όλο και ρηχαίνει.
Γιατί εσύ επέλεξες να κοροϊδεύεις και να κοροϊδεύεσαι σε μια συμφωνία σιωπής για να μπορείς να παραμένεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Γιατί εσύ επέλεξες να μην αναζητάς όσα δεν βλέπεις μην και αναζητήσει κανείς όσα δεν θες εσύ να δουν. Γιατί τα αηδόνια βαρέθηκαν και σε άφησαν να κοιμηθείς τον ύπνο του δικαίου μέσα στην βολική ανωνυμία που σου προσφέρει η μαζικότητα του ύπνου. Εκπτώσεις παντού και όλα λίγα. Μην πιστεύεις σε παραμύθια, μου λες και το μελάνι έχει αρχίσει να κυλάει από το στόμα σου. Χαθήκαμε φίλε, πατέρα, σύντροφε. Χαθήκαμε.
Χαθήκαμε κι η Αριάδνη έχει βγει να χτυπήσει γκομενάκια στην παραλιακή γιατί δεν τη γεμίσαμε ποτέ..

Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ...

Της Ειρήνης Ξένια

Η φιλοσοφία είναι στην ουσία μια μεγάλη παρέα. Η παρέα των φίλων της Σοφίας. Το κείμενο που θα διαβάσετε γράφτηκε από τον πατέρα μιας φίλης μου, το όνομα του οποίου θα κρατήσω εκτός για αρχή. Ελπίζω να σας δώσει νέα πνοή στις σκέψεις σας!


