Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...ΑΝΤΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙΤΕ!!!

Σε μια εποχή που οι προσλήψεις σε όλο το δημόσιο τομέα έχουν παγώσει και κόβονται, επιδόματα, μισθοί και συντάξεις, η Βουλή προχωρά στην πρόσληψη προσωπικού, προκαλώντας για άλλη μία φορά το δημόσιο αίσθημα.
Με απόφαση του προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου, ζητά να προσληφθούν 18 στενογράφοι ως μόνιμοι υπάλληλοι, με όλα τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής, μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ.
Ο κ. Πετσάλνικος επικαλείται έλλειψη προσωπικού αν και ...συνολικά οι υπάλληλοι του Κοινοβουλίου ξεπερνούν τους 1.200 και πολλοί από αυτούς υποαπασχολούνται. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αυτοί οι υπάλληλοι λαμβάνουν 16 μισθούς, ενώ σε όλους τους υπόλοιπους κόβουν τον 13ο και 14ο μισθό.
Αντιδράσεις έχουν προκαλέσει και οι πληροφορίες πως κόμματα, αντιπρόεδροι της βουλής, πρώην πρόεδροι του Κοινοβουλίου και πρώην πρωθυπουργοί έχουν κάνει ρουσφετολογικές προσλήψεις μετακλητών υπαλλήλων, που ξεπερνούν τους 50.
Και όλα αυτά σε μια εποχή που οι πολίτες βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά και υποφέρει από τους φόρους που καλείται να πληρώσει για τη συντήρηση του Δημοσίου.
Όλη αυτή η προκλητική στάση από το σώμα της Βουλής έρχεται μετά τις αποκαλύψεις που προκάλεσαν σάλο στο πανελλήνιο ότι κάθε χρόνο οι υπάλληλοι της Βουλής εξακολουθούν να παίρνουν στην τσέπη τους 16 μισθούς ετησίως.
Την ώρα που χιλιάδες μισθωτοί και συνταξιούχοι “βάζουν πλάτη” για τη σωτηρία της χώρας με περικοπές μισθών, επιδομάτων ακόμα και συντάξεων, κάποιοι και συγκεκριμένα οι υπάλληλοι της Βουλής - που τώρα θέλουν να τους αυξήσουν με νέες προσλήψεις - εξακολουθούν να απολαμβάνουν όχι απλά ολόκληρους τους μισθούς τους, αλλά απολαμβάνουν και τον 14ο μισθό, τον 15ο μισθό, αλλά και σε τέτοια συγκυρία και τον 16ο μισθό.
Οι υπάλληλοι της Βουλής είναι οι μοναδικοί υπάλληλοι του δημοσίου που απολαμβάνουν ένα ειδικό μισθολογικό καθεστώς και παρά το γεγονός ότι υπάηρξαν μερικές περικοπές όπως σε έξοδα μετακίνησης, οι προκλητικοί 15ος και 16ος μισθός παραμένουν ως έχουν.
http://www.enimerwsi.com/

GIORGIO DE CHIRICO. Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ.

Ο ντε Κίρικο γεννήθηκε στο Βόλο. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μηχανικός τρένων και επέβλεπε την κατασκευή του θεσσαλικού σιδηροδρομικού δικτύου το 1881, ενώ η μητέρα του ήταν πρώην τραγουδίστρια της όπερας. Το ελληνικό περιβάλλον και ο ελληνικός πολιτισμός, μέσα στον οποίο μεγάλωσε ο ντε Κίρικο, υπήρξε πηγή έμπνευσης για εκείνον.
Πρώτος δάσκαλος του ντε Κίρικο υπήρξε ένας νέος Έλληνας ζωγράφος από την Τεργέστη, ονόματι Μαυρουδής. Αργότερα, την περίοδο 1903-5, φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Γεώργιο Ροϊλό, Κωνσταντίνο Βολονάκη και Γιώργο Ιακωβίδη.
Το φθινόπωρο του 1906, εγκαταστάθηκε μαζί με τη μητέρα και τον αδελφό του στο Μόναχο, όπου ξεκίνησε σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, παρακολουθώντας μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής. Αποχώρησε από την Ακαδημία πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του και το καλοκαίρι του 1909 εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο. Την ίδια περίπου περίοδο ήρθε σε στενή επαφή με το έργο του Φρήντριχ Νίτσε, το οποίο επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξή του και στη διαμόρφωση της τεχνοτροπίας του.
Το 1910 φιλοτέχνησε Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος, πίνακας που συχνά χαρακτηρίζεται ως το πρώτο δείγμα τής Μεταφυσικής Ζωγραφικής. Διακρίνεται για την έντονα αινιγματική ατμόσφαιρά του, ενσωματώνοντας παράλληλα ποιητικά στοιχεία και μεταφέροντας αναγνωρίσιμα αντικείμενα ή καθημερινές σκηνές, στη σφαίρα του ανεξήγητου.
Το 1911 μετακόμισε στο Παρίσι. Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ, σημαίνουσα μορφή της καλλιτεχνικής σκηνής του Παρισιού, υπήρξε από τους πρώτους ένθερμους υποστηρικτές του έργου του και σύντομα ο ντε Κίρικο εντάχθηκε μαζί με τον αδελφό του σε έναν ευρύτερο κύκλο καλλιτεχνών που περιλάμβανε διάσημους ζωγράφους όπως τον Πάμπλο Πικάσο και τον Φράνσις Πικαμπιά.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η παραγωγικότητά του περιορίστηκε σημαντικά. Ο ντε Κίρικο ήταν λιποτάκτης από το Μάρτιο του 1912 και είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης. Όταν το 1915 η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστρία, δόθηκε αμνηστία σε όλους τους λιποτάκτες που θα παρουσιάζονταν άμεσα, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο ντε Κίρικο, που παρουσιάστηκε τελικά το Μάιο του 1915 στη Φλωρεντία. Τον επόμενο μήνα τοποθετήθηκε στη Φεράρα, όπου συνέχισε να ζωγραφίζει με μειωμένους ρυθμούς, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρεί τις επαφές του στο Παρίσι.
Στα τέλη του 1918, εγκατέλειψε τη Φεράρα και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Λίγους μήνες αργότερα οργανώθηκε η πρώτη μεγάλη ατομική του έκθεση, στη γκαλερί Bragaglia (Casa d’Arte Bragaglia), η οποία όμως δε στέφθηκε με επιτυχία. Πωλήθηκε μόνο ένας πίνακάς του, ενώ ο κριτικός τέχνης Ρομπέρτο Λόνγκι – με σημαντική επιρροή στην ιταλική καλλιτεχνική σκηνή εκείνης της εποχής – σχολίασε αρνητικά την Μεταφυσική Ζωγραφική του.
Λίγο αργότερα πάντως, τα «μεταφυσικά» έργα του έγιναν αντικείμενα θαυμασμού από τους υπερρεαλιστές, οι οποίοι όμως κατόπιν τον αποκήρυξαν εξαιτίας της στροφής του στο νεοκλασικό και νεορομαντικό ύφος. Το Μάιο του 1925 πραγματοποιήθηκε μία μεγάλη ατομική έκθεση στη Galerie de l’ Effort Moderne του Λεόνς Ρόζενμπεργκ, και στα τέλη του ίδιου έτους εγκαταστάθηκε εκ νέου στο Παρίσι, όπου ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος κατά την οποία απέκτησε σημαντική φήμη, τόσο στη γαλλική πρωτεύουσα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Για ένα σύντομο διάστημα, πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε στο Παρίσι πριν επιστρέψει και πάλι στο Μιλάνο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, το έργο του παρουσιαζόταν τακτικά στην Ιταλία, ενώ ο ίδιος συνέχισε να αναλαμβάνει δημόσιες παραγγελίες, έχοντας υιοθετήσει ένα νέο ύφος, με στοιχεία νεομπαρόκ, αλλά και μία πολεμική ενάντια στη μοντέρνα τέχνη. Το 1942 συμμετείχε στην 23η Μπιενάλε της Βενετίας, παρουσιάζοντας τα έργα του σε δική του αίθουσα, χωρίς ωστόσο να δεχθεί θετικές κριτικές. To ύστερο έργο του αντιμετωπίστηκε με έντονη διάθεση αμφισβήτησης από τους κριτικούς, ενώ από την πλευρά του ο ντε Κίρικο θεωρούσε τον εαυτό του αδικημένο, με βάση την συνολική προσφορά του στο μοντερνισμό. Μέσα από μία πληθώρα δοκιμίων, εξέφρασε την αντίθεσή του σε αυτό που ο ίδιος αντιλαμβανόταν ως «δικτατορία» του μοντερνισμού, ενώ την περίοδο 1950-3 οργάνωσε «αντι-Μπιενάλε», παρουσιάζοντας έργα «αντι-μοντέρνων» καλλιτεχνών.
Χαρακτηριστικό πολλών πινάκων του είναι κάποιο τρένο που περνά στο βάθος αφήνοντας σύννεφο καπνού, κατάλοιπο, αναμφίβολα, της παιδικής του ηλικίας στο Βόλο και της δουλειάς του πατέρα του.
Χριστιάννα Λούπα

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ο...ΕΓΓΟΝΟΣ.

«ΜΑΖΙ τα φάγαμε» ξεστόμισε ο Θόδωρος κι εμείς κοιταχτήκαμε. Ύστερα, η ματιά έπεσε στην κοιλιά μας και στην κοιλιά του. Τραγικά άνισα τα ποσά και η σύγκριση οδηγεί σε  απελπισία. Κατά περιεχόμενο και δικαιώματα σ’ αυτήν τη ζωή, που τη ζει ο πολιτικός με τα προνόμιά του, τη «ζει» και ο κοινός…θνητός με τα άγχη του. Στα 58 ακίνητα του κ. Πάγκαλου σταματά η σκέψη, για να πάει στα σκουπίδια και στα ληγμένα. Εκεί ψάχνει για τροφή μερίδα ελλήνων, όταν ο «εγγονός» αγωνίζεται να κάνει δήμαρχο τη γυναίκα του. Πότε άλλοτε; Όταν συνεδριάζει με άλλα ντόπια και διεθνή…λουλούδια στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

λιθο...Βόλος: Δε γνωρίζω αν τα 2/3 των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι, σύμφωνα με τα όσα φέρεται να δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, θα είχε όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον να μας έλεγε πόσο χρήσιμος σ΄ αυτό τον τόπο είναι ο ίδιος ή αισθάνεται ότι είναι. Αναρωτιέμαι αν γνωρίζει κατά τη διάρκεια της παρασιτικής του καριέρας εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, πόσους διορισμούς «αχρήστων» έκανε ο ίδιος για να μπορέσουμε εκ του ασφαλούς να τον κατατάξουμε και αυτόν στους άχρηστους, στους επιζήμιους ή στους επικίνδυνους.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ζει υπερπολιτελώς από το …επάγγελμα του, έχει και 58 ακίνητα. Άντε και καλή επιτυχία στην υποψήφια δήμαρχο, γυναίκα σου.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΑΙΣΧΟΣ...

Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Το κοινοβουλευτικό ΑΙΣΧΟΣ με τα «πόθεν έσχες» έχει λάβει, πλέον, επετειακή μορφή. Εορτάζεται κατ’ έτος με πολιτικές τυμπανοκρουσίες περί διαφάνειας, τυγχάνει ευρείας αναμεταδόσεως από τα συντεταγμένα μέσα ενημέρωσης και τις τετριμμένες αναλύσεις δημοσιογραφικών γραφίδων και, εν συνεχεία, ακολουθεί την πεπατημένη της λήθης και της σιωπής. Και του χρόνου...
Εφέτος, όμως, θα έπρεπε τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
Οταν ο υπουργός Οικονομικών βάζει τους κεφαλικούς φόρους τον ένα μετά τον άλλο, κι όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμφανίζεται στη Wall Street -ενώπιον εκείνων που εν πολλοίς προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση- για να παζαρέψει την ακίνητη περιουσία του ελληνικού δημοσίου, ύψους 270 δισ. κατά δήλωσή του, θα ανέμενε κανείς να ξυπνήσουν κάποτε μέσα του οι σοσιαλδημοκρατικές καταβολές (ως και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς βεβαίως βεβαίως...).
Διότι, ποια καλύτερη ευκαιρία μπορεί να αναζητήσει το απολύτως απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα, για να ανακτήσει μέρος της εμπιστοσύνης των πολιτών, από το να αναγκάσει, επιτέλους, τους ταγούς του να αποδείξουν πώς απέκτησαν τις περιουσίες που κατέχουν.
Τα πράγματα είναι απλά. Η πλειονότητα των βουλευτών ή εισήλθαν πάμπλουτοι στην πολιτική, οπότε το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως «η πολιτική αφορά τους πατρικίους», ή αβγάτισαν τις περιουσίες τους κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους διαδρομής, οπότε ανακύπτει συντριπτικά το ερώτημα «πώς;».
Γιατί επιτυχημένοι επαγγελματίες δεν κατορθώνουν κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού τους βίου να αποκτήσουν τα εβδομήντα και βάλε ακίνητα του κ. Διαμανάκη;
Γιατί άλλοι δημοσιογράφοι με εκπομπές (στην ιδιωτική τηλεόραση, μάλιστα) δεν διαθέτουν το 1,5 εκατομμύριο ευρώ καταθέσεις της κυρίας Τσόκλη;
Γιατί οι γονείς οι δικοί μας δεν κατόρθωσαν να μας αφήσουν καμιά εξηνταριά χωράφια και οικόπεδα, όπως συμβαίνει με άλλους νεόκοπους βουλευτές, κάποιοι εκ των οποίων, μάλιστα, σιτίστηκαν επί πολλά έτη με αργομισθίες από το δημόσιο;
Γιατί λαμπροί επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου δεν διαθέτουν τους παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς πολιτικών, που έχουν εγκαταλείψει αρκετά πρόωρα -χάριν του υπουργικού θώκου- την ακαδημαϊκή καριέρα;
Σημειώνω πως ο πρόεδρος της Βουλής ξεκίνησε την πορεία του σ’ αυτό το κορυφαίο αξίωμα, πριν από ένα χρόνο, με πολλές υποσχέσεις. Ανοιξε ακόμα και λογαριασμό υπέρ των πτωχών - θυμάτων της κρίσης. Ανέχεται, όμως, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, αυτή την κοινοβουλευτική ασχημία με τα «πόθεν έσχες». Ουδείς έως τώρα έχει τολμήσει το απλούστατο: να ζητήσει να συγκριθούν οι περιουσίες των πολιτικών όταν ξεκινούν την κοινοβουλευτική διαδρομή τους με τις σημερινές περιουσίες τους.
Και να απαιτήσει να αιτιολογηθούν οι αγορές ακινήτων, οι υψηλές καταθέσεις, οι μετοχές (επ’ αυτού τίθεται και το θέμα της «εσωτερικής πληροφόρησης»), τα ομόλογα, οι off shore, καθώς και οι περίεργες μεταβιβάσεις στη σύζυγο ή οι γονικές παροχές.
Κι επειδή δεν γίνεται τίποτε απ’ όλα αυτά, η πολιτική θα συνεχίσει να σέρνεται σαν πρεζόνι. Αδύναμη, ανήμπορη και τρισάθλια...

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

Ιωάννης Καποδίστριας
1776 – 1831

Σαν σήμερα,  27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, τα οποία πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία. Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς.
Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς από τη Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φάκελος για την δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει απόρρητος.
Ας έχουμε επίσης υπ' όψη μας ότι, ως κυβερνήτης, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί μισθό, όπως επίσης αρνήθηκε χρηματική αποζημίωση από τον Τσάρο για να μην κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία, ενώ διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς της επανίδρυσης του κράτους.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΕΝΩΝΕΙ Ή ΧΩΡΙΖΕΙ;

Ήλιος και γη, φωτιά και καπνός, άνθρωπος και θεός.
Φόβος και Θεός; Θάνατος και Θεός;

Ας επιστρέψουμε όμως στο άνθρωπος και Θεός.. Αν κάποιος μου έλεγε πως μπορούσα να γίνω Θεός, θα το έκανα. Γιατί; Επειδή δε θα είχε νόημα η σύνδεση του φόβου και του θανάτου με μια ανώτερη φύση, τέλεια και χωρίς φθορά. Θα έσβηνα τις δύο πιο δυνατές δυνάμεις που ασκούν επιρροή επάνω μου, το φόβο του θανάτου. Σήμερα ο άνθρωπος την μικρότητά του στην κατανόηση του κόσμου που τον περιβάλλει και τα αδιέξοδα του μυαλού του τα κάνει αφορμές αναζήτησης σιγουριάς στην πανίσχυρη θεϊκή αγκαλιά. Η ποικιλία είναι μεγάλη και για κάθε νοοτροπία, υπάρχει και η ανάλογη βιτρίνα. Θεοί σε διάφορα χρώματα, τρισυπόστατοι, νέγροι, θηλυκοί, πολυθεϊστικές θρησκείες, αρχαίοι, νεοσύστατοι, με ανθρώπινα σώματα ή ανώτερες υπάρξεις, ο θεός ήλιος, η θεά γη, και η εκκλησία της γειτονιάς. Φυσικά, σώζεσαι μόνο αν τα δώσεις όλα σε ένα δόγμα και ακολουθήσεις την πίστη που η εκάστοτε θρησκεία επιτάσσει, με ανάλογους τρόπους και βλέποντας τους αλλόθρησκους, ως κίνδυνο στην ομορφιά της προσωπικής σου αλήθειας.

Η γέννησή σου είναι αυτομάτως ευχή και κατάρα, ανάλογα τον παρατηρητή. Φυσικά η ελευθερία του να ανοίξεις τα μάτια σου και με καθαρό μυαλό να επιλέξεις την προσωπική σου αλήθεια, είναι απαγορευτική συνθήκη. Όπου γεννιέσαι, επιλέγουν άλλοι για σένα αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σωστό για σένα, δύσκολα ξεφεύγεις από αυτό που σου ορίζουν, μια ολόκληρη κοινωνία χορεύει στο ρυθμό μιας υπνωτιστικής συνέχειας. Μεγαλώνεις με βιβλία, συνήθειες και φωνές που σου λένε ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ. Οι δεισιδαιμονίες και οι προκαταλήψεις έχουν ξεσφαγιάσει, τις απαντήσεις που η φύση από μόνη της προίκισε τους ανθρώπους της. Η φύση διδάσκει αλήθειες ζωής με ένα φυσικό φαινόμενο, με ένα δάκρυ, μια βροχή, η ένα όμορφο ποτάμι. Η φύση έβαλε τη σοφία που ο άνθρωπος χρειάζεται για να νιώθει ότι έχει ένα δρόμο να βαδίσει, μέσα του. Η αλήθεια έρχεται από μόνη της και αυτή δεν είναι μια σειρά επαναλαμβανόμενων κινήσεων, ή ο χρόνος μας σε μια στέγη ζωγραφισμένη με μπογιά, από ξεθωριασμένους ανθρώπους. Ο Θεός δε διδάσκεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά από τη φύση στον άνθρωπο και είναι μια διαδικασία κοινή για όλους.

Κάθε θρησκεία κρύβει κάτι κοινό. Τη θέληση του ανθρώπου να γίνει τέλειος.. Να γίνει Θεός.

Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα και σημασία έχει να δούμε αν οι εκκλησίες πετυχαίνουν τη θέωση ή το διχασμό των ανθρώπων. Οι άνθρωποι βρήκαμε χιλιάδες τρόπους και κατασκευάσαμε έναν για κάθε νοοτροπία. Προσωπικά κάθε εκκλησία που χτίζεται είναι και ένας τοίχος που σηκώνεται, ανάμεσα στον δήθεν πιστό και στον καθημερινό δημιουργό έργου που δεν κάνει θόρυβο πετώντας δίευρα στο δίσκο, αλλά αθόρυβα βοηθάει και κατανοεί τον διπλανό του χωρίς μικρότητες. Ο αληθινός άνθρωπος με αξίωση θέωσης, λειτουργεί απέναντι στον συνάνθρωπο χωρίς να του ζητάει ταυτότητα και χωρίς να απαιτεί απ' αυτόν επαναλαμβανόμενη ανάγνωση ενός στίχου, καθαρτικού δήθεν και γιατρευτικού στην ψυχή. Ο αληθινός άνθρωπος δε κάνει θόρυβο με την πίστη του στο Θεό, αλλά σβήνει τον θόρυβο κάνοντας αυτό που του υποδεικνύει η φύση του. Όντας σε ένα ανθρώπινο σώμα ξέρει τι πονάει και τι γλυκαίνει και έτσι έχει όλη τη γνώση, του πως θα κάνει το καλό και θα ανελιχθεί πνευματικά.