Η Ελλάδα είναι το λίκνο της φιλοσοφίας. Παρ' όλο που η αρχαία σοφία δεν εμπνέει πια τους σημερινούς κατοίκους της χώρας, φωλιάζει ακόμα στα βαθύτερα στρώματα της προσωπικότητας των Νεοελλήνων. Γι' αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να πεισθούμε για τη σημασία της φιλοσοφίας, αφού ο καθένας μας ξέρει, έστω και υποσυνείδητα, ότι ο φιλοσοφικός στοχασμός για το Αγαθό, το Ωραίο και το Αληθινό, είναι κάτι που σε κάνει περήφανο που είσαι άνθρωπος.
Ωστόσο, η πίεση που ασκεί πάνω μας ο σημερινός τρόπος διαβίωσης, η συνεχής επιτάχυνση του ρυθμού ζωής μας, λόγω της αδυσώπητης τεχνολογίας και των καταναλωτικών προτύπων, έχει κάνει πολλούς να ξεχνάνε τις εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπου. Στον βαθμό που η τεχνολογία μας κάνει να στηριζόμαστε όλο και πιο πολύ στα δεκανίκια της, που οδηγούν τελικά στη στενή εξειδίκευση και στον περιορισμό των νοητικών μας οριζόντων, μας κάνει όλο και λιγότερο αυτοδύναμους, όλο και λιγότερο υπεύθυνους. Σε συνδυασμό με την αλλοτρίωση που προκύπτει από την αλόγιστη κατανάλωση, τα μεγάλα εκείνα ιδανικά που εκφράστηκαν στον ελλαδικό χώρο, όπως η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια, η ανεξαρτησία, η ατομική ευθύνη, υπονομεύονται συνεχώς. Έτσι, τελικά οδηγηθήκαμε από τη σπάταλη και ανεύθυνη πολιτική ηγεσία μας και την αναξιοκρατική δημόσια μας διοίκηση, στην εξάρτηση, στην αναξιοπρέπεια και σε αδυναμία να κάνουμε έστω και στοιχειώδη αυτοκριτική. Πάντα φταίνε "οι προηγούμενοι", "οι άλλοι", το σύστημα, οι κερδοσκόποι, "οι ξένοι", οι μετανάστες κλπ, αλλά καθόλου εμείς, με τις λανθασμένες νοοτροπίες μας και τις αρνητικές συμπεριφορές μας.
Η μεταβατική, κρίσιμη εποχή, την οποία όλοι βιώνουμε με επώδυνο τρόπο, προαναγγέλλει -αν μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε με καθαρό μυαλό και αλληλεγγύη και όχι με μικρόμυαλος "κοινωνικούς αυτοματισμούς"- νέους και διαυγής τρόπους σκέψης, καλύτερες συμπεριφορές, μερισμού και συνεργασίας, και κοινωνικές σχέσεις που θα προάγουν την αρμονική συνύπαρξη και την προσωπική καλλιέργεια και υπευθυνότητα.
Με αυτόν τον τρόπο θα γίνουμε ικανοί να διατυπώσουμε και να εκφράσουμε με την προσωπική μας στάση ζωής, μια νέα φιλοσοφία, η οποία να προσιδιάζει στα προβλήματα, στα διλήμματα, τις αγωνίες και τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Σε αυτές τις μέρες των μεγάλων αλλαγών, που είναι και επίσης και μέρες διαφθοράς, αλλοτρίωσης, φόβου και απληστίας, πρέπει να στηριζόμαστε γερά σε ιδεώδη και αξίες, με άλλα λόγια σε ότι είναι σωστό και αγαθό και έτσι μας εξυψώνει τη ζωή. Παράλληλα, πρέπει να αρνούμαστε ότι είναι απλώς βολικό ή ιδιοτελές και επομένως αντιπροσωπεύει τη συνέχιση και την κυριαρχία της εγωκεντρικής - συμφεροντολογικής αντίληψης και συμπεριφοράς.
"Ζω υπεύθυνα" σήμερα, σημαίνει ότι φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, ώστε οι μελλοντικές γενιές, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, να μην κληρονομήσουν από εμάς ερήμωση και καταστροφή, αλλά αντίθετα συνθήκες Ελευθερίας, Δικαιοσύνης και Ευτυχίας. Ο Περικλής στον περίφημο επιτάφιο λόγο που εκφώνησε το 432 π.χ. είπε: "Η ευτυχία βρίσκεται στην ελευθερία και η ελευθερία στην ευτυχία."
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, επαγρύπνησης και ευθύνης, ας κρατάμε καλά στο μυαλό μας ότι η αρχαία σοφία περιμένει υπομονετικά, όλους αυτούς, που θα την ανακαλύψουν ξανά και θα την εκφράσουν με ένα νέο, σύγχρονο τρόπο, που θα δώσει στην ανθρωπότητα έμπνευση, καλύτερες προοπτικές κοινωνικής διαβίωσης και ένα καινούργιο σκοπό και μια τακτική ζωής, που θα εξυπηρετεί το καλό όλων και όχι το μικροκαρδοπροσωπικό, συντεχνιακό ή κομματικό συμφέρον.
 

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΖΩΗ ΘΕΛΩ...