Η θρησκεία στην εποχή μας έχει γίνει μια ιδέα, εκπροσωπούμενη από φαρισαίους και ρηχούς ανθρώπους, ανήμπορους να παραδεχθούν την υποκρισία τους. Όλοι κρίνονται μεταξύ τους και σε κρίνουν όταν οι ιδέες σου είναι δικές σου και όχι δανεισμένες από τη γενικά παραδεκτή με το ζόρι σοφία τους. Υπάρχουν χιλιάδες θρησκείες, και όταν ο άνθρωπος δε μπορεί να δει ότι λογικά πιστεύει σε κάτι ψεγαδιασμένο και κεντημένο με συμφέροντα, κλείνει τα μάτια στο διαφορετικό και τον διπλανό. Η πίστη κάνει θαύματα ναι! Όμως η πίστη σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις, είναι μια πίστη που πραγματώνεται στον κόσμο αυτό και ο θεός σου είναι κάθε μέρα στα μάτια σου. Τον ζεις τον περπατάς και τον αναπνέεις. Μη ψάχνεις να ακολουθήσεις αυτοματοποιημένες διαδικασίες αγιοποίησις, γίνε θεός, όπου και αν είσαι ότι και αν είσαι. Προσπάθησε να κάνεις κάτι όμορφο, να δεις πίσω από τη σκόνη της προπαγάνδας και τότε το φως θα σου μιλήσει αυτούσιο, θα σε φωτίσει βαθιά μέσα σου.

Νιώθω μόνο την ανάγκη να πω μέσα από όλα αυτά, δεν αντέχω άλλο τη ντυμένη υποκρισία. Ρώτησα τη καρδιά μου πως να αγαπάει και μου απάντησε. Λύγισα και η φύση κράτησε την υπόσχεσή της.. ξημέρωσε ξανά...



Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ.

ΠΡΟΣ
Τον κ. Αντώνη Σαμαρά
Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Ενταύθα


Αξιότιμε αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης άκουσα με μεγάλη προσοχή τη συνέντευξή σου στη ΔΕΘ και θα ήθελα να σχολιάσω αυτά που είδα και άκουσα.

Κατηγόρησες, μεταξύ άλλων, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για θράσος. Εσύ ξέρεις τι σηµαίνει θράσος; Θράσος αγαπητέ μου είναι να εμφανίζεται ο «καταλληλότερος» στη ΔΕΘ σαν “βρεγμένη γάτα” και τα κομματικά στελέχη να τον αποθεώνουν. Θράσος είναι να κάθεται στην πρώτη σειρά των καθισμάτων και να μην αισθάνεται την υποχρέωση να μιλήσει, αν µη τι άλλο, για όσα του καταμαρτυρούν, εντός και εκτός Ελλάδας. Αυτό είναι θράσος και μάλιστα απύθμενο.

Είπες ότι ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της προοπτικής και της ελπίδας τον οποίο εσύ προτείνεις, περνάει μέσα από την ανάπτυξη, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας κ.α. Μα αυτός είναι ο δρόμος που επιδεικτικά αγνοήσατε επί 5,5 χρόνια και ακόμα περιμένουμε να µας εξηγήσει κάποιος, γιατί. Εσύ μπορεί να θέλεις να “σβήσεις” τα 5,5 χρόνια οπισθοδρόμησης της χώρας και τις τεράστιες ευθύνες του κόμματός σου, αλλά οι Έλληνες δε διαθέτουν σφουγγάρι αλλά ούτε και “µπλάνκο” .

Αναφέρθηκες στα “7 ψέματα του ΠΑΣΟΚ” αλλά δεν είπες τίποτα για τις µεταρρυθµίσεις που υποσχεθήκατε και δεν κάνατε ως κυβέρνηση, για την “επανίδρυση” του κράτους, την “σεμνότητα” και “ταπεινότητα” και την “μηδενική ανοχή”, για την πάταξη της διαφθοράς, της σπατάλης, της φοροδιαφυγής και της κακοδιαχείρισης. Δεν τα θυμάσαι; Πριν μιλήσεις, λοιπόν, για τους πράσινους “ψεύτες” κάνε τον κόπο εσύ και η κοινοβουλευτική σου ομάδα, να κοιταχτείτε στον καθρέφτη, μήπως και δείτε και τους γαλάζιους ψεύτες ,να κάνετε την αυτοκριτική σας και να ομολογήσετε τα εγκληματικά σας λάθη και τις τεράστιες ευθύνες σας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες.

Είπες: “Με ενοχλεί ότι πρέπει να έχουμε μια τρόικα – μπαμπούλα, δε δέχομαι ότι δεν μπορούμε µόνοι µας να κάνουμε το σωστό και πρέπει κάποιος να µας το επιβάλει”. Αυτή την … ενόχληση την “απέκτησες” τώρα ή την είχες και στα 5,5 χρόνια που κυβερνούσε το κόμμα σου και δεν έκανε απολύτως τίποτα για να δημιουργήσει σύγχρονες δομές λειτουργίας του κράτους ώστε να µη φτάσουμε τώρα στο σημείο να µας επιβάλουν άλλοι να κάνουμε όσα μπορούσαμε και έπρεπε να κάνουμε µόνοι µας;

Με εκτίμηση
λιθο...Βόλος

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΥΡΙΕ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΕ, ΜΑΣ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΕΤΕ!

Του Τάκη Σπηλιόπουλου

Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει πως «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή, από αυτό που έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο κ. Πάγκαλος, συγκάτοικος και αυτός στο σπίτι του κρεμασμένου, όπως άλλωστε όλοι όσοι υπηρέτησαν αξιώματα και διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα τα τελευταία τριάντα χρόνια, παρ’ ολίγον να απαιτήσει τη συγνώμη μας για την κατάντια της χώρας.
Μπορείτε να φανταστείτε έναν επιχειρηματία, που ενώ έχει ρίξει έξω το μαγαζί του, πάει για πτώχευση, να την πέφτει στους πελάτες του; Να τους κατηγορεί και να τους χρεώνει την ευθύνη για το χάλι του; Ε, αυτό ακριβώς έκανε ο κύριος αντιπρόεδρος, διατυπώνοντας την θεωρία πως από τη στιγμή που οι πολίτες αποδέχονταν τον διορισμό στο δημόσιο- που κάποιοι πολιτικοί για προσωπικό όφελος τους προσέφεραν- καθίστανται συνυπεύθυνοι για τη σημερινή χρεοκοπία. Ήτοι συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Μοιάζει παράλογο για τον κοινό νου, αλλά αυτό ακριβώς εννοεί ο κ. Πάγκαλος! Είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται η άποψη, πως «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί»! Και μάλιστα επισήμως από του βήματος της βουλής, σε τόσο υψηλό πολιτειακό αξίωμα. Κανείς μέχρι σήμερα, πολιτικός, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, δεν διατύπωσε κάτι σχετικό. Έχουν ειπωθεί πάμπολλες θεωρίες για τη σημερινή κατάντια της χώρας, αλλά η άποψη πως «φταίτε και εσείς, γιατί σας διορίζαμε στο Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια», είναι καινοφανής!
Όπως και να έχει όμως, μέχρι χθες δεν πρέπει να υπήρχε πρόβλημα, καθώς «λεφτά υπήρχαν»! Για Siemens ακούγαμε, για χρηματισμούς, για Βατοπέδι, για μίζες, για κομματικά ταμεία, για μαύρο χρήμα, για σκάνδαλο χρηματιστηρίου, για παραοικονομία και άλλα συναφή. Δεν μένει παρά να συσταθεί μια εξεταστική επιτροπή, για να δούμε και αυτή την εκδοχή!
Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή. Ο εξαιρετικός πρώην Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος, έχοντας περάσει από σχεδόν όλα τα στάδια της πολιτικής ζωής, την διατυπώσει με απλά λόγια: «Η κρίση, οφείλεται στην έλλειψη αρχών. Τα κόμματα δεν σκέφτονται το καλό του τόπου, όσο το καλό του κόμματος...Ο κομματισμός συνεπάγεται αναξιοκρατική επιλογή προσώπων, που έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να μην έχουν ηθικές βάσεις και να καταλήγουν σε σκάνδαλα, σε διαφθορά, που είναι το βασικό μειονέκτημα του σημερινού μας πολιτικού βίου».
Τελικά υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι φτωχός. Το να είσαι πλούσιος και να μην το ξέρεις! Να τρως χρόνια τώρα στο μεγάλο φαγοπότι με χρυσά μαχαιροπίρουνα και αντί για ευχαριστώ εσύ να διαμαρτύρεσαι. Κύριε αντιπρόεδρε μας κακομαθαίνετε!

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ;

Του Γιάννη Πανούση

...και μέσα στο θυμό μου
κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιο μου τον εαυτό, και γίνομαι σκυλί
Γ. Σουρής, Ο ρωμηός