Του Αλέξη Παπαδά

Διήμερη παράλυση της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους. Συνθήματα, επεισόδια, δακρυγόνα. Δεκάδες τραυματίες. Ένας νεκρός. Και ένα πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε, αγνοώντας ό,τι συνέβαινε έξω από τη Βουλή.
Οι διαδηλώσεις του διημέρου 19-20 Οκτωβρίου ήταν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών. Το στοίχημα, που τελικά χάθηκε, ήταν η διαμαρτυρία να είναι ειρηνική. Η δυναμική της πορείας επισκιάστηκε από τα επεισόδια μεταξύ των γνωστών-αγνώστων και μελών του ΠΑΜΕ, από τον πόλεμο δηλώσεων που ακολούθησε, αλλά κυρίως από τον θάνατο ενός ανθρώπου.
Το μνημόνιο είχε τρεις νεκρούς, το πολυνομοσχέδιο έναν. Πόσοι ακόμα χρειάζονται για να καταλάβει ο πολιτικός κόσμος ότι δεν πάει άλλο; Αγνοώντας το κλίμα αγανάκτησης, 154 βουλευτές ψήφισαν το νομοσχέδιο που καταργεί τις κλαδικές συμβάσεις, καθιερώνει την εργασιακή εφεδρεία και το ενιαίο μισθολόγιο.
Η κυβερνητική πλειοψηφία ψηφίζει, ενώ οι ευρωπαίοι εταίροι, αν και ομολογούν την αποτυχία των μνημονιακών μέτρων, πιέζουν για τη λήψη νέων. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή επιβεβαιώνει την αποτυχία του μνημονίου, καταγράφοντας περισσότερους από 820.000 ανέργους. Έκθεση της Eurostat, που βασίζεται σε στοιχεία περασμένων ετών, κατατάσσει την Ελλάδα στην τέταρτη θέση της λίστας για τον κίνδυνο φτώχειας. Φτώχεια που συσχετίζεται με την αύξηση των ψυχικών διαταραχών και τα αυξανόμενα ποσοστά αυτοκτονιών.
Όσοι κατέβηκαν τις τελευταίες ημέρες στους δρόμους, κατέβηκαν για να απαιτήσουν ζωή, για εκείνους και τις οικογένειές τους. Ζωή, και όχι μετά βίας επιβίωση. Όχι μόνο δεν τους άκουσαν, αλλά ένας άνθρωπος στερήθηκε ακόμα κι αυτό, την επιβίωση.
 

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΚΟΤΕΣ.