Ποιο είναι το Μεγάλο Στοίχημα των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών; Το να επιλεγούν οι προοδευτικότεροι ή οι πλέον αρεστοί στις τοπικές κοινωνίες δήμαρχοι και περιφερειάρχες; Το να διαμορφωθούν πολιτικές συμμαχίες «νέου τύπου» (θετικής ή θνησιγενούς κατεύθυνσης);
ΤΟ να αμφισβητηθεί βαθύτερα ή ν' ακυρωθεί (στην πράξη;) το Μνημόνιο και να βρεθούμε μπροστά σ' ένα Εθνικό Κενό (χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, αφού ούτε τ' αριστερά κόμματα ούτε ο λαός γνωρίζουν πώς και πότε θα βγούμε από την κρίση που μας έβαλε ο άφρων δικομματισμός); Και τα μεν κόμματα εξουσίας θέλουν πρωτίστως να διασώσουν τη διαχρονική ισχύ των πολιτικών οικογενειών, τα δε κόμματα της Αριστεράς βρήκαν την ευκαιρία (;) να λύσουν τα ψυχοπροσωπικά τους προβλήματα.
ΤΟ ένοχο πολιτικό σύστημα δεν φοβάται από τις διακηρύξεις, τις πορείες ή τα τσιτάτα.
ΚΙ όμως η Αριστερά παίζει με όρους 19ου αιώνα.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ποιο είναι σήμερα το «ηρωικόν» στοιχείο της Αριστεράς. Η αναδρομή στους αγώνες του προηγούμενου αιώνα και των προηγούμενων γενεών (που θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν) κληρονομείται; Αισθάνεται «επαναστάτης» ο νεαρός ή και ο σαραντάρης αριστερός του 2010 επειδή οι γονείς του ή άλλοι μάτωσαν; Κι αν είναι έτσι, πώς ερμηνεύεται η καθήλωση των «επαναστατών» στο 5% με 10% τα μεταπολιτευτικά χρόνια; Φταίει ο καπιταλισμός που αλλάζει και προσαρμόζεται ή η Αριστερά που δεν αλλάζει και δεν προσαρμόζεται;
Η σύγχρονη Αριστερά (σε όποια εκδοχή της κι αν πιστεύει καθένας) έχει αυτή την εποχή μοναδική ευκαιρία να προβάλει το αίτημα της ΝΕΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.
ΑΛΛΑΓΗ πολιτικού σκηνικού, πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, πολιτικής λειτουργίας. Αλλαγή στο μοντέλο κοινωνικής προστασίας (με ομπρέλες και συμμαχίες τοπικού και συνεργατικού χαρακτήρα προς όφελος των ασθενέστερων). Αλλαγή στο περιεχόμενο και στην έννοια του Εθνικού Δημοσίου Συμφέροντος.
ΓΙΑ ΝΑ συμβούν όμως αυτά πρέπει η Αριστερά να υιοθετήσει το ενιαίο τρίπτυχο: Οραμα για μια κοινωνία συνευθύνης, εμπιστοσύνης, ισοελευθερίας. Κίνημα για μια συνεχή παρουσία των συλλογικών φορέων και της κοινωνίας των πολιτών. Διαχείριση για μια ενεργή και λογοδοτούσα αριστερή διακυβέρνηση σε όλους τους θεσμούς που αναθέτει ο λαός.


ΥΓ.: Ας αφήσουν λοιπόν τα λόγια και την απόλυτη αλήθεια και καθαρότητα. Η ταξική ανάλυση και η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν φαίνεται να ενθουσιάζουν τον λαό. Μήπως χρειάζεται όχι μια ψευδο-ενότητα των σημερινών κομμάτων, αλλά μια Νέα Συντακτική Συνέλευση Επανίδρυσης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς, όπου κανείς δεν θα ηγεμονεύει αλλά και κανείς δεν θα περισσεύει;


εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 20/09/2010

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.


Φίλη δασκάλα, φίλε δάσκαλε, και νηπιαγωγέ,

Θα’ ρθουν πάλι να κρίνουν, να αξιολογήσουν , να αναλύσουν το έργο σου.
Εκπαιδευτικοί αναλυτές, οικογενειακοί αναλυτές, κοινωνικοί αναλυτές, πολιτικοί αναλυτές, ψυχαναλυτές.
Όλοι αυτοί μαζί, αναλύοντας την προσφορά σου πάνω στο «αναλυτικό πρόγραμμα» του σχολείου σου, το οικογενειακό πρόγραμμα, το πολιτικό- εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το προσωπικό, ανθρώπινο πρόγραμμά σου…, οπωσδήποτε θα είχαν να παρουσιάσουν τελικά ένα «πρόγραμμα εκτός…προγράμματος».
Ένα αναλυτικό ψυχογράφημα για μια προσωπικότητα εκτός ανταγωνισμού, κάτι το τελείως ξεχωριστό, μοναδικό, που μόνο αυτή η επαγγελματική και κοινωνική τάξη έχει να επιδείξει…
Πρόκειται για τη «δασκαλική τάξη» που μπαίνει στη σχολική τάξη, που επικοινωνεί με την οικογενειακή τάξη, που εξαρτάται από την πολιτική τάξη.
Μια "σχολική τάξη" που σου ζητάει ηρεμία, ευφορία, διάθεση, κατάρτιση, καλές προθέσεις, καλά επιφωνήματα, χαμηλούς τόνους, μονοτονικά συστήματα, ψυχική ανάταση, σωματική διάπλαση, περιβαλλοντική αγωγή, διαπολιτισμική εκπαίδευση, λιγότερη ρύπανση…
Μια «οικογενειακή τάξη» που σε θέλει γνώστη της κάθε οικογενειακής αταξίας, αλλά με εμπιστοσύνη και εχεμύθεια, που τακτικά θα σε φέρνει σε επαφή με τα ολοφάνερα παιδικά , ψυχολογικά προβλήματα… Κι εσύ ενώ λύνεις κλάσματα, απαλύνεις ψυχικά κλάματα και πολλά άλλα τραύματα…
Και η «πολιτική τάξη» που πειραματίζεται, με μια παιδεία που παίζει με το μέλλον των παιδιών, τον τετελεσμένο μέλλοντα των εκπαιδευτικών, τον αόριστο χρόνο των γονιών…
Μπαίνοντας και βγαίνοντας σ’ όλες αυτές τις τάξεις, εσύ, προειδοποιείς χτυπώντας πάντα το καμπανάκι, αλλά οι αμαρτίες είναι πολλές…
Έτσι η μόνη «κάθαρση» και δική σου ηθική αμοιβή, θα είναι πάντα εκείνα τα φωτεινά μάτια των παιδιών της τάξης σου, που σε τονίζουν, σε φωτίζουν και σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις το «αναλυτικό σου πρόγραμμα»…
Κι είναι τόσα αυτά τα μάτια!
Τα νυσταγμένα μάτια του Αρμάν που σε παρακολουθούν χωρίς να σε καταλαβαίνουν. «Τι έχεις Αρμάν;» «Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ κυρία. Η αστυνομία είχε έρθει στο σπίτι και έψαχνε το μπαμπά μου, γιατί δεν έχει χαρτιά. Είχαμε κλείσει τα φώτα και δεν ανοίγαμε. Ο μπαμπάς πήδηξε από το παράθυρο. Φοβηθήκαμε πολύ», σου λέει σιγανά να μην ακούσουν οι άλλοι.
Τα μαυρισμένα μάτια της Δέσποινας που σε κοιτάζουν ικετευτικά. «Πάλι με έδειρε η μαμά μου». Και εσύ ψάχνεις με αγωνία να ανακαλύψεις καινούργια σημάδια, στο πρόσωπο και στα χέρια, σημάδια μητρικά, απ’ αυτά που δεν αφήνουν τα χάδια, αλλά τα χτυπήματα. Την παίρνεις στην αγκαλιά σου καθώς σκέφτεσαι πόσο μάταια είναι όλα και οι επισκέψεις σου σε εισαγγελείς, κοινωνικούς λειτουργούς, ιατροδικαστές «Άστο κοπελιά», σου ‘παν στο τέλος, «μόνο που θα φθείρεσαι. Η χειρότερη οικογένεια είναι προτιμότερη απ’ το καλύτερο ίδρυμα. Πού να το πάμε το παιδί; Να το χωρίσουμε απ’ τα αδέρφια του, να το πάμε στην Αθήνα, αφού εδώ δεν υπάρχει ξενώνας. Μην το ψάχνεις. Δώσε του εσύ όσο μπορείς στοργή και αγάπη που του λείπει, να σε βλέπει ο Θεός, ψυχικό θα κάνεις». Όχι δεν κάνεις ψυχικό, σκέφτεσαι όπως τη χαϊδεύεις και της σκουπίζεις τα ματάκια. Το χρέος σου κάνεις σαν άνθρωπος.
Κι είναι κι εκείνο το αφηρημένο βλέμμα του Μιχάλη καθώς σου κλίνει τον αόριστο του «φεύγω»: «έφυγα, έφυγες, έφυγε, ο μπαμπάς μου έφυγε κύριε».«Δε σου ζήτησα πρόταση, Μιχάλη, μόνο να μου κλίνεις το ρήμα». «Όχι, κύριε, ο μπαμπάς μου στ’ αλήθεια έφυγε απ’ το σπίτι, με μια κυρία και μας άφησε. Και η μαμά μου είναι έγκυος….» Ανοίγεις τα χέρια σου να τον αγκαλιάσεις, να του δώσεις ένα στιγμιαίο υποκατάστατο πατρικής στοργής και ασφάλειας, αλλά σκέφτεσαι ότι δεν είναι πολιτικώς ορθή χειρονομία. Η σωματική επαφή απαγορεύεται ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητή σε Ευρώπη και Αμερική, οι καιροί είναι πονηροί. Πόσοι άνθρωποι βρήκαν το μπελά τους, τόσα ακούγονται καθημερινά. Κι εσύ αφήνεις τα χέρια σου να πέσουν, ίδιες τσακισμένες φτερούγες και συνεχίζεις το μάθημα.
Τα λυπημένα μάτια της Μαρίας που έμεινε πάλι μέσα το διάλειμμα. «Δε θα βγεις έξω Μαρία;» (λες και δεν ξέρεις την απάντηση). Δεν έχω κολατσιό κυρία, σου απαντά σιγανά. Κι εσύ ανοίγοντας το πορτοφόλι σου, της λες ανέμελα: «Σήμερα κερνάω εγώ, Μαρία». «Πάλι κυρία; Τι γιορτάζετε σήμερα;» «Πέρασε η κόρη μου το μάθημα που έδινε στο Πανεπιστήμιο και είμαι χαρούμενη». Η Μαρία παίρνει το κέρμα. «Ευχαριστώ, κυρία». Κι εσύ προλαβαίνεις να δεις ένα βλέμμα ανάμεικτο με ευγνωμοσύνη και ντροπή, καθώς χάνεται.
Κι είναι κι εκείνα τα γεμάτα αγάπη μάτια του Γιάννη κάθε φορά που τον έπαιρνες αγκαλιά να τον ανεβάσεις μέχρι την τάξη, γιατί το σχολείο σου δε διέθετε ράμπα, ούτε ασανσέρ, το τσακισμένο κορμάκι σφιγμένο ασφυκτικά σε ορθοπεδικό κηδεμόνα και στηριγμένο σε ειδικές πατερίτσες μήπως καταφέρει να σταθεί στοιχειωδώς όρθιο, το τσακισμένο κορμάκι του Γιάννη, σουβενίρ για πάντα από τον αλκοολικό πατέρα του. Τον έπαιρνες αγκαλιά και στις εκδρομές, τον ανέβαζες στις σκάλες, στα λεωφορεία, χωρίς να βαρυγκομίσεις. Κι όταν η μητέρα του την πρώτη φορά σου είπε δειλά: « ο Γιάννης αύριο δε θα έρθει στην εκδρομή», της το ξεκαθάρισες ορθά κοφτά: «Δεν το διαπραγματεύομαι Το παιδί θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα, όπως όλα». «Σε κουράζω κυρία;», σου ‘λεγε με παράπονο, κάποιες φορές όπως τον κρατούσες αγκαλιά. «Όχι, Γιαννάκη, αφού είσαι ελαφρύς σα φτερό. Είσαι πιο ελαφρύς από τον ανιψιό μου που πηγαίνει νηπιαγωγείο.» Κανείς δεν έμαθε ποτέ πως πήγες δυό φορές στα Επείγοντα του Νοσοκομείου με οξεία οσφυαλγία..
http://anatolikatisedem.blogspot.com/

ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ.

Της Γλυκερίας Υδραίου-Εφημερίδα "Ταχυδρόμος"

Ο πλούτος των εκατοντάδων ναυαγίων που είναι διάσπαρτα στην περιοχή, με έμφαση στο σύμπλεγμα των Βορείων Σποράδων αλλά και οι εξίσου εντυπωσιακοί βυθισμένοι αρχαίοι οικισμοί που έχουν εντοπιστεί κατά μήκος της ακτογραμμής του Παγασητικού, αποτέλεσαν το θεματικό επίκεντρο της χθεσινής ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στο Φόρουμ. Εντύπωση προκάλεσε η παρουσίαση του πλούσιου ερευνητικού υλικού, αλλά και η επισήμανση ότι η ενάλια έρευνα που διεξάγεται σε εύρος που εκτείνεται από την Αμαλιάπολη ως τις Νηές, έχει συμβάλει στον εντοπισμό 14 περίπου ναυαγίων και δύο πρώην χερσαίων εγκαταστάσεων, που βρίσκονται σήμερα κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Ενας από τους σημαντικότερους βυθισμένους οικισμούς που έχουν εντοπιστεί, ανήκει στην Μέση Εποχή Χαλκού, χρονολογείται στα 1.700 π.Χ. περίπου και βρίσκεται σε βάθος ενός περίπου μέτρου. Η επιφανειακή έρευνα που διεξάγεται σε πρώτη φάση παραπέμπει σε θραύσματα αγγείων, τμήματα τοίχων καθώς και κιβωτιόσχημους τάφους κατασκευασμένους από σχιστόλιθους, ενώ αναμένεται η εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων στο μέλλον. Εξίσου εντυπωσιακά είναι επίσης τα δεδομένα που συνθέτουν τα πολυάριθμα ναυάγια της περιοχής, κυρίως δε όσα εντοπίζονται στην Σκόπελο και την Αλόννησο, σημείο που αποτελούσε από αρχαιοτάτων χρόνων, κομβικό σημείο για τα καράβια που κατευθύνονταν προς τον Εύξεινο Πόντο. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα, αμφορείς, σφραγίσματα αμφορέων και άλλα, τεκμηριώνουν ουσιαστικά τον μύθο του Ιάσοντα και των Αργοναυτών, επιβεβαιώνοντας τους εμπορικούς δεσμούς που είχαν αναπτυχθεί με την Κολχίδα.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.


O Γιώργος Κοντογιώργης συζητά για την ελληνική κρίση from Αντίφωνο on Vimeo.

Ο Γιώργος Κοντογιώργης, μια από τις λίγες φωνές ορθοφροσύνης που ακούγονται από κάποια ΜΜΕ, μιλάει για την κρίση της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Μερικά από τα κυριότερα σημεία που επισημαίνει είναι τα πιο κάτω.

- Οι πολιτικοί δημιουργούν άλλοθι για τους ίδιους μεταφέροντας την ευθύνη για την κρίση στους πολίτες.
- Ο πολιτικός παίζει με τους όρους του συστήματος και για αυτό ψήφισε ένα Σύνταγμα προστασίας κακοποιών και όχι προστασίας του πολίτη.
- Δεν υπάρχει πολιτικός ή κόμμα που να μην χρηματίζεται επισήμως ή ανεπισήμως από ιδιώτες προκειμένου να παίξει τον πολιτικό του ρόλο, αλλιώς δεν μπορεί να επιβιώσει πολιτικά.
- Τα πανεπιστήμιά μας λειτουργούν ως αναπαραγωγικός μηχανισμός των κομμάτων, μέσα στον οποίον εκκολάπτεται ο φασισμός του αύριο.
- Την κρίση την έφερε το ίδιο το κράτος και την πληρώνει εις διπλούν η ελληνική κοινωνία.
- Μόνον οι ανείσπραχτοι φόροι από τη μεγάλη ακίνητη περιουσία θα έφταναν για να μη χρειαστούμε δάνειο από το ΔΝΤ.
- Το πολιτικό προσωπικό δεν θέλει αλλαγή του συστήματος.
- Η κοινωνία ενοχοποιείται παρότι αναγκάζεται να νομιμοποιεί αυτό που οι στημένοι μηχανισμοί της επιβάλλουν.
- Η διανόηση και τα ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι της νομιμοποίησης της κατάστασης.
- Αντί των προσφυγών κατά του μνημονίου θα ήταν καλές οι μαζικές αγωγές αποζημίωσης κατά πρωθυπουργών και υπουργών που διαχειρίστηκαν την οικονομική κατάσταση και ευθύνονται για την σημερινή κατάντια.
- Στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό αυτονομείται σε χυδαίο βαθμό, εξαιτίας του ότι η ελληνική κοινωνία, ούσα πιο προηγμένη πολιτικά από ευρωπαϊκές και άλλες, ακολουθεί και τώρα αλλά και ιστορικά άλλη διαδρομή.
- Χρέος των πολιτικών είναι να ακολουθούν την βούληση της κοινωνίας.
- Χρειάζεται η οργή του λαού να εκφραστεί με την αξίωση μεταβολής του ίδιου του συστήματος. Ο πρακτικός τρόπος είναι αντί της διατύπωσης ύβρεων, να αναζητηθούν θεσμοί και μηχανισμοί που θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις μιας τέτοιας αξίωσης.

ΤΙ ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ;

Το περιεχόμενο χαπιών που έφτιαχναν οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδα μελετήθηκε για πρώτη φορά από Αμερικανούς αρχαιοβοτανολόγους.Τα συγκεκριμένα χάπια ανακαλύφθηκαν σε ένα ελληνικό πλοίο στα ανοιχτά της Τοσκάνης που ναυάγησε το 130 π.Χ. και μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό.
Αν και το ναυάγιο ανακαλύφθηκε το 1989, μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε. Οι αναλύσεις των χαπιών έγιναν από μία αμερικανική ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον και τα παρουσιάστηκαν στο 4ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας, που έγινε αυτή την εβδομάδα στην Κοπεγχάγη της Δανίας.
Όπως αναφέρει το New Scientist, οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. «Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού», δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν.
Ο Ρόμπερτ Φλάισερ του Εθνικού Ζωολογικού πάρκου του Σμιθσόνιαν ανέλυσε το DNA συγκρίνοντας τις γενετικές αλληλουχίες που βρήκε σε δύο χάπια, με τη γενετική βάση φυτών GenBank που έχουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ. Με αυτό τον τρόπο εντόπισε στα χάπια ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βαλανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι (αλφάλφα), αχίλλεια κ.α. Ακόμα εντόπισε ιβίσκο, που πιθανώς είχε εισαχθεί από την Ανατολική Ασία, την Ινδία ή την Αιθιοπία.
Σύμφωνα με τον Φλάισερ, είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τα περισσότερα από τα παραπάνω φυτά για να θεραπεύουν τους αρρώστους. Η αχίλλεια, για παράδειγμα, σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος. Επίσης, ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, ιατρός και βοτανολόγος (πρόδρομος των φαρμακοποιών), κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., περιέγραφε στα κείμενά του το καρότο ως πανάκεια για πολλά προβλήματα υγείας, θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι αν κανείς το έχει φάει προκαταβολικά, δεν τον βλάπτουν τα ερπετά, ενώ παράλληλα βοηθά στη σύλληψη παιδιού.
Ωστόσο, η ανάλυση των αρχαίων χαπιών έχει δημιουργήσει και νέα μυστήρια για τους αρχαιοβοτανολόγους. Συγκεκριμένα, η μελέτη του DNA δείχνει ότι τα χάπια πιθανότατα περιείχαν και ηλίανθους, ένα φυτό που οι επιστήμονες ως τώρα πίστευαν ότι δεν υπήρχε στον «παλαιό κόσμο», πριν οι Ευρωπαίοι το ανακαλύψουν στην Αμερική. Σύμφωνα με τον Τουγουέιντ, αν αυτό επιβεβαιωθεί, οι βοτανολόγοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν την παραδοσιακή ιστορία του φυτού και την παγκόσμια διασπορά του, αν και παραμένει ακόμα η πιθανότητα η παρουσία ηλίανθου στα αρχαία χάπια να προέρχεται από πρόσφατη γενετική «μόλυνση».
Τα βότανα και τα φάρμακα που περιγράφουν στα κείμενά τους ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης, έχουν συχνά θεωρηθεί ως κομπογιαννίτικα και αναποτελεσματικά. Τώρα, οι αρχαιοβοτανολόγοι επικεντρώνονται στη μελέτη κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα χάπια, μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες, αλλά και στην ανακάλυψη των ακριβών μετρήσεων που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί για να παρασκευάσουν τα χάπια τους.
tvxs.gr

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΙΟΛΚΟΣ

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός. Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία.
Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010).
 Δείτε εδώ την ταινία

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Αι σιχτίρ και αυτή...