Του Δημήτρη Δανίκα

Ημιμαθείς και ανιστόρητοι. Τουρίστες της εγχώριας, κατεστραμμένης γης. Γιατί κανένας δικός μας δείκτης δεν συγχρονίζεται με τον αντίστοιχο κάθε χώρας της Ευρώπης. Ουδείς. Ακόμα και τα πεζοδρόμια μοιάζουν με το επίπεδο της Αφρικής. Μια διαπίστωση που παραδέχονται οι ηγέτες και τα μεγαλοστελέχη της Ευρωζώνης. Γιατί το πολλαπλό έγκλημα υποβιβασμού και καθυστέρησης άρχισε αμέσως με το φινάλε του εμφυλίου πολέμου. Γιατί από τότε οι κυβερνήσεις ενθάρρυναν και πριμοδότησαν την κρατικοδίαιτη καπιταλιστική «ανάπτυξη». Γιατί τα τζάκια δημιουργήθηκαν από ατελείωτα θαλασσοδάνεια. Γιατί η κρατική μηχανή φορτώθηκε με την εκλογική πελατεία την κυβερνητική. Γιατί έτσι, απ’ αυτή την διαδικασία, εξαγοράστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες συνειδήσεις. Γιατί μ’ αυτόν τον τερατώδη εκμαυλισμό, οι μάζες ενσωματώθηκαν σ’ ένα απολυταρχικό, δεσποτικό καθεστώς. Γιατί ο αυταρχισμός προς τα μέσα πορευόταν με την υποταγή και την εξάρτηση προς τα έξω. Με απλά λόγια, οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις έφτυναν τους από κάτω και προσκυνήσαν τους από πάνω. Ετσι, η Ελλάδα από τη μια πτυελοδοχείο για τον φτωχό και από την άλλη προτεκτοράτο για το ξένο αφεντικό. Γιατί οι επόμενες, «σοσιαλιστικές» αλλά και δεξιές κυβερνήσεις όχι μόνο συνέχισαν την ίδια, πελατειακή και βολική για τα κόμματά τους, τακτική, αλλά και την διεύρυναν σε επίπεδα Χολιγουνττιανής υπερπαραγωγής. Γιατί ταυτόχρονα με τον απροσμέτρητο κρατικισμό και με την υπογραφή όλων των συμφωνιών, από το Μάαστριχτ μέχρι την Λισαβόνα, φρόντισαν να διαλύσουν κάθε ίχνος βιομηχανίας, παραγωγής και να σκοτώσουν κάθε ελπίδα για τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό της αγροτικής οικονομίας. Με απλά λόγια εκτός από πτυελοδοχείο η χώρα μετατράπηκε σε καρπαζοεισπράκτορα και άφρονα πελάτη των χρηματοπιστωτικών καρχαριών και των ευρωπαϊκών βιομηχανιών. Ετσι, μαγική εικόνα η μεταμόρφωση εν μία νυκτί της τριτοκοσμικής δραχμής σε νόμισμα σκληρό. Ετσι, ο φαινομενικός θρίαμβος από την δήθεν εισβολή του Καραγκιόζη στο κλαμπ των ισχυρών, αποδείχτηκε πανωλεθρία η ευρωζώνη για τον Ελληνα τον αραχτό. Και έτσι καταλήξαμε στην απλή διαλεκτική. Ανίκανοι, προσκυνημένοι και αυτιστικοί πολιτικοί δημιουργούν και προέρχονται από εκμαυλισμένους λαούς. Οποιος λοιπόν κατηγορεί, καθυβρίζει και εκτοξεύει γιαούρτια και καδρόνια στον δικομματισμό, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να αυτομαστιγωθεί. Γιατί η κότα και το αβγό σε μια συσκευασία Made in Greece. Η χρεοκοπία, αγαπητέ μου, είναι καθολική. Από τα νύχια μέχρι την κεφαλή!
ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Αξίζει να προσπαθήσουμε για κάτι, ή είναι η ώρα της βίας και της εκδίκησης;
Υπάρχει γύρω τόση ρευστότητα, που δεν έχει πια νόημα να γράφεις. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Σαν χώρα, σαν πόλη.
Τα λόγια έχουν νόημα όταν ακόμα μπορείς να επηρεάσεις την πορεία των πραγμάτων. Νομίζω όμως ότι το παίγνιο έχει κριθεί: είναι η εξαθλίωση μιας χώρας, η εκτέλεση των κατοίκων της. Μπορείς να θυμώσεις, να φωνάξεις, να τα κάψεις - δεν είναι μικρό πράγμα η εκτόνωση, πολλές φορές ισοδυναμεί με τη ζωή την ίδια. Κι ακόμα πιο πολύ, μπορείς να ικανοποιηθείς απ’ το αίσθημα της εκδίκησης: να δεις όσους πολιτικούς σ’ εξαθλίωσαν στη φυλακή, διαπομπευμένους.
Όλα αυτά είναι λογικά και σ’ έναν βαθμό αναμενόμενα. Αλλά δεν απαντούν σε αυτό: μπορεί να γεννηθεί ένα νέο πολιτικό σχήμα που να μην είναι διεφθαρμένο, υποκριτικό ή αναχρονιστικό - όπως τα υπάρχοντα; Και το κυριότερο: μπορεί να γίνει κάτι, έστω τώρα, έστω την ύστατη στιγμή, που να κάνει την επερχόμενη δυστυχία των ανθρώπων μικρότερη; Δεν έχω ακούσει κανέναν που ν’ απαντάει χειροπιαστά σε αυτά τα ερωτήματα. Όλοι μιλούν για εκδίκηση ή για ουτοπίες. Κατανοητό. Αλλά και λίγο.
Είμαστε τόσο κουρασμένοι με αυτό το μαρτύριο της σταγόνας, που ώρες ώρες λέμε: ας καούν όλα, ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα - μπας και γυρίσουμε σελίδα. Δεν είναι τόσο απλό! Αυτή η χειρονομία εξέγερσης προϋποθέτει πολλή πείνα, πολλές ακυρωμένες ζωές. Από την άλλη, αφού το τρένο της λογικής και της οικονομίας εκτροχιάστηκε, γιατί να μη δοκιμάσουμε τη φαντασία και τα όνειρα; Για να μη χάσουμε τις αλυσίδες μας;
Κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη που το Σύνταγμα κλείνει, απλώνεται ένα ψίθυρος εκκωφαντικός: «Σήμερα θα καεί το σύμπαν!». Αλλά εγώ σκέφτομαι, είτε καεί είτε δεν καεί, η ζωή μας κάηκε ήδη. Θα ήθελα πολύ να δω τους υπουργούς τους Μεγάλου Πλιάτσικου (που τώρα κρύβονται στις αηδιαστικές νεοπλουτικές κρύπτες τους, σιωπώντας) να τιμωρούνται παραδειγματικά. Αφού η δικαιοσύνη τούς σκέπει με το λερωμένο πέπλο της, ευχαρίστως θα τους έβλεπα να σέρνονται σε λαϊκά δικαστήρια, σε ηθικές λαιμητόμους. Αλλά, ποιος θα δώσει πίσω στους ανθρώπους τα χρόνια της σκληρής δουλειάς τους που εξατμίστηκαν; Το σπίτι που τους πήραν οι τράπεζες; Τον ύπνο που έχασαν;
Κανείς.
Εκτός κι αν στα χαλάσματα γεννηθεί κάποιο νέο είδος αλληλεγγύης.

Πηγή

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Ένα ατέλειωτο Götterdämmerung, ή μια νέα αυγή;

Του Κώστα Παπαχρήστου

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να παρομοιαστεί με ζωικό βασίλειο, τότε η θέση της Ελλάδας σ’ αυτήν είναι διπλά μειονεκτική...

Κάποια ζώα πολυτελείας (όπως λέμε, «του καναπέ») την βλέπουν σαν ενοχλητική κατσαρίδα που πολύ θα ήθελαν να την λιώσουν πατώντας την μονομιάς, φοβούνται όμως μη λερώσουν το πανάκριβο χαλί τους και αναζητούν «καθαρούς» τρόπους για να πετύχουν την εξολόθρευση (να βρουν την «τελική λύση» στο Ελληνικό πρόβλημα, όσο φρικτός κι αν είναι ο συνειρμός που προκαλεί η έκφραση)...
Στον αντίποδα, κάποια απολίτιστα κτήνη βλέπουν τη χώρα σαν παράδεισο εύκολης καλοπέρασης όπου απλά αρπάζεις για να έχεις, σκοτώνεις χωρίς δισταγμό για να κάνεις τη δουλειά πιο άνετα, και βιάζεις όποιες ατυχείς υπάρξεις βρεθούν στο δρόμο σου τη στιγμή που θες να ξεχαρμανιάσεις!
Κοινή είναι η πεποίθηση πως η θέση μας στο βασίλειο αυτό των ζώων έχει πια παγιωθεί και δεν επιδέχεται αναβάθμιση. Θα πρέπει να την αποδεχθούμε σαν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τους σεισμούς ή τις πλημμύρες. Θα μάθουμε να ακούμε σκληρές προσβολές χωρίς να βιώνουμε αισθήματα προσωπικής και εθνικής καταρράκωσης... Θα συνηθίσουμε να πέφτουμε για ύπνο αποβραδίς στο σπίτι μας που δεν διαθέτει πανάκριβες πόρτες ασφαλείας, χωρίς να θεωρούμε ως δεδομένο κι αυτονόητο πως θα ξημερωθούμε ζωντανοί, ή πως θα ξυπνήσουμε έχοντας ακόμα τη σωματική μας ακεραιότητα και την προσωπική και οικογενειακή μας αξιοπρέπεια... Θα το πάρουμε απόφαση πως οι θεοί μας αποφάσισαν να μας εγκαταλείψουν και να φύγουν κι αυτοί γι’ αλλού, σαν τα παιδιά μας που ζητούν λίγη καλύτερη τύχη σε ξένους τόπους...
Αλλά, μια στιγμή: Οι θεοί αυτοί δεν μας έπλασαν, εμείς τους πλάσαμε! Και τα δικά μας λάθη, πάλι, είν’ αυτά που οδήγησαν στο θλιβερό τους Götterdämmerung. Ήμασταν εμείς μες στο απέραντο βασίλειο των ζώων που πρώτοι οραματιστήκαμε έναν ανώτερο, ανθρώπινο πολιτισμό κι ένα αντάξιό του πολίτευμα. Κι εμείς πάλι αυτοί που τόσο ασυλλόγιστα προδώσαμε το όραμά μας. Άραγε, προλαβαίνουμε να ξαναφτιάξουμε τους θεούς μας απ’ την αρχή; Θα πάψουμε ποτέ να είμαστε οι σιχαμένες κατσαρίδες των μεγάλων σαλονιών και τα εύκολα θύματα βιασμού των κτηνών της οικουμένης; Θα ξαναδούμε την αυγή μετά απ’ αυτό το ατέλειωτο λυκόφως; Όμως, σημασία πια δεν έχουν τα ερωτήματα αλλά οι απαντήσεις που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε προς όλους... Ακόμα και ματώνοντας, αν χρειαστεί!