του Θανάση Καρτερού

Η αριστερά στην Ελλάδα περιγράφει τον εαυτό της ως παράταξη της ανιδιοτέλειας, των θυσιών, της προσήλωσης στα συμφέροντα των πιο αδύνατων –και η ιστορία αποδεικνύει ότι οι δάφνες αυτές της αξίζουν. Της αξίζει όμως και ο ακάνθινος στέφανος των κρίσεων και των διασπάσεων, με τον οποίο μόνη της στολίζει κάθε τόσο το μέτωπό της. Κι αυτό επίσης η ιστορία, παλιότερη και πρόσφατη, το πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας.
Ε, η ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα και αν αυτό προσλαμβάνεται από πολύ κόσμο ως φάρσα, από τους αριστερούς κάθε απόχρωσης προσλαμβάνεται ως τραγωδία. Και είναι τραγωδία για τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που βλέπουν στο Μνημόνιο και στην πολιτική Παπανδρέου τον όλεθρο των εισοδημάτων, των δικαιωμάτων και της ίδιας της ζωής τους, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός, στη Disneyland που έχει κατασκευάσει -ή του έχουν κατασκευάσει- για τον εαυτό του βλέπει τα απάνθρωπα μέτρα των δανειστών ως τολμηρές μεταρρυθμίσεις και τις φωτιές που ανάβει το Μνημόνιο ως πρώτο βήμα προς τη νέα Ελλάδα η οποία γεννιέται από τις στάχτες της παλιάς.
Σε μια τέτοια κατάσταση είναι προφανές πόσο αναγκαία θα ήταν μια ισχυρή και ενωμένη αριστερά, έστω και μόνο για να υπερασπιστεί αυτούς που το Μνημόνιο και η Τρόικα στήνουν στον τοίχο, έστω κι αν δεν διαθέτει, όπως πολλοί την κατηγορούν ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική -λες και διαθέτουν πολιτική εκείνοι που ψήφισαν το Μνημόνιο αμετάφραστο, χωρίς οι μισοί να ξέρουν αγγλικά, αλλά τέλος πάντων…
Το θέμα δεν είναι, όπως πολλές φορές δημοσιογράφοι και κομματικά στελέχη ελαφρών βαρών επαναλαμβάνουν, ότι τώρα, στις σημερινές συνθήκες, είναι μια ευκαιρία για την αριστερά να ενισχυθεί –εκλογικά και παντοιοτρόπως. Σκασίλα μας μεγάλη, θα πει ο συνταξιούχος που η σύνταξή του τελειώνει την πρώτη βδομάδα του μήνα, ποιος θα ενισχυθεί και ποιος όχι. Το θέμα για την αριστερά είναι αν θα παίξει το ρόλο της, αυτόν για τον οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει και για τον οποίο γενιές και γενιές στρατεύτηκαν και εξακολουθούν να στρατεύονται. Αν θα ενισχύσει δηλαδή εκείνη τους αδύναμους, αν θα χτίσει συμμαχίες και άρα αποτελεσματικές αντιστάσεις στη λαιμαργία των δανειστών που έχει γίνει υπέρτατος νόμος του ελληνικού κράτους, αν θα συμβάλει να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να μπει τέλος σε μια επικίνδυνη παντοκρατορία των δυνάμεων που υπέγραψαν, υποστηρίζουν και εφαρμόζουν την πολιτική του ΔΝΤ και των ξένων δανειστών. Για να διαμορφωθούν τουλάχιστον οι συνθήκες εκείνες που δεν θα τους επιτρέπουν να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν, και όποτε θέλουν εις βάρος εκείνων που οι ίδιοι βάφτισαν μη προνομιούχους.
Αντί γι’ αυτό βλέπουμε σήμερα ένα αυτιστικό ΚΚΕ –όποιος δεν είναι μαζί του μαύρο φίδι που τον έφαγε. Και έναν ανήλικο παρά την ηλικία του Συνασπισμό, που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε τη δική του ενότητα, πόσο μάλλον να οικοδομήσει την ευρύτερη αναγκαία συσπείρωση. Με αποτέλεσμα να γυρίζουν στην αριστερά την πλάτη –αδιάψευστος μάρτυρας οι σχετικές δημοσκοπήσεις- εκείνοι που περίμεναν τη στήριξη της στις δύσκολες σημερινές συνθήκες. Αι σιχτίρ κι εσείς, είναι το σχόλιο που προκαλούν οι σχετικές ειδήσεις και ανακοινώσεις.
Όποιος θέλει να αποδώσει στην ιστορία, στο κακό το ριζικό της αριστεράς, ή στο Μνημόνιο τη θλιβερή εικόνα, με γεια του με χαρά του. Στην πραγματικότητα, όσες πραγματικές αιτίες κι αν οπλίζουν τις διασπάσεις και τις κρίσεις, είναι οι ηγεσίες εκείνες που τελικά τραβούν τη σκανδάλη. Και δυστυχώς, σε πείσμα κάθε κομματικοπατριωτικής μπαρούφας και κάθε λαϊκίστικου αναθέματος για τους αποδιοπομπαίους, η αριστερά σήμερα έχει τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας…

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΝΝΑ, ΝΑ ΕΝΑΣ ΜΥΛΟΣ!!!


«-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’ μου μιαν προσταγή.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
-Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ παιδί μου !...»

Η παραπάνω κουβέντα του Νίκου Καζαντζάκη, πολλές φορές ήρθε στο μυαλό μου, παρακολουθώντας την πορεία σας στο Υπουργείο Παιδείας και πιστεύοντας ότι κάποιο παλιό κατάλοιπο σας βασανίζει, για να βασανίζετε και εσείς με τη σειρά σας την εκπαίδευση. Αφού προσπαθείτε να φτάσετε εκεί που δεν μπορείτε. Και το λέω αυτό γιατί στις μέρες σας το εκπαιδευτικό μας σύστημα αντίς να βελτιωθεί, αντίς να προχωρήσει μπροστά, έχει γίνει ένα «μύλος», ένας μεγάλος «μύλος» που στις μυλόπετρές του αλέθει καθημερινά μαθητές, εκπαιδευτικούς και εκπαίδευση. Τα πανιά του μύλου πολλά και κάθε πανί έχει πάνω του γραμμένο ένα πρόβλημα, μια πραγματικότητα, που είτε παραλάβατε και διαιωνίσατε, είτε δημιουργήσατε και συντηρείτε.
Σίγουρα στο πρώτο πανί είναι γραμμένη η ανασφάλειά σας. Τρέμετε στην ιδέα μην αποτύχετε, όπως οι περισσότεροι προκάτοχοί σας. Μια ανασφάλεια που σας ακολουθεί στις συναντήσεις σας με τους εκπαιδευτικούς. Στις 13 Ιουνίου 2010 στο Εργατικό Κέντρο Χανίων, στη συνάντησή σας με τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚ Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, υπήρχε μια διμοιρία των ΜΑΤ και αρκετοί ένστολοι και με πολιτικά αστυνομικοί, έξω από το κτήριο; Τι μπορεί να φοβάται ένας «σοσιαλιστής» Υπουργός που συναντάται με συντρόφους του;
Στο δεύτερο πανί του μύλου σας κ. Υπουργέ είναι γραμμένη η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείτε στην εκπαίδευση. Και αλήθεια πώς αλλιώς να αποκαλέσω την πολιτική σας, όταν ένας κλάδος εργαζομένων, όπως οι εκπαιδευτικοί, να δοκιμάζονται οικονομικά από τη μια και από την άλλη να στραπατσάρονται και θεσμικά; Υπάρχει άραγε άλλος κλάδος εργαζομένων που να βάλλεται έτσι, σαν εμάς δηλαδή, αυτή την εποχή; Πώς να αποκαλέσω την πολιτική σας, όταν στο περιβόητο «πολυνομοσχέδιο σας» είχε μόνους συμμάχους τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων και απέναντί σας όλη την εκπαιδευτική κοινότητα; Είναι ή δεν είναι τα ιδιωτικά σχολεία ο «πιλότος» του νεοφιλελευθερισμού στην εκπαίδευση;
Στο τρίτο πανί του μύλου σας είναι γραμμένη η λέξη επικινδυνότητα. Και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, καθώς πιστεύω ότι παίζετε με την ποιότητα του δημοσίου σχολείου, δημιουργώντας τα δήθεν 800 Ολοήμερα, που στον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους θα αποδείξουν ότι θα αποτελέσουν σχολεία - πρέσα για τα παιδιά του ελληνικού λαού! Όταν πρεσβεύετε ένα «νέο σχολείο» που στηρίζεται σε τεχνοκρατικού τύπου αντιλήψεις, μακριά από τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της μάθησης, αφού απουσιάζουν οι ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις που μειώνουν τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Ένα σχολείο που μονόπλευρα θα εκπαιδεύει σε στείρα γνώση, χωρίς την υποστήριξη των συναισθηματικών και ψυχολογικών εκφάνσεων της προσωπικότητας των παιδιών. Όταν πρεσβεύετε ένα «νέο σχολείο» που αφήνει έξω την ύπαιθρο, τα ολιγοθέσια σχολεία, τα ειδικά σχολεία, τα σχολεία που έχουν ανάγκη από καινοτόμες δράσεις (για την Κρήτη: Βορίζια, Ζωνιανά, Λειβάδια κ.α.).
Στο τέταρτο πανί είναι ζωγραφισμένη η απελπισία των νέων συναδέλφων μου. Αλλάξατε το σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών. Γιατί; Αλήθεια ήταν ποτέ θέση του ΠΑΣΟΚ να αλλάξει το σύστημα προσλήψεων; Πότε το είχαμε αλήθεια συζητήσει ως Κίνημα; Σε ποιο φυλλάδιο του ΠΑΣΟΚ αναφέρεται; Ξέρετε τι αναστάτωση έφερε στο χώρο των εκπαιδευτικών; Ξέρετε τι προβλήματα δημιούργησε στον οικογενειακό προγραμματισμό χιλιάδων εκπαιδευτικών;
Στο πέμπτο πανί διαφαίνεται η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζετε απλά εκπαιδευτικά θέματα. Αποσπάσεις εκπαιδευτικών: Βάλατε στον ανεμιστήρα τόνους τη λάσπη και την πετάξατε στους εκπαιδευτικούς. Γιατί; Σήμερα, ένα χρόνο μετά εκατοντάδες ή χιλιάδες δεν είναι και πάλι οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται αποσπασμένοι σε υπηρεσίες, στο υπουργείο σας, στο ίδιο σας το γραφείο, ακόμη και σε βουλευτικά γραφεία με την δική σας υπογραφή; Δώστε αριθμούς πραγματικούς και κάνετε συγκρίσεις…
Στο έκτο πανί του μύλου της εκπαίδευσης, βάζω την ειδική αγωγή. Για μια ακόμη χρονιά τα σχολεία των παιδιών με ειδικές δυνατότητες δε θα κάνουν αγιασμό σήμερα σαν όλα τα σχολεία, αλλά, ως μαθητές ξεχασμένοι, λίγες ημέρες αργότερα. Οι συνάδελφοί μου εκπαιδευτικοί, ειδικό επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό, συνεχίζουν να εργάζονται σε καθεστώς γαλέρας, καθώς οι εξαγγελίες σας για ΑΣΕΠ στην Ειδική Αγωγή, έχουν μείνει μόνο λόγια.
Στο έβδομο πανί τι να πρωτοβάλω; Τα κλειστά πλέον Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης; Έτσι στηρίζετε την πράσινη ανάπτυξη, την προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της μαθητικής νεολαίας σε θέματα αειφόρου ανάπτυξης, γνωριμίας με τον τόπο της; Τις εκπαιδευτικές άδειες των συναδέλφων μου, που έγιναν θυσία στο βωμό προσωπικών σας και πάλι επιλογών, που δε συνάδουν με την πολιτική και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την επιμόρφωση; Την ταλαιπωρία των νεοδιόριστων συναδέλφων μου, αρκετές με οικογένεια και παιδιά και τις κρατάτε δεσμευμένες 3 χρόνια σε τόπους μακρινούς από τα σπίτια τους; Τους μόνιμους διορισμούς που κόψατε, για να γεμίσετε και πάλι τα σχολεία με χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομισθίους…
Στο όγδοο πανί του μύλου κ. Διαμαντοπούλου τοποθετώ τους συναδέλφους μου, όλους, δασκάλους, νηπιαγωγούς, εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων: «Ένα χαμόγελο, είναι σχεδόν πάντα εμπνευσμένο από ένα άλλο χαμόγελο» κ. Υπουργέ. Και αυτό που κατάφερες στο λίγο διάστημα της υπουργίας σας, είναι οι εκπαιδευτικοί να χάσουν το χαμόγελό τους. Στο ίδιο πανί βάζω και τους μαθητές μας, τους γονείς τους: «Δεν μπορείς να αγγίξεις την καρδιά του συνανθρώπου σου με τίποτε άλλο, παρά μονάχα με τη δική σου καρδιά».

Όταν αποκτήσεις αυτήν την καρδιά, που θα μπορεί να ακουμπά το συνάνθρωπο και όχι τους αριθμούς, όταν θα αποκτήσεις αγάπη για το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς τους, όλοι εμείς θα είμαστε στα σχολεία μας, στις τάξεις μας. Τότε, έλα να μας συναντήσεις…

Ζαχαρίας Καψαλάκης - Δάσκαλος

ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ.

του Σταύρου Θεοδωράκη.
Η τηλεόραση το σαββατοκύριακο ήταν γεμάτη από ακτιβιστές. Έτσι τους ανέφεραν οι ρεπόρτερ: ακτιβιστές! Η τηλεόρασή μας βέβαια δεν φημίζεται για την σωστή χρήση των λέξεων αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Ο ένας «ακτιβιστής» πέταξε ένα παπούτσι προς την μεριά του Έλληνα πρωθυπουργού και ο άλλος «ακτιβιστής», στο κέντρο της Νέας Υόρκης, έσκισε σελίδες από το Κοράνι και σκούπισε τα οπίσθια του. Ο ένας φώναζε «δεν θα μας πάρετε την Μακεδονία» και ο άλλος «δεν θα μας πάρετε τη Αμερική». Και οι δύο βέβαια έκαναν το σώου τους για την τηλεόραση μόνο.
Ο Μακεδών είχε συνεννοηθεί με δημοσιογράφο του BBC στον οποίο μάλιστα το προηγούμενο βράδυ έκανε επίδειξη ρήψης παπουτσιού (!) αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι εκτός από πολιτικούς (δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, διανοούμενους…) έχουμε και τους ακτιβιστές που μας αξίζουν. Ο Νεοϋορκέζος με την σειρά του, σε συνεργασία με τους καμεραμάν, έπαιζε κρυφτούλι με τις αστυνομικές περιπόλους και κάποια στιγμή κατάφερε και έδωσε την παράστασή του. Και μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι και να τον μαζέψουν το κακό είχε γίνει. Οι εικόνες με έναν αμερικανό που σκίζει το κοράνι και σκουπίζει τα οπίσθια του και τα παλιά του τα παπούτσια (εμμονή αυτοί οι «ακτιβιστές» με τα παπούτσια!), είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και είχαν ξεσηκώσει τα μουσουλμανικά πλήθη.
Τις συνέπειες της ανοησίας του θα τις μάθουμε τις επόμενες μέρες, τα συμπεράσματα όμως μπορούμε από τώρα να τα βγάλουμε. Η τηλεόραση σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης συνεχίζει να κάνει είδηση την γελοιότητα. Πολλές φορές την κατασκευάζει κιόλας αναμασώντας ηρωικές πράξεις του παρελθόντος. Γιατί μην μου πείτε ότι φανταζόταν ποτέ ο Αλ Ζάιντι - ο Ιρακινός δημοσιογράφος που πέταξε το παπούτσι του στο Μπους - ότι κάποτε θα τον αντέγραφε ένας «πατριώτης» που βλέπει οράματα ότι του παίρνουν την Μακεδονία και ότι δεν του διορίζουν την κόρη (εναλλάξ).

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ...

Ώρες ώρες διαβάζω αυτά που γράφουν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πνευματικοί άνθρωποι και άλλοι για την εκπαίδευση και δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα σκέφτονται. Γράφουν ό,τι θέλουν και πιστεύουν ότι είναι και το σωστό. Το αστείο είναι ότι λύνουν ως δια μαγείας κι όλα τα προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη. Αναφέρει μεταξύ άλλων:
Δεν θα ήταν διαφορετικά αν οι τοπικές κοινωνίες με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων όριζαν τη λειτουργία των σχολείων μέσα στις γενικές γραμμές της στρατηγικής στην Παιδεία (μια δουλειά που πρέπει να κάνει το υπουργείο, αντί να ψάχνει πόσους γυμναστές έχει κάθε σχολείο). Καταρχήν θα δημιουργούνταν ντε φάκτο αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων. Αν π.χ. σε κάποιο λύκειο παρουσιάζεται υψηλό ποσοστό αποτυχίας στις πανελλαδικές, οι ίδιοι οι γονείς θα ψάξουν να βρουν την κακοδαιμονία και να τη διορθώσουν.
Φυσικά 16.000 σχολικά συμβούλια και τριακόσιοι δήμοι δεν πρόκειται να παράγουν όλα και πάντα άριστες αποφάσεις. Αν και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι είναι «άριστη απόφαση», ξέρουμε ότι το συμφέρον θα τους οδηγήσει να πάρουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, διότι από αυτές εξαρτάται το μέλλον των παιδιών τους.
Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα! Αρκεί μια αποτυχία και το συμφέρον και αμέσως οι γονείς θα τα λύσουν όλα. Πώς φαίνεται ότι δε γνωρίζει τίποτα από την Παιδαγωγική Επιστήμη! Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της τάξης μας και οι γονείς θα λύσουν τα προβλήματα όλων των τάξεων!
Άσε δε που θα μας αξιολογούν κι από πάνω. Θα έρχεται, δηλαδή, ένας γονιός και θα με κρίνει αν εφαρμόζω σωστά τη διαφοροποιημένη διδασκαλία στη γλώσσα, αν το εξατομικευμένο πρόγραμμα που εφαρμόζω με τη βοήθεια του ΚΕΔΔΥ είναι επαρκές για το παιδί του ή πρέπει να αυξήσω τις ασκήσεις φωνολογικής επίγνωσης ή να μειώσω τις ασκήσεις που αφορούν την οπτικοχωρική βραχυπρόθεσμη μνήμη, αν η εξακτίνωση κάποιου θέματος στην ευέλικτη ζώνη με βάση τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner είναι πλήρης ή έχω παραβλέψει κάποια πτυχή ή μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνει με βάση το ΑΠΣ. Εννοείται φυσικά πως ο γονιός έχει μια αποκρυσταλλωμένη άποψη για την επιστήμη των Μαθηματικών, τη μέθοδό της και τις επιδράσεις που έχουν όλα αυτά στη διδασκαλία και επομένως κατανοεί πλήρως γιατί στα Μαθηματικά τα παιδιά δουλεύουν πότε σε ομάδες και πότε όλη η τάξη συζητά κάποιο πρόβλημα. Γνωρίζει, επίσης, την επίδραση των ρευμάτων της επιστημολογίας στη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών και έτσι ξέρει πότε να με ψέξει έτσι και τις παραβλέψω. Δε συζητούμε για τα κίνητρα των μαθητών. Κατέχουν όλες τις ψυχολογικές θεωρίες και έτσι ας τολμήσουμε να τις αγνοήσουμε. Προσωπικά συναντώ κάθε μέρα τέτοιους γονείς και εμπλέκομαι σε πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους.
Ποιον άλλον επιστημονικό κλάδο ή χώρο του πνεύματος αξιολογούν άσχετοι μ' αυτόν; Ο Γαλιλαίος ή ο Αϊνστάιν ή οποιοσδήποτε άλλος ή άλλη θεωρούνται σπουδαίοι, επειδή τους έκριναν ως τέτοιους κάποιοι γονείς; Αυτή που οφείλει να μας κρίνει, και επιβάλλεται να γίνει το συντομότερο δυνατό, πρέπει να είναι η δική μας επιστημονική κοινότητα και όχι διάφοροι άσχετοι. Δεν υποστηρίζω κάτι πρωτότυπο. Αντιγράφω αυτό που γίνεται αλλού.
Αν, τέλος, νομίζετε ότι η υλοποίηση κάποιας εκπαιδευτικής πολιτικής ή έστω ενός μέρους της είναι κάτι απλό, ώστε να τ' αφήσουμε στους γονείς, σκεφτείτε το εξής: Η ΝΑΣΑ έχει στείλει διαστημόπλοια στον Άρη, στον Κρόνο, ακόμα και εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Ωστόσο, κανείς δεν έφτιαξε ποτέ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να μην αφήνει πίσω κανένα παιδί και να καλλιεργεί ταυτόχρονα τα ταλέντα όλων των μαθητών. Τυχαίο είναι; Ακολουθώντας τη λογική του Πάσχου Μανδραβέλη θα πρέπει να διοικηθούν όλα από την τοπική κοινότητα. Σιγά μη διοικηθεί και η ΝΑΣΑ! Βέβαια, είμαι σίγουρος πως δε συμφωνεί μ' αυτήν την πρόταση. Τότε γιατί το προτείνει για μας; Διότι ξέχασα να σας αναφέρω το σημαντικότερο, αυτό που, δυστυχώς και άδικα, πιστεύουν πολλοί:
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Για να μην το ξεχνάμε.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΙ ΕΣΥ, COMANDANTE CASTRO?