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΖΗΤΗΜΑ ...ΗΜΕΡΩΝ.

Του Ρούσσου Βρανά

Ζήτημα…
… ημερών. Είναι ζήτημα ημερών να ξαναρχίσουν να μπουκώνουν πάλι τους τραπεζίτες με δισεκατομμύρια. Όμως, αυτήν τη φορά θα είναι αλλιώς. Δεν βρισκόμαστε πια στο 2008. Υπάρχουν κάποιοι που γρηγορούν. Και μέρα με τη μέρα γίνονται ολοένα και περισσότεροι.

Η αρχή…
… έγινε ήδη με τη γαλλοβελγική τράπεζα Ντέξια. Κρατικοποιήθηκε. Φορτώθηκαν δηλαδή έτσι οι ζημιές της στο Δημόσιο. Σε λίγο θα αφεθούν αμολυτά και άλλα τέτοια ζόμπι που διψούν για δισεκατομμύρια. Επειδή, όπως εύστοχα επισημαίνει ο πολιτικός αναλυτής Ζερόμ Ρόος, το σύστημα ποτέ δεν λύνει τις κρίσεις του. Απλώς τις μεταθέτει σε χρόνο και σε τόπο. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κάθονται πάνω σε ένα βουνό ομολόγων υπερχρεωμένων χωρών. Και τώρα που οι επενδυτές βλέπουν ότι κάποιες από αυτές τις χώρες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οι τράπεζες καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Για να τις σώσουν, «δημοκρατικοί» ηγέτες που εκλέχτηκαν από τον λαό, φορτώνουν στις πλάτες του τις ζημιές των τραπεζιτών. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Όπως έγραψε ο αμερικανός αρθρογράφος Ρόμπερτ Ράιχ, η έκθεση της Γουόλ Στριτ στο χρέος της ευρωζώνης ανέρχεται στο απίστευτο ποσό των 2,7 τρισ. δολαρίων. Και αυτό είναι κάτι που απειλεί με κατάρρευση την ίδια τη Μέκκα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ «καίγονται» να διασώσει η Ευρώπη τις υπερχρεωμένες χώρες της. Για να μπορέσουν να ξεπληρώσουν όσα χρωστούν στις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Αλλιώς αυτές οι τράπεζες θα μπορούσαν να συντριβούν, παρασύροντας στην πτώση τους και τη Γουόλ Στριτ. Με άλλα λόγια, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Ούτε η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία. Το πραγματικό πρόβλημα είναι το σύστημα. Και αυτό το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ακόμη.

Η Γουόλ Στριτ…
… πολιορκείται εδώ και εβδομάδες από χιλιάδες αγανακτισμένους Αμερικανούς. Κάποιοι τούς επικρίνουν επειδή θεωρούν ότι τα αιτήματα που διατυπώνουν είναι αόριστα και μικρά. Όμως ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, ανέλαβε τις προάλλες την υπεράσπισή τους: «Εχουν πλήρη επίγνωση πως ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι δυσλειτουργικό. Και πως η κυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια οικονομικών συμφερόντων. Αντέδρασαν μάλιστα με αγανάκτηση προχθές στην απόπειρα του προέδρου Ομπάμα να σφετεριστεί τη διαδήλωσή τους, παρουσιάζοντάς τους ένα «πρόγραμμα δράσης» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα αυτών ακριβώς των συμφερόντων. Οι διαδηλωτές δεν κρύβουν τις απέχθειά τους για τις πολιτικές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, για τους πολιτικούς που ξεπουλιούνται σε όσα οικονομικά συμφέροντα προσφέρουν τα περισσότερα. Δεν κρύβουν την απέχθειά τους για το χρέος που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Ξέρουν καλά πως το σύστημα δεν λειτουργεί. Και ξέρουν καλά πως δεν μπορεί να θεραπευτεί με μικρές τεχνικές επιδιορθώσεις».