Σεβαστέ μας Φιντέλ, τι ΄ταν αυτό που πέταξες, στα καλά του καθουμένου ; Τι ανακατωσούρες και τι ανατροπές φέρνεις, τώρα στα γεροντάματα και σε τι σκοτούρες βάζεις τους, μέχρι χτες ανά τον κόσμο, ευλαβείς και πιστούς συνοδοιπόρους σου ;
Μα καλά, άρκεσε η παραμονή σου εκτός δράσης και εξουσίας, ένα με ενάμισι χρόνο, για να διαπιστώσεις την αναποτελεσματικότητα του οικονομικού συστήματος της Κούβας, της σοσιαλιστικής Κούβας, της κομμουνιστικής Κούβας, της μοναδικής όασης – για κάποιους – μέσα στο στυγνό καπιταλιστικό σύγχρονο κόσμο ;
Κι όμως, αυτό το νέο πλήγμα κατά του μοντέλου του υπαρκτού σοσιαλισμού, έχει μια ουσιώδη διαφορά από τα προηγούμενα. Εδώ, στην Κούβα, το χτύπημα δεν έρχεται από κάποιους διαδόχους των φορέων της επανάστασης, από κάποιους επίγονους, αλλοτριωμένους από τα θέλγητρα της Δύσης, (τύπου Γκορμπατσώφ κλπ) και ξεπουλητές, στη συνέχεια, των ιδεών, των κατακτήσεων και των δημιουργημάτων των ηγετών που προηγήθηκαν. Εδώ, η αμφισβήτηση έρχεται κατευθείαν από τον επαναστάτη, τον αντάρτη, τον Πρόεδρο Φιντέλ Κάστρο.
Γι αυτό, αυτή τη φορά, πρόκειται, μάλλον, για το τελειωτικό χτύπημα !...
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά και διάφορα, σε σοβαρό και σε χιουμοριστικό ύφος, που να συμπεριλαμβάνουν και τους εντόπιους, επιμένοντες, εραστές του σταλινισμού, πλην όμως και για λόγους συναισθηματικής φόρτισης – οι νίκες του καπιταλισμού ποτέ δεν θα μας χαροποιήσουν – και για λόγους σεβασμού στα θύματα του αγώνα για το ιδεώδες του σοσιαλισμού, δεν θα το κάνουμε.
Ας ελπίσουμε πως αυτή η εξέλιξη θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι απαραίτητες, καινούργιες, συνθέσεις, προκειμένου να προκύψει ένα νέο μοντέλο αντικαπιταλιστικής δράσης και πράξης, μέσα από συμπλεύσεις και συμμαχίες ευρύτερων ιδεολογικών και πολιτικών σχημάτων.

Υ.Γ. Θέλουμε να πιστεύουμε πως με αφορμή τις …ανατρεπτικές απόψεις του Φιντέλ Κάστρο, για το οικονομικό μοντέλο της Κούβας κι όχι μόνο, δεν θα σπεύσουν ορισμένοι να παρουσιαστούν «βασιλικότεροι του βασιλέως» και να ξεθάψουν, από τα υπόγεια των μεγάρων τους, τα υλικά και τα εργαλεία για την κατασκευή της πασίγνωστης κόκκινης λάσπης, περί «δάκτυλου μυστικών υπηρεσιών», περί «ακαταλόγιστου λόγω ασθένειας» κ.α. και ν΄ αρχίσουν να την πετούν από τα πρωτοσέλιδα, τα ερτζιανά και τα παράθυρα !
Πηγή

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Συνηθισμένη η παράθεση της λαϊκής παροιμίας «απ΄ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα», στις περιπτώσεις της λουστραρισμένης βιτρίνας που κρύβει τη βρωμιά και την ασχήμια του εσωτερικού.
Όπως και η Ελλάδα των τελευταίων χρόνων…
Χιλιοειπωμένος και ο πέμπτος άθλος του μυθικού Ηρακλή, με τον καθα-ρισμό της κόπρου του Αυγεία, της κοπριάς, που είχε μαζευτεί από χιλιάδες βόδια, για 30 και πάνω χρόνια.
Τη συστημική «πανούκλα» της Ελλάδας και την «κοπριά» που δημιουργήθηκε και συσσωρεύτηκε, τις τελευταίες δεκαετίες, ανέλαβε να πολεμήσει και να καθαρίσει ο Γ. Παπανδρέου, χωρίς όμως νάναι ο Ηρακλής : οι μύθοι, κάθε είδους και μορφής, τελείωσαν, είναι η ώρα της πραγματικότητας !
Κάποια απ΄ τα «βόδια» μουγκρίζουν, γιατί θα ξεβολευτούν, άλλα διαμαρτύρονται, δίκαια, γιατί ποδοπατούνται από τα μεγάλα, με τις προνομιούχες θέσεις. Τη μεγάλη φασαρία, όμως, την κάνουν αρκετοί από τους διαχρονικούς σταβλάρχες, που το μόνο τους έργο ήταν το κρύψιμο της «κοπριάς» μέσα στο στάβλο, ο οποίος, βέβαια, απ΄ έξω παρουσιάζονταν βαμμένος και σενιαρισμένος, προκειμένου να κρύψει και να κουκουλώσει την εσωτερική «πανούκλα».
Μαζί με τους μύθους, στην Ελλάς του 2010, στέρεψαν και τα «ποτάμια» που θα μπορούσαν, μια κι έξω, να παρασύρουν την «κοπριά» και να καθαρίσουν το στάβλο. Η προσπάθεια, συνεπώς, του Γ. Παπανδρέου, καθίσταται κυριολεκτικά Ηράκλεια !...
Το ό, τι σ΄ αυτές τις περιπτώσεις – όπως και με τον μυθικό Ηρακλή – στο τέλος, αυτός που κάνει τη βρώμικη δουλειά εκδιώκεται, ούτε παραξενεύει, ούτε υπολογίζεται, καθώς με τη μέθοδο του «πολιτικού κόστους» η «κοπριά» δεν καθαρίζεται, αλλά αυξάνει !
Άλλωστε «αρκετά χρόνια αργότερα, από τον διωγμό του, ο Ηρακλής επιστρέφει στην Ήλιδα, κατακτά την πόλη και θανατώνει τον Αυγεία !...».
Πηγή

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

"ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΡΦΙΑ"



Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.

Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις
να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί,
όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.

Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό
σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει,
κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό
όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό.

Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά,
για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη
να σ' αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά,
γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά.

Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά,
κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν
το θέλημά τους στα χαρτιά κι η κοσμοθάλασσα πλατιά,
κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά.

Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
τι φέρνουνε στον βασιλιά, βαθιά γραμμένο στα χαρτιά
τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά

Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά,
τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Με τον όρο επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφονται τα γεγονότα του 1843, τα οποία κατέληξαν στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα και στην μετάβαση της Ελληνικής πολιτείας από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία.
Οκτώ χρόνια μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο ήταν δραματική. Μεγάλα προβλήματα όπως η αγροτική γη, οι εθνικές γαίες, η εκπαίδευση κ.ά. συνέχισαν να ταλανίζουν την χώρα, με αποτέλεσμα την δικαιολογημένη δυσφορία του λαού. Ο απολυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας του παλατιού πολλές φορές οδηγούσε σε μικροεξεγέρσεις, οι οποίες καταστέλλονταν αμέσως από τον κυβερνητικό στρατό. Το παλάτι συγκέντρωνε το γενικό μίσος και αποτελούσε τον στόχο της πολιτικής πάλης.
Το 1840, ο Μακρυγιάννης ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση, με σκοπό την επιβολή συντάγματος. Στην οργάνωση σύντομα μυήθηκαν οπλαρχηγοί και αγωνιστές του '21, οι οποίοι είχαν παραγκωνισθεί από τους Βαυαρούς. Τα μέλη της οργάνωσης δεσμεύονταν με όρκο στην πατρίδα και στην Ορθοδοξία. Μερικοί από τους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν ήταν οι Θεόδωρος Γρίβας, Μήτρος Δεληγιώργης, Κριεζιώτης κ.α.
Στη συνέχεια, ο Μακρυγιάννης έστρεψε την προσοχή του στους πολιτικούς και κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια έτσι ώστε να μυήσει έμπιστα άτομα. Προσέγγισε και μύησε τον αρχηγό του Ρωσικού κόμματος, τον Ανδρέα Μεταξά, σημαντική προσωπικότητα της εποχής, ενώ στη συνέχεια προσχώρησε στο κίνημα και ο αρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Ανδρέας Λόντος. Αυτοί οι δύο κατόρθωσαν να μυήσουν τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής όπως τους: Ρήγα Παλαμήδη, Κωνσταντίνο Κανάρη, Χρύσανθο Σισίνη, Κωνσταντίνο Ζωγράφο κ.α. Για να επιτύχει όμως το κίνημα χρειαζόταν και η συνεργασία του στρατού. Για τον λόγο αυτό μύησαν τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, φρόντισαν να τον μεταθέσουν από το Άργος στην Αθήνα και να τον διορίσουν στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας. Ο Καλλέργης κατάφερε να φέρει σε επαφή τους κινηματίες και με άλλους στρατιωτικούς, όπως τον Σπυρομήλιο, και να τους πείσει να προσχωρήσουν στην οργάνωση. Λίγο πριν το ξέσπασμα του κινήματος, σχηματίστηκε τριμελής επιτροπή που σχηματίστηκε από τους Ανδρέα Μεταξά, Μακρυγιάννη και Δημήτριο Καλλέργη. Ο καθένας αντιπροσώπευε έναν διαφορετικό κόσμο: ο Μεταξάς τον πολιτικό, ο Μακρυγιάννης τον λαϊκό και ο Καλλέργης τον στρατιωτικό.
Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, την νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν. Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα". Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.
Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γρίβα Γαρδικιώτη και τον υπουργό στρατιωτικών Κωνσταντίνο Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στον Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.
Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν όλοι οι σύμβουλοι επικρατείας για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις. Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε την σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στον Βασιλιά. Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα είχε ως εξής: Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.
Ο λαός και ο στρατός διαλύθηκαν στις 3 το μεσημέρι, αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά. Τέλος, με βασιλικά διατάγματα η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρυσσόταν σε μέρα εθνικής γιορτής, ενώ ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορούνταν, ως αρχηγός του επαναστατικού κινήματος.
Τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο έγιναν οι εκλογές του 1843 και οι εκλεγμένοι πληρεξούσιοι συγκρότησαν την συνταγματική Εθνική Συνέλευση που είχαν απαιτήσει όσοι έλαβαν στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου και έγραψαν Σύνταγμα το οποίο υπέγραψε ο Όθωνας.