Τα αιτήματα…
… που διατυπώνουν οι «Αγανακτισμένοι» στη Γουόλ Στριτ αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μπορεί να μοιάζουν αόριστα και μικρά, αλλά όλα μαζί συνοψίζονται σε αυτό το μεγάλο: «Αλλαγή συστήματος, παρακαλώ!».

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΘΕΙΣ.

Του Βαγγέλη Γεωργίου

Στη γενέτειρά μου τη Λαμία, τη δεκαετία του 1990, όταν τον έστησαν στην πλατεία Λαού ξεσηκώθηκε πολύς κόσμος. Δεν θέλανε ο «εγκληματίας» να περάσει μέσα στο χρόνο και μάλιστα πάνω στο άλογο έτσι ακριβώς όπως έκανε στα βουνά της Ρούμελης το ‘43. Ακόμα και ομάδα στο Facebook υπάρχει για την απομάκρυνση του αγάλματος του Βελουχιώτη.
Και καλά, ας υποθέσουμε ότι οι συντηρητικοί βασανίζονται από ένα σύμπλεγμα για το εν λόγω πρόσωπο αφού τους ταγματοτσολιάδες και τους τυχοδιώκτες τύπου Ζέρβα τους «τακτοποίησε» καλά. Αυτοί που φαίνεται ότι επίσης δεν έχουν αλλάξει καθόλου είναι οι κύριοι και οι κυρίες του Κομμουνιστικού Κόμματος: ανέβηκαν τη Κυριακή 9 Οκτώβρη για να αποκαταστήσουν τον Άρη Βελουχιώτη στην Ιστορία.
Μα έχουν περάσει 93 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και ακόμα οι ηγέτες του είναι όπως ήταν. Ασυγχρόνιστοι και άτεγκτοι. Αποκατέστησαν τον Άρη Βελουχιώτη ως προς την ορθότητα της κρίσης του για τη Βάρκιζα αλλά χωρίς να ισχύει το ίδιο(αποκατάσταση) και για την κομματική του ιδιότητα εξαιτίας της απειθαρχίας του. Ουφ! Ρε «Θωμάδες Τζέφερσον» του Περισσού ο Βελουχιώτης σας είχε ανέκαθεν γραμμένους. Ακριβώς αυτή του η ανυπακοή ήταν ο λόγος που το ελληνικό αντάρτικο καθήλωσε 14 μεραρχίες του εχθρού. Όταν εσείς του στέλνατε κομισάριους και εν μέσω Κατοχής «τραγουδούσατε» για εργατικό κίνημα και ένα σωρό τέτοια άκυρα ο Καπετάν «Μιζέριας» σας έγραφε στα παλιά του άρβυλα και άνοιγε τις πόρτες του ΕΛΑΣ σε ένα σωρό πατριώτες ήταν δεν ήταν κομμουνιστές.
Πρόσφατα μίλησα με τον Μανόλη Γλέζο και μου είπε αυτό: «Το ΚΚΕ δεν αποκατέστησε τον Άρη Βελουχιώτη αλλά αυτό το ίδιο θέλησε να αποκαταστήσει τον εαυτό του απέναντι σε κείνον. Η Ιστορία αποκαθιστά τους ανθρώπους όχι τα κόμματα…»

Άρη Βελουχιώτη, έπειτα από 66 χρόνια, τώρα μπορείς να αναπαυτείς στα γουναράδικα, έχεις την άδεια του κόμματος.